Arnaldur Indridason - Grobowa cisza.pdf

(3139 KB) Pobierz

Od razu zauważył,

że

to ludzka kość. Jak tylko odebrał ją

dziecku, które siedząc na podłodze, ssało ją w najlepsze.

Głośna zabawa urodzinowa osiągnęła szczyt. Dostawca przed

chwilą przywiózł zamówioną pizzę i odjechał. Chłopcy opychali

się smacznym ciastem, popijając je napojami gazowanymi i cały

czas przy tym wrzeszcząc wniebogłosy. Po chwili zerwali się od

stołu jak na komendę i ponownie zaczęli biegać po domu,

niektórzy uzbrojeni w karabiny maszynowe, inni w pistolety,

a młodsi bawili się samochodzikami lub gumowymi

dinozaurami. Nie bardzo wiedział, o co w tej zabawie chodzi.

Wszystko zlewało się w jeden irytujący jazgot.

Matka młodego jubilata nastawiła popcorn w mikrofali.

A jemu powiedziała,

że

włączy telewizor i puści film, co uspokoi

chłopców. A gdyby i to nic nie dało, miała zamiar wyrzucić ich

na dwór. Już po raz trzeci wyprawiała

ósme

urodziny swojego

syna i była kłębkiem nerwów. Trzecie przyjęcie urodzinowe

z rzędu! Najpierw cała rodzina wybrała się na obiad do

złodziejsko drogiego fast foodu, gdzie na okrągło dudniła

głośna muzyka rockowa. Następnie matka zorganizowała

przyjęcie dla rodziny i przyjaciół, z prawdziwie komunijnym

zadęciem. A na dziś chłopiec zaprosił kolegów z klasy

i przyjaciół z dzielnicy.

Otworzyła mikrofalówkę, wyjęła nadmuchaną torebkę

z popcornem, włożyła drugą i pomyślała sobie,

że

następnym

razem zorganizuje to prościej. Tylko jedno przyjęcie. Tylko

jedno przyjęcie urodzinowe i koniec. Tak jak za jej młodych lat.

Na domiar złego ten młody człowiek na sofie milczał jak

grób. Zagadywała do niego, ale bez skutku. Jego obecność

w salonie mocno ją stresowała. Zresztą normalna rozmowa nie

wchodziła w rachubę; hałas i wygłupy chłopców były wyjątkowo

nieznośne, a ona nie była w stanie ich opanować. On też nie

starał się jej w tym pomóc. Siedział, patrzył przez siebie

i milczał. Nieśmiałość go wykończy

–

myślała sobie.

Nigdy wcześniej go nie widziała. Miał może jakieś

dwadzieścia pięć lat i był bratem jednego z kolegów jej syna.

Różnica między braćmi musiała więc wynosić około dwudziestu

lat. Wchodząc do domu, niezwykle szczupły młodzieniec

uścisnął jej dłoń. Palce miał długie, dłonie wilgotne. Sprawiał

wrażenie skromnego. Przyszedł po brata, lecz młody

zdecydowanie odmówił wyjścia. Zwłaszcza

że

przyjęcie trwało

w najlepsze. Postanowili więc,

że

młodzian wejdzie na chwilę.

To się niebawem skończy, powiedziała. Wytłumaczył jej,

że

ich

rodzice, mieszkający w szeregowcu przy tej samej ulicy,

wyjechali za granicę i jemu przypadł w udziale obowiązek

opieki nad bratem; normalnie wynajmuje mieszkanie

w centrum. Zakłopotany przestępował z nogi na nogę

w przedpokoju. Młodszy brat znów ganiał z kolegami.

Teraz młodzieniec siedział na sofie i obserwował roczną

siostrę jubilata, raczkującą przed drzwiami jednego z pokoików

dziecinnych. Miała na sobie białą sukienkę, kokardkę we

włosach i popiskiwała z cicha. Zastanawiał się, jak podejść

brata. Czuł się nieswojo w obcym domu. Nie miał pojęcia, czy

nie zaproponować pomocy kobiecie. Powiedziała mu,

że

ojciec

chłopca pracuje do późna. Z uśmiechem skinął głową.

Podziękował za colę i pizzę.

Zauważył,

że

dziewczynka mocno trzyma jakąś zabawkę,

a kiedy klapnęła na pupę, włożyła ją do buzi,

śliniąc

się

okropnie. Zupełnie jakby swędziało ją podniebienie. Pomyślał,

że

dziecko pewno ząbkuje.

Dziewczynka ruszyła w jego kierunku z zabawką w ręku

i wtedy zaczął się zastanawiać, co to może być. Szorując pupą

po podłodze, zbliżyła się do niego i zatrzymała. Patrzyła na

niego z otwartą buzią.

Ślina

ciekła na sukienkę. Znów włożyła

zabawkę do ust, przygryzła i zaczęła się do niego przesuwać

z zabaweczką w buzi. Wyciągnęła rączki, skrzywiła się

i zapiszczała. Zabawka wypadła jej z ust. Odnalazła ją

z pewnym trudem i przysunęła się do niego całkiem blisko.

Trzymając zabawkę w ręku, wstała na nóżki, przytrzymując się

oparcia sofy. Dumna stała przy nim niepewnie.

Wziął od niej zabawkę i obejrzał ją. Dziewczynka patrzyła na

niego, jakby nie wierzyła własnym oczom. Nagle zaczęła się

drzeć wniebogłosy. Zorientował się szybko,

że

trzyma w ręku

ludzką kość, dziesięciocentymetrowy kawałek

żebra.

Kolor miał

żółtawy,

był obły, a odłamana krawędź zdążyła się stępić.

W porach znajdowały się brązowe drobiny. Wyglądały na

ziarnka piasku.

Domyślił się,

że

trzymany przez niego kawałek

żebra

ma już

swoje lata.

Matka jubilata, słysząc wrzask dziecka, zajrzała do salonu

i zauważyła,

że

jej najmłodsza stoi przy sofie obok

nieznajomego gościa. Odłożyła miskę z popcornem, podeszła

do córeczki i wzięła ją na ręce. Spojrzała przy tym na

młodzieńca, lecz ten zdawał się nie zwracać uwagi ani na nią,

ani na płaczącą dziewczynkę.

–

Co się stało?

–

spytała matka zaniepokojona, starając się

jakoś udobruchać małą. Mówiła głośno,

żeby

przekrzyczeć

wrzaski chłopaków.

Gość podniósł głowę, wstał powoli i podał kobiecie kość.

–

Skąd ona to wzięła?

–

spytał.

–

Co takiego?

–

Kość

–

powiedział.

–

Skąd wzięła tę kość?

–

Jaką kość?

–

zdziwiła się. Dziecko uspokoiło się nieco,

widząc swoją zabawkę. Usiłowało po nią sięgnąć. Dziewczynka

tak się skoncentrowała,

że

aż zrobiła zeza, a

ślina

znów pociekła

jej z otwartej buzi. W końcu udało się jej chwycić kość. Patrzyła

na nią z zainteresowaniem.

–

Jestem przekonany,

że

to kość

–

wyjaśnił przybysz.

Dziecko ponownie włożyło kawałek

żebra

do ust i całkiem się

uspokoiło.

–

Co pan z tą kością?

–

dziwiła się matka.

–

To, co mała obgryza, to kość

–

powiedział.

–

Wygląda mi na

ludzką.

Arnaldur Indridason - Grobowa cisza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: