1 Rok 1868. Zima na terytorium Utah - Nie ruszaj sie. Nawet nie oddychaj. Cichy, beznamietny głos obcego meczyzny wystarczył, eby Sara Kennedy zastygła bez ruchu. Nawet gdyby nie zmusił jej do posłuszenstwa tym groznym rozkazem, to i tak nie mogłaby sie ruszyc pod ogromnym ciearem jego ciała. Nie była w stanie ani sie poruszyc, ani oddychac. Leała na brzuchu, przycisnieta przez niego do zimnej skały na skraju urwiska. Zakrywał ja cała. „Jezu, co za olbrzym!" - pomyslała z przeraeniem. „W dodatku wcale nie otyły. Po prostu olbrzymi. Za wielki, eby sie bronic". Nawet jesli nieznajomy meczyzna dałby jej jakas swobode ruchu, to i tak nie miała adnej szansy w walce. Pomimo swoich rozmiarów był szybki i cichy jak jastrzab. Dopóki jej nie zaatakował, wcale nie zauwayła, e ju nie jest sama pod skalnym nawisem, tworzacym sklepienie płytkiej pieczary. Jego ciało było równie twarde jak zimna skała, która gniotła ja w piersi i biodra przez jej zimowy ubiór. Okryta skórzana rekawica prawa dłon meczyzny przyciskała jej usta z taka sila, e gdyby nie wiadomo, jak sie wykrecała i próbowała go ugryzc, to i tak by to nic nie dało. Nie traciła siły na bezcelowa szarpanine. Lata nieudanego małenstwa nauczyły ja, e nawet młoda, zdrowa dziewczyna nie ma wiekszych szans w walce przeciwko staremu meczyznie równemu jej wzrostem i waga. Meczyzna, który teraz ja przytrzymywał, nie był jednak ani stary, ani nie miał jej wzrostu czy wagi. W dodatku był uzbrojony. Pomimo mroznego powietrza napastnik nie miał rekawicy na lewej dłoni, gdy tkwił w niej wysłuony, szesciostrzałowy rewolwer. Nieznajomy chyba zrozumiał, e Sara nie zamierza stawiac oporu, poniewa zwolnił uscisk, umoliwiajac jej oddychanie. Nadal jednak przyciskał jej usta zbyt mocno, by mogła wołac o pomoc. - Nie skrzywdze cie - szepnał jej wprost do ucha. „Nie skrzywdzisz, do diabła" - zakleła w duchu. „Meczyzni nie potrafia robic niczego innego poza krzywdzeniem kobiet". Przełkneła ostronie sline, starajac sie opanowac wypełniajacy ja strach i mdłosci. - Spokojnie, mała - mruknał meczyzna. - Nie traktuje zle kobiet, koni i psów. Nie słyszała tego powiedzenia od smierci swojego ojca. Przestraszyła sie tych słów, chocia jednoczesnie zapaliła sie w niej iskierka nadziei. - Ale jeeli wpadniesz tam na dole w łapy Culpepperów - ciagnał – to bedziesz sie modliła o smierc. Twoje modlitwy beda spełnione, ale nie tak szybko, jak bys chciała. Zimny dreszcz, nie wywołany wcale przez chłód nocy czy zimno skały, na której leała, przebiegł po ciele Sary. - Skin głowa, jeeli mnie rozumiesz - szepnał. Mówił typowym dla wykształconego człowieka poprawnym jezykiem z lekkim południowym akcentem, lecz jego cichy, spokojny głos napawał ja przeraeniem. Skineła głowa. - A teraz kiwnij głowa, jeeli mi wierzysz - dodał sucho. Poczuła nagle absurdalna ochote, by sie rozesmiac. „To histeria" - pomyslała. „Wez sie w garsc. Przechodziłas ju gorsze chwile i wychodziłas z tego cało". Znowu skineła głowa. - Mam nadzieje, e mnie nie oszukujesz, dziewczyno. Pokreciła gwałtownie głowa. - Dobrze - mruknał. - Bo jakbys tylko pisneła, to pewne jak amen w pacierzu, e znalezlibysmy sie po szyje w goracym ołowiu. Znowu poczuła szalona ochote, by sie rozesmiac. Z wielka trudnoscia zdołała sie opanowac. Powoli nieznajomy odsunał dłon z jej ust. Zaczerpneła głeboki, cichy oddech. Powietrze, które wpłyneło do jej płuc, niosło ze soba zapach wyprawionej skóry i jeszcze jakis inny intrygujacy aromat. „To zapach jabłka" - uswiadomiła sobie. „Własnie zjadł jabłko". Bolesne napiecie powoli ustepowało z jej ciała. Jej ma domagał sie seksu tylko wtedy, kiedy pił, a nie kiedy jadł. W oddechu meczyzny nie było nawet sladu zapachu whisky. Jego skóra i ubrania te nie wydzielały woni alkoholu. Nie czuła innych zapachów poza aromatem mydła i wyprawionej skóry oraz zapachem potu i... jabłek. „To dlatego nie jestem tak bardzo przeraona" - pomyslała. „Moe i jest bandyta, ale jest trzezwy, pachnie czystoscia i lubi jabłka. Moe nie jest złym człowiekiem, kiedy nic go do tego nie prowokuje". Odpreała sie stopniowo. Leacy na niej meczyzna wyczuł to. -Ju lepiej - mruknał. - Troche ci ule. Ale wcale sie nie ruszaj. Ani odrobine. Słyszysz mnie? Potwierdziła skinieniem głowy. Odsunał sie tak cicho i szybko, e a zakreciło sie jej w głowie. Nie czuła ju ucisku twardej skały na piersiach i brzuchu. Teraz meczyzna przygniatał jej prawy bok. Nadal był czujny i gotowy. Gdyby chciał, to mógłby ja przykryc tak szybko i cicho jak poprzednio. - Wszystko w porzadku? - zapytał łagodnym tonem. Skineła głowa. Nie wiedziała, czy on zrozumie jej gest, skoro nie jest ju tak blisko, by czuc kade uderzenie jej serca. W pieczarze pod zwisajaca skała było ciemno jak w kufrze. - Grzeczna dziewczyna - mruknał. „Musi miec oczy jak sokół" - pomyslała Sara. „Boe, gdybym miała skrzydła jak jastrzab, tobym stad odleciała". Na sama te mysl zadrała cała z tesknoty za wolnoscia. - Nie sprzeciwiaj mi sie - szepnał nieznajomy. - Jeszcze sie nie wydostalismy z tej pułapki. „My?" - zapytała w duchu. „Jeszcze niedawno byłam sama i nie znajdowałam sie w adnej pułapce". Nagle z ciemnosci u podnóa skały nadleciał dzwiek meskich głosów, skrzypienie skórzanych siodeł i niecierpliwe parskniecie konia. W nocnej ciszy skalistej czerwonej pustym głos niósł sie daleko. „Ach tak" - pomyslała. „Byłam sama, kiedy cos sie ju zaczynało dziac wokół mnie. Teraz nie jestem sama. Niebezpieczenstwo czyha na wyciagniecie reki. I niesie ze soba zapach jabłek". Usiłowała powstrzymac sie od usmiechu, ale sie to jej nie udało. Case Maxwell dojrzał błysk jej usmiechu. Nie potrafił zrozumiec, co ta dziewczyna mogła dojrzec zabawnego w tej piekielnej sytuacji. Pomimo ciemnosci i ciekich, meskich ubran schwytanej osoby Case nie miał watpliwosci, e ma pod soba kobiete. Była delikatna, wiotka i pachniała letnimi róami. „To musi byc Sara Kennedy" - pomyslał. „Albo ona, albo Dua Lola. Nie ma innych białych kobiet w promieniu kilku dni konnej jazdy". Watpił jednak w to, e kobieta, która zaskoczył w pieczarze, to Dua Lola. Słyszał, e Lola ma posture meczyzny, jest równie twarda jak meczyzna i nie ustepuje adnej awanturnicy, jaka kiedykolwiek osmieliła sie zapuscic na zachód od rzeki Missisipi. Szczupła kobieta, która próbowała powstrzymac usmiech, nie zachowywała sie ani nie pachniała jak awanturnica. „Sara Kennedy" - zdecydował w duchu. „To musi byc ona". Jego umysł pracował równie sprawnie jak w czasie minionej wojny, tylko e teraz analizował znane mu informacje na temat młodej kobiety o nazwisku Kennedy. „Wdowa. Młoda. Unika meczyzn. Cicha jak cien i trudna do okiełznania. Mieszka na ranczu Zagubionej Rzeki z młodszym bratem o imieniu Conner, starym banita, którego nazywaja Ute, i z Dua Lola. Dlaczego nikt nie mówił, e Sara pachnie letnimi róami i ma usmiech jak błyskawica? I z czego ona teraz sie smieje?" Ju otwierał usta, by ja o to zapytac, gdy z dołu, z czarnosrebrzystego pustkowia, nadleciał dzwiek zbliajacych sie koni. Jezdzcy kierowali sie ku urwisku, znajdujacemu sie zaledwie trzydziesci stóp od pieczary, w której sie ukrył, by obserwowac Aba Culpeppera i jego krwioercza kompanie. Własnie w tej pieczarze Case odkrył, e nie jest jedyna osoba, która chce posłuchac twardych pertraktacji pomiedzy Culpepperami i banda znana jako Mieszancy Moody'ego. „Co za piekielne miejsce,w którym mona znalezc dziewczyne ubierajaca sie jak meczyzna i pachnaca letnim deszczem i róami" - pomyslał. ,,Co za piekielne miejsce dla dziewczyny!" Zewnetrzny skraj pieczary, wyłobionej przez wode w twardej skale, znajdował sie tylko kilka cali od jego głowy, a jej wewnetrzna sciana była nie wiecej ni dziesiec stóp od jego nóg. Waziutki strumyczek wody, wypływajacy ze szczeliny w skale, wił sie po spagu pieczary zaledwie kilka cali od jego rewolweru. Potem woda przelewała sie przez kamienna krawedz i znikała w ciemnosciach nocy. „Ten malenki strumyczek nie zagłuszyłby nawet cwierkniecia ptaszku" pomyslał ponuro. „Mam nadzieje, e Sara ma na tyle rozsadku i cierpliwosci, na ile wyglada". Kady nieostrony ruch któregokolwiek z nich ujawniłby ich obecnosc w pieczarze. „Wykazała przynajmniej na tyle rozsadku, eby nie krzyczec" - pocieszył sie w duchu. „Jeszcze moemy sie stad wydostac cali i zdrowi". W gruncie rzeczy jednak nie liczył na szczesliwe rozwiazanie tej sytuacji. Wojna i jej tragiczne konsekwencje nauczyły go, eby nie spodziewac sie adnych innych okolicznosci poza tymi, które moga przyniesc człowiekowi smierc i zniszczyc wszystko, na czym mu zaley. Bardzo powoli uniósł prawa dłon i przytknał wskazujacy palec do ust Sary, nakazujac jej milczenie. Chocia jego dotyk był delikatny, to poczuł, e dziewczyna sie odsuwa. Sara skineła głowa, pokazujac, e rozumie, i musi byc bardzo cicho, i musneła przy tym ustami jego reke. Case drgnał. Mógłby przysiac, e czuje ciepło jej oddechu nawet przez skóre rekawicy. Poczuł sie tak, jakby dotknał dłonia ognia. Wstrzasnał nim goracy dreszcz poadania. „A niech to piekło pochłonie, jak by powiedziała Elyssa" - pomyslał. Nie ma gorszego momentu, eby poczuc ochote na kobiete. Wcale nie wiedziałem, e mi sie tak podoba zapach ró". „Do cholery, to nie ma z tym niczego wspólnego i ty, do diabła, dobrze o tym wiesz, cholera!” Dobiegajacy z dołu głos odsunał mysli Case'a od zaskakujacej reakcji na obecnosc leacej obok niego kobiety. - To Joe Moody - szepnał Case do ucha dziewczyny. - Jego ludzie nazywaja go „Cholera", ale tylko poza jego plecami. Znowu w ciemnosciach błysnał jej usmiech. - Dlatego, e jest za brzydki, by na niego patrzec? - szepneła tak samo cicho jak on. Delikatna szorstkos...
camyk