Lekarz_ktory_wiedzial_za_duzo.pdf

(2377 KB) Pobierz

Widok tego miejsca nie sprawił mu przyjemności.

Idąc ścieżką od parkingu krytego przy Szpitalu Uniwersyteckim Akershus, Mads

Helmer niechętnie zerkał na drugą stronę ulicy. Za ogrodzeniem wznoszono budynki,

które wkrótce miały pomieścić nowy szpital, na dalszym planie zaś ujrzał starego kolosa,

który w ciągu nadchodzącego roku miał opustoszeć, a potem zostać zburzony. Wzdrygnął

się i ruszył dalej. Silny, śródlądowy mróz zdążył już przeszyć go do szpiku kości.

Lørenskog był po prostu zimną dziurą, pustkowiem, a on aż nazbyt często żałował, że jego

noga kiedykolwiek tu postała. Chciał mieć to za sobą.

Drżąc z zimna, przeszedł przez ulicę obok przystanku autobusowego. Zbliżało się wpół

do czwartej, skończyła się pierwsza zmiana. Tłum pracowników szpitala płynął

w przeciwnym kierunku. Mads niewzruszenie wbijał wzrok w cienką warstwę śniegu na

drodze i chował twarz w szaliku. Ostatnia rzecz, której teraz pragnął, to natknąć się na

znajomego. Dość już, że skupiał się na nieuniknionej konfrontacji z ordynatorem Petterem

Flodem. Idąc, starał się oddychać spokojnie. Flod nie bez wahania przystał na krótkie

spotkanie. Spytał przez telefon, w czym rzecz, ale Mads oparł się pokusie wykrzyczenia

mu tego w słuchawkę. Należało zachować cierpliwość. Po raz ostatni przycisnął rękę do

torby, by upewnić się, że ma ze sobą to, co trzeba. Pewnie. Teczka była na właściwym

miejscu. Teraz wystarczyło dobrze rozegrać karty. Może uda mu się wówczas wyrwać

z kłopotów, które nękały go, odkąd tą samą drogą, tyle że w przeciwnym kierunku, szedł

do samochodu służbowego na parkingu.

Wszedł pod pretensjonalne barakowisko, królujące nad wejściem do starego szpitala.

W barakach mieściły się biura, które stały tu „tymczasowo” od dobrych dziesięciu lat. Ich

wygląd sprawił, że ochrzczono je mianem Mir – po przestarzałej rosyjskiej stacji

kosmicznej, którą w 2001 roku strącono do Pacyfiku. Jak na ironię, baraki wkrótce

również miały runąć. Minąwszy grupkę palaczy, którzy zebrali się przed drzwiami

przesuwnymi, Mads wszedł do holu i znalazł się przed choinką. Nie wiedział dlaczego, ale

w tej samej chwili przed oczami stanęła mu Cecilia. Mała Cecilia, jego sąsiadka. Poczuł

bolesne ukłucie w piersi. Zdawało mu się, że wciąż słyszy ciche pukanie do drzwi, którym

zwykła oznajmiać swe przyjście. Tych świąt nie doczekała, i to z jego winy. Najgorsza

była świadomość, że mógł tego uniknąć.

Wszedł na klatkę schodową i zobaczył, że drzwi jednej z wind transportowych właśnie