Żydzi to żydzi nie Chazarzy_David Duke.docx

David Duke: Przemyśleć teorię chazarską

Gdy tylko zacząłem rozumieć naturę rasistowskiej i nacjonalistycznej ideologii judaizmu i syjonizmu, spotkałem się również z teorią głoszącą że dzisiejsi Żydzi nie są genetycznie związani ze starożytną społecznością żydowską.

Teoria znana jako „chazarska teoria” mówi że Żydzi aszkenazyjscy są w rzeczywistości potomkami Chazarów, środkowoazjatyckiego plemienia nomadów, którzy mieli przyjąć judaizm w IX wieku n.e. Następnie ci świeżo nawróceni Żydzi mieli emigrować na tereny dzisiejszej Rosji, Europy wschodniej, zaś później również do Europy zachodniej i północnej. Teorii tej używa się również do forsowania idei, jakoby działania żydostwa nie miały charakteru genetycznego czy rasowego, ponieważ to Chazarowie przyjęli dla siebie wartości Talmudu sefardyjczyków oraz innych Żydów, nie mając z nimi żadnego wspólnego pokrewieństwa.

Co ciekawe teoria chazarska została wymyślona, oraz propagowana po dzień dzisiejszy głównie przez komunistycznych Żydów oraz innych Żydów promujących tą historię wśród społeczności gojowskich, twierdząc że Żydzi nie mogą być rasistami, ponieważ sami nie są rasą! Ironią losu jest że trzech najbardziej znanych promotorów teorii „Żydzi nie są rasą” dzieli ze sobą najbardziej przerysowane, karykaturalne rysy i cechy powszechnie uznawane za żydowskie. Powyżej, od lewej: Syjonistyczny ekstremista i członek Partii Komunistycznej, Artur Koestler (autor „Trzynastego Plemienia”), żydowski genetyk Eran Elhaik oraz Szlomo Sand, izraelski wykładowca i były członek Unii Młodych Komunistów Izraela (Banki). Cała trójka utrzymuje że większość dzisiejszych członków społeczności żydowskiej jest genetycznie nie powiązana z bliskowschodnimi Żydami którzy napisali Talmud babiloński.

Przez lata traktowałem teorię chazarską jako prawdę. Przecież była powszechnie promowana przez różnych autorów prac opisujących wiodącą rolę Żydów w kreacji komunizmu, oraz żydowskiego przywództwa w wielu innych ruchach wywrotowych.

Dopiero później, gdy zacząłem przyglądać się jej od strony logicznej i naukowej, zacząłem mieć wątpliwości wobec teorii chazarskiej.

Jedną z rzeczy których wcześniej nie wiedziałem było to, że Koestler, komunistyczny Żyd który spopularyzował teorię, powiedział jednemu z żydowskich czasopism że stworzył tą teorię jako narzędzie do walki z antysemityzmem. Uważał że skoro Ewangelie i Europejczycy obwiniają Żydów za ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa, to można by uwarunkować Europejczyków tak, by uwierzyli że współcześni Żydzi nie są spokrewnieni z Żydami zabójcami Chrystusa, o których pisał Nowy Testament, tym samym zmniejszając nienawiść ludzi do Żydów. Musimy pamiętać że do momentu żydowskiego triumfu jakim było stworzenie „chrześcijańskiego syjonizmu”, około 99 procent chrześcijan postrzegało Żydów jako największych wrogów Chrystusa i Boga, o czym czytali w Nowym Testamencie. W takich właśnie czasach żyli niektórzy Żydzi, w tym Koestler, którzy szukali sposobu na promowanie konceptu jakoby Żydzi nie byli związani z tymi Żydami którzy zabili Chrystusa i prześladowali chrześcijan.

Oficjalna biografia Koestlera, napisana przez Michaela Scammella, wyraźnie cytuje go gdy porusza się temat motywacji do napisania „Trzynastego Plemienia”.

”Argumentował że gdyby mógł przekonać ludzi do wiary w nieżydowskie, chazarskie pochodzenie współczesnego żydostwa, można by uczynić z tego oręż do walki z pochodzącym z Europy, a opartym na pobudkach rasowych antysemityzmem. Potwierdzając tą teorię, sam termin „anty-semityzm” zostałby pozbawiony znaczenia” mówił. Wg Scammella Koestler powiedział francuskiemu biologowi Pierrowi Debray-Ritzen że “był przekonany że gdyby ją potwierdzić, teorię o tym że większość wschodnio-europejskich Żydów była potomkami Chazarów, rasistowskie pobudki stojące za anty-semityzmem zostałyby usunięte, zaś sam anty-semityzm zupełnie by zniknął.” (Źródło: Scammell, Michael. Koestler: The Literary and Political Odyssey of a Twentieth-Century Skeptic, Random House, 2009, ISBN 978-0-394-57630-5, p. 546.)

W latach 50-tych teoria chazarska była również promowana przez Benjamina Friedmana, prominentnego i bogatego Żyda który nawrócił się na chrześcijaństwo i zwrócił się przeciwko Żydom. Było to na pewno wygodne dla niego samego, promować ideę że żydowskość była kwestią kulturową i religijną, a nie rasową w naturze, tym samym prosząc o większą akceptację dla jego własnej osoby.

Mamy tutaj trzy fundamentalne kwestie o których trzeba bezwzględnie napisać, są to potrzeby: dowodów naukowych, dowodów historycznych i logicznych, wyjaśnienia dlaczego powstała teoria chazarska.

Część I: Dowody naukowe – dwanaście badań DNA które obalają „teorię chazarską”

1. Badania z 1999 zatytułowane “Jewish and Middle Eastern non-Jewish populations share a common pool of Y-chromosome biallelic haplotypes (Żydowskie i bliskowschodnie nieżydowskie społeczności dzielą tą samą pulę chromosomów Y…)” (M.F. Hammer et.al, Proceedings of the US National Academy of Sciences 6769–6774, doi: 10.1073/pnas.100115997):

“Pomimo ich wielowiekowego pobytu w różnych krajach oraz izolacji poszczególnych populacji, większość Żydów nie różniła się od siebie zbytnio na poziomie genetycznym.

“Wyniki sugerowały niski poziom wpływu europejskich chromosomów-Y na społeczności Żydów aszkenazyjskich oraz Żydów rzymskich… statystycznie pozostali Żydzi oraz bliskowschodnie, nie-żydowskie społeczności nie różniły się zbytnio pod tym względem. Wyniki wspierają hipotezę że pochodząca od ojców pula genetyczna społeczności żydowskich z Europy, Afryki północnej oraz Bliskiego Wschodu wywodzi się od tej samej bliskowschodniej populacji, a także sugerują że większość społeczności żydowskich pozostawała w relatywnej izolacji od sąsiadujących społeczności nieżydowskich w czasach diaspory i później.”

2. Listopad 2001, badania zatytułowane “The Y Chromosome Pool of Jews as Part of the Genetic Landscape of the Middle East (Pula chromosomów Y jako część genetycznego krajobrazu Bliskiego Wschodu” (Almut Nebel et. al., American Journal of Human Genetics, Nov 2001;  69(5): 1095–1112) wykazały że u większości żydowskich populacji, męska linia przodków pochodzi w głównej mierze z terenów Bliskiego Wschodu.

Badania wykazały że Żydzi aszkenazyjscy „dzielą więcej wspólnego ojcowskiego rodowodu z innymi żydowskimi oraz bliskowschodnimi społecznościami, niż z ludami nieżydowskimi z terenów na których żyli Żydzi, w Europie wschodniej, Niemczech oraz we francuskiej dolinie Renu. Wyniki pozostają w zgodzie z żydowską tradycją wg której większość żydowskich rodowodów ojcowskich wywodzi się z terenów Bliskiego Wschodu.”

3. Wrzesień 2006 – “European Population Substructure: Clustering of Northern and Southern Populations” (Michael F Seldin et.al., PLOS Genetics, DOI:  0.1371/journal.pgen.0020143) badania wykazujące że zarówno aszkenazyjscy jak i sefardyjscy Żydzi wykazują ponad 85% podobieństwa do południowo-europejskiej grupy [genetycznej], co „jest zgodne z teorią późniejszego, śródziemnomorskiego pochodzenia tych grup etnicznych.”

4. Kwiecień 2008 – badania zatytułowane “Counting the Founders: The Matrilineal Genetic Ancestry of the Jewish Diaspora (Zliczając założycieli: Genetyczni przodkowie żydowskiej diaspory ze strony matki” (Doron M. Behar et.al., PLoS ONE. 2008; 3(4): e2062. doi:  10.1371/journal.pone.0002062) wykazujące że około 40% Żydów aszkenazyjskich pochodzi (w linii żeńskiej, od matek) od dokładnie czterech kobiet żyjących kiedyś na terenie Bliskiego Wschodu.

