Agnieszka Tomaszewska - IVOCATO.pdf

(1575 KB) Pobierz

INVOCATO

Agnieszka Tomaszewska

Pro

r log

Ciche kroki odbijały się od marmurowych i kamiennych płyt nagrobnych. Alejki

krzyżowały się ze sobą prostopadłymi szarymi liniami. Cmentarz, niemal opustoszały o tej

porze dnia, był cichym azylem starej dzielnicy miasta. Porośnięty wysokimi drzewami, z

daleka wyglądał jak park i ciągnął

się aż do torów i stacji na rogatkach.

Ktoś wygarniał lichą miotłą pierwsze jesienne liście zza starego krzyża, na którym dumnie

wisiał

posrebrzany Bóg. Bóg, w którego ona nigdy nie wierzyła, bo nie miała czasu, by się nad

nim zastanowić. Nie modliła się, bo nie był władzą wykonawczą w jej świecie. Nie był

alfą i omegą. Nie stanowił przykładu, nie był antybohaterem. Nawet teraz, gdy nie miała

już przy sobie nikogo bliskiego ani też nawet zaprzyjaźnionego wroga, nie potrzebowała

go do lamentu, płaczu czy pretensji o zły los i spieprzone życie. Po prostu nic jej nie

obchodził byt nadprzyrodzony, który teraz gapił się na nią z każdego krzyża w morzu

krzyży.

Ustawiła kwiaty w wazonie i uklepała gliniastą ziemię pod nogami. Grób był świeży i

kopiec rozmywał się od deszczu. Zapaliła znicz i usiadła na ławeczce wkopanej przy

sąsiednim nagrobku.

Często zastygała w tej pozie i trwała tak godzinami. Nawet lubiła to uczucie tępoty i

wyciszenia.

Zaczynała rozumieć medytujących mnichów. Świetny sposób spędzania życia. Włączasz

tumiwisizm i znikasz z rzeczywistości, a panowie w białych kitlach nie przypinają cię do

łóżka, taki jesteś zrelaksowany.

- Nie jest ci zimno? - spytał jakiś szczerze nieobojętny głos.

Odwróciła się w jego stronę i odruchowo uśmiechnęła. To

był stary dozorca. Widywała go codziennie od trzech miesięcy, od pogrzebu. Na głowie

obszarpana mycka w kratkę, na szyi czerwona apaszka, wywinięta nonszalancko i

zawadiacko. Tweedowa marynarka i podwinięte nieco nogawki spodni. Opierał się o

rozczochraną miotłę z gałęzi, swoje narzędzie pracy, którym przeganiał ptaki i chuliganów

popijających wino w starych kapliczkach. W

zmęczonych oczach połyskiwał w słońcu ognik dawnej młodości, więc wyglądał jak

młokos, tylko że starszy o jakieś pięćdziesiąt lat.

- Siedzisz tu już trzecią godzinę.

- Nie mam nic lepszego do roboty.

- Ach tak - wysapał. - Szczęściara.

Usiadł kilka grobów dalej, na ławce z oparciem, i wyciągnął kanapki z wewnętrznej

kieszeni śmiesznego uniformu.

- To ja też zrobię sobie przerwę.

Chwilę ciamkał w ciszy, potem, sądząc z dźwięków, jakie do niej docierały, popił solidnie.

Nie wiedziała, dlaczego wypadło jej to z ust. To było tak naturalne, jakby pytała samą

siebie.

- Dlaczego oni to robią?

Usłyszał to wyraźnie. Patrzyła na niego spokojnie i żarliwie. Rozejrzał się dokoła, jakby

przyparty do muru, bo znał setki odpowiedzi, ale żadna by jej nie zadowoliła. Siedzieli w

sektorze H 11, pod samym murem w kącie cmentarza. W sektorze samobójców. Wiatr

cicho poruszał koronami drzew, ostatnie słońce tej jesieni migotało w ciszy na szarych

marmurach, na imionach i nazwiskach, na datach, na epitafiach, które bez sensu

opisywały ludzi i wydarzenie samego zejścia ze świata.

Podrapał się po policzku z brodawką.

Mówią, że samobójstwo to ostatnia i jedyna odwaga tchórza - mruknął.

- To nie jest odpowiedź.

Każdy jest inny i ilu tu ich leży, tyle byłoby odpowiedzi na twoje pytanie.

Może to i prawda, ale ja chcę wiedzieć, dlaczego akurat ten to zrobił.

W jej głosie było tyle samo spokoju, co pasji i gniewu. Tyle samo bólu i strachu, co

hardości, i odwagi.

Wiesz, przypomniało mi się coś. - Uśmiechnął się pod nosem, jakby uradowany z tego, co

miał

jej powiedzieć.

Odczekał jeszcze kilka chwil i spojrzał gdzieś nad korony starych skrzypiących drzew.

Słyszałem kiedyś historię o Mieście Samobójców. Kojarzysz?

Pokręciła głową, że nie.

To bardzo dziwne miejsce. Jeśli samobójca ma szczęście, zostaje uratowany i trafia

właśnie tam.

- Uratowany? Przed czym?

A bo ja wiem, co ich tam czeka? - Wzruszył ramionami. - W każdym razie jeśli tam trafi,

to ma szansę żyć w tym mieście jeszcze raz.

Mówisz mi, że jeśli i ja założę sobie stryczek, to przy odrobinie szczęścia będę miała

szansę zapytać go osobiście, czemu był takim idiotą?

- Bystra jesteś - rzucił ze śmiechem dziadek.

Odpada. Ja nie jestem z tych ostatecznie odważnych. Jest inny sposób?

Znowu się zaśmiał i niemal wziął pod boki.

Z diabłem ci kontrakt spisywać, dziewczyno. Jest. Jest jeszcze jeden sposób.

- Jaki?

Jej oczy płonęły. Żarliwie pragnęła odpowiedzi.

- Musisz się pomodlić.

Cisza.

- Modliłaś się kiedyś?

- Nie.

- Jesteś wierząca?

Jestem ochrzczona, ale na to nie miałam wpływu. Nie modlę się, bo nie ma w moim życiu

nikogo wartego modlitwy.

Już nie ma. Ale to może nawet lepiej, że to twój pierwszy raz - zmienił temat. - Bo to inna

modlitwa. Nie paciorek przed snem i nie nabożne jęki dewot.

- To jaka ma być ta inwokacja?

Dziadek znieruchomiał na moment.

- Ładnie to nazwałaś. Dziś już nikt nie używa tego słowa.

Przyjrzał się jej raz jeszcze. Pokiwał głową, ostatecznie

przekonując siebie, że postępuje słusznie.

Musisz ją ułożyć sama. Wszystko ma być w niej szczere, wszystko przemyślane, wszystko

z serca. No i musisz być pewna, że tego chcesz. Naprawdę pewna, że chcesz znać

odpowiedź.

- To wszystko?

- Tak, chyba tak.

Więc do zobaczenia. Idę napisać inwokację o przyjęcie do Miasta Samobójców.

Zaskoczyła go. Nie zdążył jej nawet odkrzyknąć. Siedział chwilę osłupiały, potem oparł

się wygodnie o łuszczącą się z farby ławkę i podrapał pod apaszką, gdzie uciął go komar. I

po wyraźnym śladzie duszenia, który zachodził mu wysoko na kark szeroką siną pręgą.

Kto wie. Może się jeszcze zobaczymy. - Uśmiechnął się i wsparłszy o miotłę, podniósł się

z ławki.

Mieszkała na najwyższym piętrze przedwojennej kamienicy. Przy wejściu na klatkę

schodową trzeba było wstrzymać oddech, bo jak zwykle w sobotę sąsiadka z parteru

lizolem zmywała obszczywane przez pijaczków deski podłogi. Tym razem też nie

pożałowała i niemal szczypało w oczy. Trzeba było jednak przyznać, że szczury wyniosły

się z piwnicy, odkąd wytoczyła to działo w walce ze smrodem i brudem.

Wdrapała się po wysokich schodach. Przełożyła siatkę w drugą rękę i sprawdziła, czy

palma, która stała między drzwiami jej i sąsiadki, ma wystarczająco mokrą ziemię.

Przekręciła klucz i stary zamek szczęknął znajomo. W środku było jasno. Jeden duży

pokój łączony blatem z kuchnią. Dwa okna, białe firanki, zasłonki w kwiatki. Białe ściany.

Skromnie, ale czysto. Rozłożona sofa, na której spała, przykryta szarą kapą. Telewizor

pomiędzy oknami. Stoliczek, dwa niewielkie fotele. Na blacie, pod którym stały dwa

wysokie taborety, leżała kartka i ołówek. Odstawiła siatkę i dopisała jeszcze kilka 3

zdań, a potem odłożyła ołówek i poszła do ciasnej łazienki. Odkręciła kurek i zatkała

wannę. Wszystko robiła jak w transie. Pieniła szampon na włosach, potem je suszyła,

zjadła kolację przy jakimś durnym teleturnieju, posprzątała po sobie. Tylko jedną rzecz

zrobiła świadomie. Włożyła kurtkę i buty i położyła się z tą kartką w ciemności pokoju.

Nieruchomo, gapiąc się w okno. Kiedy zrobiło się jasno, zapłakała cicho. Ludzie często

myślą, że nie mają już siły płakać i łzy zaskakują ich w najmniej oczekiwanych

momentach. Tekst na kartce rozmazał się. Potem było już lepiej i zaciskając pięść na

szarej kapie, czytała słowo po słowie. Zasnęła chwilę później, zmęczona kolejną

nieprzespaną nocą i kolejnym płaczem do świtu.

Słońce powoli zalało pokój. Na telewizorze spokojnie osiadał kurz. W głębi dudnił w

ciszy zegar ścienny. Podmuch lekkiego wiatru wpadł przez okno i poderwał do lotu

firankę. Kartka, która leżała na łóżku, zsunęła się bezszelestnie i opadła na podłogę.

Kolejny podmuch wsunął ją delikatnie pod komodę w przedpokoju. Na szarej, zmiętej

kapie pozostał jedynie odciśnięty ślad sylwetki. Na łóżku nie było nikogo.

Agnieszka Tomaszewska - IVOCATO.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: