Kazimierz Sejda
C.K. DEZERTERZY
Spis treści:
Od autora
Politycznie podejrzany
Swój między swymi
Lekcje cesarsko–królewskiego patriotyzmu
Nocne alarmy pana oberlejtnanta
Hymn ludów
Samobójstwo oberlejtnanta
Nowy oberlejtnant
W obozie jeńców włoskich
Oberlejtnant i ordynans
Poskromienie cesarsko–królewskiego patrioty
Śledztwo
Inspekcja
Zemsta Baldiniego
Na dezerterskim szlaku
W Koszycach
Podróż
W Budapeszcie
Do Grazu
Katastrofa
Promocja na weterynarzy
Stacja zabłąkanych dusz
Superrewizja
Finis Austriae
Położenie tak zwanych państw centralnych nie przedstawiało się z końcem roku 1917 zbyt różowo. Starej monarchii groziła zagłada, coraz bliższa i nieuchronna.
Naczelne dowództwo miotało się w bezcelowych paroksyzmach, zmierzających do znalezienia środka ratunku, którego, z wyjątkiem kilku generałów, nikt się nie spodziewał.
W tym to czasie znalazł się w Austrii mąż opatrznościowy, który, pragnąc uratować zapadającą się w otchłań klęski ojczyznę, wpadł na genialny pomysł, mogący, według jego mniemania, wywrzeć decydujący wpływ na losy monarchii.
Pomysł ten był nieskomplikowany, jak nieskomplikowany był jego autor, pan komendant Ergänzungsbezirkskommando, czyli po polsku PKU.
Ponieważ dwanaście ofensyw nad Isonzó, Piavą i Tagliamento, w których brało udział kilka wyborowych korpusów, nie mogło przełamać oporu zaciekle broniących się Włochów, wzmiankowany pan komendant uznał, że opór ten przełamać może skutecznie tylko jeden człowiek.
Ja.
W jesieni roku 1917 otrzymałem lakoniczne wezwanie, opatrzone klasyczną cesarsko–królewską pieczęcią, abym się stawił przed komisją poborową z powodu ukończenia lat 18, a więc wieku, w którym wierny poddany ma prawo do zbierania laurów pod czarno–żółtym sztandarem.
Wezwanie do zaszczytnej służby przyjąłem bez zbytniego entuzjazmu.
Po pierwsze, byłem członkiem pewnej konspiracyjnej organizacji niepodległościowej i miałem z tej racji dosyć roboty w kraju, a po wtóre – nie żywiłem żadnych wrogich zamiarów wobec Ententy.
Moje dotychczasowe stosunki z J.K.M. królem Włoch były bardzo poprawne i nic nie mąciło panującej między nami od tylu lat harmonii. Nie miałem żadnych pretensji ani do cesarza japońskiego, ani do prezydenta Francji, jeżeli zaś chodzi o króla angielskiego, to miałem dla niego wiele sympatii wynikającej ze wspólnych upodobań: obaj zbieraliśmy znaczki pocztowe.
Nic też dziwnego, że perspektywa wystąpienia przeciwko nim z bronią w ręku bynajmniej mi się nie uśmiechała.
Problem był bardzo przykry i starałem się rozwiązać go przede...
renfri73