ÅKE EDWARDSON OSTATNIA ZIMA Dla Rity 1 ZGŁOSZENIE NA TELEFON ALARMOWY przyszło dokładnie o piątej trzydzieści dwie i osiemnaście sekund. Wezwanie dotyczyło zagrożenia życia: „Moja partnerka nie oddycha!”. Godzina zresztą nie miała w tamtym momencie znaczenia. Szczegóły mogły się okazać istotne dopiero później, w pierwszej fazie dochodzenia wstępnego. W fazie kiedy, jak, kto. A może też dlaczego. O ile oczywiście dochodzenie w ogóle miało się zacząć, bo nie było wykluczone, że zdarzenie miało jednoznaczny przebieg. Ale kiedy rano, w pierwszej połowie grudnia, radiowóz ruszył na południe miasta, w stronę Vasastan, wszystko to nie było jeszcze przesądzone. Nie było też wiadomo, czy nadchodzący dzień będzie ładny. Prognozy były enigmatyczne. Ale stażystka Gerda Hoffner czuła, że w powietrzu unosi się jeszcze jesień. Czuła ten słodkawy, październikowo- listopadowy zapach, będący pozostałością roku, który za chwilę miał się skończyć. Może przyszły rok będzie ładny. Ale wkrótce i on trafi do archiwum, mówiąc policyjnym żargonem. Choć akurat wtedy to nie policyjny żargon zaprzątał Gerdzie głowę. Po prostu chciała już mieć za sobą tę interwencję. Był z nią Johnny – siedział obok i rozglądał się za właściwym numerem domu. Johnny Pośpiech. Szybko dorobił się tego pseudonimu. Gerda zresztą też chciała jak najszybciej skończyć, a potem jechać do domu. Po południu wybierała się pobiegać. Dziesięć kilometrów przez Påvelund i Ruddalen. Powoli. A potem się położy. Bała się. Czekało ją spotkanie ze śmiercią. Pierwsze. – To tutaj – powiedział Johnny, wskazując na jedno z wejść zwieńczonych dwiema zdobnymi cyframi. Chyba były wykute ze złota. Wejście wyglądało zarazem zachęcająco i odpychająco. Do środka zapraszało swoich, ale dla wszelkich mętów społecznych było zamknięte. O ile oczywiście jakieś męty tam trafiały, zboczywszy z Avenyn podczas piątkowej popijawy. Bo do Avenyn było niedaleko. Ja nie byłam i nie jestem swoja, pomyślała Gerda, wysiadając z samochodu. Nigdy nawet nie byłam w żadnym domu na Vasastan. Policja rzadko tu zagląda. Wybrała kod na domofonie i gdzieś ze środka masywnych drzwi usłyszeli kliknięcie. Johnny nacisnął ciężką klamkę. – Przynajmniej nie zapomniał kodu – powiedział. – A dlaczego miałby zapomnieć? – Jeśli obok leży martwa dziewczyna, to niekoniecznie się pamięta o takich rzeczach jak kod do domofonu. Weszli na klatkę schodową. Przypominała salę balową. Gerda się rozejrzała. Wszędzie aż błyszczało od srebra i złota. Jestem jak Kopciuszek na balu, pomyślała. A już mam odciski. Te nowe buty od munduru są za małe, od razu to poczułam. Czemu się nie odezwałam? Ale w tej chwili nie ma co zaprzątać sobie tym głowy. Chociaż może jednak lepiej myśleć o czymś innym. Niedobrze, że tu jestem. Czuć grozę. W życiu się tak nie bałam. Co teraz będzie? Spojrzała na pnące się w górę schody i sufit. Co tam znajdziemy? Nasłuchiwała sygnału karetki, ale na dworze było cicho. A akurat wtedy naprawdę chciała usłyszeć syreny przecinające poranne powietrze i budzące wyciem mieszkańców tych pięknych domów. Ten odgłos by ją uspokoił. – Trzecie piętro – powiedział Johnny. – Jedziemy windą? Winda wyglądała jak z dziewiętnastego wieku. I pewnie zresztą wtedy powstała. Cały dom był dziewiętnastowieczny. Zbudowano go dla bogaczy i tacy nadal tu mieszkali. Ale ktoś z trzeciego piętra właśnie zostawił to wszystko za sobą. Zostawił przeszłość, teraźniejszość, przyszłość. Ściany pokrywały wymyślne stuletnie wzory. Gerda pamiętała, że ten styl w sztuce ma swoją nazwę. Jakieś niemieckie słowo1 , które trafiło do kilku języków. Coś z młodością. Ciekawe, stary dom i dawna sztuka, której nazwa nawiązuje do młodości. Wzory na ścianach wiły się w dół, w górę, oplatały schody i windę. – Winda nie wchodzi w grę – powiedziała Gerda. – Nie mam zamiaru utknąć gdzieś między piętrami. Johnny ruszył w stronę marmurowych schodów. Zdążył już złapać za sig sauera. Już mu się spieszyło. Gerda poszła za nim. Niosła narzędzie do wyłamywania drzwi. Siekierkę, łom, przecinak i dłuto w jednym. Dla policji i dla złodziei. Choć ci drudzy posługiwali się nowszym modelem. Gerda usłyszała coś na klatce, gdzieś otworzyły się drzwi. Chyba na górze, tak to zabrzmiało. Spojrzała na zegarek. Dla niektórych, również mieszkańców tego domu, poranek już się zaczął albo miał się zacząć wkrótce. Ale to miejsce kojarzyło się Gerdzie z leniwymi przedpołudniami, ogromnymi skąpanymi w słońcu pokojami, jedwabnymi szlafrokami i srebrną tacą ze srebrnym serwisem do herbaty stojącą na srebrnym stoliku. Możliwe, że widziała taką scenę w filmie, pewnie w jakimś angielskim. Ale przecież angielskie trendy trafiły również do Göteborga. Swego czasu miasto nazywano Małym Londynem. Ale akurat o tym Gerda niewiele wiedziała. Trochę lepiej kojarzyła wpływy niemieckie, choć wokół siebie nie miała ich już zbyt wiele. Odkąd jej rodzice przeprowadzili się z powrotem do Lipska. Małego Lipska. Teraz muszę zrobić wszystko jak należy, pomyślała, wchodząc po schodach. Muszę być czujna. Muszę raczej patrzeć, niż słuchać. Teraz muszę polegać na oczach, nie mogą mnie zawieść. Dotarli na trzecie piętro. Przed sobą mieli troje drzwi. Jedne były uchylone na jakieś dziesięć centymetrów. Wyglądały na tak samo masywne jak drzwi na dole. Były zrobione z jakiegoś ciemnego drewna. Wyglądały jak z żelaza. Z tyłu głowy poczuła muśnięcie. Jakby ktoś naciągnął na nią tkaninę. Strach. Zacisnęła palce na kolbie pistoletu. Była zimna jak żelazo. W takich sytuacjach żelazo może uspokoić. Nagle światło na klatce zgasło. Jaśniejsza strużka sączyła się tylko zza otwartych drzwi. Ale to światło nie wyglądało przyjemnie. Przypomina węża, pomyślała Gerda. Węża, który sunie w naszą stronę. Widziała profil Johnny’ego. Odwrócił się do niej. Chyba już nie było mu tak spieszno. Boi się jak ja. Z mieszkania dobiegł jakiś dźwięk. Czy raczej z apartamentu, bo to nie było zwykłe mieszkanie. Jakby ktoś wzdychał albo brał głęboki wdech. Dźwięk uleciał przez drzwi wraz ze świetlnym wężem. A za nim kolejny. Ale ten brzmiał trochę inaczej, jak powolny krzyk. Nie było w nim strachu. Bo Gerda wiedziała, co to strach. – W każdym razie facet jest w domu – powiedział cicho Johnny. Słychać było, że jest zdenerwowany. Same słowa były może i chwackie, ale głos niwelował tę zuchwałość. Zawsze tak jest, głos ujawnia wszystko. Johnny się nie ruszał. Gerda go minęła i pchnęła drzwi końcówką pistoletu. Okropny dźwięk przybrał na sile, ale jej nie ogłuszył. Zobaczyła hol. Krzesło. Niewielki stolik. Coś wiszącego na ścianie i kryształowy żyrandol pod sufitem. Właśnie tego się spodziewała – kryształy już w holu. Zresztą hol był wielkości jej mieszkania. Piętnaście metrów dalej widać było kawałek pokoju. Widziała okno i odbijające się w nim światło. Bo w pokoju też paliła się lampa, ale jeszcze słabsza niż ta w holu. I znów ten dźwięk. Wręcz nieludzki, ale co w gruncie rzeczy jest ludzkie? W nowej pracy Gerda zdążyła już zrewidować swoje poglądy na tę kwestię. Wszystko okazało się trudniejsze, niż mówili w szkole policyjnej. Bo ludzkość ujawnia się pod wieloma różnymi postaciami. Ma różne oblicza. I różnie krzyczy – właśnie rozległ się kolejny krzyk. Przypominał podmuch wiatru. Gerda ...
TOMI-3231