M. Konopnicka - Z szopką.docx

(84 KB) Pobierz

                                                                                                                                                                                                                                                  navidad4.jpg                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Z szopką                                                                                                                                                                                                                                              Przed dworskim gankiem stanęło ich czworo,                                                                                                  Główki na mrozie odkrywszy z pokorą,                                                                                                                Zwyczajnie, dzieci, z maleńka już karne,                                                                                                                Wiedzą, że dwór jest rzecz pańska, wielmożna,                                                                                                  Nie to co chaty ich , nędzne i czarne,                                                                                                                Gdzie ledwo śnieżnej zamieci ujść można!                                                                                                  Nie wiem czy które z tych biednych usłyszy,                                                                                                  Kiedy w swym życiu , co godne jest cześci,                                                                                                  Nie wiem, czy przyjdzie kto, by w chaty ciszy,                                                                                                  Zasiąść do  wielkiej lat dawnych powieści;                                                                                                  Czy im kto powie jak kochać potrzeba                                                                                                                Zagon ojczyzny, co daje kęs chleba,                                                                                                                Jak cudze prawa szanować, jak żywem                                                                                                                Poczuć się w wielkim łańcuchu ogniwem,                                                                                                  Lecz wiem , że z dawna uczono batogiem                                                                                                  Odkrywać głowę przed pańskim tym progiem                                                                                                  Stanęły zbite w gromadkę, nad niemi                                                                                                                Jaskrawa gwiazda na żerdzi wybłysła.                                                                                                                Ścieląc snop światła krwawego po ziemi…                                                                                                                                                        Kometa drżąca, dziwna, bez nazwiska,                                                                                                                                                                             Co raz do roku zjawia się i świeci                                                                                                                                              Ponad głowami bosych, chłopskich dzieci…                                                                                                                                                        Drżące od zimna podniosły się głowy                                                                                                                                  I uderzyły po śnieżnej przestrzeni,                                                                                                                                                                                          A noc słuchała, smętna, a niebity                                                                                                                                                    Pełne się zdały iskier i płomieni,                                                                                                                                       I ech żałosnych, zmieszanych w rozdźwięki                                                                                                                                             I w jakieś ciche westchnienia, i w jęki.                                                                                                                                                                       Najmłodszy, dziecko drobne, co z drugimi                                                                                                                                                                                                          Stał wpośród jasnej okien dworskich łuny                                                                                                                                   Odziany w łachman, z stopami bosymi,                                                                                                                                                                  Umilknąl nagle jak rwące się struny…                                     1010                                                                                                                            I ponad gwiazdą, klejoną z tektury,                                                                                                                                                                                              Wielkie i smutne oczy wzniósł do góry                                                                                                                I myślał sobie: Czemu to mój Boże                                                                                                                Choć Chrystus przyszedł , tak źle jest na świecie                                                                                                  I czarnej mąki garść tylko w komorze?                                                                                                                I nie ma ciepłej sukmanki na grzbiecie?                                                                                                   I tatuś taki pijany z wieczora?                                                                                                                              Czemu to ludzie w przednówek tak bladną?                                                                                                  I jakby cienie po drogach się włóczą ?                                                                                                                A dzieci ze wsi z maleńka już kradną?                                                                                                                A jego dotąd na książce nie uczą?                                                                                                                Choć rad by wiedzieć co tam jest daleko                                                                                                  Het , het za lasem, za młynem, za rzeką…                                                                                                  Widać dla chłopców nie przyszedł Bóg może?                                                                                                  Wszakże co rok do domu chłopięta                                                                                                                Idą z kolędą i szopką w tej porze.                                                                                                                On przecie, jak żyw, nigdy nie pamięta,                                                                                                                Żeby kto z dworu do chaty przychodził                                                                                                                I mówił: bracia, Chrystus się narodził, czemu?                                                                             ...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin