MacDonald Ross - Chłód.pdf

(2680 KB) Pobierz

Ross

MACDONAD

Chłód

Z angielskiego przełożył PAWEŁ KOROMBEL

WARSZAWA 2004

Tytuł oryginału: THE CHILL

by Wydawnictwo Albatros A. Kurylewicz 2004

Dystrybucja

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Kolejowa 15/17. 01-217 Warszawa tel./fax (22(-631-4832. (22)-632-9l55. (221-535-

0557

www.olesiejuk.pl/www.oranuis.pl

Wydawnictwo L

L/Dzial Handlowy

Kościuszki 38/3. 80-445 Gdańsk teł. (58)-520-3557. fax (58)-344-1338

Sprzedaż wysyłkowa

Internetowe księgarnie wysyłkowe:

www.merlin.pl

www. książki,

wp.pl

\v\vw.vivid.pl

WYDAWNICTWO ALBATROS

ANDRZEJ KURYŁOWICZ

adres dla korespondencji:

skr. poczt. 55. 02-792 Warszawa 78

Warszawa 2004. Wydanie I

Skład: Laguna

Druk: WZDZ — Drukarnia Lega. Opole

R. W. Lidowi

poświęcam

ROZDZIAŁ 1

Nieszczelne czerwone story sali rozpraw przepuszczały słońce. Cytrynowy blask wlewał się

szparami, łagodził światło żarówek pod wysokim sufitem i wydobywał banalne detale: kształt

automatu z zimną wodą obok ławy przysięgłych, karmin lakieru na paznokciach palców stenotypistki,

biegających po klawiszach maszyny, błysk przebiegłych, wlepionych we mnie zza stołu obrony oczu

pani Perrine.

Dochodziło południe drugiego i końcowego dnia rozprawy. Byłem ostatnim świadkiem obrony.

Adwokat już mi podziękował. Zastępca prokuratora powiatowego nie wziął mnie w ogień

krzyżowych pytań i kilku przysięgłych spojrzało na niego z dezaprobatą, zaskoczonych i zgorszonych.

Sędzia oznajmił, że jestem wolny.

Z miejsca dla świadka zwróciłem uwagę na młodego mężczyznę w pierwszym rzędzie

publiczności. Nie należał do stałych obserwatorów rozpraw sądowych, grona gospodyń domowych i

emerytów zapełniających puste przedpołudnia kłopotami innych ludzi. Ten człowiek miał własne

kłopoty. Jego zasępione spojrzenie wisiało na mojej twarzy i miałem niezbyt miłe przeczucie, że jest

skłonny podzielić się nimi ze mną.

Kiedy opuszczałem podium, wstał i zaczepił mnie przy drzwiach.

—

Panie Archer, mogę z panem pomówić?

—

W porządku.

Woźny sądowy otworzył drzwi i przepędził nas na zewnątrz.

Na korytarz, dżentelmeni. Rozprawa trwa.

Wyszliśmy. Młody człowiek skrzywił się, patrząc na automatycznie zamykające się drzwi.

—

Nie lubię, kiedy przestawia się mnie jak mebel.

—

Nie nazwałbym tego przestawianiem. Co cię gryzie przyjacielu?

Nie należało go pytać. Należało pośpiesznie skierować się do auta i wrócić do Los Angeles.

Ale w jego poczciwie patrzących oczach przeciętnego Amerykanina, który muchy by nie

skrzywdził, szkliła się udręka.

—

Najpierw spotkał mnie cały szereg grubiaństw ze strony miejscowych władz, po czym

wyrzucono mnie z biura szeryfa. Nie przywykłem do takiego traktowania.

—

Nie trzeba brać tego tak do siebie.

—

Jest pan detektywem z doświadczeniem, prawda? To dało się słyszeć, kiedy pan mówił.

Tak przy okazji, świetnie się pan przysłużył pani Perrine. Jestem pewien, że zostanie

uniewinniona.

—

Zobaczymy. Nigdy nie obstawiaj głosowania ławy przysięgłych. — Nie ufałem jego

komplementom; świadczyły, że chce ode mnie czegoś konkretnego. Rozprawa, w której

zeznawałem, kończyła wlokącą się nieciekawą sprawę i korciło mnie, żeby wyskoczyć na ryby

do La Paz. — To wszystko, co chciałeś mi powiedzieć?

—

Mam dużo do opowiedzenia, byle tylko mnie pan wysłuchał. Moje życie straciło sens.

Żona mnie zostawiła.

—

Jeśli szukasz kogoś, kto by znalazł dowody zdrady małżeńskiej, żebyś mógł wystąpić o

rozwód, to trafiłeś na niewłaściwego człowieka.

—

Rozwód? — Drgnął gwałtownie, jakby wstrząsnął nim głuchy, bezgłośny śmiech. —

Byłem żonaty tylko jeden dzień... niecały dzień. Wszyscy, z ojcem na czele, wciąż mi

powtarzają, że powinienem wystąpić o unieważnienie małżeństwa. Ale ja nie chcę ani

unieważnienia, ani rozwodu. Chcę, żeby wróciła.

—

Gdzie jest twoja żona?

—

Nie wiem. — Trzęsącymi się rękami zapalił papierosa. — Dolly zostawiła mnie w połowie

miodowego weekendu, dzień po ślubie. Może spotkało ją jakieś nieszczęście.

—

A może zdecydowała, że nie chce być zamężna albo chce, tyle że nie z tobą. Takie rzeczy

się zdarzają.

—

To właśnie w kółko powtarza policja: takie rzeczy się zdarzają. Jakby to mogło mnie

pocieszyć! Nieważne, wiem, że nie w tym sprawa. Dolly kochała mnie i ja ją kochałem...

kocham.

Powiedział to z wielkim naciskiem, z całą mocą swojej natury. Nie znałem tej jego natury, ale

wyczuwałem w nim wrażliwość i uczuciowość, więcej uczuciowości, niż był w stanie

udźwignąć.

—

Nie powiedziałeś, jak się nazywasz.

—

Przepraszam. Jestem Kincaid. Alex Kincaid.

—

Gdzie pracujesz?

—

Ostatnio nie za wiele pracowałem, od kiedy Dolly... od kiedy ta sprawa się wydarzyła.

Teoretycznie byłem zatrudniony w spółce Channel Oil. Mój ojciec jest dyrektorem biura w Long

Beach. Może pan o nim słyszał. Frederick Kincaid.

Nie słyszałem. Woźny otworzył drzwi sali rozpraw i przytrzymał je. Sąd ogłosił przerwę na

lunch i przysięgli przedefilowali przed nami z powagą, w dalszym ciągu celebrując rytuał

rozprawy. Alex Kincaid obserwował ich z taką miną, jakby szli rozpatrywać sprawę, w której był

oskarżonym.

—

Tu nie da się rozmawiać — powiedział. — Pozwoli pan, że postawię panu lunch.

—

Możemy iść na lunch. Ale każdy płaci za siebie. — Nie chciałem żadnych zobowiązań,

przynajmniej póki nie usłyszę, co ma mi do powiedzenia.

Restauracja była po drugiej stronie ulicy. Główną salę wypełniał dym i gwar rozmów. Nakryte

płótnem w czerwoną szachownicę stoliki były zajęte co do jednego, głównie przez pracowników

sądu, adwokatów, kuratorów sądowych i podwładnych szeryfa. Chociaż Pacific Point znajdował

się pięćdziesiąt mil na południe od mojego rewiru, rozpoznałem kilkanaście osób na sali.

—

Poszliśmy do baru; w mrocznym kącie była para wolnych stołków. Alex zamówił podwójną

szkocką z lodem. Poszedłem w jego ślady. Wychylił szklaneczkę do dna, jak lekarstwo, i

natychmiast zamówił drugą kolejkę.

—

To się nazywa tempo. Zwolnij.

—

Chce mi pan mówić, co mam robić? — spytał głośno i napastliwie.

—

Mam zamiar wysłuchać tego, co masz mi do powiedzenia. Chcę, żebyś był w stanie to

zrobić.

—

Myśli pan, że jestem alkoholikiem czy co?

—

Myślę, że jesteś kłębkiem nerwów. Kłębek nerwów podlany alkoholem to zarodek

nieszczęścia. Może niepotrzebnie gadam, ale przestań zgrywać twardziela. Jeszcze ktoś

sprowadzi cię na ziemię, co może okazać się bardzo bolesne.

Chwilę siedział ze zwieszoną głową. Twarz mu błyszczała i zaczął lekko drżeć.

—

Nie jestem sobą, nie ma co. Nie spodziewałem się, że coś takiego mi się przytrafi.

—

Pora opowiedzieć, co ci się przytrafiło. Może zaczniesz od początku?

—

Znaczy się od tego, jak wyszła z hotelu?

—

Niech będzie. Zacznij od hotelu.

—

Zatrzymaliśmy się w Surf House — powiedział — w samym Pacific Point. Tak naprawdę

to hotel nie na moją kieszeń, ale Dolly chciała się przekonać, jak w nim jest... nigdy nie

zakosztowała takich luksusów. Pomyślałem sobie, że trzydniowy weekend jeszcze mnie nie

zrujnuje. To był weekend w święto pracy*. Poprosiłem o urlop i wzięliśmy ślub w sobotę, żeby

mieć przynajmniej trzy dni tylko dla siebie.

*Amerykańskie święto pracy, pierwszy poniedziałek września.

—

Gdzie wzięliście ślub?

—

W Long Beach, cywilny.

—

To brzmi tak, jakbyście nagle wpadli na ten pomysł.

—

Pewnie po części. Nie znaliśmy się zbyt długo. Faktycznie ma pan rację, to Dolly chciała

brać ślub. Niech pan nie myśli, że ja nie chciałem.

Ale rodzice uważali, że powinienem trochę poczekać, najpierw kupić dom, urządzić go i tak

dalej. Oni woleli ślub kościelny. Dolly wolała cywilny.

—

A jej rodzice?

—

Nie żyją. Nie ma żadnych krewnych. — Powoli podnosił głowę, aż napotkał mój wzrok.

— Tak twierdzi.

—

Mówisz, jakbyś w to wątpił.

—

Nie całkiem. Tylko nie rozumiem, czemu się tak denerwowała, kiedy ją pytałem o

rodziców. To normalne, że chciałem ich poznać, ale ona mówiła, że wtykam nos w nie swoje

sprawy. W końcu powiedziała, że cała jej rodzina nie żyje, zginęła na miejscu w wypadku

samochodowym.

—

Gdzie?

—

Nie wiem. Właściwie to nie wiem zbyt dużo o swojej żonie. Poza tym, że to cudowna

dziewczyna — dodał w przypływie lojalności, popartej nieco whisky. — Jest piękna,

inteligentna, dobra i wiem, że mnie kocha. — Tak to recytował, jakby za pomocą pobożnych

życzeń mógł kształtować rzeczywistość.

—

Jakie miała nazwisko panieńskie?

—

McGee. Dolly McGee. Naprawdę ma na imię Dorothy. Pracowała w bibliotece

uniwersyteckiej, a ja byłem na letnim kursie zarządzania...

—

Tego lata?

—

Zgadza się. — Przełknął ślinę i zadygotało mu jabłko Adama, w głosie zadrżał smutek. —

Znaliśmy się przed ślubem sześć tygodni... sześć i pół. Ale spotykaliśmy się każdego dnia.

—

Coście robili?

—

Nie rozumiem, jakie to mogłoby mieć znaczenie.

kiedy wychodziliśmy. Nie przepadała za kawiarniami czy za kinem. Była... była bardzo poważną

dziewczyną. Przez większą część czasu rozmawialiśmy.... rozmawialiśmy i spacerowaliśmy.

Zeszliśmy całe zachodnie Los Angeles.

—

O czym rozmawialiście?

—

O sensie życia — powiedział, jakby to rozumiało się samo przez się. — Chcieliśmy ułożyć

plan, jak żyć w małżeństwie, jak wychowywać dzieci. Dla Dolly najbardziej liczyły się dzieci.

Chciała wychować je na porządnych ludzi. Uważała, że bycie uczciwym człowiekiem jest

ważniejsze niż dobra materialne, i tak dalej. Nie chcę pana tym wszystkim nudzić.

—

Nie nudzisz mnie. Rozumiem, że była całkowicie szczera?

—

Była szczera jak nikt na świecie. Przysięgam. Tak naprawdę to chciała, żebym zrezygnował

z pracy, wrócił na studia i zrobił magisterium z humanistyki. Uważała, że nie powinienem brać

pieniędzy od rodziny. Była gotowa dalej pracować, żebym tylko skończył studia. Ale kiedy

zdecydowaliśmy się na małżeństwo, zrezygnowaliśmy z tego pomysłu.

—

Nie złapała cię na dziecko?

Popatrzył na mnie kamiennym wzrokiem.

—

Żadne z nas nigdy nie stosowało nieczystych zagrywek. Więcej, my nawet nie... to znaczy,

nawet nie tknąłem jej w noc poślubną. Surf House i Pacific Point chyba trochę ją przytłaczały,

chociaż sama chciała tu przyjechać. No więc zdecydowaliśmy się na jakiś czas odłożyć kontakty

fizyczne. W dzisiejszych czasach wiele par tak robi.

—

Jaki Dolly ma stosunek do seksu?

—

Zdrowy. Rozmawialiśmy o tym bardzo szczerze. Jeśli pan myśli, że zostawiła mnie, bo bała

się kontaktów fizycznych, bardzo się pan myli. To niesamowicie ciepła osoba.

—

Więc w takim razie czemu cię zostawiła, Alex?

Ból, prawie stale goszczący w jego oczach, zgęstniał jeszcze bardziej.

—

Nie udało mi się tego ustalić. W każdym razie między nami wszystko było w jak

najlepszym porządku. To pewnie sprawka tego człowieka z brodą.

—

Skąd on się wziął?

—

Zjawił się w hotelu tamtego popołudnia... tego dnia, kiedy ona znikła. Ja poszedłem

popływać w oceanie i potem zasnąłem w słońcu, na plaży. Pewnie nie było mnie w pokoju kilka

godzin. Kiedy wróciłem, ona już znikła, z torebką i bagażami.

Recepcjonista powiedział, że zanim wyszła, przez godzinę miała gościa w naszym pokoju,

mężczyznę z siwą bródką.

—

Znasz jego nazwisko?

—

Nie przedstawiał się.

—

Czy wyszedł razem z twoją żoną?

—

Recepcjonista powiedział, że nie. Tamten wyszedł pierwszy. Potem Dolly wzięła taksówkę

na stację autobusową, ale chyba nie kupiła biletu. Nie kupiła też biletu na pociąg ani na samolot.

Nie miała samochodu. Więc wydaje mi się, że wciąż jest tutaj, w Pacific Point. Nie mogła pójść

autostradą.

—

Mogła pojechać autostopem.

—

To nie w stylu Dolly.

—

Gdzie mieszkała przed ślubem?

—

W Westwood, w pokoju umeblowanym. Zrezygnowała z niego i w sobotę przed

południem, tuż przed ślubem, przewieźliśmy jej maszynę do pisania i resztę rzeczy do mojego

mieszkania. Wszystkie te klamoty wciąż tam leżą i to, że ich nie odebrała, też bardzo mnie

martwi. Przetrząsnąłem je dokładnie, szukałem wskazówki, co robić, ale nie znalazłem żadnych

śladów... niczego, co by mi pomogło.

—

Czy myślisz, że planowała wyjść za ciebie, a potem cię rzucić?

—

Nie. Jaki miałaby w tym cel?

—

Nasuwa się kilka możliwości. Na przykład, czy jesteś ubezpieczony na wysoką sumę?

—

Tak. Tato ubezpieczył mnie, kiedy się urodziłem. Ale to on jest beneficjantem.

—

Może mieć. Próbuję ustalić, jakie miała nawyki.

—

Ona nie miała złych nawyków, jeśli tego pan szuka. Nigdy nie pozwalała mi się napić,

Plik z chomika:

feniks24.80

Inne pliki z tego folderu:

Fantasy E-book's(1).rar (250657 KB)
Dębski Eugeniusz - Aksamitny Anschluss.pdf (855 KB)
Eugeniusz Dębski - Ostatnia przygoda.pdf (1496 KB)
Debski Eugeniusz - Krolewska roszada.pdf (602 KB)
Eugeniusz Dębski - Tropem Xameleona.pdf (1255 KB)

MacDonald Ross - Chłód.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: