Krucjata
6. Bestialski Szwadron
(Przełożyli: Marian Giełdon, Franciszek Plutowski)
SCAN-dal
Dla Fran Hood – przyjaciela i podpory całej rodziny Ahernów – ze specjalnym pozdrowieniem...
ROZDZIAŁ I
John Rourke rozsunął zamek błyskawiczny kurtki i sięgnął po ukryty pod pachą pistolet. Szybko rozpiął kaburę, wyciągnął swoją “czterdziestkę piątkę”, załadował cały magazynek, odbezpieczył broń i wygodnie ułożył w dłoni. Sięgnął po drugi pistolet. Wykonał te same czynności i czatował.
Cel miał już upatrzony: wysokiego mężczyznę w czarnej, skórzanej kurtce przybrudzonej błotem, z karabinem w rękach.
“Trzeba go czym prędzej załatwić, zanim się zorientuje, że nie jest w lesie sam” - pomyślał.
Wystrzelił jednocześnie z dwóch pistoletów. Echo strzałów zlało się w jeden, przeciągły huk.
Chociaż Rourke był pewien swej celności, rzucił się na ziemię, aby uniknąć ewentualnego ataku.
W miejscu, gdzie padły kule, grunt wydawał się eksplodować - podmuch wzniósł w powietrze brudne, zeschnięte liście i tumany kurzu. W tym kłębowisku zdołał dostrzec, że facet zatoczył się, padł na rosnącą obok sosnę i trzymając się pnia, zsuwał się w dół. Wreszcie zastygł nienaturalnie wygięty, kolanami wsparty o podłoże. Z rąk wypadł mu karabin.
Dopiero wtedy podbiegł do zabitego, trzymając cały czas pistolety na wysokości bioder, gotowe do strzału. Pamiętał, że tam, gdzie znajduje się jeden bandyta, w pobliżu jest ich zazwyczaj więcej. Ale nie zauważył nikogo.
Zatrzymał się przy zwłokach. Skórzana kurtka rozdarła się o wystający kikut złamanej gałęzi. Z prawego boku klatki piersiowej oraz z lewej strony szyi sączyła się krew. Szeroko otwarte oczy jeszcze błyszczały. Zepchnął trupa na ziemię. Ciało upadło na gnijące liście, zmieszane z zeschniętym igliwiem, wydając głuchy odgłos.
John zaczął przeszukiwać kieszenie zabitego. Podłej jakości nóż sprężynowy nie był mu potrzebny. Zapalniczka - zwolnił zawór i zakrzesał iskrę. Błysnął jasny płomyk. Nie miał zwyczaju korzystać z używanych rzeczy, ale dodatkowe źródło światła zawsze mogło się przydać. Schował ją do kieszeni. Papierosy - takich akurat nie palił. Pistolet ręczny typu Magnum 22 - obejrzał go dokładnie i stwierdził, że to małe cacko jest niezawodne. Plastikowe pudełko na pięć naboi - tylko cztery gniazda były zajęte.
Załadował pistolet, a puste pudełko włożył do kieszeni kurtki. Zluzował iglicę do połowy kurka i puścił bębenek w ruch obrotowy. Pociągnął za spust. Żaden z czterech naboi nie wypalił. Używał tych małych pistoletów niejednokrotnie; działały sprawnie, pomimo niewielkiego rozmiaru, ale nie miał jeszcze do czynienia z rewolwerem, w którym nabój umieszczało się pod iglicą. Wyciągnął amunicję z komory bębenka i włożył ją luzem do kieszeni.
Portfel: prawo jazdy, pomięta fotografia obnażonej blondynki oraz dwudziestodolarowy banknot. Pieniądze były właściwie bezużyteczne, bardziej nadawały się do rozpalenia ognia niż jako środek płatniczy. Trwała przecież Noc Wojny. Rourke zabrał je jednak. Na koniec zamknął denatowi oczy.
Rozglądając się wokół, przeszedł nad ciałem zabitego i podniósł z ziemi karabin, który wcześniej odrzucił. Opróżnił magazynek, rozmontował broń i bezużyteczną wyrzucił między drzewa. Pozostawienie sprawnego karabinu mogło go przecież drogo kosztować.
Zaczął pośpiesznie wycofywać się, gdyż spodziewał się lada moment nadejścia bandytów. Dziwił się nawet, że jeszcze nikogo nie ma.
Musiano przecież słyszeć strzelaninę. Kiedy doszedł do miejsca, w którym wyrąb leśny zmienił się w polanę, ujrzał swego Harleya.
- Mówię ci, Crip, to były strzały. Może Marty wpadł w jakieś tarapaty?
Ręce mu się trzęsły, gdy usiłował zapalić papierosa. Wyższy, szczuplejszy mężczyzna, który przykucnął obok niego, wyjął z kieszeni swoją zapalniczkę.
- Jeśli Marty ma kłopoty, to i my możemy je mieć. Pierwszy mężczyzna, imieniem Jed, sięgnął końcem papierosa płomienia zapalniczki i wciągnął dym pełnym haustem. Odprężył się i powiedział:
- Jeżeli Marty rzeczywiście wpadł na kogoś, to może być źle.
Obaj ukryci byli wśród drzew. Crip obserwował teren przez lornetkę.
- Popatrz Jed, nas jest tylu, a tych facetów z oddziału wojskowego tylko sześciu. Z wojskiem lepiej nie zaczynać. Gdyby, przypadkiem, pierwsi nas zaatakowali, to sobie poradzimy. Spójrz tam! Za tymi głazami i drzewami czają się chyba ze dwa tuziny naszych kumpli, uzbrojonych po zęby.
Crip oddał lornetkę koledze.
- Tak, ale każdy z tych sześciu żołnierzy posiada ze dwieście sztuk amunicji i sześć automatów M-16. W razie czego, my dwaj gówno moglibyśmy im zrobić.
- No, ale gdybyśmy mieli więcej amunicji i lepszą broń, to kto wie.
- Ale jaki sens miałoby zabijanie facetów z armii? Może oni polują na komunistów albo na kogoś takiego?
- A może na jakichś innych zasrańców? - zachichotał Crip. - Jeśli chcesz walczyć z komunistami, to idź i dołącz do nich. Ja pragnę żyć. Niech sobie sami walczą z pieprzonymi Rosjanami. Będę zadowolony, jeśli ich zarżną. Ci z armii myślą, że można jeszcze prowadzić uczciwą grę. Wkrótce będą chcieli i nas załatwić, ale my ich uziemimy pierwsi.
Crip znowu spoglądał przez lornetkę. Jed niespokojnie wypuszczał dym z papierosa; drżenie rąk nie ustępowało.
Natalia Anastazja Tiemerowna zsiadła z motoru i idąc przez polanę odgarniała opadające jej na twarz mocno potargane, ciemne kosmyki włosów.
Uczesała je i spięła z tyłu głowy.
Nagle usłyszała jakiś szelest, jakby trzask łamanej gałązki. Utkwiła wzrok tam, gdzie przed chwilą coś się poruszyło. - “Czyżby to Paul? - pomyślała. Wiedziała, że Paul Rubenstein nie miał jeszcze doświadczenia w walce z bandytami, lecz nadrabiał braki wytrwałością i pomysłowością. To zjednało mu jej sympatię.
Wtem zobaczyła jakąś postać leżącą na ziemi tuż przy drzewie. Wsunęła szybko prawą rękę do futerału i wyciągnęła pistolet, kierując wylot lufy w to miejsce. Podchodziła, coraz bardziej wydłużając krok i mimo woli zerkała na czubki swych dużych, czarnych butów wystających spod szerokich nogawek spodni.
Różnobarwne odcienie jesieni zawsze ją radowały. Kiedy mieszkała niedaleko Moskwy i była małą dziewczynką, często stąpała po liściach, idąc na lekcje baletu...
Zatrzymała się około pięciu metrów od miejsca, gdzie leżał człowiek. Rozejrzała się i podeszła bliżej wiedząc, że Paul przebywa ciągle w ukryciu i ubezpiecza ją na wypadek zasadzki.
Natalia podeszła blisko i kopnęła leżącego w klatkę piersiową, by się upewnić, czy rzeczywiście nie jest to jakaś pułapka. Odskoczyła, gdyż ciągle jeszcze nie wykluczała podstępu. W walce o życie nie można niczego lekceważyć. Dopiero teraz schowała pistolet i pochyliła się na trupem. Dotknęła jego ręki - była jeszcze ciepła. Powieki były tak zamknięte, jakby ktoś to zrobił niedawno. “Ktoś nie był nieczuły” - wydedukowała. Uważnie przyjrzała się ranom na szyi i piersi. “Musiał tego dokonać bardzo dobry strzelec”.
Wstała i poszła w kierunku miejsca, skąd mogły paść strzały. Po przejściu kilku kroków spostrzegła leżący na trawie lśniący odłamek mosiądzu. Wzięła go do ręki i obejrzała dokładnie. Widoczny był fabryczny odcisk ze znakiem firmowym - ACP nr 45. Taką amunicję miał Rourke.
Tuż obok, wśród zeschłych liści, leżała łuska. Podnosząc ją zauważyła ślady opon. Czyżby był tu John? Przez ostatnich siedem dni ona i Paul Rubenstein poszukiwali go bezskutecznie. Miała dla niego pilną wiadomość.
Obawiano się, że Rourke mógł paść ofiarą czystki, jaka przeciągnęła ostatnio przez rejonową i centralną sekcję. Sama przecież znajdowała się w dwuznacznej sytuacji. Była Rosjanką, a pomagała Amerykanom. Stany Zjednoczone i Rosja były w stanie wojny. Sowieci okupowali ten kraj. Ona zaś była majorem KGB.
Później będzie czas o tym pomyśleć. Teraz ma co innego do roboty. Otrząsnęła się więc i poszła po śladach motocykla. Wtem spostrzegła, że ściółka się błyszczy. Przykucnęła i podniosła jeden większy liść. Pachniał ludzkim moczem. Zauważyła także inną mokrą plamę, tuż obok.
- Natalio!
Odwróciła się. Paul biegł ku niej z karabinem maszynowym przewieszonym przez prawe ramię. W dłoni trzymał jakiś przedmiot przypominający mały, ręczny karabin.
- Znalazłem to. Ktoś rozmyślnie go rozmontował. Natalia obejrzała karabin i powiedziała:
- Można nim strzelać, ale tylko pojedynczymi pociskami. Nie ma magazynka. Paul, chyba John tu był, i to bardzo niedawno.
- Ten głośny strzał mógł pochodzić z tego automatu.
- A to pozostało z dwóch innych strzałów. - Natalia pokazała Paulowi łuski od nabojów.
Rubenstein wziął je do ręki, obejrzał dokładnie i powiedział:
- Naboje Johna mają taki znak firmowy.
- Ale to jest największa fabryka amunicji na świecie. Te łuski mogły należeć do tysięcy ludzi. A oprócz tego są inne znaki...
Natalia wskazała ręką na ślady opon motocykla oraz na mokre liście.
- Ciało zabitego jest jeszcze ciepłe. A tu John zatrzymał się, aby...
- Wysiusiać się - dodał nieco speszony. Natalia zachichotała.
- Tak. I wtedy wszedł na niego ten człowiek. John zabił go i zdemontował strzelbę, aby nikt jej nie użył. No, a potem, jak go znam, dokończył siusianie, wsiadł na motor i odjechał.
- Tak, ale gdzie jeden zbój - tam zwykle jest ich cała zgraja.
- Nic jednak na to nie wskazuje, żeby tu byli. Czy zauważyłeś coś podejrzanego?
- Nie, nic.
Rubenstein potrząsnął głową, przytrzymał spadające z nosa okulary i nasunął je na czoło. Druciane oprawki dotykały kosmyków ciemnych, przerzedzonych włosów.
- Ciekawe, jakbym się teraz zachowała, gdybym była Johnem?
Rubenstein wybuchnął śmiechem.
- Ty? Gdybyś była Johnem? Może rzeczywiście tylko ty jesteś w stanie rozwikłać jego sposób myślenia. Czy zachowałabyś się tak jak on, to znaczy zabiłabyś jednego draba nie zważając na to, że może być ich więcej?
- Ale zmusiła go do tego sytuacja. Posłuchaj uważnie. Został zaskoczony najściem obcego człowieka, więc, nie mając chwili do zastanowienia, zaczął strzelać. Kiedy upewnił się, że tamten nie żyje, obszukał go i zabrał, co mu było przydatne. No i dokończył to, w czym przeszkodził mu nieznajomy.
- Niemalże wcieliłaś się w Johna - zażartował Paul.
- Nie widać nigdzie śladów opon drugiego motoru, więc ten facet mógł być pieszo; może to jakiś maruder?
Paul pokiwał głową i rzekł:
- Wydaje mi się, że chyba nie, Natalio.
- Masz rację. Facet ma na nogach buty do jazdy. Podeszwy są prawie czyste, nie mógł więc długo chodzić.
- John na pewno spodziewał się, że w okolicy czai się więcej rzezimieszków, którzy mogliby usłyszeć strzały. Wtedy nie pozostało mu nic innego, jak zmykać, i to szybko.
- Albo urządzić zasadzkę.
- Może masz rację. To całkiem prawdopodobne, że jest teraz na tropie pozostałych.
- Myślę, że jest parę kilometrów stąd.
- Może uda nam się odnaleźć go w lesie.
- To zacznijmy go szukać, Paul.
- Tak, może zdążymy, zanim wpadnie w łapy tych przeklętych drabów - dodał.
- Ruszajmy!
Natalia i Paul skierowali się do motocykli. Dziewczyna dotarła do swego Harleya Davidsona. Kiedyś Rourke przemierzał na nim całą pustynię w zachodnim Teksasie. Motocykl ten zdobył na bandytach, którzy napadli na ofiary katastrofy lotniczej. Dowiedziała się o tym od Paula; John był zbyt powściągliwy, aby się tym chwalić.
“Jak to było dawno” - westchnęła cicho, wspominając sytuacje, pełne niebezpieczeństw i grożące śmiercią. - Zawsze wychodzili z nich cało. Nawet wtedy, gdy wydawało się, że nikt i nic nie jest w stanie ich uratować.
Wsiadła na motocykl i zapięła kabury; czuwały w nich niezawodne rewolwery firmy Smith & Wesson. Teraz mogła już uruchomić silnik.
John Thomas Rourke pilnie obserwował teren. Skierował lornetkę na grupę sześciu osób, przedzierających się przez zarośnięte wysoką trawą pole na dnie doliny. Widział zmęczone twarze pod zmiętymi kapeluszami, przez ramiona przewieszone M-16. “Ani to marynarze, ani piechota, ale na pewno wojska Stanów Zjednoczonych” - pomyślał.
Ponownie sięgnął po lornetkę. Wzdłuż wąwozu skradała się grupa mężczyzn, być może były tam i kobiety. Naliczył co najmniej dwadzieścia pięć sylwetek w grupie i jeszcze dwie nieco wyżej, oddzielone od niej pasmem drzew.
Zastanawiał się, co robić dalej: “Banda działa w dużym rozproszeniu, większość zajęta jest akurat przyrządzaniem posiłku. Może zdecydować się na odwrót i spróbować połączyć się z Paulem? Może zająć się odszukaniem żony, syna i córki...?”
W pobliżu przebywał sześcioosobowy oddział żołnierzy. Zachowywał się tak prowokacyjnie, jakby zapraszał do ataku. Fakt ten od samego początku go zaintrygował. Oprócz tej grupy, w najbliższej okolicy nie było wojska.
Rourke wysunął do przodu pistolet maszynowy CAR-15. Zacisnął dłoń na kolbie, przesunął rygiel zamka i założył pierwszy magazynek z nabojami.
Z bronią gotową do strzału rzucił się do ucieczki.
ROZDZIAŁ II
Korzystając z osłony drzew, Rourke przedzierał się chyłkiem wzdłuż wzniesienia. Dwaj bandyci, ukrywający się za rumowiskiem, znajdowali się zaledwie pięćdziesiąt metrów od niego. Istniały dwie możliwości: albo podejść do nich całkiem blisko i zlikwidować po cichu, albo otworzyć ogień. Pierwszą możliwość po chwili odrzucił, gdyż wychodząc z ukrycia na otwartą przestrzeń, mógł zostać zauważony i natychmiast zaatakowany. Druga pozwalała na stosunkowo łatwe pozbycie się dwóch drabów przez zaskoczenie.
Natychmiast podjął decyzję. Położył się twarzą do ziemi za skalnym występem (zasłonięty dodatkowo drzewami), aby uchronić się przed kulami przeciwnika. Nastawił teleskop CAR-15 na najbliżej stojącego mężczyznę. Na tarczy przyrządu optycznego ukazały się plecy przeciwnika. Pociągnął za spust i momentalnie skierował celownik nieco w lewo, gdzie za sporym głazem stał drugi zbir, który patrzył przez lornetkę.
- Do widzenia! - zawołał Rourke, pewien, że wszystko odbyło się bez pudła.
W odpowiedzi usłyszał wrzask spadających ze skał rzezimieszków. Obaj runęli głowami w dół.
Najgorsze jednak miało dopiero nadejść. Niemal w tej samej chwili nad Johnem przeszła kanonada ognia. Kule trzaskały o skały i wbijały się w pnie drzew, odłupując korę.
Zorientował się, że strzela także sześciu wojskowych znajdujących się na dnie doliny. Nie był jednak pewien, kto jest ich celem: on czy bandyci?
Korzystając z zamieszania, jakie powstało w grupie rozbójników, wziął na cel dwóch z nich. Posłał dwie serie z automatu. Chyba zabił kobietę...
Druga odpowiedź była jeszcze silniejsza. Z najbliższej sosny kule zsiekły gruby konar, a opadające z drzew igły przykryły Johna cienką warstwą. Należało opuścić to miejsce, zrobiło się zbyt niebezpiecznie.
Wspiął się na szczyt wzniesienia, a następnie uciekając na czworakach, dotarł do kępy drzew. Chowając się za nimi, zdjął z ramienia CAR-15 i załadował go powtórnie.
Z dołu zbliżał się do wzgórza bandyta trzymający w ręku coś, co wyglądało na M-16. Rourke strzelił. Ciało bandyty zachwiało się, zgięło w pół jak zamykający się scyzoryk i obsunęło w dół.
Teraz musiał uciekać dalej, gdyż wzmógł się ogień z ciężkiej automatycznej broni i mógł łatwo go dosięgnąć. Dał nura w głąb luźno sterczących skałek. Doganiało go już trzech drabów. John strzelił do pierwszego z nich, ale chybił. Posłał kolejną serię, tym razem celnie. Zagrożenie było chwilowo oddalone.
Spojrzał w dolinę. Ciągle rozlegały się stamtąd strzały oddziału wojskowego, lecz odnosiły one mierny efekt.
Przedzierał się dalej. Klucząc wśród drzew, usiłował wydostać się z pola rażenia. Jeden z bandytów, przyczajony za drzewem, strzelał tak zawzięcie, że aż zatrzęsło niewysoką sosną, przy której stał John.
Rourke wyciągnął trzynastonabojowy magazynek.
Tymczasem bandyta, wykorzystując przerwę w wymianie ognia, podszedł bardzo blisko. John zdążył jednak załadować broń i wypalić prosto w jego serce.
Nie czekając ani chwili, rzucił się do ucieczki, gdyż tylko w niej upatrywał szansę na przeżycie. Przewaga bandytów była ciągle zbyt duża.
ROZDZIAŁ III
Paul Rubenstein zatrzymał motocykl, a obok przystanęła Natalia.
- To musi być John - powiedział półgłosem, przygotowując do akcji swego Schmeissera, pistolet maszynowy dużej mocy i wysokiej klasy.
Natalia milczała. Paul widział, jak przekładała pas swojej M-16 w ten sposób, że przechodził od lewego barku pod prawe ramię. Tak samo zwykł to czynić Rourke.
- Jedźmy, Natalio.
- Rozdzielimy się, gdy dotrzemy do miejsca walki; ty zajmiesz się prawą stroną, a ja lewą - powiedziała.
- Dobrze.
Rubenstein włączył silnik i rozpędził maszynę. Przejeżdżając po wystających z ziemi pniakach, mocno trzymał kierownicę, gdyż motocykl trząsł się cały jak na torze przeszkód. Kiedy dotarł do skraju wąwozu i zmniejszył szybkość, otoczyła go chmura kurzu.
Tu wyraźnie słychać było odgłosy strzelaniny. Wyłowił z nich charakterystyczny terkot ciężkiej, automatycznej broni maszynowej. Pamiętał go dobrze: to była broił Johna Rourke’a.
Nawierzchnia wyrównywała się nieco, ale pomimo to Paul cały czas zmagał się z maszyną. W pewnym momencie motocykl stanął dęba i aby utrzymać równowagę, musiał użyć wszystkich sił. Jechał teraz bardzo uważnie i powoli, bo ścieżka prowadziła wzdłuż granic wzniesienia. Sto metrów dalej zaczynał się teren całkowicie zalesiony i stamtąd właśnie dochodziły odgłosy ciągłych salw.
- Wjadę w las, a ty jedź skrajem! - krzyknął Paul do nadjeżdżającej Natalii.
- W porządku, Paul - usłyszał.
Przez chwilę zamyślił się: major KGB, znawca wojskowego rzemiosła. Twarda sztuka! Kobiece odbicie Johna - prawie we wszystkim.
Paul uśmiechnął się do siebie, jak gdyby dziwiąc się swoim rozmyślaniom o Natalii. Martwił się o Johna - tak bardzo chciał mu pomóc w zmaganiach z bandytami.
Nagły podskok motoru przerwał mu te myśli. Przednie koło motocykla ugrzęzło w hałdzie żwiru. Maszyna przechyliła się gwałtownie w prawo, ale Paul zdążył oprzeć nogę na pniu. Od tego miejsca zaczynała się ścieżka, gdzie kiedyś razem z Johnem natknęli się na płową zwierzynę. To, że Rourke znał ten teren, mogło być jego wielką szansą.
Rubenstein prowadził bardzo powoli, gdyż ścieżka wiodła teraz przez gęsty zagajnik. Gałęzie drzewek uderzały w maszynę, trącały Paula w twarz i kaleczyły ręce. Ostre sosnowe igły ocierały się o jego jasnobrązową polową kurtkę.
Nagle, w dość dalekiej odległości zauważył biegnącą wśród drzew sylwetkę. Czyżby Natalia już tam dotarła? Zatrzymał motocykl i uważnie obserwował teren. Nie, to nie była ona, lecz mężczyzna, cały czas strzelający do kogoś.
Rubenstein czekał ze swym Schmeisserem gotowym do strzału. Sylwetka uciekającego mężczyzny stawała się coraz wyraźniejsza, aż w końcu Paul rozpoznał, że jest to Rourke. Z radości wykrzyknął imię przyjaciela i wyskoczył z ukrycia.
ROZDZIAŁ IV
Ten usłyszawszy znajomy głos, nie mógł się opanować, ale zamiast wrzasnąć: “Paul, stary kumplu, jak się masz!”, ryknął:
- Paul, kryj się!
Sam zaś, pochylając się jak najniżej, kluczył wśród drzew. Strzelanina rozlegała się dookoła, kule ślizgały się po pniach. Teraz jednak Rourke czuł się pewniejszy, miał przy sobie Paula.
Kiedy kanonada nieco ucichła, spostrzegł w dole migotliwe błyski. To była kobieta na motocyklu, wiatr rozwiewał jej ciemne włosy.
- Natalia! - krzyknął tak głośno, że aż sam się zdziwił. Snop światła rzucony przez reflektory motocykla zwabił bandytów. A może o to właśnie chodziło? Może miał to być taki szczególny rodzaj upominku dla niego? Natalia mknęła na swym Harleyu w kierunku wzgórza. Kiedy wspinała się po ścieżce prowadzącej wzdłuż wzniesienia, w pewnym momencie została prawie wyrwana z siedzenia i o mały włos nie spadła z motoru. Raptem motocykl zniknął za skałami, a po chwili było wiadomo, że włączyła się do akcji. Słychać było miarowy terkot jej M-16.
John uśmiechnął się w zamyśleniu - rosyjski major walczył w obronie amerykańskiego oddziału wojskowego! W chwilę potem krzyknął:
- Paul, schodzimy w dół!
- W porządku, John!
Rourke spojrzał, jak stojący nieco wyżej Paul ładuje trzydziestonabojowy magazynek.
- Paul, wykończmy ich wreszcie!
- Teraz na pewno ich załatwimy, jest nas troje. Wszystko wskazuje na to, że i wojsko jest po naszej stronie.
Zaczęli zbiegać szybciej; czuli, iż są teraz silniejsi.
Bandyci zmienili swe pozycje i rozpierzchli się po wzgórzu. Znaleźli się teraz w pułapce: Rourke wysunął się na czoło, Rubenstein zabezpieczał lewą stronę, Natalia prawą, a na tyłach było sześciu żołnierzy. Zapora trudna do sforsowania.
Rourke pierwszy otworzył ogień, a już po chwili usłyszał łoskot półautomatu Paula i M-16 Natalii. Do akcji włączył się także sześcioosobowy oddział; ich broń zagrała pełnym ogniem. Najbliższy z bandytów znajdował się w odległości około trzydziestu metrów, gdy Rourke skierował na nich ogień. Oddział wojskowy zbliżał się także. Nieliczni, pozostali jeszcze przy życiu bandyci stali się jeszcze bardziej niebezpieczni z powodu swej determinacji. Z furią ruszyli na niego: jeden wyposażony w M-16, drugi ładujący w pośpiechu rewolwer. Rourke strzelił w górę, w kierunku jednego z nich. Ciało trafione gradem kul osunęło się na ziemię, pod same stopy Johna. Stracił przez to równowagę, upadł i zsunął się w dół, wypuszczając z rąk pistolet.
“Ten drugi niechybnie mnie dostanie” - pomyślał. Za moment ujrzał jego spadające ciało. Spojrzał w prawo, skąd padły strzały. Był tam Paul Rubenstein.
- Paul, dzięki ci!
Ale i tak go nie usłyszał, sytuacja wymagała bowiem pełnej koncentracji.
Rourke, znajdując się obecnie znacznie niżej od Rubensteina, nie był narażony na ataki napastników. Dopadł więc do zabitego i wziął jego M-16.
Bandytów nie zostało już wielu. Nastawił przyrząd celowniczy i wymierzył w stronę pojawiających się postaci. Wystrzelił krótkimi, trzynabojowymi seriami. Kilku napastników padło, ale pozostali przy życiu nacierali z coraz większą furią
Kiedy w M-16 pozostały tylko dwa naboje, wyrzucił magazynek i wsadził następną dwudziestkę. Pociągnął miarowo za spust, przesuwając wylot lufy wzdłuż nadciągających zbirów. Krótkie, dwu lub trzynabojowe serie dosięgły celu.
Do ostatecznej rozprawy włączyła się Natalia i Paul. Przestali strzelać dopiero wtedy, gdy ostatni z bandziorów padł martwy. Popatrzyli na siebie w milczeniu, jakby nie dowierzając, że wszyscy troje żyją.
Rourke odłożył pistolet, sięgnął do kieszeni i wyciągnął cygaro i zapalniczkę; błysnął niebieskawo-żółty płomyk. Przypalił cygaro i jeszcze raz zerknął na wygrawerowane inicjały: J.T.R. Naraz przyszła mu do głowy absurdalna myśl: co by było, gdyby był kim innym? Uśmiechnął się, zaciągając się dymem. Może byłby wtedy człowiekiem nie zaprawionym w walce i zginąłby na samym początku Nocy Wojny?.
ROZDZIAŁ V
- A więc, doktorze Rourke, szukaliśmy pana i dlatego właśnie tu jesteśmy. Prezydent Chambers i pułkownik Reed......
ssonja