David Weber & Steve White
Powstanie
Starfire
Tom II
Przkład:
Jarosław Kotarski
ROZDZIAŁ 1
POWRÓT WYGNAŃCÓW
– I jak smakuje zeget? – spytał Khardanish, Dwudziesty Szósty Mały Pazur Chana i trzeci z kolei lord Talphon, gładząc z zadowoleniem imponujące wąsy i przyglądając się zmrużonymi oczyma o pionowych źrenicach gościowi siedzącemu po przeciwnej stronie stołu.
– Dziękuję, sir. Jest całkiem dobrze ugotowany – odparła porucznik Johansen, uśmiechając się tak, by nie pokazać zębów.
Khardanish pokiwał głową z aprobatą – ludzie często zapominali, że dla wywodzących się od drapieżników poddanych chana pokazanie zębów oznaczało wyzwanie. Porucznik Johansen, oficer łącznikowy przydzielona do jego eskadry, starannie przygotowywała się do objęcia tego stanowiska, o czym wiedział, ale nadal ujmowało go, gdy obserwował, jak wykorzystuje zdobytą wiedzę w praktyce. Tym bardziej że cały czas podpuszczał ją delikatnie drobnymi złośliwostkami.
– Cieszę się – stwierdził – i przepraszam, że kucharzom tyle czasu zajęło zrozumienie, że naprawdę wolisz to gotowane.
– Żadne przeprosiny nie są potrzebne, sir. Pocieszała mnie myśl, ile wysiłku kosztowałoby przekonanie dowolnego kucharza na okręcie Federacji, że pan naprawdę wolałby zjeść je na surowo.
Khardanish zamruczał basowo, nie chcąc roześmiać się na cały głos. Naprawdę poznali się i rozumieli z porucznik Johansen zadziwiająco dobrze, co było tym dziwniejsze, że żadne z nich nie mogło posługiwać się językiem drugiego w związku z odmienną budową krtani i strun głosowych. Podejrzewał, że przydział do sił patrolujących Lorelei dostał właśnie z powodu niezłego rozumienia standardowego angielskiego. Co prawda mówiło się o nowych programach tłumaczeniowych, ale nic konkretnego, a obecnie istniejące były nie dość że nieprecyzyjne, to na dodatek potrzebowały zbyt wiele pamięci, by mogły być wykorzystywane przez system komputerowy niszczyciela.
Wieść o tym przydziale nie wprawiła go w zachwyt, choć oznaczał on dowodzenie eskadrą. 10. Eskadra Niszczycieli składała się jednak obecnie tylko z czterech starych i wysłużonych jednostek, a system Lorelei nawet przy dużej dozie dobrej woli trudno było uznać za ważny. Był to co prawda jeden z niewielu systemów planetarnych, jakie Chanat zdobył w pierwszej wojnie międzyplanetarnej stoczonej dwa oriońskie wieki temu z Federacją, ale był całkowicie pozbawiony znaczenia i niemożliwy do obrony. Co Federacja udowodniła w drugiej wojnie międzyplanetarnej. Podejrzewał zresztą, że tylko z tych powodów pozwolono w końcu Chanatowi go zatrzymać. System nie posiadał nadających się do kolonizacji planet, a z sześciu warpów cztery prowadziły do systemów Federacji, tylko jeden zaś na obszar Chanatu. Ostatni wiódł prosto do śmierci – żadna jednostka Zwiadu Kartograficznego, która weń wleciała, nie powróciła. Dlatego Znamae i pozostałe okręty 10. Eskadry stacjonowały tu bardziej z przyczyn propagandowych niż jakichkolwiek innych.
Dopiero później zdał sobie sprawę, że przydział ten był ważny także z innego powodu. W czasie trzeciej wojny międzyplanetarnej, gdy Federacja i Chanat Oriona utworzyły Sojusz przeciwko Protektoratowi Rigeliańskiemu, przydzielanie oficerów łącznikowych na okręty patrolujące pograniczne sektory było oczywiste – chciano uniknąć incydentu. Mało kto zdawał sobie jednak sprawę z korzyści płynących z utrzymania tego zwyczaju po zakończeniu walk. A właśnie dzięki temu obie rasy miały okazję się poznać i w wojownikach należących do każdej z nich rodził się stopniowo szacunek dla drugiej strony.
Sam był zaskoczony tym, jak szczerze polubił porucznik Johansen. Fakt, że była samicą, nie miał z tym nic wspólnego, bo jakoś nigdy nie zdołał uznać żadnego człowieka za atrakcyjnego fizycznie. Ludzie mieli nagie twarze, małe, okrągłe i zbyt nisko umieszczone uszy, a brak wąsów powodował, że trudno było ich traktować poważnie. Samce wprawdzie miewały zarost, choć rzadki i krótki, u samic sprawa była gorsza, bo długie włosy jedynie podkreślały całkowitą nagość twarzy. Całe szczęście, że ludzie mieli dziwaczny zwyczaj stałego okrywania ciał ubraniami – przynajmniej nie świecili gołą, pozbawioną futra skórą. To mogłoby okazać się ponad siły nawet opanowanego wojownika.
Samantha Johansen miała natomiast inne zalety, które podziwiał. Była spostrzegawcza, inteligentna, wyczulona na niuanse różniące obie rasy i miała takie jak on złośliwe poczucie humoru. I doskonały przebieg służby – według ludzkiego kalendarza liczyła sobie dopiero dwadzieścia osiem lat (według oriońskiego pięćdziesiąt trzy), a na kurtce jej munduru znajdowała się baretka Federation Military Cross, czyli odpowiednik Valkhaanair. A biorąc pod uwagę, że od końca III wojny minęło pięćdziesiąt ziemskich lat, nie było to odznaczenie łatwe do zdobycia. Podejrzewał zresztą, że ludzie wybierali kandydatkę na to stanowisko równie starannie jak jego przełożeni.
– Saahmaaanthaa! – miauknął zadowolony. – Czasami jesteś aż za bardzo podobna do mnie.
– Profilaktycznie uznam to za komplement, sir – oceniła Johansen, przegryzając się przez kolejny kawałek zegeta.
Prawdę mówiąc, mięso było twarde i łykowate, ale była to potrawa wojowników i dowód uznania. Z prostego powodu – przypominający niedźwiedzia zeget był najgroźniejszym drapieżnikiem na ojczystej planecie Chanatu. Określano go jako „cztery metry czystej furii”. Poczęstowanie jej jego mięsem było wyrazem wielkiej uprzejmości i szacunku ze strony gospodarza.
– To miło z twojej strony. – Khardanish dolał obojgu wina.
Jak na jego gust było zbyt wytrawne, ale Johansen mu je podarowała, toteż nie skrytykował słowem smaku. Oglądał za to z przyjemnością grę światła w rubinowym płynie.
– W takim razie coś ci powiem w rewanżu. Wiesz, jak my nazywamy dwie wojny stoczone z wami?
– Wiem – odparła miękko. – Wojny Wstydu.
– Właśnie. I jest to właściwe określenie nawet teraz, gdy jesteśmy sojusznikami. Mieliśmy dwa razy tyle systemów i dziesięć razy większą populację niż wy. Mieliśmy flotę, a wy kilkanaście lekko uzbrojonych jednostek Zwiadu Kartograficznego. I ponieśliśmy klęskę. Jak wojownik może nie czuć wstydu po przegraniu z o tyle słabszym wrogiem?
Johansen spojrzała mu prosto w oczy i czekała na ciąg dalszy, nie próbując w żaden sposób ukryć, że niezręcznie jej tego słuchać.
– Okazało się, że w tym, co najważniejsze, wcale nie jesteście słabsi – dodał poważnie. – Dla was wojna to kwestia dyscypliny i planowania. Dla nas była to szansa wykazania się odwagą i honorem, ale jako jednostek. Wasz wódz Anderson wciągał nas w pułapki i zasadzki, masakrował ogniem, gdzie się dało, a dla nas była to taktyka tchórza. Tyle że on wygrał, a my przegraliśmy. Mój przodek, pierwszy lord Talphon, walczył w obu wojnach. Był inteligentnym oficerem, protegowanym Varnika’sheerina, a i tak uważał, że prowadzicie wojnę w sposób dobry tylko dla chofaki.
Johansen nie zareagowała, choć użyte przez niego określenie oznaczało kogoś, kto tak dalece utracił honor i odwagę, że nie rozumie nawet znaczenia tych słów.
– Wiele razy czytałem jego dziennik i wiem, że w końcu pojął w czym rzecz. Nie walczył w Aklumar, ale jego okręt jako jedyny ocalał z pierwszej bitwy o Ophiuchi Junction, a potem brał udział we wszystkich większych bitwach tej kampanii. Mój przodek w końcu nauczył się tego, co wy wiedzieliście od dawna: że obowiązkiem wojownika jest wygrać, a nie zyskać sławę i honor. Skoro więc jesteś do nas tak podobna, to być może po części dlatego, że my upodobniliśmy się do was bardziej, niż można by przypuszczać.
– To dobrze czy źle? – spytała.
– Uważam, że dobrze. – Nalał wina do jej pustego kielicha i uniósł swój w ziemskim toaście. – Jesteśmy waszymi dłużnikami. Nauczyliście nas, iż planowanie nie jest tchórzostwem, a cnotą. Jeszcze dziś niektórzy się z tym nie zgadzają; pamiętają tylko wstyd klęski i wolą o was myśleć jako o chofaki. Ale mój przodek przejrzał na oczy. Zginął, broniąc Tanamy przed Pierwszą Flotą Protektoratu Rigeliańskiego. Dowodził grupą wydzieloną o mieszanym składzie. Wchodzące w jej skład okręty Federacji walczyły do ostatniego obok oriońskich. Żaden nie przetrwał i żaden nie uciekł. Nazwiska ich kapitanów zapisano w honorowym miejscu wraz z nazwiskami ojców i matek klanu. Sądzę, że polubiłby cię.
– Twoje uznanie to dla mnie zaszczyt, mistrzu miotu – powiedziała uroczyście Johansen.
– Prawdziwy zaszczyt i honor znajdują się w sercu tego, kto je rozumie, kociaku – odparł równie formalnie Khardanish, po czym zastrzygł uszami. – Chyba zrobiliśmy się zbyt poważni.
– Być może. – Samantha ujęła kielich i rozparła się wygodniej na pufie zastępującym fotel i doskonale dopasowanym wysokością do niskiego stołu. – My i wy poznaliśmy się lepiej, ale zapłaciliśmy za to naprawdę drogo. Historia choćby tego systemu jest najlepszym tego przykładem, sir.
Khardanish kiwnął w milczeniu głową. Sto pięćdziesiąt oriońskich lat temu flota Federacji odcięła w systemie Lorelei jedną trzecią okrętów liniowych Chanatu. Nie ocalał żaden. Czterdzieści lat wcześniej oriońska eskadra zaskoczyła tu całą ziemską flotę kolonizacyjną, gdyż niezauważona przeniknęła przez granicę. Nie przeżył żaden człowiek.
– Być może powód jest prosty: pod jednym względem zawsze byliśmy tacy sami – ocenił, a widząc, jak rozmówczyni pytająco unosi brwi, parsknął i wyjaśnił: – Jesteśmy niewiarygodnie wręcz uparci.
* * *
Superdreadnought Alois Saint-Just drgnął, kończąc próby maszynowe, i jego kapitan pokiwał z zadowoleniem głową, przyglądając się wynikom wyświetlającym się na ekranie. Dowodzenie choćby najmniejszą jednostką należącą do Pierwszego Zespołu Wydzielonego było zaszczytem, a co dopiero dowodzenie jego okrętem flagowym...
Przeniósł wzrok na główną holoprojekcję taktyczną. Najbliżej znajdowały się należące do tej samej eskadry co Saint-Just superdreadnoughty Helen Borkman i Wu Hsin, ale cała kula upstrzona była symbolami okrętów oraz radiolatarniami oznaczającymi wylot warpa czy pola minowe i forty go broniące. Wypełniała go duma i niecierpliwość, toteż z trudem zmusił się do spokojnego siedzenia i czekania, aż upłyną ostatnie godziny bezczynności.
– Kapitan proszony na mostek! Powtarzam: kapitan proszony na mostek!
Komputerowe nagranie było spokojne i beznamiętne, ale towarzyszące mu wycie klaksonów alarmu bojowego wyrwałoby każdego z najgłębszego nawet snu. Kapitan Khardanish nie spał, gdy rozbrzmiało, toteż błyskawicznie wyszedł z kabiny, doszczelniając w biegu skafander próżniowy. Wpadł na jakiegoś pechowego technika, który pojawił się na jego drodze, przebiegł po nim, i nie zwalniając kroku dopadł głównego szybu, klnąc cały czas cicho, acz z uczuciem. Znamae był doskonałym okrętem, ale część mieszkalną projektował jakiś skretyniały zarkotga. Niszczyciele były za małe, by opłacało się instalować na nich windy, ale kajutę kapitańską umieszczono w końcu kadłuba przeciwległym do tego, na którym znajdował się mostek, co nieodmiennie oznaczało, że w przypadku niespodziewanego alarmu zjawiał się na tymże mostku ostatni. I do tego w nieprzyzwoitym pośpiechu, co wyglądało zgoła niepoważnie i nie wpływało dodatnio na morale załogi.
Wyhamował ostro, widząc prowadzące na mostek drzwi, dzięki czemu gdy przez nie przeszedł, poruszał się statecznie, jak na wojownika przystało, i nawet bardzo nie sapał.
Bez słowa zbliżył się do swego fotela i umieścił hełm na wsporniku. Tak jak się spodziewał, nawet Johansen, która miała prawie równie daleką drogę ze swej kabiny, była już na swoim miejscu.
– Meldować! – warknął zwięźle.
– Wykryto niezidentyfikowane źródła napędu w odległości trzech minut dwudziestu sekund świetlnych w namiarze 0-7-2 na 0-3-3. Przypuszczalny kurs 2-4-9 na 0-0-3, sir – zameldowała obserwator Hinarou, niezwykle dokładnie wymawiając słowa, co było najlepszym dowodem napięcia i braku doświadczenia bojowego.
– Namiar jest na pewno prawidłowy? – upewnił się Khardanish.
– Tak, sir.
Khardanish rzucił szybkie spojrzenie Johansen i Yahaarnowowi, swemu pierwszemu oficerowi. Na twarzach obojga dostrzegł równe własnemu zaskoczenie.
– Oficer astro, obliczyć punkt wejścia jednostek w system na podstawie podanego kursu – polecił.
– Tak jest, sir – potwierdził oficer astronawigacyjny i dodał po chwili: – Jeśli kurs jest prawidłowy, wyszły z warpa numer sześć, sir!
Khardanish kiwnął głową. Ludzie, którzy odkryli warpa numer sześć, nazwali go Łodzią Charona, ponieważ żaden statek, który go użył, nigdy nie powrócił.
– Niezidentyfikowane jednostki znajdują się dwie minuty pięćdziesiąt osiem sekund świetlnych od nas i powinny pojawić się na holoprojekcji taktycznej, sir.
Khardanish spojrzał na holoprojekcję – ludzie woleli płaskie ekrany taktyczne, ale jego rasa preferowała trójwymiarowe obrazy z powodu odmiennej budowy oczu. Symbole niezidentyfikowanych jednostek pojawiły się rzeczywiście, a obok nich informacje o prawdopodobnej masie każdej z nich. Większość odpowiadała niszczycielom, ale znajdowały się tam i większe okręty, najpewniej ciężkie krążowniki.
– Przygotować kapsuły kurierskie z pełnym zapisem danych – polecił, a gdy rozkaz został potwierdzony, dodał: – Oficer łącznościowy: standardowe obwołanie Sojuszu!
– Rozumiem, sir!
Przy odległości prawie dwóch i pół minuty świetlnej, czyli trzydziestu minut lotu całą naprzód dla niszczyciela, pięciominutowe oczekiwanie zdawało się wiecznością.
– Otrzymaliśmy odpowiedź, sir, ale nie... – oficer łącznościowy urwał i dodał po sekundzie: – Odpowiedź jest zgodna z zasadami łączności jednostek Federacji z okresu poprzedzającego Sojusz, sir!
Khardanish spojrzał na niego zdumiony – podobnych zasad nie stosowano od kilkuset lat w znanej części galaktyki.
– Można to rozszyfrować? – spytał.
– Naturalnie, sir. Federacja dostarczyła nam wszelkie potrzebne kody. Te pochodzą z okresu Pierwszej Wojny Wstydu. Obrazu nie przesłano, ale głos zaraz będzie, sir.
Z głośników dobiegł szum, który nie wygasł nawet, gdy rozległ się nieco zniekształcony, ale zrozumiały głos:
– Niezidentyfikowane jednostki, tu krążownik ziemski Kepler. Proszę natychmiast podać tożsamość!
– Khheepaaahhlaar? – powtórzył Khardanish. – Nie rozpoznaję tej nazwy, porucznik Johansen, a pani?
– Ja też nie, sir – odparła Samantha, sprawdzając na ekranie spis okrętów Marynarki Federacji. – Taki okręt nie figuruje na stanie Federation Navy, sir.
– Rozumiem... – Khardanish przygładził wąsy, myśląc intensywnie.
Mogło oczywiście istnieć logiczne wytłumaczenie, jak choćby takie, że w systemie Lorelei znajdował się siódmy, zamknięty warp. Zamkniętego warpa nie sposób było wykryć inaczej, jak używając go od drugiej strony. Któraś z flotylli Zwiadu Kartograficznego Federacji mogła w ten sposób pojawić się właśnie w systemie, a jeśli warp był zlokalizowany w pobliżu Łodzi Charona, pomyłka w obliczeniu wstępnym kursu była uzasadniona. Ale to nie wyjaśniało posługiwania się przez przybyszów archaicznymi kodami i formą „ziemski”. Ani tego, dlaczego Johansen nie miała Keplera w spisie – Zwiad Kartograficzny uznawany był za formację paramilitarną i używał uzbrojonych jednostek klasyfikowanych jako okręty, nie statki.
Był tylko jeden sposób, by dowiedzieć się prawdy.
– Oficer łącznościowy: przesłać naszą identyfikację i spytać, czy możemy w jakiś sposób im pomóc.
– Tak jest, sir.
– Sternik, zwolnić do trzydziestu procent mocy – dodał Khardanish.
Dystans między obydwiema eskadrami spadł poniżej dwóch minut świetlnych, a jego okręty nie należały do najszybszych. Jeśli będzie musiał uciekać, wolałby mieć jak największą przewagę odległości. Znów musiał cierpliwie poczekać, aż sygnały pokonają w tę i z powrotem stosowną drogę, nim z głośników dobiegło:
– Znamae, jesteście w przestrzeni należącej do Federacji Ziemskiej!
Głos był ostry, a Khardanish warknął cicho – cała sytuacja zaczynała być, łagodnie rzecz określając, dziwaczna.
– Sensory wykryły dwie nowe grupy niezidentyfikowanych jednostek, sir! – zameldowała w tym momencie Hinarou. – Grupa G2 w namiarze 1-6-4 na 0-3-3, odległość trzy minuty dwadzieścia sekund świetlnych. Grupa G3 w namiarze 0-2-8 na 0-3-2, odległość trzy minuty dziesięć sekund. Obie lecą kursami przechwytującymi w stosunku do naszego, sir!
Słysząc to, Khardanish zmrużył oczy – taki szyk mógł oznaczać tylko jedno: zaplanowany wcześniej atak. Pierwszą grupę musiały poprzedzać jednostki zwiadowcze, które wykryły jego okręty, pozostając poza zasięgiem sensorów. Przeciwnik rozdzielił więc siły i wykonał stosowne manewry, nim pierwsza grupa dała się zauważyć. Wszystko zgodnie z klasycznymi regułami taktyki.
Pozostało tylko pytanie dlaczego. Jeśli załogi tych jednostek rzeczywiście stanowili ludzie, byli sojusznikami. Jeśli była to jakaś nowa, nieznana rasa, to jakim cudem znali tak dokładnie ludzkie szyfry i metody łączności, nawet tak stare jak te?! To wszystko nie miało sensu, chyba że...
Żadna jednostka nigdy nie wróciła z Łodzi Charona, ale archiwa I wojny zawierały informację, że część ludzkiej floty zaskoczonej w systemie Lorelei uciekła, korzystając z tego warpa, woląc ryzyko ewentualnej śmierci od pewnej szalejącej wokół. Jeśli koloniści zdołali przetrwać i znaleźć nadającą się do życia planetę...
Hipoteza była zgoła fantastyczna, ale jako jedyna tłumaczyłaby wszystko. W końcu od tamtych wydarzeń upłynęło ponad dziewięćdziesiąt ziemskich lat. Wszystko, co wiedzieli koloniści o sytuacji zewnętrznej, dawno przestało być aktualne. Zupełnie inną kwestią było to, jak ich statki kolonizacyjne zdołały przetrwać coś, co zniszczyło jednostki kartograficzne, czy w jaki sposób zdołali przez ten czas stworzyć populację na tyle liczną, by zbudować i obsadzić wszystkie te okręty. I przede wszystkim dlaczego czekali z powrotem aż tak długo...
Głos Hinarou przerwał mu dalsze rozmyślania:
– Mamy wstępną klasyfikację składu G2, sir.
Khardanish spojrzał na holoprojekcję taktyczną i stężał – co najmniej siedem było okrętami liniowymi, a trzy z nich stanowiły superdreadnoughty.
– Sternik, kurs 0-8-0, cała naprzód! – polecił natychmiast.
– Jest kurs 0-8-0 i cała naprzód, sir – potwierdził sternik, kładąc okręt w tak ciasny skręt, że było to wyczuwalne mimo pokładowej grawitacji.
– Chciała pani coś powiedzieć, porucznik Johansen? – spytał Khardanish.
– Poza tym, że nie mam pojęcia, kim oni są, to nic, sir.
– Czy mogą to być potomkowie kolonistów, którzy przeżyli przelot przez Łódź Charona w dwa tysiące dwieście szóstym?
Johansen wytrzeszczyła oczy, a po sekundzie zmarszczyła czoło.
– Mogą, sir... – przyznała po chwili. – Ale jeśli tak, to gdzie byli przez te wszystkie lata?
– Nie potrafię powiedzieć, ale jeśli mam rację, oni nie mogą wiedzieć o niczym, co nastąpiło potem. Żyją w przekonaniu, że wojna nadal trwa i ciągle jesteśmy wrogami.
– Sir, odbieramy dodatkowe sygnały sensorów – zameldowała Hinarou. – Komputer taktyczny ocenił je jako emisję systemów celowniczych.
– Rozumiem...
Chwilowo ścigający znajdowali się jeszcze poza zasięgiem rakiet, nie mówiąc o działach, ale sytuacja ta powoli ulegała zmianie. Okręty liniowe zbliżały się nader wolno, lecz mniejsze jednostki rozwijały prędkość o dwadzieścia procent większą od jego niszczycieli i proste obliczenie dowodziło, że za nieco ponad dwie godziny będą miały oriońskie okręty w skutecznym zasięgu strzału. A grupa G1 była bliżej i ten zasięg osiągnie za nieco ponad osiemdziesiąt minut. Od najbliższego warpa dzieliło zaś jego eskadrę trzydzieści godzin lotu...
Widząc gest kapitana, Johansen podeszła do jego fotela.
– Są tylko dwie możliwości – powiedział cicho Khardanish, pochylając się nad nią. – Albo to ludzkie okręty, albo nie. Nie zdołamy im uciec, a jeśli zaatakują, zniszczą nas, co może mieć katastrofalne skutki dla całego Sojuszu.
– Rozumiem, sir – potwierdziła, gdy umilkł wyczekująco.
– Być może istnieje jednak sposób, by tego uniknąć. Jak dotąd rozmawiali z nimi tylko członkowie załogi, a jak wiesz, wszyscy są Zheeerlikou’valkhannaieee. Ty jesteś człowiekiem. Pomów z nimi i przekonaj ich, że Federacja i Chanat nie znajdują się obecnie w stanie wojny.
– Spróbuję, sir.
– Nie próbuj, zrób to! – parsknął cicho i dał jej znak, by odeszła.
Kiedy wróciła na swoje stanowisko, polecił głośno.
– Oficer łącznościowy, przełączyć porucznik Johansen na zewnętrzny kanał.
– Natychmiast, sir.
Oficer łącznościowy wstukał stosowne polecenie na klawiaturze komputera, zastrzygł prawym uchem i zameldował:
– Gotowe, sir.
Samantha Johansen wzięła głęboki wdech i zaczęła mówić wolno i wyraźnie:
– Kepler, tu porucznik Samantha Johansen z Marynarki Federacji Ziemskiej. Jestem oficerem łącznikowym przydzielonym do oriońskiej 10. Eskadry Niszczycieli i znajduję się na mostku Znamae. Nie jesteśmy w przestrzeni Federacji, gdyż ten system przypadł Chanatowi Oriona zgodnie z ustaleniami traktatu zawartego na Tycho. Federacja nie jest, powtarzam: nie jest w stanie wojny z Chanatem. Od lat jesteśmy sojusznikami. Powtarzam: Federacja Ziemska i Chanat Oriona są sojusznikami. Proszę o potwierdzenie odbioru.
Słowa porucznik Johansen dotarły na pokład Keplera, wprawiając w szok jego oficera łącznościowego. Niemniej zachował on dość przytomności umysłu, by przesłać je na flagowy superdreadnought Saint-Just.
– Co ona wygaduje?! – wykrztusił admirał dowodzący Grupą Wydzieloną 1., wpatrując się z osłupieniem w swego oficera flagowego.
– Że Federacja i Chanat są sprzymierzeńcami – powtórzył drżącym głosem zapytany.
– Święta Ziemio! – jęknął admirał. – Jest gorzej, niż się obawialiśmy!
Kapitan pokiwał głową, próbując zaakceptować świętokradcze stwierdzenie. Dopiero po dłuższej chwili otrząsnął się i spytał:
– Odpowiadamy, sir?
– Moment. – Admirał zamyślił się głęboko, wbijając wzrok w pokład.
Gdy ponownie spojrzał na kapitana, jego oczy były spokojne i lodowate.
– Proszę polecić oficerowi łącznikowemu Keplera odpowiedzieć, kładąc nacisk na fakt, że przez tyle lat nie mieliśmy kontaktu z nikim. Ma przekazać tej porucznik Johansen – wypowiedział nazwisko niczym obelgę – że musimy rozważyć i sprawdzić jej informacje. Ma uprzejmie poprosić, by oriońskie okręty zatrzymały się i pozwoliły zbliżyć się okrętom osłony.
– Aye, aye, sir – potwierdził kapitan, nie kryjąc dezaprobaty.
– Jeśli niewierni się zgodzą, pozostałe nasze jednostki nie będą się do nich zbliżać – dodał admirał z błyskiem rozbawienia w oczach. – Poczekamy, aż okręty osłony znajdą się wystarczająco blisko, a potem...
Kiedy nadeszła odpowiedź, wszyscy obecni na mostku Znamae odruchowo spojrzeli na kapitana, choć zdecydowana większość zrobiła to ukradkiem.
– Co ty na to, Saaahmaaanthho? – spytał cicho Khardanish.
– Nie podoba mi się to, sir. Coś mi tu śmierdzi, tylko nie wiem co... Z drugiej strony, jak pan powiedział, są od nas szybsi, więc...
– Podzielam podejrzenia porucznik Johansen, sir – dodał pierwszy oficer. – Jeśli zbliżą się do nas na tak małą odległość, będą mogli użyć nie tylko rakiet, sir.
– Wiem, Yahaarnow – przyznał ciężko Khardanish – ale wybór mamy niewielki, a przymierze służy dobrze tak Federacji, jak i Chanatowi. Jeśli zginiemy, by przetrwało, spełnimy tylko nasz obowiązek.
Pierwszy oficer zastrzygł uszami na znak zgody.
Khardanish zaś spojrzał na Johansen i polecił:
– Powiedz im, że się zgadzamy. A ty, Yahaarnow, przekaż na pozostałe okręty, że utrzymujemy alarm bojowy, ale nie mają aktywnie namierzać celów. Namiary rakiet aktualizować tylko w oparciu o odczyty pasywnych sensorów.
10. Eskadra Niszczycieli pozostawała z włączonymi napędami we względnym w stosunku do słońca systemu bezruchu, podobnie jak główne siły „ziemskiej” floty. Poruszała się jedynie część jednostek grupy G1. Reszta grzecznie czekała poza zasięgiem skutecznego ostrzału rakietowego i Khardanishowi pozostało jedynie mieć nadzieję, że jest to dobry znak. Mimo wszystko czuł rosnący niepokój, a odmowa dalszych rozmów aż do momentu spotkania ze strony niewidocznego przeciwnika jeszcze go powiększyła.
Obserwował zbliżający się symbol Keplera, oddalonego aktualnie o osiem sekund świetlnych i nadlatującego z prędkością równą dwóm procentom szybkości światła. Towarzyszyły mu dwa lekkie krążowniki i trzy niszczyciele. Pozostałe sześć niszczycieli zatrzymało się w odległości dziesięciu sekund świetlnych, czyli tak jak zostało to uzgodnione.
– Odległość sześć sekund świetlnych, sir – zameldowała Hinarou.
– Porucznik Johansen, niech im pani powie, żeby się bardziej nie zbliżali, dopóki nie nawiążemy łączności wizualnej – polecił Khardanish.
– Aye, aye, sir – potwierdziła odruchowo Johansen. – Kepler, tu porucznik Johansen. Dowódca 10. Eskadry chce, żebyście najpierw nawiązali kontakt wizualny, a dopiero potem...
– Odpalili rakiety! – przerwał jej okrzyk Yahaarnowa.
– Ognia! – rozkazał Khardanish, waląc pięścią w poręcz fotela. – Cel główny: Kepler!
Wszystkie niszczyciele równocześnie odpaliły rakiety, ale w porównaniu z lecącą ku nim salwą był to bardziej gest symboliczny niż realna odpowiedź mogąca zaważyć na losach bitwy. Okręty przeciwnika zwiększyły prędkość.
– Wykonać Alfa Dwa! – rozkazał Khardanish i jego okręty także pomknęły do przodu, wykonując zarazem gwałtowne uniki.
Kilka sekund później pierwsze rakiety detonowały na osłonach siłowych Znamae. Moment później otworzyły ogień fazery, których załogi potrzebowały paru sekund na uaktywnienie systemów celowniczych.
– Odpalić kapsuły kurierskie! – polecił spokojnie Khardanish.
...
krakus33