Wieczór już… Wieczór już, Panie! Oto leśni ptacy Skłaniają skrzydła ku gwiazdom w polocie… Oto pól Twoich umilkli śpiewacy, Oto dzień cały przetrwałam już w pracy, We łzach, w tęsknocie… Z blasków poranka i dnia, i ze słońca Nie miałeś dla mnie żadnego promienia! Oto się czas mój nachyla do końca, Oto już gwiazda wieczorna i drżąca Błyska wśród cienia… Innym oddałeś zórz jasnych korony, Nad cichą strzechą rzucone w lazurze, I zapach łąki, i ciszę w naturze, Bocianie gniazda, topole i róże , I ciemne bory… Lecz ja ze świata całego ogromu Jedno jedyne serce wzięłam sobie… Gniazdo nie spadło, strącone od gromu, Nie było dla mnie ogniska ni domu, Żyłam w żałobie… Po cząstkę moją na boku stojącą,, Nie wyciągnęłam przez dzień cały ręki… Życie przechodzi, pomija, potrąca, Myślałam: „Wspomni!” – czekając tak końca, Nucąc piosenki… Lecz oto kwiaty posnęły majowe I kruk samotny znajduje posłanie… Czuję chłód ros tych, co lecą perłowe… Pod cichą strzechą daj skłonić mi głowę - Wieczór już, Panie!... 1041
Faficzek-10