5. Styczeń 2009 “A genome-wide genetic signature of Jewish ancestry perfectly separates individuals with and without full Jewish ancestry in a large random sample of European Americans” (Anna C Need et.al., Genome Biology, 2009; 10(1): R7. doi:  10.1186/gb-2009-10-1-r7) (…)

Tutaj dowiedziono że DNA Żydów, zarówno sefardyjskich i aszkenazyjskich, tworzy z nich oddzielną grupę – co byłoby niemożliwe gdyby teoria chazarska okazała się prawdziwa.

6. Grudzień 2009 -“Genomic microsatellites identify shared Jewish ancestry intermediate between Middle Eastern and European populations” (Naama M Kopelman et.al., BMC Genetics. 2009; 10: 80. doi:  10.1186/1471-2156-10-80):

“Żydowskie populacje wykazują do siebie wysoki poziom genetycznego podobieństwa… wyniki badań wspierają pogląd że żydowskie społeczności posiadają tych samych bliskowschodnich przodków, oraz że w przeciągu ich historii dokonywało się różnego natężenia mieszanie ich krwi z nieżydowskimi ludami Europy.”

7. Grudzień 2009 – “The genome-wide structure of the Jewish people” (Doron M. Behar, et. al., Nature 466, 238–242 (08 July 2010) doi:10.1038/nature09103). Badania analizujące osobników z 14-tu różnych społeczności diaspory i porównujące ich wzory genomu z genomami 69-ciu nieżydowskich populacji ze Starego Świata…

Rezultat badań potwierdził istnienie „wcześniej nierozpoznanego genetycznego podłoża z Bliskiego Wschodu” oraz to że „większość żydowskich próbek tworzy niezwykle ciasną podgrupę”. Stwierdzono również że „pochodzenie większości grup żydowskich diaspor można prześledzić aż do Lewantu.”

8. Czerwiec 2010 – “Abraham’s children in the genome era: major Jewish diaspora populations comprise distinct genetic clusters with shared Middle Eastern ancestry” (Atzmon et al., American Journal of Human Genetics, 2010;86:850-859). Badania te odrzuciły tezę jakoby istniał duży wpływ genetyczny ludów środkowej i wschodniej Europy, przede wszystkim słowiańskich ludów na powstanie Żydów aszkenazyjskich.

Badania wykorzystały analizy genomu siedmiu grup żydowskich (irańskich, irackich, syryjskich, włoskich, tureckich, greckich i aszkenazyjskich) i „wykazały istnienie charakterystycznych żydowskich skupisk, wyróżniających się spośród innych populacji. Każda z nich posiada wspólnych przodków z terenów Bliskiego Wschodu, jest spokrewniona z obecnymi ludami bliskowschodnimi, a także posiada różnej wielkości domieszkę krwi europejskiej i północnoafrykańskiej.”

Dokument ten odniósł się również do „teorii chazarskiej”, odrzucając ją jako wyjaśnienie pochodzenia współczesnych Żydów, ponieważ jak stwierdzono „genetyczne podobieństwo… jest nie do pogodzenia z teoriami o tym że Żydzi aszkenazyjscy są w większości potomkami zjudaizowanych Chazarów lub Słowian.”

9. Marzec 2012, badania Stevena M. Braya zatytułowane “Signatures of founder effects, admixture, and selection in the Ashkenazi Jewish population” (Proceedings of the US National Academy of Sciences, 16222–16227, doi: 10.1073/pnas.1004381107)  – wykazały że „populacja aszkenazyjska… posiada wspólnych bliskowschodnich przodków z innymi przedstawicielami żydowskiej diaspory”, konkludując również że Żydzi aszkenazyjscy mają w sobie najwięcej europejskich domieszek genetycznych.

10. Marzec 2012, badania Christophera L. Campbella – “North African Jewish and non-Jewish populations form distinctive, orthogonal clusters” (Proceedings of the US National Academy of Sciences,   doi: 10.1073/pnas.1204840109) dokonały analizy genetycznej pięciu żydowskich społeczności z Afryki Północnej (z terenów Maroka, Algierii, Tunezji, Dżerby i Libii) wykazując istnienie „charakterystycznych cech ...