Po raz pierwszy temat o niezwykłości płyt podjął docent Syberyjskiego Państwowego Aerokosmicznego Uniwersytetu Giennadij Dmitriewicz Kowalenko. W artykule "Warstwowe Kamienie Jeziora Bielo" w Chakasji opisał on zagadkowe płyty znajdujące się na zachodnim brzegu jeziora. Wtedy płyty wydały mu się dziwne z powodu obecności równych pęknięć, dzielących je na bloki.
Rzuca się w oczy przede wszystkim nienaturalna sieć pęknięć. Ale czy to są pęknięcia? Bardziej to przypomina poukładane bloki, tworzące plac. Proponuję spojrzeć na to szczegółowiej.
Rzekomo pęknięcia są ściśle równoległe, a poprzeczne – nie wchodzą na sąsiedni rząd, przecinają się tylko jedną warstwą „pokładu”.
Plac schodzi w wodę
Na pierwszy rzut oka wydaje się, że te płyty popękały. Ale tak nie jest – to są oddzielne płyty. Płyty złożone są z mnóstwa warstw skamieniałego mułu (lub czerwonej gliny). Przy każdej z warstw pęknięcie nie może iść tak równo. Pionowa szczelina była na pewno połamana. Czy to lite bloki? Być może. I poniżej powtórzę swoje dowody z poprzedniego artykułu o tym miejscu.
Po raz pierwszy temat o niezwykłości płyt podjął docent Syberyjskiego Państwowego Aerokosmicznego Uniwersytetu Giennadij Dmitriewicz Kowalenko. Oto wybrane opisy jego wyprawy z lat 2007 i 2012: Przegląd południowo-zachodniego brzegu wykazało, że wybrzeże wyłożone jest prostokątnymi płytami. Przeznaczenie płyt nie jest znane, geologowie twierdzą, że są to naturalne niezwykłe formy. Po wschodniej stronie odkryto piętnaście płyt z obciętymi przekrojami poprzecznymi. Badacze byli przekonani, że żadne zjawisko naturalne nie może swoim działaniem stworzyć takich prostokątów i umieścić je pod szczelnym pokryciem na brzegu jeziora. Wtedy sugerowano, że może to być sztuczna ochrona brzegu przed zabagnieniem. Widocznie ktoś był zainteresowany w utrzymaniu linii brzegowej w jakimś określonym celu.
Latem 2012 Giennadij Dmitriewicz z grupą entuzjastów postanowił obejrzeć dno. Na głębokości od 5 do 10 metrów badacze mogli zrobić zdjęcia odłamków ogromnych kamiennych płyt. Nie będę pokazywać wywodów autora (można zapoznać się z jego pracą), tzn. powiązana ona jest z paleokontaktem w bardzo konkretnej formie: z kim i skąd.
W roku 2012 Kowalenko odkrył u wybrzeży Szyra jeszcze jeden dziwny fenomen. Sprawdzając magnesem piasek nad jeziorem, profesor odkrył na płytach wiele frakcji magnetycznych. Cząstki te wykazały złożony skład, co potwierdziła późniejsza ekspertyza. Podobne frakcje znaleziono również w pobliskich jeziorach Szunet i Matarak. Rentgenowska luminescencyjna analiza kawałków płyt ujawniła złożoną strukturę, w którą wchodziły krzem, aluminium, magnez, żelazo, stront, niob, itr. Eksperci potwierdzili, że takie złożone stopy stosuje się jedynie w technologiach kosmicznych i przemyśle wojskowym. Czy wydobywano te elementy? Całkiem możliwe! I jeszcze: „Zakładając, że jest to krater meteorytu, odkryliśmy w próbkach obecność znacznej ilości zanieczyszczeń magnetycznych (magnetyczny piasek). W przybrzeżnej części jeziora Szyra znaleziono duże fragmenty do 20 mm guzków magnetycznych, a próbki z dna były stopione, również posiadały podatność magnetyczną”.
Jezioro Szyra ma prostokątną wnękę, jak w kopalni
Widoczny szew z płyt. Jest on tylko na południowym odcinku brzegu jeziora. Jest to taki sam rodzaj płyt jak nad jeziorze Bielo:
Urwisko koło jeziora Bielo idzie równym pasem
Słoje ze skał
Poprzednim razem nie zwróciłem uwagi na to, że na zdjęciu jest widoczny odprysk bloku i płaskie połączenia. Skała nierówna, natomiast powierzchnia łączenia bloków jest idealnie równa.
To jest połączenie bloków stronami
DUŻY SAŁBYKSKI KURHAN. NIEZWYKŁE KAMIENIE
Podstawili szalunek, zalali, przesunęli dalej, zalali. Jak inaczej to wytłumaczyć?
Kamienie rozkopanego kurhanu
Ostańce koło jeziora Biele geolodzy określili jako osady z dna byłego morza. Ale pojawiły się u mnie pewne wątpliwości w świetle przeczytanych przeze mnie niedawno informacji o technologii: zagęszczających koncentratorów w fabrykach. Jeżeli założymy, że te jeziora to starożytne kopalnie, to spróbujemy rozwinąć ten temat dalej.
W tym artykulenapisano bardzo pouczające komentarze na temat nowych technologii wzbogacania rudy. Sugerują myśl: że nie wszystkie warstwowe wzgórza a nawet kamienne ostańce są pochodzenia naturalnego.
Współczesna technologia zgęszczania produktów wzbogacenia rudy. Zgęszczanie pastą oznacza, że zamiast przepompowywania niezagęszczonych odpadów wzbogacony wyładunek zagęszczacza i odwadnia się do stanu, w którym nie występuje segregacja pulpy. „Przy zastosowaniu technologii pasty ogony formują stożkowe czubki, dzięki którym odpada potrzeba eliminacji dużych odpadów. Obszar z odpadów jest znacznie mniejszy w porównaniu z konwencjonalnymi metodami a ryzyko przecieków jest minimalne. ”
Taka frakcja pasty szybko twardnieje.
Szczegóły
Płynne ogony zamieniają się w gęstą lepką maź, która utrzymuje swoją formę. Z niej kształtują się odpady w formie wzgórz. Uwzględniając, że te odpady mają kwaśne lub zasadowe Ph, trwają w nich aktywne chemiczne procesy utlenienia i odzyskiwania. Wydaje się, że istnieje wiele możliwości, w zależności od składu chemicznego substancja się cementuje w jednolitą masę. Przy czym będzie występować słoistość, niekoniecznie skierowana horyzontalnie.
Wylewanie pasty
Czy podobne to jest do płatów znad jeziora Biele i Szyra? Powiedziałem sobie – zbyt oczywista analogia! Mało informacji o obecności starożytnych wysoko rozwiniętych technologiach w kopalniach z przeszłości. Wychodzi taka wersja, że płynne pozostałości z przetwarzania nie utylizowano w hałdę (chociaż, obok jezior są i takie), a wylewano place z płyt.
Źródło
Źródło 2
marek33x