Moją ojczyzną jest Polska Podziemna

Moją ojczyzną jest Polska Podziemna,
moim dziedzictwem – ofiara daremna,
moim domostwem nieznane cmentarze,
moim marzeniem… Ja nie mam już marzeń.

Rycerz tchórzliwy, bohater od święta
cóż mogę zrobić, jak tylko pamiętać…

Moja ojczyzna to Polska Podziemna
– mężna, kłótliwa, szlachetna i ciemna –
co ginie dumnie z łopotem sztandarów,
a żyje w krzyku potępieńczych swarów.
Pierwszą się szczycę, a tej drugiej wstydzę,
pierwszą ukochałem, drugą – nienawidzę?

Moja ojczyzna, która nie istnieje,
ma chlubne karty i wstydliwe dzieje,
bywa ohydna, że tylko zapomnieć,
by zaraz świętą kochać nieprzytomnie.
Do obu biegnie wyznanie dziecinne:
„Nie mam, nie miałem i nie chcę mieć innej”.

Polska Podziemna - Stanisław Baliński

Moją ojczyzną jest Polska Podziemna,
Walcząca w mroku, samotna i ciemna,
Moim powietrzem jest wicher bez nieba,
Moim pokarmem jest krew w garści chleba,
A moim światłem, co płonie z daleka,
Jest nasze prawo i prawo człowieka.

Może mnie dławić ten bunt wiecznie żywy,
Ale bez niego nie będę szczęśliwy,
Mogę uciekać przed zmagań żałobą,
Ale już nigdy nie ujdę przed sobą.
Wśród wielu ojczyzn, co płyną w mgle cudnej,
Ja chcę tej jednej, tej wolnej, tej trudnej.

Cóż mi po wszystkich słońcach tego świata,
Jeżeli światło zaciemnia mi krata.
Cóż mi po wszystkich urokach tej ziemi,
Jeśli mi serce pchnięto do podziemi.
O bracia moi, a kto bez wolności,
niech w ciemności idzie i walczy w ciemności.

Moją ojczyzną jest Polska Podziemna,
Walcząca w mroku, samotna i ciemna,
czy tam, czy tutaj, to jedno nas łączy,
Nurt nieśmiertelny, co we krwi się sączy
I każe sercu taką moc natężyć,
Że wbrew rozumom musimy zwyciężyć.