Joe Abercrombie - Samo ostrze.pdf

(1999 KB) Pobierz

Joe Abercrombie

Samo ostrze

PIERWSZE PRAWO

Księga pierwsza

Tytuł oryginału: THE BLADE ITSELF

Tłumaczenie: Jan Kabat

ISBN: 978-83-7418-213-3

Dla czterech czytelników

Wiecie, o kogo chodzi

Koniec

Logen przedzierał się między drzewami, gołe stopy ślizgały się i sunęły po mokrej ziemi,

brei, wilgotnych igłach sosnowych; w piersi świszczał mu oddech, w głowie pulsowała

krew. Potknął się i runął, padając bokiem; niemal rozpłatał sobie pierś własnym toporem,

a potem leżał zdyszany, ze wzrokiem wbitym w leśną ciemność.

Jeszcze przed chwilą towarzyszył mu Wilczarz, był tego pewien, ale teraz nigdzie nie

dostrzegał śladu towarzysza. Co do pozostałych, nie mógł powiedzieć nic konkretnego.

Niezły ze mnie przywódca, pomyślał ironicznie, tak się odłączyć od swoich chłopców.

Wiedział, że powinien zawrócić, ale wszędzie roiło się od szanków. Wyczuwał, jak ruszają

się między drzewami, a jego nozdrza przenikała ich woń. Gdzieś z lewej strony dobiegło

jakby wołanie, może toczyła się tam walka. Logen dźwignął się powoli na nogi, starając

się zachowywać cicho. Za jego plecami trzasnęła gałązka. Odwrócił się gwałtownie.

W jego stronę zmierzała włócznia. Włócznia budząca grozę i szybka, a na jej drugim

końcu majaczyła sylwetka szanki.

- Niech to! - rzucił Logen i uskoczył w bok, potknął się i runął na twarz, po czym

przetoczył się przez krzewy, oczekując w każdej chwili, że włócznia przeszyje mu plecy.

Pozbierał się z ziemi, oddychając z wysiłkiem. Znów dostrzegł wymierzony w siebie

jasny szpikulec, zrobił unik i wśliznął się błyskawicznie za pień dużego drzewa. Wyjrzał,

a wtedy płaskogłowy zasyczał i zamierzył się włócznią. Logen wychylił się z drugiej

strony, tylko na mgnienie oka, potem zniknął, wyskoczył zza drzewa i wzniósł topór,

rycząc co sił w płucach.

Rozległ się głośny chrzęst, gdy ostrze zagłębiło się w czaszce szanki. Miał szczęście, ale

uważał, że na nie zasłużył.

Płaskogłowy stał nieruchomo, patrząc na niego ze zdumieniem. Potem zaczął się chwiać

na boki, po jego twarzy spływała krew. Wreszcie osunął się bezwładnie jak kłoda,

wyrywając przy tym topór z dłoni Logena, i upadł u jego stóp. Logen próbował ująć

rękojeść swej broni, ale szanka wciąż jakimś cudem ściskał włócznię, której koniec chwiał

się niebezpiecznie w powietrzu.

- Ghaa! - zaskrzeczał Logen, gdy ostrze cięło go w ramię. Poczuł, jak na twarz pada mu

cień. Jeszcze jeden płaskogłowy. Cholernie wielki. Szybujący w powietrzu z

rozpostartymi ramionami. Logen nie zdążył sięgnąć po topór. Nie zdążył uskoczyć.

Otworzył

usta, ale nie zdążył nic powiedzieć. Co można wyrzec w takiej chwili?

Runęli razem na mokrą ziemię, toczyli się po błocie, kolcach, połamanych gałęziach,

szarpiąc się, uderzając i warcząc na siebie. Logen walnął mocno głową o korzeń jakiegoś

drzewa, zadzwoniło mu w uszach. Miał gdzieś schowany nóż, ale nie mógł sobie

przypomnieć gdzie. Toczyli się bez końca, w dół zbocza, świat wokół nich wirował,

Logen zaś próbował otrząsnąć się z oszołomienia wywołanego uderzeniem i jednocześnie

udusić płaskogłowego. Pęd nie ustawał ani na chwilę.

Rozbicie obozowiska niedaleko wąwozu wydawało się wcześniej mądrym posunięciem.

Żadnego ryzyka, że ktoś się podkradnie od tyłu. Teraz, gdy Logen ślizgał się na brzuchu

po krawędzi klifu, pomysł z obozowiskiem stracił jakikolwiek sens. Jego dłonie darły

mokrą glebę. Wokół było tylko błoto i zbrązowiałe igły sosnowe. Próbował zacisnąć palce

na czymkolwiek, ale chwytał tylko pustkę. Zaczął spadać. Z ust wyrwał mu się cichy

skowyt.

Wreszcie jego dłonie natrafiły na coś. Korzeń drzewa, wystający z ziemi na samej

krawędzi wąwozu. Logen zakołysał się w powietrzu, zdyszany, ale trzymał się mocno.

- Ha! - krzyknął. - Ha!

Wciąż żył. Trzeba było czegoś więcej niż kilku płaskogłowych, by położyć kres istnieniu

Logena Dziewięciopalcego. Zaczął się podciągać ku krawędzi urwiska, ale nie dawał

rady. Poczuł na nogach jakiś ogromny ciężar. Zerknął w dół.

Wąwóz był głęboki. Bardzo głęboki, o nagich i skalistych zboczach. Gdzieniegdzie do

jakiejś szczeliny przylgnęło drzewo, rosnąc ku pustemu niebu i wysuwając w przestrzeń

konary. Daleko w dole szumiała sykliwie rzeka, bystra i gniewna - spieniona biała woda,

najeżona ostrymi czarnymi kamieniami. Nic dobrego, wiedział o tym, ale prawdziwy

problem był znacznie bliżej. Wciąż towarzyszył mu wielki szanka, kołysząc się łagodnie

na boki, uczepiony brudnymi łapami jego lewej kostki.

- Do diabła - mruknął Logen.

Znalazł się w niezłych tarapatach. Nie po raz pierwszy, ale zawsze udawało mu się

przeżyć, by śpiewać potem pieśni, trudno było jednak sobie wyobrazić gorszą sytuację.

Pomyślał bezwiednie o swoim życiu. Teraz wydawało się pozbawione sensu i gorzkie.

Nikomu nie przyniosło niczego dobrego. Pełne przemocy i bólu, naznaczone

rozczarowaniem i znojem. Ręce zaczynały mu się męczyć, ramiona paliły ogniem.

Płaskogłowy olbrzym nie zamierzał najwyraźniej spadać. Wręcz przeciwnie, zaczął się

nawet podciągać. Znieruchomiał

na chwilę, patrząc gniewnie z dołu.

Gdyby to Logen był na jego miejscu, to z pewnością pomyślałby: „Moje życie zależy od

tej nogi, której się trzymam - lepiej nie ryzykować”. Człowiek prędzej ratowałby siebie,

niż zabijał wroga. Problem polegał na tym, że szanka nie myślał w ten sposób, i Logen o

tym wiedział. Nie zaskoczyło go więc, gdy tamten rozwarł swe wielkie usta i zatopił mu

kły w łydce.

- Aaa! - zawył Logen i wierzgnął z całej siły gołą piętą, kopiąc głowę szanki, na której

pojawiła się krwawa pręga, ale przeciwnik nie przestawał gryźć; im bardziej Logen kopał,

tym bardziej ślizgały mu się dłonie na mokrym korzeniu, którego nie pozostało już wiele,

lada chwila nie byłoby się czego trzymać, a i ten kawałek wyglądał tak, jakby miał zaraz

pęknąć.

Próbował myśleć, zapominając o bólu w rękach, bólu w ramionach, zębach w nodze.

Wiedział, że runie w dół. Jedyną alternatywą był upadek na skały albo do wody, i ów

wybór sam się narzucał.

Jeśli masz do wykonania trudne zadanie, lepiej je wykonać, niż żyć w wiecznym strachu.

Tak powiedziałby jego ojciec. Logen oparł się więc mocno drugą stopą o skalne zbocze,

wziął ostatni głęboki oddech i rzucił się w przestrzeń, dobywając z siebie resztki sił.

Poczuł, jak wyrywa się zębom, a potem kurczowo zaciśniętym dłoniom; przez chwilę był

wolny.

Później zaczął spadać. Szybko. Zbocza wąwozu przelatywały w pędzie - szara skała,

zielony mech, łaty białego śniegu; wszystko to wirowało wokół niego.

Przekręcił się powoli w powietrzu, machając bezradnie rękami i nogami, zbyt przerażony,

by krzyczeć. Wiatr chłostał go po oczach, szarpał za ubranie, wyrywał mu oddech z ust.

Logen zobaczył przelatującego tuż obok szankę, który uderzył o skalne zbocze,

gruchocząc sobie kości, odbił się i runął bezwładnie w dół, z pewnością martwy. Był to

satysfakcjonujący widok, ale zadowolenie Logena nie trwało długo.

Pojawiła się gwałtownie woda. Czekała na niego. Uderzyła go w bok niczym szarżujący

byk, wybiła z płuc powietrze, wydarła myśl z głowy, wessała go w głąb, w lodowatą

ciemność…

CZĘŚĆ I

„Samo ostrze nakłania do okrutnych czynów” Homer

Ocaleni

Plusk wody w uszach. To była pierwsza rzecz. Plusk wody, szum drzew, dziwny szczebiot

i świergot ptaków. Logen uchylił odrobinę powieki. Światło, rozmazany blask

przenikający liście. Śmierć? Więc dlaczego tak bardzo bolała? Pulsował mu cały lewy

bok. Próbował

odetchnąć porządnie, zakrztusił się, wykaszlał trochę wody, wypluł błoto. Jęknął,

przekręcił

się, wsparł na dłoniach i kolanach, dźwignął z rzeki, dysząc przez zaciśnięte zęby, po

czym przewrócił się na plecy w mchu, mazi i zgniłych gałązkach tuż nad brzegiem.

Leżał przez chwilę, wpatrzony w szare niebo nad czarnymi konarami; z obolałej krtani

dobywał mu się świst oddechu.

- Wciąż jestem żywy - zaskrzeczał do samego siebie.

Wciąż żywy, wbrew wysiłkom natury, szanków, ludzi i bestii. Przemoczony do suchej

nitki, leżąc płasko na plecach, zaczął parskać śmiechem. Piskliwym, bulgoczącym

śmiechem.

Jedno można było powiedzieć o Logenie Dziewięciopalcym - przeżył.

Gnijący brzeg rzeki omiotło tchnienie zimnego wiatru; śmiech Logena zamarł z wolna.

Może i nie stracił życia, ale jak się przy nim utrzymać - oto było pytanie. Usiadł, mrugając

z bólu, potem wstał z wysiłkiem, opierając się o najbliższe drzewo. Otarł z błota nos, oczy

i uszy. Ściągnął mokrą koszulę, by rzucić okiem na obrażenia.

Bok miał pokryty sińcami, rezultat upadku. Niebieskie i fioletowe plamy aż do żeber.

Wrażliwe bez wątpienia na dotyk, ale niczego sobie chyba nie złamał. Noga wyglądała

koszmarnie. Porozrywana i zakrwawiona po spotkaniu z zębami szanki. Bolała jak diabli,

ale stopa poruszała się całkiem sprawnie, a to było najważniejsze. Potrzebował jej, jeśli

zamierzał

się stąd wydostać.

Wciąż miał swój nóż w pochwie przy pasie, co stwierdził nie bez zadowolenia.

Doświadczenie mówiło mu, że noży nigdy za wiele, ten zaś był dobry, ale przyszłość

wciąż malowała się w ciemnych barwach. Mógł liczyć tylko na własne siły, zagubiony w

lasach, gdzie roiło się od płaskogłowych. Nie miał pojęcia, gdzie się znajdował, zamierzał

jednak podążać wzdłuż rzeki. Wszystkie płynęły na północ, od gór do zimnego morza.

Podążać wzdłuż rzeki, na południe, w stronę przeciwną nurtowi. Podążać wzdłuż rzeki i

wspinać się na Wysokie Szczyty, gdzie szankowie go nie znajdą. To była jego jedyna

szansa.

Wiedział, że o tej porze roku może być tam zimno. Śmiertelnie zimno. Popatrzył na swoje

bose stopy. Miał pecha, że szankowie się zjawili, gdy nie miał na nogach butów i

opatrywał sobie bąble na stopach. Ani też płaszcza - siedział blisko ognia. W takim

odzieniu nie przetrwałby w górach nawet dnia. Jego stopy i dłonie pokryłyby się w nocy

czernią; umierałby kawałeczek po kawałeczku, nim dotarłby do przełęczy. Gdyby

wcześniej nie padł z głodu.

- Do diabła - mruknął.

Musiał wrócić do obozowiska i mieć nadzieję, że płaskogłowi ruszyli dalej, zostawiając

co nieco. Coś, dzięki czemu zdołałby przetrwać. Nie liczył na wiele, ale nie miał

wyboru. Tak jak zawsze.

* * *

Zaczęło padać, nim Logen odszukał to miejsce. Siekące krople przyklejały mu włosy do

czaszki i przenikały odzienie. Przywarł do omszałego pnia i spojrzał w stronę obozu; serce

waliło mu młotem, prawa dłoń zaciskała się boleśnie na śliskiej rękojeści noża.

Dojrzał poczerniały krąg w miejscu ogniska, na wpół spalone badyle i rozdeptany popiół.

Dojrzał wielki kloc, na którym siedział Trójdrzewiec i Dow, gdy nadeszli płaskogłowi.

Dojrzał kawałki porozrywanego i potłuczonego dobytku, walające się po całej polanie.

Naliczył trzech martwych szanków, którzy leżeli bezwładnie na ziemi, jeden ze sterczącą z

Joe Abercrombie - Samo ostrze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: