01_Uwikłanie - Miłoszewski Zygmunt.rtf

              Zygmunt Miłoszewski

              Uwikłanie

              Wydawnictwo: WAB , Marzec 2007

              Wydanie I

              GTW

              Nie ma złych, są tylko uwikłani.

              Bert Hellinger

              Dla Moniki po tysiąckroć

              Rozdział pierwszy

              niedziela, 5 czerwca 2005

              Wielki sukces reaktywowanego Jarocina, dziesięć tysięcy ludzi słuchało Dżemu, Armii i TSA. Pokolenie JP2 uczestniczyło w corocznym spotkaniu modlitewnym na Lednicy. Zbigniew Religa ogłosił, że będzie kandydował na prezydenta i że chce być „kandydatem zgody narodowej”. Na jubileuszowym dziesiątym pikniku lotniczym w Góraszce pojawiły się dwa myśliwce F-16, wzbudzając entuzjazm zgromadzonych. W Baku polska reprezentacja rozgromiła w kiepskim stylu Azerbejdżan 3:0, a trener Azerów pobił sędziego. W Warszawie policjanci wręczali kierowcom makabryczne zdjęcia ofiar wypadków ku przestrodze, na Mokotowie zapalił się autobus linii 122, a na Kinowej wywróciła się karetka wioząca wątrobę do przeszczepu. Kierowca, pielęgniarka i lekarz trafili z potłuczeniami do szpitala, wątroba ocalała i tego samego dnia została przeszczepiona pacjentowi kliniki na Banacha. Maksymalna temperatura w stolicy 20 stopni, przelotne opady.

              1

              - Pozwólcie, że opowiem wam bajkę. Dawno, dawno temu w niewielkim prowincjonalnym mieście żył sobie cieśla. Ludzie w miasteczku byli biedni, nie stać ich było na nowe stoły i krzesła, więc i cieśla był ubogi. Z trudem wiązał koniec z końcem, a im był starszy, tym mniej wierzył, że los może się odmienić, chociaż pragnął tego jak nikt inny na świecie, miał, bowiem piękną córkę i chciał, aby w życiu wiodło jej się lepiej niż jemu. Pewnego letniego dnia do domu stolarza zawitał możny pan. „Cieślo - powiedział - przyjeżdża do mnie mój z dawna niewidziany brat. Pragnę podarować mu olśniewający prezent, a ponieważ przybywa on z kraju obfitującego w złoto, srebro i drogie kamienie, postanowiłem, że będzie to nadzwyczajnej piękności drewniana szkatuła. Jeśli uda ci się zrobić ją do niedzieli po najbliższej pełni, nigdy już nie będziesz narzekał na biedę”. Cieśla oczywiście się zgodził i natychmiast przystąpił do pracy. Była to robota wyjątkowo żmudna i trudna, chciał połączyć wiele gatunków drewna i ozdobić szkatułę miniaturowymi rzeźbami baśniowych stworów. Mało jadł, nie spał prawie wcale, tylko pracował. Tymczasem wieść o wizycie możnego pana i niecodziennym zleceniu szybko rozniosła się po miasteczku. Jego mieszkańcy bardzo lubili skromnego cieślę, codziennie ktoś przychodził z dobrym słowem i próbował pomóc mu w snycerce. Piekarz, kupiec, rybak, nawet szynkarz - każdy z nich łapał za dłuta, młoteczki i pilniki, chcąc, aby cieśla skończył pracę w terminie. Niestety, żaden z nich nie potrafił wykonać jego roboty i córka cieśli ze smutkiem patrzyła, jak ojciec, zamiast rzeźbić w skupieniu szkatułę, poprawia to, co zepsuli jego przyjaciele. Któregoś ranka, kiedy do wykonania pracy zostały już tylko cztery dni, a zrozpaczony rzemieślnik rwał sobie włosy z głowy, jego córka stanęła przed drzwiami chaty i przepędzała każdego, kto przychodził z pomocą. Całe miasteczko obraziło się na nich, nikt już nigdy o cieśli nie mówił inaczej, jak o gburze i niewdzięczniku, a o jego córce jak o niewychowanej starej pannie. Chciałbym wam powiedzieć, że cieśla, co prawda stracił przyjaciół, ale za to oczarował możnego pana swoją misterną robotą, ale nie byłaby to prawda. Bo kiedy w niedzielę po pełni przybył do jego domu możny pan, zaraz odjechał wściekły i z pustymi rękami. Dopiero wiele dni później cieśla ukończył szkatułę i podarował ją swojej córce.

              Cezary Rudzki skończył opowiadać, odchrząknął i nalał sobie z termosu kawy do kubka. Trójka jego pacjentów, dwie kobiety i mężczyzna, siedziała po drugiej stronie stołu, brakowało tylko pana Henryka.

              - Jaki z tego płynie morał? - zapytał mężczyzna siedzący po lewej stronie, Euzebiusz Kaim.

              - Taki, jaki sami w nim odnajdziecie - odpowiedział Rudzki. - Ja wiem, co chciałem powiedzieć, ale wy wiecie lepiej ode mnie, co chcecie zrozumieć i jaki sens jest wam teraz potrzebny. Bajek się nie komentuje.

              Kaim zamilkł, Rudzki też nic nie mówił, gładząc siwą brodę, która, zdaniem niektórych, upodobniała go do Hemingwaya. Zastanawiał się, czy powinien jakoś się odnieść do zdarzeń poprzedniego dnia. Zgodnie z zasadami - nie powinien. Ale mimo to...

              - Korzystając z tego, że nie ma pana Henryka - powiedział - chciałbym przypomnieć wszystkim, że nie tylko bajek nie komentujemy. Nie komentujemy także przebiegu terapii. To jedna z podstawowych zasad. Nawet, jeśli jakaś sesja była tak intensywna jak wczoraj. Tym bardziej powinniśmy milczeć.

              - Dlaczego? - zapytał Euzebiusz Kaim, nie podnosząc głowy znad talerza.

              - Ponieważ wówczas zakrywamy słowami i próbami interpretacji to, co odkryliśmy. Tymczasem prawda musi zacząć działać. Znaleźć drogę do naszych dusz. Byłoby nie uczciwe, wobec nas wszystkich, zabić tę prawdę przez akademickie dyskusje. Proszę mi wierzyć, że tak jest lepiej.

              Dalej jedli w milczeniu. Czerwcowe słońce wpadało przez wąskie, przypominające otwory strzelnicze okna i malowało ciemną salę w świetliste pasy. Pomieszczenie było bardzo skromne. Długi drewniany stół, nienakryty obrusem, kilka krzeseł, krucyfiks nad drzwiami. Szafka, elektryczny czajnik, mikroskopijna lodówka. Nic więcej. Kiedy Rudzki odkrył to miejsce - samotnię w samym centrum miasta - był zachwycony. Sądził, że kościelne pomieszczenia bardziej będą sprzyjały terapii niż wynajmowane do tej pory gospodarstwa agroturystyczne. Miał rację.

              Mimo że w budynku mieścił się kościół, szkoła, przychodnia lekarska i kilka prywatnych firm, a obok przebiegała Trasa Łazienkowska, czuło się tu wielki spokój. A właśnie tego najbardziej potrzebowali jego pacjenci.

              Spokój miał swoją cenę. Nie było tu zaplecza kuchennego, sam musiał kupić lodówkę, czajnik, termos i komplet sztućców. Obiady zamawiał na mieście. Mieszkali w jednoosobowych celach, poza tym mieli do dyspozycji refektarzyk, w którym teraz siedzieli, i niedużą salkę, gdzie odbywali sesje. Salka z krzyżowym sklepieniem, wspartym na trzech grubych kolumnach. Nie była to krypta Leonarda, ale w porównaniu z pokoikiem, gdzie zwykle przyjmował pacjentów - prawie.

              Teraz jednak zastanawiał się, czy nie wybrał miejsca zbyt mrocznego, zbyt zamkniętego. Miał wrażenie, że uwalniane w czasie sesji emocje zostawały pomiędzy murami, odbijały się od nich jak kauczukowa piłka i trafiały rykoszetem każdego, kto miał pecha tam się pojawić. Był ledwo żywy po wczorajszych wydarzeniach i cieszył się, że wkrótce to się skończy. Chciał stąd wyjść jak najszybciej.

              Wypił łyk kawy.

              Hanna Kwiatkowska, siedząca naprzeciwko Rudzkiego trzydziestopięciolatka, obracała w palcach łyżeczkę, nie spuszczając z niego wzroku.

              - Tak? - zapytał.

              - Martwię się - odparła drewnianym głosem. - Już kwadrans po dziewiątej, a pana Henryka nie ma. Być może powinien pan pójść i sprawdzić, czy wszystko w porządku, panie doktorze.

              Wstał.

              - Sprawdzę - powiedział. - Myślę, że pan Henryk od sypia po prostu wczorajsze emocje.

              Wąskim korytarzykiem (wszystko w tym budynku było wąskie) doszedł do pokoju Henryka. Zastukał. Nic. Zastukał jeszcze raz, bardziej zdecydowanie.

              - Panie Henryku, pobudka! - krzyknął przez drzwi.

              Odczekał jeszcze sekundę, nacisnął klamkę i wszedł do środka. Pusto. Łóżko zasłane, brak rzeczy osobistych. Rudzki wrócił do refektarza. Trzy głowy zwróciły się jednocześnie w jego kierunku, jakby wyrastały z jednego tułowia. Przypomniał sobie smoki z ilustracji w książkach dla dzieci.

              - Pan Henryk nas opuścił. Proszę, żebyście nie brali tego do siebie. Nie pierwszy i nie ostatni raz pacjent rezygnuje z terapii dość gwałtownie. Zwłaszcza po tak intensywnej sesji jak wczoraj. Mam nadzieję, że to, czego doświadczył, zadziała i będzie mu lepiej.

              Kwiatkowska nawet nie drgnęła. Kaim wzruszył ramionami. Barbara Jarczyk, ostatnia z trójki - do niedawna czwórki - jego pacjentów, spojrzała na Rudzkiego i zapytała:

              - Czy to koniec? Czy możemy w takim razie iść do domu?

              Terapeuta pokręcił głową.

              - Proszę, żebyście poszli na pół godziny do swoich pokoi, odpoczęli, uspokoili się. Punkt dziesiąta spotykamy się w salce.

              Cała trójka - Euzebiusz, Anna i Barbara - pokiwali głowami i wyszli. Rudzki przeszedł wokół stołu, sprawdził, czy w termosie jest jeszcze kawa, i nalał sobie pełny kubek. Zaklął, bo zapomniał zostawić miejsce na mleko. Teraz miał do wyboru - wylać albo upić. Nie cierpiał smaku czarnej kawy. Odlał trochę do kosza na śmieci. Dodał mleka i stanął przy oknie. Patrzył na samochody przejeżdżające ulicą i na stadion po drugiej stronie. Jak te patałachy mogły znowu przegrać ligę, pomyślał. Nie będą nawet wicemistrzami, na nic się zdało upokorzenie Wisły i wygrana 5:1 przed dwoma tygodniami. Ale może przynajmniej uda im się zdobyć puchar, jutro pierwszy półfinałowy mecz z Groclinem. Z Groclinem, z którym przez ostatnie cztery lata Legia ani razu nie wygrała. Znowu jakaś cholerna klątwa.

              Zaśmiał się cicho. Niewiarygodne, jak działa ludzki mózg, skoro potrafi teraz roztrząsać sytuację ligową. Spojrzał na zegarek. Jeszcze pół godziny.

              Tuż przed dziesiątą opuścił refektarz i poszedł do łazienki umyć zęby. Po drodze minął Barbarę Jarczyk. Spojrzała pytająco, widząc, że idzie w przeciwnym kierunku niż salka.

              - Zaraz będę - powiedział.

              Nie zdążył nałożyć pasty, kiedy usłyszał krzyk.

              2

              Teodora Szackiego obudziło to, co zwykle budziło go w niedzielę. Nie, nie był to kac, pragnienie, potrzeba wysikania się, jaskrawe słońce, które przenika przez słomiane rolety, ani deszcz bębniący o daszek nad balkonem. Była to Helcia, jego siedmioletnia córka, która wskoczyła na Szackiego z takim impetem, że ikeowska kanapa zatrzeszczała.

              Otworzył jedno oko, do którego wpadł kasztanowy kędzior.

              - Widzisz? Babcia zrobiła mi loki.

              - Widzę - powiedział i wyciągnął sobie włosy z oka. - Szkoda, że cię nimi nie związała.

              Pocałował córkę w czoło, zrzucił ją z siebie, wstał i poszedł do toalety. Był w drzwiach pokoju, kiedy po drugiej stronie łóżka coś się poruszyło.

              - Pstryknij mi wodę na kawę - usłyszał mruknięcie spod kołdry.

              Koncert życzeń, jak w każdy weekend. Od razu poczuł irytację. Spał dziesięć godzin, a był niewiarygodnie zmęczony. Nie pamiętał, kiedy to się zaczęło. Mógł leżeć w łóżku pół doby, a i tak wstawał z niesmakiem w ustach, piaskiem w oczach i bólem tlącym się między skroniami. Bez sensu.

              - Dlaczego nie powiesz zwyczajnie, żebym ci zrobił kawy? - powiedział z pretensją do żony.

              - Bo sobie sama zrobię - ledwo mógł rozróżnić słowa - nie chcę ci zawracać głowy.

              Szacki wzniósł oczy do góry w teatralnym geście. Helcia się roześmiała.

              - Ale przecież zawsze tak mówisz, a ja ci i tak zawsze robię kawę!

              - Nie musisz. Ja cię proszę tylko o wodę.

              Wysikał się i zaparzył żonie kawę, próbując nie patrzeć na górę brudnych garów w zlewie. Kwadrans zmywania, jeśli chce zrobić obiecane śniadanie. Boże, jak bardzo był zmęczony. Zamiast spać do południa, a potem oglądać telewizję, jak wszyscy inni faceci w tym patriarchalnym kraju, on robi z siebie supermęża i superojca.

              Weronika wygrzebała się z łóżka i stała w przedpokoju, oglądając się krytycznie w lustrze. Sam spojrzał na nią krytycznie. Seksowna była zawsze, ale modelki nie przypominała nigdy. Mimo to trudno znaleźć wytłumaczenie dla drugiego podbródka i oponki. No i ten tiszert. Nie wymagał, żeby codziennie spała w tiulach i koronkach, ale do jasnej cholery, dlaczego wciąż nosi ten tiszert z wyblakłym napisem „Disco fun”, pochodzący zapewne jeszcze z czasów paczek z darami! Podał jej kubek. Spojrzała na niego podpuchniętymi oczami i podrapała się pod piersią. Podziękowała, cmoknęła go odruchowo w nos i poszła pod prysznic.

              Szacki westchnął, przejechał dłonią po białych jak mleko włosach i poszedł do kuchni.

              Tak naprawdę, to, o co mi chodzi? - pomyślał, starając się wygrzebać myjkę spod brudnych talerzy. Zrobienie kawy to chwila, zmywanie druga chwila, śniadanie trzecia. Głupie pół godziny i wszyscy będą szczęśliwi. Poczuł się jeszcze bardziej zmęczony na myśl o całym tym czasie, który przelatywał mu przez palce. Stanie w korkach, tysiące pustych godzin w sądzie, bezsensowne dziury w pracy, kiedy mógł najwyżej układać pasjansa, czekanie na coś, czekanie na kogoś, czekanie na czekanie. Czekanie jako wymówka, żeby absolutnie nic nie robić. Czekanie jako najbardziej męcząca profesja świata. Górnik przodowy jest bardziej wypoczęty ode mnie, użalał się w myślach, próbując ustawić na suszarce szklankę, na którą naprawdę nie było już miejsca. Dlaczego wcześniej nie zdjął suchych naczyń? Szlag by to trafił. Czy dla każdego życie jest tak męczące?

              Zadzwonił telefon. Hela odebrała. Słuchał rozmowy, idąc do pokoju i wycierając ręce w ścierkę.

              - Tata jest, ale nie może podejść, bo zmywa i robi nam jajecznicę...

              Wyjął córce słuchawkę z ręki.

              - Szacki. Słucham?

              - Dzień dobry, panie prokuratorze. Nie chcę pana martwić, ale nie przyrządzi pan dziś nikomu jajecznicy. Chyba, że na kolację - usłyszał po drugiej stronie znajomy, mówiący ze wschodnim zaśpiewem głos Olega Kuzniecowa z komendy na Wilczej.

              - Oleg, błagam, nie rób mi tego.

              - To nie ja, panie prokuratorze, to miasto pana wzywa.

              3

              Wielki, stary citroen płynął pod pylonem mostu Świętokrzyskiego z gracją, której pozazdrościłoby mu wiele samochodów, pojawiających się na tymże moście jako nachalny product placement w polskich komediach romantycznych. Może i ten Piskorski to przekrętas, pomyślał Szacki, ale dwa mosty stoją. Za Kaczora to nie do pomyślenia, żeby ktokolwiek odważył się podjąć decyzję o takiej inwestycji.

              Zwłaszcza przed wyborami. Weronika była prawnikiem w Urzędzie Miasta i nieraz opowiadała, jak się teraz podejmuje decyzje. Otóż na wszelki wypadek wcale się nie podejmuje.

              Zjechał na Powiśle i - jak zwykle - odetchnął z ulgą. Był u siebie. Dziesięć lat mieszkał na Pradze i ciągle nie mógł się przyzwyczaić. Starał się, ale nowa mała ojczyzna miała dla niego tylko jedną zaletę - leżała blisko Warszawy. Minął teatr Ateneum, gdzie kiedyś zakochał się w Antygonie w Nowym Jorku; szpital, w którym się urodził; ośrodek sportowy, gdzie uczył się grać w tenisa; park rozciągający się pod budynkami parlamentu, gdzie szalał z bratem na sankach; basen, na którym nauczył się pływać i dostał grzybicy. Był w Śródmieściu. W centrum swojego miasta, centrum swojego kraju, centrum swojego życia. Najbrzydszym wyobrażalnym axis mundi.

              Przejechał pod rozsypującym się wiaduktem, skręcił w Łazienkowską i zaparkował pod domem kultury, pomyślawszy ciepło o znajdującym się dwieście metrów dalej stadionie, na którym stołeczni wojownicy dopiero, co roznieśli w pył Białą Gwiazdę. Nie interesował się sportem, ale Weronika była tak zapaloną kibicką, że chcąc nie chcąc, potrafił wyrecytować z pamięci wyniki wszystkich meczów Legii z ostatnich dwóch lat. Jutro jego żona na pewno wybierze się w trójkolorowym szaliku na mecz. Ćwierćfinał pucharu.

              Zamknął samochód i spojrzał na budynek po drugiej stronie ulicy, jedną z najbardziej kuriozalnych budowli stolicy, przy której Pałac Kultury i osiedle za Żelazną Bramą jawiły się jako przykład architektury mało inwazyjnej, wyciszonej. Kiedyś był tutaj kościół parafialny Matki Boskiej Częstochowskiej, zniszczony w czasie wojny, jedno z miejsc powstańczego oporu. Przez dekady nieodbudowany, straszył mrocznymi ruinami, kikutami kolumn, otwartymi piwnicami. Kiedy w końcu go wskrzeszono, stał się wizytówką chaotyczności miasta. Każdy przejeżdżający Trasą Łazienkowską widział tę ceglaną chimerę, skrzyżowanie kościoła, klasztoru, fortecy i pałacu Gargamela. W tym miejscu kiedyś pojawił się Zły. A teraz właśnie znaleziono trupa.

              Szacki poprawił węzeł krawata i przeszedł na drugą stronę ulicy. Zaczęło kropić. Przy bramie stał radiowóz i nieoznakowany policyjny samochód. Wokół trochę gapiów, którzy wyszli z porannej mszy. Oleg Kuzniecow rozmawiał z technikiem z Laboratorium Kryminalistycznego KSP. Przerwał tę rozmowę i podszedł do Szackiego. Uścisnęli sobie dłonie.

              - Wybierasz się potem na koktajl na Rozbrat? – zakpił policjant, poprawiając mu wyłogi marynarki.

              - Pogłoski o upolitycznieniu prokuratury są równie przesadzone jak plotki o dodatkowych źródłach utrzymania warszawskich policjantów - odciął się Szacki. Nie lubił, kiedy wyśmiewano się z jego stroju. Bez względu na pogodę miał na sobie garnitur i krawat, bo był prokuratorem, a nie dostawcą delikatesów do warzywniaka.

              - Co mamy? - zapytał, wyciągając papierosa. Pierwszego z trzech, na które pozwalał sobie codziennie.

              - Jednego trupa, czworo podejrzanych.

              - Chryste, znowu jakaś alkoholowa jatka. Nie sądziłem, że w tym cholernym mieście nawet w kościele można trafić na melinę. I na dodatek porżnęli się w niedzielę, za grosz szacunku. - Szacki był autentycznie zniesmaczony. I ciągle wściekły, że jego rodzinna niedziela także padła ofiarą zabójstwa.

              - Nie do końca masz rację, Teo - mruknął Kuzniecow, okręcając się we wszystkie strony w poszukiwaniu takiej pozycji, aby wiatr nie zdmuchnął płomienia zapalniczki. - W tym budynku, poza kościołem, jest kupa różnych firm. Podnajęto pomieszczenia szkole, ośrodkowi zdrowia, różnym organizacjom katolickim, jest też coś w rodzaju domu rekolekcyjnego. Różne grupy przyjeżdżają tu na weekend modlić się, rozmawiać, słuchać kazań i tak dalej. Akurat teraz wynajął pokoje na trzy dni terapeuta z czwórką pacjentów. Pracowali w piątek, pracowali w sobotę, po kolacji się rozstali. Dziś rano na śniadanie przyszedł lekarz i troje pacjentów. Czwartego znaleźli chwilę później. Zobaczysz, w jakim stanie. Te pomieszczenia są w oddzielnym skrzydle, nie da się tam dojść, nie przechodząc koło portierni. W oknach kraty. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. Nikt się też jak na razie nie przyznał. Jeden trup, czworo podejrzanych - trzeźwych i dobrze sytuowanych. Co ty na to?

              Szacki zgasił papierosa i odszedł kilka kroków, żeby wrzucić go do kosza na śmieci. Kuzniecow pstryknął swoim na ulicę, prosto pod koła autobusu linii 171.

              - Nie wierzę w takie historie, Oleg. Zaraz się okaże, że portier przespał pół nocy, że jakiś żulik wpadł ukraść coś na wino, po drodze zderzył się z biednym nerwicowcem, przestraszył bardziej od niego i wsadził mu kosę. Pochwali się któremuś z waszych kapusiów i będzie po sprawie.

              Kuzniecow wzruszył ramionami.

              Szacki wierzył w to, co powiedział Olegowi, ale czuł narastającą ciekawość, kiedy weszli przez drzwi i wąskim korytarzem zmierzali do salki, gdzie leżały zwłoki. Odetchnął głęboko, żeby zapanować nad podnieceniem i jednocześnie strachem przed kontaktem z trupem. Kiedy ujrzał ciało, na jego twarzy malowała się już zawodowa obojętność. Teodor Szacki schował się za maską urzędnika, stojącego na straży praworządności w Rzeczypospolitej.

              4

              Mężczyzna w popielatym garniturze, około pięćdziesiątki, trochę przy kości, mocno szpakowaty, ale bez łysiny, leżał na wznak na pokrytej zielonkawym linoleum podłodze, zupełnie niepasującej do niskiego krzyżowego sklepienia.

              Obok niego stała szara, staromodna walizka, zamykana nie na suwak, lecz dwa metalowe zamki, dodatkowo zabezpieczone krótkimi pasami zapinanymi na klamerki.

              Krwi było niewiele, prawie wcale, ale Szacki wcale nie poczuł się dzięki temu lepiej. Wiele go kosztowało, aby pewnym krokiem podejść do ofiary i ukucnąć obok jej głowy. Odbiło mu się żółcią. Przełknął ślinę.

              - Odciski? - spytał obojętnie.

              - Na narzędziu zbrodni żadnych, panie prokuratorze - odparł szef techników, kucając po drugiej stronie ciała.

              - Zebraliśmy w innych miejscach, tak samo jak mikroślady. Mamy wziąć próbki zapachowe?

              Szacki pokręcił przecząco głową. Jeśli denat przez ostatnie dwa dni przebywał z osobami, z których jedna go zabiła, to zapach nic nie pomoże. Tyle razy obalali mu tę poszlakę w sądzie, że szkoda było trudzić techników na darmo.

              - Co to w ogóle jest? - zwrócił się do Kuzniecowa, wskazując na zakończony czarną plastikową rączką szpikulec, wystający z prawego oka ofiary. Ulżyło mu, że dzięki pytaniu może odwrócić wzrok w stronę policjanta, zamiast patrzeć na bordowoszarą masę, która musiała być kiedyś okiem mężczyzny, a teraz zakrzepła na policzku w kształcie uparcie przywodzącym Szackiemu na myśl bolid Formuły 1.

              - Rożen - odpowiedział Oleg. - Albo coś podobnego. W jadalni jest cały komplet w tym samym stylu. Noże, tasak, sztućce.

              Szacki pokiwał głową. Narzędzie zbrodni pochodzi stąd. Jaka jest wobec tego szansa, że zabójca przyszedł z zewnątrz? Praktycznie żadna, teoretycznie sąd może uznać, że był tu tłum jak na Marszałkowskiej, którego nikt nie zauważył. A wszelkie wątpliwości... i tak dalej.

              Zastanawiał się, jak rozegrać sprawę ze świadkami, a tak naprawdę podejrzanymi, kiedy do sali zajrzał jeden z mundurowych.

              - Panie komisarzu, przyjechała żona. Zechce pan?

              Prokurator wyszedł z Olegiem na dziedziniec.

              - Jak on się nazywał? - szepnął do Kuzniecowa.

              - Henryk Telak. Żona Jadwiga.

              Przy radiowozie stała kobieta z gatunku tych, o których mężczyźni mówią, że są przystojne. Dość wysoka, szczupła, w okularach, z lekko siwiejącymi ciemnymi włosami, o zdecydowanych rysach twarzy. Ubrana w jasnozieloną sukienkę i sandały. Kiedyś musiała być pięknością, teraz dumnie obnosiła przemijającą urodę.

              Kuzniecow podszedł do niej, ukłonił się.

              - Dzień dobry, nazywam się Oleg Kuzniecow, jestem komisarzem policji. To prokurator Teodor Szacki, który będzie prowadził śledztwo. Proszę przyjąć nasze najgłębsze wyrazy współczucia. Obiecujemy, że zrobimy, co w naszej mocy, aby znaleźć i ukarać zabójcę pani męża.

              Kobieta skinęła głową. Wy...