Początki islamu.docx

Początki islamu

Wydaje się, że wszyscy wiedzą skąd wziął się islam: setki książek, artykułów oraz audycji telewizyjnych i radiowych o tym mówią. Można o tym przeczytać w dowolnej konwencjonalnej i religijnej encyklopedii, a nawet w „Informatorze Ateisty”. Ale badacz historii wielkiego stepu Murad Aji przyniósł niedawno sensacyjne potwierdzenie swojej hipotezy o pochodzeniu islamu z Iranu.

– Muradze Eskenderowiczu powszechnie uważa się, że islam jako religia powstał w Arabii. Ma pan inny punkt widzenia. Dlaczego?

– Zgadza się, teraz jest przyjęty taki punkt widzenia – zaczął się w Arabii. Ale około trzystu-czterystu lat temu ludzie mówili inaczej: wtedy inaczej mówiono o islamie. Mówię o tym również w mojej książce „Kipczaki, oguzy”. Wczesny islam bardzo różnił się od współczesnego. Na przykład w średniowiecznej Europie nazywano go „egipską herezją”, ponieważ nowa wiara bardzo przypominała wschodnie chrześcijaństwo – ten sam monoteizm. Rytuały i modlitwy były u nich prawie takie same. W Bizancjum a potem w Europie długi czas nie uznawano islamu uważając go za sektę chrześcijańską.

Zachodni chrześcijanie (widocznie, aby dogryźć Bizantyjczykom!), wręcz przeciwnie, nazywali siebie sojusznikami islamu, a papieże rzymscy mówili, że wierzą w tego samego Boga co i muzułmanie, znali Koran. Na przykład Sylwester II przed jego wyborem na papieża kilka lat mieszkał wśród muzułmanów studiując tam matematykę, chemię i nauki techniczne. Podobnych przykładów, proszę mi wierzyć, jest wiele. Wszakże symbolem wczesnego islamu był krzyż równoboczny. Co najmniej od roku 1024 na kalifacie obchodzono święto Świętego Krzyża, uroczystość otwierał sam kalif. A ikony u muzułmanów były w codziennym użyciu… Czyli tak naprawdę było zupełnie inaczej jak teraz.

– Więc dlaczego tak mało wiemy o wczesnej historii islamu?

– Odpowiedzi należy szukać w polityce światowej. To polityka z początku XIX wieku wymusiła przepisanie historii islamu takim jaki znamy dziś. Prawda zeszła na dalszy plan. Nacisk położono na arabski początek. Jakby nie było innych „korzeni”. Dokonano tego aby wypełnić próżnię: Imperium Osmańskie zostało pokonane, rola tureckiego początku w kulturze Wschodu osłabła wraz z Turkami i musiała zostać zapomniana. Nicowanie historii zwykle idzie wraz ze zmianą władzy.

– Ale pierwszy Koran został napisany po arabsku. Z tym trudno polemizować?

– A skąd to wiadomo? We współczesnych tekstach Koranu są na przykład następujące wiersze: „Zrobiliśmy z tego Koran po arabsku, żebyście mogli zrozumieć„. (Sura 43-3). Szczególnie podkreślam słowo „arabski” i mówię, że w czasach Proroka nie było języka arabskiego. Arabowie pojawili się dziesiątki lat później, kiedy powstało państwo Kalifat. Jego mieszkańców, którzy przyjęli islam nazwano Arabami. Byli nimi Turcy, Egipcjanie, Syryjczycy, Libijczycy i inne narody. To są narody! Jak wiadomo Arab nie jest terminem etnicznym.

Język arabski powstał później, pod koniec dziesiątego wieku. Pierwszą próbę stworzenia słownika arabskiego i zasad, a raczej naukowego uzasadnienia nowożytnego języka religijnego podjęto pod koniec VIII wieku przez al-Khalil, ale jego próba nie powiodła się. Język „kolektywny” nie przyjął się. Najwyraźniej podstawą jego był język turecki. Druga próba stworzenia słownika języka arabskiego była dziełem Ibn Durajda (837 – 933), zachował się on do dziś, i znany jest uczonym-arabistom. Po nim dopiero można oceniać rozwój języka arabskiego. Ale to też nie był jeszcze arabski. Dopiero później, gdy „podstawowy” język został uzupełniony słownictwem beduińskich nomadów pojawiło się coś, co przypominało język arabski. Wtedy ukazał się rękopis „Księga poprawek” w 10 tomach, autora Aba Mansur Muchammad ibn ał-Azchar ał-Azchari (895 – 981). Być może on jest twórcą języka arabskiego, przynajmniej stał u jego początków. Pojęcie „język arabski” również i teraz jest bardzo warunkowe. Na przykład w Arabii Saudyjskiej brzmi inaczej niż w Egipcie czy Algierii. Arabowie rozumieją się nawzajem tak jak Rosjanie rozumieją Ukraińców lub Bułgarów. Pomimo, że jest zrozumiały, ale nie cały. Co więcej, sam język Koranu jest zupełnie inny. A to dlatego że Arabowie są związkiem różnych narodów, które połączył islam, politycznie lub religijnie.

– W ogóle jest to nie jasne. Skąd się wzięło pismo u Arabów?

– Przyznaję, to też mnie zainteresowało. Ale szukając w podręcznikach języka arabskiego lub w encyklopedii tego nie znalazłem. To nie ma sensu, tam historia języka arabskiego zaczyna się od mglistej daty – „przed IV wiekiem”. Całkowity absurd. Dlaczego?

Dlatego, że z IV wieku, a dokładniej z 312 roku, datowany jest najstarszy ze znanych rękopisów Bliskiego Wschodu, napisany pismem przypominającym arabską ligaturę. To prawda, że żaden Arabista nie mógł go odczytać, podobnie jak wszystkie inne starożytne „arabskie” teksty. Tym nie mniej uparcie nazywane są arabskimi. Tak wygląda polityka w nauce…

Manuskrypt Koranu z VII wieku

Wymyślono nawet wersję o połączeniu arabskiego z aramejskim, ale jest to błędne założenie. Przecież pismo arabskie rozpoczyna się od prawej strony do lewej, ma wyrazistą i osobliwą grafikę, podobnej do niej na Bliskim Wschodzie nie było. Pismo klinowe – było, hieroglify – też, ale ligatury nie ma. Pojawia się pytanie zatem – skąd się wzięło w IV wieku na Bliskim Wschodzie nowe pismo? Zarówno u Koptów jak i Etiopczyków? Moje zainteresowania naukowe dotyczą Wielkiej Migracji Narodów, która rozpoczęła się przed naszą erą od starożytnego Ałtaju i trwała aż do V wieku. Innymi słowy, studiuję historię świata tureckiego i Wielkiego Stepu. Oto odpowiedź na pańskie pytanie. Okazuje się, że na długo przed naszą erą w Starożytnym Ałtaju posiadano własne pismo. Są to runy, zostały wyrzeźbione na skałach, są badane przez naukę, ich wiek jest ustalony. Ale nie o to chodzi. Pismo runiczne zaczynało się od prawej do lewej lub z góry do dołu, samogłoski pomijano, tekst pisano jednym słowem. W tym była samoistność ałtajskiego pisma. Runy były „drukowanymi bukwami”.

Oprócz run, starożytni Ałtajczycy znali skoropis. Pisany był odręcznie na wykonanych do tego celu kawałkach skóry cienko ostrzonymi gęsimi piórami, maczając je w farbie, ponieważ papieru, atramentu oraz innych materiałów do pisania wtedy jeszcze nie było. O piśmie Ałtajczyków świat zachodni dowiedział się w 250 roku pne., kiedy Wielka Migracja Narodów dotarła do ziem starożytnej Persji. Władza tam przeszła na dynastię Arszakidów, lub Rudych saków, którzy wyszli z Ałtaju. Pieczęć Arszakidów, która przechowywana jest w Państwowym Muzeum w Iranie ma wyraźne tureckie runy, a to jest niezatarty ślad. Widziałem je na własne oczy. Razem z władcami do Iranu przyszło nowe pismo z prawej strony do lewej, czyli według zasad Starożytnego Ałtaju! Potem miejscowi kopiści nadali pismu pewne ozdoby i „litery” zaczęły przypominać łabędzie, miały nazwę – Kufi (w języku tureckim „kuf” – „łabędź”), ale w zasadzie samo pismo nie uległo zmianom.

Wczesny manuskrypt Kuficą z Koranem z VII wieku, przechowywany w muzeum House of the Koran

Kiedy na początku IV wieku Wielka Migracja ludów dotarła na Bliski Wschód, tutaj naturalnie dotarło również pismo kufickie, które obecnie z jakiegoś powodu nazywane jest staroarabskim. Ale powtarzam, żaden arabista nie przeczytał go… Aby nie zanudzać czytelnika szczegółami, zauważę: starożytne teksty Koranu zostały napisane pismem kufickim. Są one przechowywane w bibliotekach świata muzułmańskiego jako świątynie islamu. W Iranie ałtajski papier pojawił się pod koniec VI wieku. (Bardziej szczegółowo napisałem o tym w mojej książce). Arabowie dowiedzieli się o nim w VIII wieku, a dokładniej w 751 roku. Od tego czasu tekst Koranu zaczęto pisać na papierze tureckim kufi, ale na papierze, który przygotowywali w Samarkandzie i nazywali go tureckim słowem „kagit”. Wcześniej Korany były pisany w kufi, ale na cienkiej skórze.

Aby nie zaśmiecać tematu, zauważę: słowo „kniga (książka)” (kinyg) jest tureckie, w starożytności oznaczało „w zwoju”: od zwojów zaczęły się współczesne książki. Futerał do zwojów u Turków nazywał się „sanduk”, u Arabów – również… Można o tym mówić bez końca, ponieważ prawie cały temat związany z książkami rozpoczął się na Ałtaju. Świadczy o tym układ stron dawnego Koranu. Jest tam turecka ornamentyka! To pytanie powinno od dawna zainteresować naukowców, leży na powierzchni, ale nikt go nie sformułował. Wmieszała się polityka. Przekonałem się o tym w czasie niedawnej podróży do Iranu. Koledzy z Iranu pokazali mi najstarsze teksty Koranu pisane na skórze pismem kufickim. Trzymałem w rękach te święte dla muzułmanów księgi. W rzeczywistości są one „ałtajskie”, takie jak opisałem w mojej książce.

źródło
źródło2