W_powietrzu_Inga_Iwasiów.pdf

(1333 KB) Pobierz

Potwierdzamy z całą odpowiedzialnością istnienie rozkoszy poza Układem Słonecznym.

Załoga Sensibility X

Bolszych uspiechow w sieksie!

z interaktywnego przewodnika po Mitylenie

Poznajcie moje małe tamagotchi

Od dzieciństwa kochałam się chętnie, zanim zrozumiałam po co i dlaczego. Czasem po

to, żeby ukoić mieszkającą we mnie małą drżącą dziewczynkę, dać jej do buzi szmatkę

z makuchami, lumpka z gorzałką. Dziewczynkę zwykle grzeczną, siadającą chętnie

w pierwszej ławce i nieznoszącą odrzucenia. Poiłam, karmiłam, przewijałam i ogrzewałam

właśnie ją, swoje pierwotne wcielenie, tworząc osobisty model gry, aktywny, zanim

Japończycy wymyślili ludzkokształtne tamagotchi. Kiedy skończyłam trzydzieści lat,

znałam swoje już dość dobrze i zastanawiałam się, czy aby na pewno jest małą kobietą.

Potrzebowało godziny seksu, kieliszka płynów fizjologicznych. Rano czekało na jajecznicę,

gorący prysznic, litr gazowanej mineralnej i rozpuszczalną aspirynę. Podawałam mu

przez swoje gardło drobinki posmarowanego miodem chleba. W drodze do pracy poiłam je

wprowadzanymi właśnie na rynek soczkami Kubuś, które piłam, żeby uspokoić żołądek.

Przed obiadem spodziewało się kanapki, po obiedzie ciastek. Koło siódmej zaczynało ssać,

wierzgać, sięgać do mózgu, więc szłam w miasto uzupełnić paliwo, dzwoniłam do kogoś,

wywabiałam samców i samice z ich nor; dawałam im siebie bez ograniczeń, nie wszyscy

wytrzymywali.

Cholerne ustrojstwo, prototypowe modele bywają przesterowane. Moje tamagotchi,

nieoswojone, bez instrukcji, długo nie dawało mi chwili wytchnienia. Bez przerwy

piszczało, wrzeszczało i groziło kompletną zapaścią w razie odcięcia dostaw. Po mocnym

pocałunku, wymienionym z kimkolwiek, kto umiał oddać, kładło się we mnie mięciutko,

głaskało łapką wyściółkę mojego żołądka, przez piersi wysyłało mi do głowy cudne

obrazki – kolorowe, obłe, słodkie; pierwsze endorfinowe szoty, smakujące świeżym

balsamicznym powietrzem, spokojem nadmorskiego pejzażu w lipcowy wieczór, lodami

waniliowymi z bitą śmietaną jedzonymi w drodze powrotnej z przedszkola w lokaliku

Mors, słodkim dżemem rozsmarowanym na białej chrupiącej bułce. Smyrało mnie

milutko, mrucząc moje ulubione piosenki, ale tylko przez chwilę, potem sięgało rączką

przez powłoki brzuszne i brało sobie więcej, z czubkiem, niecierpliwie, choć nie

spuszczałam oczu z obiektu, w nadziei, że skończę, kiedy skończy, bo przecież musiałam

rano wstawać do szkoły, na wykłady, na lekcje muzyki, do redakcji, do perforowanych