9521.pdf

(371 KB) Pobierz

NOTATNIK KONSTRUKTORA

„Akrobatyka” układów

lampowych

Każdy konstruujący samodzielnie wzmacniacze audio wie, że

lampowe układy wzmacniające zwykle składają się z niewielu

elementów i nie są skomplikowane w budowie. Te czynniki, obok

naturalnej liniowości charakterystyk lamp, są często przytaczane

jako argumenty przy próbach wytłumaczenia wyższości dźwięku

„lampowego” nad „tranzystorowym”. Trzeba przyznać, że są one

przekonywujące z punktu widzenia tzw. zdrowego rozsądku, ale

czy na pewno? W artykule opisano kilka typowych rozwiązań

stosowanych we wzmacniaczach lampowych i omówiono ich

parametry użytkowe.

Należy przyznać, że teza postawiona

we wstępie potwierdza się w praktyce przy

analizie schematów najlepszych konstrukcji

wzmacniaczy audio na tyle często, że mało

kto próbuje ją kwestionować. Główną de-

wizą konstruktorów techniki lampowej jest:

im prościej, tym lepiej i bardziej niezawod-

nie. Niestety, mniejsza liczba elementów nie

oznacza, że wzmacniacz lampowy jest tań-

szy od tranzystorowego, mimo że zgodnie

z logiką należałoby tego oczekiwać.

Przeanalizujmy zwykły układ wzmac-

niacza lampowego z trioda pracująca w ukła-

dzie ze wspólną katodą. Cała kaskada (po-

kazana na

rysunku 1)

jest zbudowana z:

rezystora obciążenia anodowego, rezystora

katodowego odpowiedzialnego za autopola-

ryzację, rezystora ustalającego wstępną po-

laryzację siatki sterującej i wreszcie samej

lampy – triody. Reszta to elementy sprzę-

gające z innymi obwodami, bocznikujące

składową zmienną (bocznikowanie rezy-

stora katodowego kondensatorem), dzielnik

w obwodzie katody dla realizacji bardziej

złożonego układu polaryzacji, filtry odsprzę-

gające w obwodach zasilania lub elementy

korygujące pasmo przenoszenia. Przeważnie

obecność nawet wszystkich wymienionych

dodatkowych elementów nie czyni układu

wzmacniacza lampowego o wiele bardziej

złożonym niż ten, który pokazano na rys. 1,

a sposób działania jest zrozumiały już na

pierwszy rzut oka.

Współczynnik wzmocnienia dla sygna-

łów o średnich częstotliwościach (przy braku

miejscowego, ujemnego sprzężenia zwrotne-

go) wynosi:

samo można napisać odnośnie do napięcia

zasilania anodowego i prądu spoczynkowego,

ponieważ większość lamp najlepiej „brzmi”

na granicy dopuszczalnej mocy rozpraszanej

przez anodę. Zresztą, nawet w tych względnie

wąskich, dopuszczalnych granicach dla kon-

struowanego układu wzmacniacza nie łatwo

jest określić optymalny tryb pracy konkretnej

lampy w danym układzie uwzględniając po-

przednią i następną kaskadę. Pod pojęciem

„optymalny” rozumiemy w danym wypadku

taki tryb, który zabezpieczy najlepsze brzmie-

nie, a nie rekordowe parametry czy piękne

oscylogramy.

Można zaryzykować tezę, że rozbież-

ność pomiędzy doborem elementów kształ-

tujących charakterystykę wzmacniacza i ich

wpływem na uzyskiwane parametry jest

główną przyczyną słabej korelacji między

wartościami liczbowymi tych parametrów,

a jakością dźwięku. Jeśli na przykład pragnie-

my uzyskać jak najlepszą liniowość układu,

musimy zwiększać rezystancję anodową,

co – zaczynając od pewnej wartości prądu

anodowego – będzie wpływało negatywnie

na szerokość pasma przenoszenia, właściwo-

ści dynamiczne układu wzmacniacza oraz

na współczynnik wzmocnienia, który przy

zbyt wysokiej rezystancji obciążenia zaczyna

zmniejszać się, ponieważ zmniejsza się prąd

spoczynkowy lampy i nachylenie charakte-

Rysunek 1. Trioda pracująca w układzie ze

wspólną katodą

Uwzględniając oporność wejściową

następnego stopnia wzmacniacza

Rwe2,

zamiast

podstawiamy

Ro.ekw.=RRwe2.

Oporność wyjściowa układu

Rwy = Ri,

gdzie:

= SRi – współczynnik wzmocnienia lampy,

S – nachylenie charakterystyki anodowo-

siatkowej lampy,

Ri – oporność wewnętrzna lampy.

W układzie z triodą jak na rys. 1 współ-

czynnik wzmocnienia typowo wynosi

(0,6–

0,8)m

i zależy od wielkości

Ra.

Podobnie

inne parametry układu: prąd spoczynkowy,

pasmo przenoszenia, szybkość narastania

napięcia wyjściowego, liniowość, maksymal-

ne napięcie wyjściowe o pewnym poziomie

zniekształceń, maksymalny prąd wyjściowy.

Przeważnie rezystancja

jest kilka razy

większa od

i wówczas udaje się otrzymać

optymalne wartości wymienionych wcze-

śniej parametrów. Jednak możliwości układu

z triodą są ograniczone, ponieważ dążenie do

polepszenia jednego z parametrów odbywa

się kosztem innych, niemniej ważnych. Dla-

tego stopień swobody w doborze rezystancji

rezystorów obciążenia anodowego i autopo-

laryzacji katodowej jest dość ograniczony. To

Rysunek 2. Zmodyfikowany układ pracy

triody

ELEKTRONIKA PRAKTYCZNA 1/2012

„Akrobatyka” układów lampowych

rystyki

Znacznie spada również zdolność

przeciążeniowa układu. W ten sposób cena

za dobrą liniowość okazuje się również nie-

współmiernie wysoka, ponieważ musimy

za nią „płacić” jakością dźwięku wzmacnia-

cza. Dlatego, jeśli jedna kaskada na triodzie

nie jest zdolna zapewnić żądanego wzmoc-

nienia, należy włączyć kolejną lub kolejne.

A w celu uzyskania dobrych właściwości

dynamicznych, nieraz jesteśmy zmuszeni do

zadowolenia się skromnym współczynnikiem

wzmocnienia zmniejszając rezystancję rezy-

stora anodowego i zwiększając anodowy prąd

spoczynkowy. Nawet w najprostszym ukła-

dzie wzmacniającym może pojawić się dużo

niuansów i zjawisk trudnych do wyjaśnienia,

gdy sprawa dochodzi do „sądu ostatecznego”

tj. do odsłuchu dźwięku za pomocą zbudowa-

nego wzmacniacza.

Reasumując widzimy, że w triodowym

układzie wzmacniającym różne jego parame-

try, z których każdy wykazuje odczuwalny

wpływ na jakość brzmienia wzmacniacza, są

we wzajemnej sprzeczności i nadmierna gor-

liwość w polepszaniu któregokolwiek z nich

niezawodnie prowadzi do pogorszenia pozo-

stałych. Istnieje jednak sposób, aby wyrwać

się z tego zamkniętego kręgu.

Do tego momentu opisywałem układ

wzmacniacza z jedną triodą. A jeśli połączyć

dwie triody w tym samym układzie? Przeczy

to, rzecz jasna, koncepcji prostoty układu,

lecz nieraz zamiast zwiększać liczbę najprost-

szych układów, można rozwiązać ten sam pro-

blem rozbudowując (w ograniczonej sposób)

jeden układ. W zależności od problemu, który

powinniśmy rozwiązać, możemy wybrać je-

den z wariantów bardziej skomplikowanego

układu na dwóch triodach. Należy zauważyć,

że istnieje ich dość dużo i opracowane były

już dawno. Na przykład kaskoda z rysunku 2

pozwala znacznie zwiększyć współczynnik

wzmocnienia i jednocześnie poprawia szero-

kość pasma przenoszenia. Niektóre renomo-

wane firmy produkujące sprzęt audio o naj-

wyższej jakości nadal używają rozwiązań tego

typu we wzmacniaczach (np.

Sonic Frontiers).

Można sprzeczać się o celowość użycia

układów kaskodowych w aparaturze audio

i przeciwnicy takich układów twierdzą zwy-

kle, że charakterystyki wyjściowe kaskod

przeradzają się z triodowych w pentodowe.

I mają rację. Ale i pentody nie zawsze są

złe, a prawidłowo postawione pytanie po-

winno brzmieć nie „czego używać?”, lecz

„jak i gdzie?”. Bez wątpienia w większości

wypadków triody są bardziej odpowiednie,

ale w niektórych obwodach (najczęściej po-

mocniczych) pentody nie mają konkurencji.

Na przykład, dzięki wysokim

i Ri pentoda

nie ma sobie równych w układach źródeł

prądu stabilizowanego, jeśli nie brać pod

uwagę tranzystorów polowych z izolowaną

bramką. Ale to jest już zupełnie inny grupa

podzespołów i mimo że pewne firmy, jak

ELEKTRONIKA PRAKTYCZNA 1/2012

np.

Audio Research

osiągnęły powodzenie

w opracowaniu i wdrożeniu technologii hy-

brydowych, osobiście nie mam wątpliwości,

że jeśli zamiast tranzystorów MOSFET-ów

używano by pentod, wiele z wyrobów tej fir-

my brzmiałoby bardziej miękko i naturalnie.

A przypomnijmy profesjonalne magnetofony

złotej ery magnetycznego zapisu dźwięku

w latach 50. i 60. Wiele z nich w pierwszej

kaskadzie wzmacniacza odtwarzania miało

pentodę EF86.

Wróćmy jednak od próby udzielenia

amnestii dożywotnio skazanym przez wielu

audiofilów pentodom do zacnych triod. Kolej-

ny układ pracy triody, który przeanalizujemy,

przypomina kaskodę. W nim również użyto

dwóch triod, z których jedna „wspięła się” na

ramiona drugiej (rysunek

3).

Tak, ten „cyrk

lampowy” u wielu wywołuje sceptyczny

uśmiech i na jego widok pojawia się lawina

uszczypliwych komentarzy typu „Człowieku!

Przepraszam, ale trioda powinna chodzić po

ziemi!” tzn. być dołączona katodą do masy.

Ale tak czy inaczej, ten układ zasługuje na

uwagę, ponieważ dzięki niemu uzyskuje się

polepszenie kilku ważnych parametrów: sta-

bilności pracy, liniowości charakterystyki

przejściowej, oporności wyjściowej, szero-

kości pasma, zdolności obciążeniowej i od-

porności na zaburzenia oraz pulsacje napię-

cia zasilania anodowego. Co do dźwięku, to

wszyscy wiedzą, że wzmacniacze produko-

wane przez firmy

Audio Note

Cary Audio

Designs

wcale nie brzmią źle! Właśnie te fir-

my częściej niż inne używają jako układów

wejściowych lub sterujących układów poka-

zanych na

rysunku 3a.

Najczęściej jest on na-

zywany SRPP (Shunt

Regulated Push Pull).

nazwa może wprowadzać w błąd, ponieważ

push pull

służy jedynie do określenia prze-

ciwfazowości sygnałów górnej i dolnej triody.

W ten sam sposób z powodzeniem

push pul-

l’em

można byłoby nazwać klasyczny układ

z dwóch triod połączonych jedna za drugą –

tam także sygnały są w przeciwnych fazach.

Z tego powodu SRPP to niepoprawna nazwa,

jednak jest zakorzeniona w literaturze. Moż-

na spotkać też skrót TTSA (Two

Tubes Series

Amplifier

– dwulampowy wzmacniacz szere-

gowy), chociaż może ona prędzej służyć jako

wspólne określenie dla wszystkich układów

w konfiguracji pionowej, w tym i kaskod. My

ten układ nazywamy prosto i przejrzyście:

wzmacniacz z obciążeniem dynamicznym.

We wzmacniaczu z obciążeniem dyna-

micznym zamiast zwyczajnego rezystora ob-

ciążenia anodowego układ SRPP ma w obwo-

dzie anody drugą triodę, punkt pracy której

wyznacza się rezystorem Rk2. Przy nadejściu

dodatniej części sygnału na siatkę V1 prąd

dolnej triody zwiększa się, co prowadzi do

zwiększenia się spadku napięcia na rezysto-

rze Rk2, a to z kolei prowadzi do zmniejszenia

prądu górnej triody V2. W układzie występu-

je tendencja do stabilizacji prądu anodowego,

Rysunek 3. a) Trioda pracująca w układzie

SRPP (Shunt

Regulated Push Pull),

b) Za-

leżność współczynnika wzmocnienia ukła-

du SRPP z podwójną triodą 6N3P (m=38,

Ri=5,8 kV) od ekwiwalentnej oporności

obciążenia Ro.ekw., c) Zależność oporno-

ści wyjściowej układu SRPP od rezystan-

cji Rk2, d) Porównanie charakterystyk

dynamicznych układów z rys. 2 i rys. 3a

wykonanych w oparciu o lampę 6N3P

przy pojemności obciążenia Co=30 pF

NOTATNIK KONSTRUKTORA

V1, przy tym jej obciążenie rozdwaja się: dla

prądu stałego jest ono niewielkie i równe

Rk2+Ri2, co zabezpiecza normalne warunki

pracy bez zwiększania napięcia anodowego,

a dla prądu zmiennego jest dużo większe (dy-

namiczna oporność obciążenia) i określa się

wielkością Rk2 i parametrami górnej triody:

można znacznie zwiększyć poziomu sygnału

na siatce V2 po prostu zwiększając rezystancję

Rk2, ponieważ od jej wartości zależy położenie

punktu pracy układu i nadmierne zwiększanie

rezystancji Rk2 może zniwelować wszystkie

zalety układu SRPP (w pierwszej kolejności

pogorszy się rezystancja wyjściowa). Można

postąpić inaczej – zabezpieczyć potrzebną po-

laryzację za pomocą dzielnika rezystorowego

Rk2/Ra zastępując nim rezystor Rk2, co da

nam więcej swobody przy wyborze poziomu

sygnału na siatce V2, który jest proporcjonal-

ny do wielkości dolnego rezystora dzielnika.

Sygnał podaje się na siatkę przez kondensator

Ca. Współczynnik wzmocnienia takiego ukła-

du jest już dość bliski do

dolnej triody. Nie

wolno zapominać, że właśnie od niej w dużej

mierze zależy funkcjonowanie układu, a cała

reszta służy do stworzenia jej jak najlepszych

warunków pracy. Dlatego układ wzmocnione-

go SRPP jest nazywany

Mu Follower

– wtór-

nik

I znów ta efektowna nazwa jest nieco

na wyrost, ponieważ mimo że współczynnik

wzmocnienia SPRR znacznie zbliża się do

wartości

dolnej triody, to nie jest mu równy.

Jeśli jednak zamienić górną triodę na pentodę

i nieco zmodyfikować schemat, można jeszcze

zbliżyć współczynnik wzmocnienia układu

dolnej lampy jednocześnie zmniejszając

rezystancję wyjściową układu i rozszerzając

jego zakres dynamiczny. Schemat z

rysun-

ku 6

był opublikowany na łamach

Glass Audio

w 1993 r. i jest nazwany jest

m-układem

(Allan

Kimmel. „The Mu Stage”, Glass Audio 2/1993).

Konstrukcja układu umożliwia prawie

dowolną nastawę prądów spoczynkowych

dolnej i górnej lampy. Prądy mogą być różne,

ponieważ polaryzacja pentody jest ustalona za

pomocą osobnego dzielnikiem rezystorowego

Rysunek 4. Zastosowanie pentody za-

miast triody w układzie z rys. 3a

który zależy teraz od zmiany sygnału wejścio-

wego w mniejszym stopniu, niż w zwyczaj-

nym układzie na rezystorach. Kombinowane

obciążenie (trioda V2 i rezystor Rk2) swoimi

właściwościami zaczyna zbliżać się do źró-

dła prądu. Cóż w tym dobrego? Wiadomo, że

źródło prądowe ma dużą oporność wewnętrz-

ną, która w idealnym źródle prądowym jest

nieskończenie wielka. A teraz przypomnijmy

sobie, że układ triodowy jest tym bardziej

liniowy, im większy jest rezystancja jego re-

zystora anodowego. Jak napisano wcześniej,

zwiększanie jego rezystancji prowadzi jednak

do pogorszenia innych parametrów wzmac-

niacza. Pozostaje nam tylko „zwieść” triodę

Rysunek 5. Zmodyfikowany układ SRPP

Daje to możliwość uzyskania nieco więk-

szego współczynnika wzmocnienia układu

SRPP w porównaniu ze zwyczajnym. A po-

nieważ sygnał wyjściowy jest zdejmowany

z katody V2, to i oporność wyjściowa jest

znacznie niższa. Rzeczywiście, gdy taki układ

pracuje z obciążeniem o małej rezystancji

możemy uzyskać korzystny współczynnik

wzmocnienia i szerokie pasmo przenoszenia.

Można w nim również uzyskać dobre para-

metry dynamiczne pod warunkiem przepły-

wu wystarczającego prądu spoczynkowego

lampy. Należy przy tym brać pod uwagę nie

tylko szybkość odpowiedzi układu wzmac-

niacza, ale i wartość sygnału oddawanego

do obciążenia. Z tych powodów układ SRPP

znalazł zastosowanie we wzmacniaczach wi-

zji, w których należy zapewnić maksymalną

wielkość iloczynu

KΔf

oraz w innych ukła-

dach o dużej szybkości, z pewnością na długo

przed tym, nim komuś przyszła myśl, aby wy-

próbować go we wzmacniaczach audio. Jego

zalety są szczególnie widoczne podczas pracy

w układach, w których pojemność obciążenia

jest dość duża. Do takiej kategorii należą ste-

rowniki, które pracują zasilając siatki kilku

lamp wyjściowych połączonych równolegle

lub pojedynczą lampę o dużej pojemności

wejściowej. Na

rysunku 3b

zaprezentowano

zależność współczynnika wzmocnienia ukła-

du SRPP (Ksrpp) wykonanego w oparciu o po-

dwójną triodę 6N3P (m=38, Ri=5,8 kV) od

ekwiwalentnej oporności obciążenia Ro. ekw.,

przy Rk2=820

Krzywa

Kwk

odpowiada

typowemu układowi ze wspólną katodą. Na

rysunku 3c

pokazano zależność rezystancji

wyjściowej układu SRPP od rezystancji Rk2.

rysunku 3d

zamieszczono charakterysty-

ki dynamiczne obu układów wykonanych

w oparciu o lampę 6N3P i przy pojemności

obciążenia Co=30 pF.

Jednak mimo swoich zalet, układ SRPP

nie jest idealny. Mimo że kombinowane ob-

ciążenie anodowe ma pewne własności źródła

prądowego, z powodu małego

(co jest cechą

triod) lampa V2 nie na tyle dużego wzmoc-

nienia, aby całkowicie zniwelować spadek

napięcia na Rk2 powodowany zmianą prądu

sygnału. Można ten problem rozwiązać dwo-

ma sposobami: przez zastosowanie jako V2 nie

triody lecz pentody lub zwiększyć poziom sy-

gnału na siatce V2. Pierwszy sposób prowadzi

do rozwiązania układowego, które pokazano

rysunku 4,

a drugi do tzw. wzmocnionego

SRPP, który jest niestety nieco bardziej skom-

plikowany (rysunek

5).

Rzecz w tym, że nie

Rysunek 6.

m-układ

opublikowany przez

Allana Kimmel na łamach Glass Audio

2/1993

ELEKTRONIKA PRAKTYCZNA 1/2012

100

„Akrobatyka” układów lampowych

Rk2/Rk2’, który przyczynia się do dalszego ob-

niżenia rezystancji wyjściowej. Wielkością ob-

ciążenia anodowego Ra triody również można

w pewnych granicach manipulować. Pentodę

można uważać za wtórnik katodowy ze współ-

czynnikiem przenoszenia (wzmocnienia) bar-

dzo bliskim jedności. W ten sposób, jakakol-

wiek zmiana napięcia na anodzie czyli na dol-

nym wyprowadzeniu rezystora Ra, z dużą do-

kładnością jest powtarzana przez wtórnik ka-

todowy z pentodą V2 i pojawia się na górnym

wyprowadzeniu Ra. Wymusza to stały spadek

napięcia na Ra i jego niezależność od sygnału.

I to właśnie jest źródło prądowe, oczywiście

nieidealne, ale zbliżone do idealnego. Oso-

by „uczulone” na pentody, mogą zastosować

triodę jako lampę V2, ale wówczas otrzyma-

ją układ o słabszych parametrach. Wtórnik

katodowy z triodą zazwyczaj ma współczyn-

nik przenoszenia K rzędu 0,9. Pentoda może

z łatwością zapewnić współczynnik K=0,995,

a nawet wyższy.

Przyjmijmy wielkość Ra=6,8 kV i wy-

znaczmy rezystancję dynamiczną dla układów

na triodzie i pentodzie odpowiednio z wy-

rażenia Rdyn.=Ra/1-K. Otrzymamy Rdyn.

triod.=68 kV; Rdyn.pent.=1,36 ΜV. Różnica

jest aż 20-krotna!

Wtórniki katodowe, notabene, również

nie mają nieskazitelnej reputacji wśród au-

diofilów z wykształceniem technicznym.

Lecz mimo tego – jak twierdzi Allan Kimmel

– w takim układzie wtórnik katodowy z pen-

todą to strzał w dziesiątkę. I ogólnie, pento-

dy w układach wtórników katodowych mają

o wiele lepsze parametry (mniejsza oporność

wyjściowa i tłumienie) i zapewniają lepsze

brzmienie. Allan Kimmel pisze, że długo eks-

perymentował ze wszystkimi opisanymi ukła-

dami lampowymi we wszelkich możliwych

wariantach i wszystkie one, pod warunkiem

profesjonalnego wykonania, brzmią bardzo

dobrze, a najlepiej z nich – właśnie

m-układ.

Szczególnie nadaje się on do sterowania triod

mocy o niskich współczynnikach wzmocnie-

nia (m), które wymagają dużej amplitudy sy-

gnału kierującego. Otrzymane przez Kimmela

parametry jego

m-układu

(rysunek 7):

• rezystancja wyjściowa 100 V,

• amplituda sygnału wyjściowego 215 V

przy współczynniku zawartości harmo-

nicznych 0,7% i napięciu anodowym

300 V,

• pasmo

przenoszenia

(–3

dB)

0,3 Hz…1 MHz.

Jako triodę użyto popularnej lampy 6DJ8

(odpowiednik rosyjski 6N23P). Jej połówki

są połączone równolegle, co ma pozytywny

wpływ na rezystancję wyjściową. Pentodą

jest lampa 12GN7 (zamiennik nieznany, jed-

nak w jej miejscu można użyć każdej pentodę

z dostatecznie wysokim

mogącej pracować

przy wymaganym prądzie spoczynkowym,

który nietrudno jest wyznaczyć z not katalo-

gowych lampy 6N23P; z pewnością nie zawie-

dzie pentoda 6Ż9P).

W Glass Audio nr 5/1996 Allan Kimmel

opublikował artykuł pt. „A Direct Coupled

Mu Stage”, w którym opisał jeszcze doskonal-

szy układ. Jego schemat ideowy pokazano na

rysunku 8.

Trudno powiedzieć czy idea stwo-

rzenia tego układu należy do niego, czy zapo-

życzył ją ze starej literatury (przecież często

bywa, że wiele nowości okazuje się starszymi

od swoich „wynalazców”). Tak czy inaczej,

idea jest oryginalna: usunięto kondensator

Ca, więc anoda triody i siatka sterującą pen-

tody są połączone bezpośrednio. Jednocześnie

wprowadzono „pływające” źródło zasilania

siatki ekranującej, co pozwoliło zlikwidować

kondensator Ce, chociaż jego wpływ na pra-

cę układu nie był znaczący. Tym niemniej,

poprawiono parametry poprzedniego układu

(z rys. 7): oporność wyjściowa zmalała do

maksymalne napięcie wyjściowe wy-

nosiło 269 V

przy współczynniku zawarto-

ści harmonicznych 0,9% i napięciu zasilania

anodowego 300 V. Spadła przy tym dolna

częstotliwość graniczna do wartości 0,15 Hz

(poprzednio 0,3 Hz).

Podsumowanie

Dokonaliśmy przeglądu kilku układów

lampowych, z których każdy charakteryzuje

się konfiguracją pionową. Istnieją inne układy

o pionowej konfiguracji i (jak często bywa) każ-

dy następny ma lepsze parametry niż poprzed-

ni, ale jednocześnie staje się bardziej złożony.

Dlatego, jeśli mogę, chciałbym poradzić tym

Czytelnikom, którzy zdecydują się wypróbować

posługując się własnym słuchem któryś z ukła-

dów opisywanych w artykule, aby nie byli

maksymalistami i nie konstruowali najbardziej

złożonych układów. Któż to wie: a może któryś

z układów pośrednich da najlepsze rezultaty?

Jerzy Grnaderjan

jurekl4@gazeta.pl

Rysunek 7.

m-układ

Allana Kimmel z podwójną triodą

ELEKTRONIKA PRAKTYCZNA 1/2012

Rysunek 8. Zmodyfikowany

m-układ

Allana Kimmel opublikowa-

ny w Glass Audio 5/1996

101

Plik z chomika:

neo666x

Inne pliki z tego folderu:

Wzmacniacz lampowy CFB (cathode feedback).pdf (3524 KB)
Wzmacniacz lampowy ze sprzężeniem katodowym.pdf (3497 KB)
2082.pdf (547 KB)
1331.pdf (954 KB)
5918.pdf (151 KB)

9521.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: