1. JERZY GROTOWSKI – TECHNIKI AKTORSKIE ORAZ ĆWICZENIA
Metoda Grotowskiego:
-nie należy sumować umiejętności, ale pozbywać się przeszkód,
-rozwój aktora nie kończy się nigdy,
-ćwiczenia fizyczne, ultra trudne, uczone metodą.
VIA NEGATIVA- technika uczenia na podstawie eliminowania przeszkód, a nie zdobywania celów.
*Widz- aktor:
-badał relacje między widzem a aktorem,
-widzowie grają różne role- raz są bohaterem zbiorowym, raz uczestnikami, raz świadkami wydarzenia.
*Improwizacja:
-nie myśleć, nie teoretyzować, tylko działać,
-musi mieć strukturę, inaczej doprowadza do chaosu.
PRACA Z AKTOREM
- nie można nikogo nauczyć jak się tworzy
- nie ma żadnych idealnych modeli jak tworzyć
- szukanie techniki na dobry sposób operowania głosem i oddechem prowadzi do okaleczeń, gdyż jest wiele oddechów przeponowych, i w różny sposób się tym operuje, jest to zależność indywidualna
- technika negatywna – ustalenie co przeszkadza, stawia opór, praca nad tym
- szukanie momentu swobody, uspokojenie organizmu (joga) (pomoc w poszukiwaniu oporów w ciele)
- poznawanie swoich słabości
- ćwiczenia na przekroczenie swoich możliwości głosowych (zrozumienie, że nie ma rzeczy niemożliwych, wiara w niemożliwe)
Nie grać samych siebie! Dzięki fikcyjnej postaci ściągać swoje maski, dotrzeć do intymnych warstw naszej osobowości, po to, by je ofiarować.
Ćwiczenia Grotowskiego:
-ćwiczenia głosu (należy mówić ciałem)-nie myśl o aparacie mowy, nie myśl o słowach, tylko reaguj- reaguj swoim ciałem,
-ćwiczenia fizyczne-rozgrzewka, ćwiczenia rozluźniające mięśnie i kręgosłup (ćwiczenie służy poszukiwaniom, nie jest to automatyczne powtarzanie ani też masaż mięśni),
-ćwiczenia „do góry nogami” (w ćwiczeniach tych chodzi o pozycje, a nie o akrobacje, jednym z ich podstawowych celów jest badanie zmian zachodzących w organizmie, a mianowicie oddechu, rytmu serca, praw równowagi i związków między pozycją a ruchem),
-lot
-skoki i przewroty (w ćwiczeniach tych poza czynnikiem poszukiwań i badania własnego organizmu obecny jest element rytmu i tańca),
-ćwiczenia stóp,
-proste etiudy pantomimiczne skupiające się przede wszystkim na rękach i nogach,
-etiudy aktorskie na dowolny temat, wykonywane podczas chodu i biegu,
-ćwiczenia plastyczne-ćwiczenia te zostały oparte na metodzie Dalcroze’a i innych klasycznych metodach europejskich (badanie wektorów ruchów w przeciwnych kierunkach),
-ćwiczenia kompozycji,
-ćwiczenia maski twarzy.
Jego poszukiwania charakteryzowały się „permanentną samoreformą. Ciągłym kwestionowaniem w pracy poprzednich etapów”. Pierwsze pięć spektakli tego reżysera cechowała fascynacja samą teatralnością. Od zawsze jednak dla Grotowskiego najważniejszy był aktor. Już wtedy wymagał od niego wielkiego wysiłku i poświęcenia (poza normalnymi próbami, cztery godziny ćwiczeń warsztatowych dziennie). Nie mówiło się jednak wówczas o „metodzie”, raczej o pewnej tendencji zmierzającej do gry z dystansem, bez wcielania się w postać. W kolejnym etapie swoich poszukiwań Grotowski starał się stworzyć teatr oparty na współuczestnictwie widza i aktora. Eksperyment ten, jednak, nie powiódł się, ponieważ widzowie czuli się skrępowani i zachowywali się sztucznie. Należało więc przestać manipulować emocjami publiczności, a pozwolić aby odczuwała je samoistnie. Wtedy właśnie zrodziła się główna idea reformatora - ”Teatr Ubogi”. Pod koniec lat sześćdziesiątych reformator, jednak znów zmienił poglądyna temat teatru, a także na temat wypracowanej przez siebie metody aktorskiej. Nową koncepcją Grotowskiego, było dążenie do autentycznego spotkania między ludźmi, tzw. „Święto”. Nie jest ono przygotowywane przez aktorów i reżysera, ale przez tzw. inspiratorów. Nie biorą w nim udziału aktorzy i publiczność ale autentyczni ludzie, pragnący spotkania z innymi ludźmi. Grotowski zakładał, że „z tego musi wynurzyć się, wyzwolić coś, co chociaż jest przygotowane, staje się rodzajem wspólnego czynienia, wspólnego rytmu, co graniczy ze śpiewem, tańcem, dzianiem się, ponieważ nie zawiera konwencji”.
mojekupony87