03_-_Bractwo_czystej_krwi.pdf

(2241 KB) Pobierz

Terry Goodkind

Miecz prawdy tom 03 Bractwo Czystej Krwi

(Blood of the Fold)

Przełożyła Lucyna Targosz

Dla Ann Hansen, światła w ciemnościach

PODZIĘKOWANIA

Jak zwykle gorąco dziękuję tym wszystkim, którzy mi pomagali: mojemu

wydawcy, Jamesowi Frenkelowi, za biegłość w stałym podnoszeniu poprzeczki; mojemu

brytyjskiemu wydawcy, Caroline Oakley i wspaniałym ludziom w Orionie, za ich

oddanie doskonałości; Jamesowi Minzowi za cenne wskazówki; Lindzie Quinton oraz

pracownikom działu sprzedaży i marketingu wydawnictwa Tor za ich zapał i sukcesy;

Tomowi Doherty’emu, za wiarę we mnie, która nieustannie daje mi siły do wytężonej

pracy; Kevinowi Murphy’emu za godny nagrody projekt okładki; Jeri za jej

wyrozumiałość i cierpliwość; a przede wszystkim duchom Richarda i Kahlan, które nadal

mnie inspirują.

ROZDZIAŁ 1

Sześć kobiet zbudziło się jednocześnie, echo ich krzyków wciąż jeszcze odbijało

się od ścian zatłoczonej kajuty oficerskiej. Siostra Ulicia słyszała w mroku, jak tamte

z trudem oddychają. Starając się uspokoić przyspieszony oddech, przełknęła ślinę

i natychmiast się skrzywiła, poczuwszy ostry ból w gardle. Powieki miała wilgotne, lecz

wargi tak spieczone, iż ze strachu, że popękają i zaczną krwawić, musiała je zwilżyć

językiem.

Ktoś dobijał się do drzwi. Jego krzyki brzęczały głucho w uszach Ulicii. Nie

zaprzątała sobie jednak głowy znaczeniem wykrzykiwanych słów; ów człowiek nic nie

znaczył.

Wyciągnąwszy drżącą dłoń ku środkowi czarnej jak węgiel kajuty, siostra Ulicia

uwolniła strumień swojej Han, esencji życia i ducha, i skierowała iskrę ku wiszącej na

niskiej belce lampie naftowej. Knot posłusznie zapłonął, a smużka dymu chwiała się

w rytm kołysania statku.

Pozostałe kobiety, również nagie, siedziały i wpatrywały się w słaby żółtawy

płomyk, jakby oczekiwały odeń zbawienia lub zapewnienia, że wciąż jeszcze żyją i że

ujrzą światło. Widok płomienia sprawił, że po policzku Ulicii spłynęła łza. Przedtem

czerń pozbawiała Siostrę oddechu niczym góra czarnej, wilgotnej ziemi. Jej posłanie było

zimne i wilgotne od potu, ale nawet gdy się nie pociła, w słonym powietrzu i tak

wszystko było zawsze wilgotne, zwłaszcza że od czasu do czasu fale spadały na statek

i woda ściekała na pokład. Ulicia dawno już zapomniała, jak wyglądają suche ubrania

czy nie przemoczona pościel. Nienawidziła tego statku, panującej na nim bez przerwy

wilgoci, obrzydliwych zapachów, nieustannego, przyprawiającego ją o mdłości

kołysania. Lecz przynajmniej żyła i dzięki temu mogła go nienawidzić. Delikatnie

przełknęła ślinę, pozbywając się z ust smaku żółci. Starła palcami ciepłą wilgoć

zalegającą nad oczami i spojrzała na wyciągniętą rękę - czubki palców połyskiwały

krwią. Niektóre z Sióstr, jakby ośmielone jej przykładem, uczyniły ostrożnie to samo.

Każda miała krwawe zadrapania na powiekach, dokoła brwi i na policzkach - ślady po

tym, jak desperacko, acz bezskutecznie usiłowały rozewrzeć powieki i wyrwać się z sideł

snu, snu, który nie był snem.

Siostra Ulicia starała się odzyskać jasność myślenia. To musiał być zwykły

koszmar. Z trudem oderwała wzrok od płomyka i spojrzała na pozostałe kobiety. Siostra

Tovi garbiła się na dolnej koi naprzeciwko. Grube fałdy skóry na jej bokach obwisły

i wydawało się, że dopasowują się do posępnego wyrazu poznaczonej zmarszczkami

twarzy, kiedy wpatrywała się w lampę. Siwe, kręcone włosy Siostry Cecilii, zwykle

starannie ułożone, sterczały teraz na wszystkie strony, a nie znikający z jej oblicza

uśmiech, gdy patrzyła ze swego miejsca oobk Tovi, zastąpiła poszarzała maska strachu,

Ulicia pochyliła się trochę i spojrzała na górną koję. Siostra Armina - nie tak stara jak

Tovi czy Cecilia, a raczej w wieku Ulicii i wciąż jeszcze atrakcyjna - wyglądała na

półprzytomną. Zrównoważona zazwyczaj Armina ocierała drżącymi palcami krew

z powiek.

Po drugiej stronie wąskiego przejścia, na kojach nad Tovi i Cecilią, siedziały dwie

najmłodsze i najbardziej opanowane Siostry. Nieskazitelne policzki Siostry Nicei

przecinały krwawe zadrapania. Kosmyki blond włosów przylgnęły do splamionej potem,

łzami i krwią twarzy. Siostra Merissa, równie piękna jak Nicei, przyciskała koc do nagich

piersi - nie ze skromności, ale z przeraźliwego strachu. Jej długie, ciemne włosy tworzyły

splątaną gęstwinę.

Pozostałe Siostry były starsze i po latach ćwiczeń wprawnie posługiwały się

ujarzmioną mocą, lecz Nicei i Merissa miały rzadko spotykane, wrodzone mroczne

umiejętności

talent,

którego

nie

zastąpi

największe

nawet

doświadczenie.

Przenikliwsze, niż można by się spodziewać po osobach w ich wieku, nie dawały się

omamić sympatycznym uśmiechom i uprzejmościom Cecilii lub Tovi. Młocie i pewne

siebie Siostry doskonale wiedziały, że Cecilia, Tovi, Armina, a zwłaszcza Ulicia, gdyby

tylko zechciały, mogłyby je z łatwością rozerwać na strzępy. Jednak ta świadomość

w niczym nie umniejszała ich opanowania i biegłości - były jednymi z najgroźniejszych

kobiet. Opiekun wybrał je właśnie ze względu na ich zdecydowaną wolę zwycięstwa.

Widok dobrze jej znanych kobiet znajdujących się w takim stanie mógł wytrącić

z równowagi, ale dopiero niepohamowane przerażenie Merissy naprawdę wstrząsnęło

Ulicia. Nigdy przedtem nie spotkała Siostry tak opanowanej, tak nieskorej do wzruszeń,

tak bezlitosnej i nieugiętej jak Merissa. Ta kobieta miała serce z czarnego lodu.

03_-_Bractwo_czystej_krwi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: