Peter Robinson - Alan Banks 12 - Kameleon.pdf

(1755 KB) Pobierz

Dla Boba i Louise,

w podziękowaniu za waszą przyjaźń i wsparcie

Złe czyny ludzi żyją po ich śmierci

Juliusz Cezar, William Shakespeare

Prolog

Wsadzili ją do klatki, kiedy zaczęła krwawić. W środku był już Tom. Siedział

w niej od trzech dni, i chociaż do tej pory przestał płakać, w dalszym ciągu cały

się trząsł. Był luty, piwnicy nie ogrzewano, a oboje nie mieli zupełnie nic na

sobie. Wiedziała też, że jeszcze długo nie dostaną jedzenia. W końcu głód

stanie się tak silny, że będą się czuli, jakby coś zżerało ich od środka.

Nie pierwszy raz została zamknięta w klatce, ale tym razem było inaczej.

Poprzednio zawsze trafiała do niej, ponieważ zrobiła coś złego albo nie

wykonała polecenia. Teraz jednak przyczyną było to, czym się stała. Tym

razem naprawdę się bała.

Usłyszeli trzask zamykanych drzwi u szczytu schodów i momentalnie

ogarnęła ich ciemność, spowijając swym grubym, miękkim futrem. Niemal

czuła, jak mrok ociera się o jej skórę niczym kot. Zaczęła drżeć. Najbardziej

z wszystkiego nienawidziła klatki, bardziej niż bicia czy poniżania. Ale nie

miała zamiaru płakać. Nigdy nie płakała. Nie potrafiła.

W piwnicy panował okropny smród. Na dole nie było toalety. Do dyspozycji

mieli jedynie stojące w kącie wiadro, które opróżnią dopiero, gdy wyjdą na

wolność. A kto wie, kiedy to nastąpi?

Ale było coś jeszcze gorszego od smrodu. Ciche odgłosy drapania, które

rozległy się kilka minut po tym, jak ją zamknięto. Wiedziała, że wkrótce na

nogach – lub brzuchu, jeżeli w ogóle odważy się położyć – poczuje pierwsze

ukłucia drobnych, ostrych pazurków. Za pierwszym razem starała się przez

cały czas ruszać i hałasować, aby je odstraszyć, ale w końcu usnęła

z wyczerpania; wtedy było jej już obojętne, ile ich jest i co jej zrobią. Nauczyła

się nawet w ciemności odróżniać szczury od myszy, rozpoznawała je po

ciężarze i sposobie poruszania. Szczury są o wiele gorsze. Kiedyś jeden ją

ugryzł.

Objęła Toma i próbowała go uspokoić, a jednocześnie trochę ogrzać i jego,

i siebie. Szczerze mówiąc, przydałoby się, żeby ktoś ją objął i pocieszył, ale na

to nie miała co liczyć.

Po jej stopach zaczęły przebiegać tam i z powrotem myszy. Co jakiś czas

odrzucała którąś z nich mocnym kopnięciem, po czym rozlegało się głuche