Magdalena Christ Indywidualizacja procesu kształcenia.pdf

(250 KB) Pobierz
COLLOQUIUM WYDZIAŁU NAUK HUMANISTYCZNYCH I SPOŁECZNYCH
KWARTALNIK I/2013
Magdalena Christ
Uniwersytet
Ś
l
ą
ski w Katowicach
INDYWIDUALIZACJA PROCESU
KSZTA
Ł
CENIA UCZNIÓW JAKO WYZWANIE
EDUKACYJNE W XXI WIEKU
STRESZCZENIE
Artykuł ukazuje indywidualizację procesu kształcenia jako coraz powszechniejszy
trend edukacyjny. Celem tekstu jest prezentacja fragmentów wyników badań własnych.
Słowa kluczowe:
indywidualizacja, różnice indywidualne, proces kształcenia, zdolności kierunkowe.
WSTĘP
Różnice indywidualne występujące między ludźmi są zjawiskiem
powszechnym. Nie istnieje taka cecha fizyczna, forma zachowania ani wła-
ściwość
psychiczna, pod względem której ludzie nie różniliby się między
sobą. J. Strelau uważa,
że
różnice indywidualne to zjawisko polegające na
tym,
że
jednostki należące do tej samej populacji różnią się między sobą pod
względem porównywanych charakterystyk fizycznych i psychicznych
1
.
Gdy różnice indywidualne dotyczą kierunków działania człowieka,
psychologiczne zróżnicowanie ludzi należy traktować jako przejaw bogactwa
możliwości w zakresach czy sposobach działań. Dlatego tak istotne jest dia-
gnozowanie posiadanych przez ludzi zdolności, zainteresowań, określanie ich
cech temperamentu czy też motywacji i stwarzanie optymalnych warunków
rozwijania osobowości. Zdaniem T. Lewowickiego celem kształcenia i wy-
chowania powinno stać się:
J. Strelau,
Psychologia różnic indywidualnych,
Wydawnictwo Naukowe
SCHOLAR, Warszawa 2006, s. 23-24.
19
1
Magdalena Christ
rozwinięcie wszystkich podstawowych cech osobowości do pewnego
pożądanego poziomu;
umożliwienie każdemu człowiekowi maksymalnego rozwoju tych
cech lub sprawności, w zakresie których istnieje duże prawdopodo-
bieństwo osiągnięcia bardzo wysokiego poziomu rozwoju
2
.
W związku z tym proces kształcenia powinien doprowadzić do osią-
gnięcia odpowiedniego poziomu wiedzy i umiejętności w obszarach warun-
kujących prawidłowe funkcjonowanie jednostkowe i społeczne człowieka.
Działania edukacyjne i wychowawcze należy ukierunkować także na właści-
wą diagnozę i stymulację rozwoju indywidualnych zdolności uczniów. Jest to
zadanie niezwykle trudne, szczególnie w obecnych czasach, które cechuje
brak stałości i konieczność podążania za stale zmieniającą się rzeczywisto-
ścią.
Na gruncie pedagogicznym pojawiają się różne rozwiązania teoretycz-
ne, wśród których rodzic czy też nauczyciel może czuć się zagubiony. Nie
mają one charakteru uniwersalnego, dlatego wybór odpowiedniej drogi
i przełożenia teorii na rozwiązania praktyczne zależny jest od predyspozycji,
preferencji i możliwości konkretnej grupy dzieci. To bogactwo osobowych
różnorodności oraz dróg, którymi można podążać, powoduje,
że
indywidua-
lizacja procesu kształcenia stanowi wielkie wyzwanie edukacyjne XXI wie-
ku.
INDYWIDUALIZACJA PROCESU KSZTAŁCENIA UCZNIÓW
O procesie kształcenia mówi się na ogół w aspekcie ciągu intencjo-
nalnych zmian zachodzących u osoby uczącej się, nauczanej przez nauczy-
ciela, które są rezultatem zbioru zróżnicowanych czynności w postaci
osiągania założonych celów kształcenia. Wśród nich, najczęściej wyznaczo-
nych przez program, wyszczególnia się zdobywanie i rozwijanie przez osobę
kształconą (kształcącą się): 1) wiadomości, 2) umiejętności, 3) nawyków,
4) określonych poglądów, przekonań i postaw, 5) zainteresowań, 6) zdolności
poznawczych, 7) nastawień samokształceniowych.
3
Proces kształcenia obej-
muje oprócz nauczycieli i uczniów także treści kształcenia i warunki szkolne.
Dlatego W. Okoń przez proces kształcenia rozumie: „uporządkowany w cza-
T. Lewowicki,
Indywidualizacja kształcenia. Dydaktyka różnicowa,
PWN, War-
szawa 1977, s. 138-140.
3
K. Wenta,
Projektowanie procesu kształcenia,
[w:]
Proces kształcenia i jego uwa-
runkowania,
red. K. Denek, F. Bereźnicki, J.
Świrko-Pilipczuk,
Uniwersytet Szczeciński,
Agencja Wydawnicza „KWADRAT”, Szczecin 2002, s. 169.
20
COLLOQUIUM WNHiS
2
Indywidualizacja procesu kształcenia uczniów jako wyzwanie edukacyjne w XXI wieku
sie ciąg zdarzeń obejmujący takie czynności nauczycieli i uczniów, ukierun-
kowane przez odpowiedni dobór celów i treści oraz takie warunki i
środki,
jakie służą wywoływaniu zmian w uczniach, stosowanie do przyjętych ce-
lów”
4
.
Kontynuując precyzowanie przyjętych w tej pracy wiodących pojęć,
warto zwrócić uwagę na definicje indywidualizacji procesu kształcenia.
S. Palka przyjmuje,
że
indywidualizacja kształcenia występuje wtedy, gdy
nauczyciele podejmują próby dostosowania procesu kształcenia do indywi-
dualnych właściwości dzieci. Należą do nich zdolności ogólne (inteligencja),
uzdolnienia, zainteresowania, cechy temperamentu, ich zdrowie i odchylenia
od normy rozwoju psychofizycznego
5
. Definiuje on indywidualizację kształ-
cenia jako dostosowanie treści, metod, form,
środków
nauczania, zakresu
wymagań, tempa pracy, sposobu kontrolowania i oceniania do indywidual-
nych cech psychicznych (np. do poziomu inteligencji oraz uzdolnień) czy też
cech fizycznych uczniów
6
. M. Lorek i K. Sośniak w zakres nauczania zindy-
widualizowanego wliczają indywidualizację celów, różnicowanie treści, in-
dywidualizację tempa nauczania oraz uwzględnianie indywidualnych
preferencji uczniów w zakresie strategii uczenia się, indywidualny dobór
metod,
środków
i form
7
. Zgodnie z przytoczonymi definicjami, w niniejszej
pracy za wskaźniki zakresu indywidualizacji procesu kształcenia ze wzglądu
na zdolności kierunkowe uczniów zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej
przyjęto indywidualizację w obszarze: celów kształcenia; metod kształcenia;
form kształcenia: formy organizacyjne procesu kształcenia (m.in. zajęcia
pozalekcyjne i pozaszkolne, udział w konkursach, turniejach, zawodach spor-
towych itp.) oraz formy organizacji pracy uczniów; treści kształcenia; me-
diów i materiałów dydaktycznych; zakresu wymagań; tempa pracy uczniów;
sposobów kontrolowania i oceniania pracy uczniów.
Jak podkreśla J. S. Bruner, nauczanie nie może być jedynie dostoso-
wane do poziomu przeciętnego tak, aby dało coś każdemu uczniowi. Zadanie
polega na opracowaniu materiałów, które zdopingują uczniów bardziej uta-
W. Okoń,
Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej,
Warszawa 1987, s. 133.
S. Palka,
Pedagogiczne czynniki różnicujące szanse edukacyjne uczniów,
[w:]
Czynniki różnicujące szanse edukacyjne dzieci w młodszym wieku szkolnym,
red.
H. Moroz, Uniwersytet
Śląski,
Katowice 1988, s. 42.
6
S. Palka,
Pedagogika w stanie tworzenia. Kontynuacje,
Wydawnictwo Uniwersy-
tetu Jagiellońskiego, Kraków 2003, s. 120.
7
M. Lorek, K. Sośniak,
Ja i my. Program nauczania wraz z indywidualizacją pro-
cesu kształcenia i wychowania uczniów klas I-III,
Fundacja „Elementarza”, Katowice 2010,
s. 121.
5
4
Nr 1(9)/2013
21
Magdalena Christ
lentowanych, nie odbierając wiary w siebie ani chęci do nauki mniej uzdol-
nionym
8
. Stanowi to jedno z wyzwań edukacyjnych XXI wieku. Temat ko-
nieczności różnicowania procesu kształcenia jest wciąż aktualny. K. Hall
w jednym z wywiadów stwierdziła,
że
w szkołach często pracuje się równym
frontem z całą klasą. Czasem nauczyciel zwraca większą uwagę na najsłab-
szych uczniów, jednocześnie uważając,
że
zdolny sam sobie jakoś poradzi.
Z tym poglądem trzeba walczyć, ponieważ różne uzdolnienia to również róż-
ne potrzeby edukacyjne. Zdarza się,
że
uczniowie wyróżniający się szczegól-
nymi, skonkretyzowanymi uzdolnieniami, poświęcają się swojej pasji
kosztem innych aktywności. Zdaniem K. Hall szkoła musi umieć zorganizo-
wać takie indywidualne podejście do ucznia, by rzeczywiście rozwijać jego
talenty. Nauczyciele powinni umieć rozpoznawać zdolności i odpowiednio
zaplanować pracę ucznia. Dzięki temu może wzrosnąć szansa na sukcesy,
a także powiększyć się grupa uczniów z wysokimi osiągnięciami edukacyj-
nymi. Często też tacy uczniowie zostają laureatami różnych konkursów
i olimpiad
9
. Wypowiedź ta zwraca uwagę na potrzebę diagnozy zdolności
kierunkowych uczniów i realizacji zindywidualizowanego procesu kształce-
nia, co w znacznym stopniu warunkuje skuteczność procesu kształcenia.
METODOLOGIA BADAŃ WŁASNYCH
Indywidualizacja procesu kształcenia to zadanie niezwykle ważne,
stanowiące wyzwanie dla edukacji XXI wieku. Niestety, nie zawsze jest ono
właściwie realizowane. W celu zebrania danych dotyczących zakresu indy-
widualizacji procesu kształcenia pod kątem zdolności kierunkowych uczniów
oraz czynników go determinujących zastosowano metodę sondażu diagno-
stycznego. Przeprowadzone badania ankietowe stanowią jeden z elementów
pracy doktorskiej
Indywidualizacja i skuteczność procesu kształcenia a zdol-
ności kierunkowe uczniów zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej,
której
opiekunem naukowym jest prof. dr hab. S. Juszczyk. W badaniach ankieto-
wych uczestniczyli nauczyciele klas I-III szkół podstawowych z terenu wo-
jewództwa
śląskiego.
Badania przeprowadzono w okresie od stycznia do
czerwca 2012 roku. Szkoły podstawowe objęte badaniem zostały wybrane na
zasadzie losowego, warstwowego i grupowego doboru próby. Na potrzeby
badań ustalono,
że
w momencie dokonywania losowego doboru próby Kura-
J. S. Bruner,
Proces kształcenia,
PWN, Warszawa 1965, s. 73.
Wywiad z K. Hall, „Doradca Dyrektora Szkoły”, 2010, nr 9, www. doradcadyrek-
tora.pl, (data dostępu: 08.02.2011).
9
8
22
COLLOQUIUM WNHiS
Indywidualizacja procesu kształcenia uczniów jako wyzwanie edukacyjne w XXI wieku
torium Oświaty w Katowicach podlegało 1120 szkół podstawowych (bez
szkół specjalnych, szkół podstawowych z oddziałami integracyjnymi, szkół
podstawowych dla dorosłych), które do celów badawczych zostały podzielo-
ne na szkoły znajdujące się w dużych,
średnich
i małych miejscowościach.
Podziału dokonano ze względu na liczbę ludności w danych miejscowo-
ściach:
duża miejscowość (powyżej 120 000 mieszkańców);
średnia
miejscowość (od 20 000 do 120 000 mieszkańców);
mała miejscowość (poniżej 20 000 mieszkańców).
Określono, iż w małych miejscowościach znajdowało się 589 szkół
(53%), w
średnich
211 szkół (19%), w dużych 320 szkół (28%). Do badań
wylosowano 100 szkół (53 z małych miejscowości, 19 ze
średnich
i 28 z du-
żych).
W wyniku przeprowadzonych badań ankietowych uzyskano 293 wy-
pełnione ankiety (146 ankiet ze szkół w małych miejscowościach, 14 ze szkół
w miejscowościach o
średniej
wielkości, 105 ze szkół w dużych miejscowo-
ściach).
Jako zmienną zależną przyjęto zakres indywidualizacji procesu
kształcenia ze względu na zdolności kierunkowe uczniów zintegrowanej
edukacji wczesnoszkolnej. Uznano,
że
zakres ten może być bardzo wąski,
wąski, przeciętny, szeroki lub bardzo szeroki, w zależności od tego, w jakiej
liczbie obszarów indywidualizacji i w jaki sposób jest realizowany (zakres
indywidualizacji procesu kształcenia był oceniany punktowo na podstawie
danych ankietowych).
Jednym z celów badań było poznanie zakresu indywidualizacji proce-
su kształcenia ze względu na zdolności kierunkowe uczniów zintegrowanej
edukacji wczesnoszkolnej, ale równie istotna była próba wskazania na czyn-
niki, które sprzyjają indywidualizacji procesu kształcenia uczniów.
ANALIZA WYNIKÓW BADAŃ WŁASNYCH
Bodźcem intelektualnym wszczynającym procedurę badań naukowych
jest problem badawczy. J. Pieter uważa problem badawczy za swoiste pyta-
nie, określające jakość i rozmiar pewnej niewiedzy (pewnego braku w do-
tychczasowej wiedzy) oraz cel i granicę pracy naukowej
10
. Jedno
J. Pieter,
Ogólna metodologia badań naukowych,
Wrocław – Warszawa 1977,
s. 67, [za:] S. Juszczyk,
Badania ilościowe w naukach społecznych. Szkice metodologiczne,
Wydawnictwo
Śląskiej
Wyższej Szkoły Zarządzania, Katowice 2005, s. 49.
Nr 1(9)/2013
23
10
Zgłoś jeśli naruszono regulamin