EPIFANICZNE WYKŁADY PISMA WIĘTEGO "cieżka sprawiedliwych jest jak wiecšce wiatło, które coraz bardziej wieci aż do dnia doskonałego" TOM 1 BÓG "Wielkie i dziwne sš sprawy twoje, Panie Boże wszechmogšcy! Sprawiedliwe i prawdziwe sš drogi twoje, o królu więtych! Któż by się ciebie nie bał, Panie, i nie wielbił imienia twego? Tylko ty jest więty, a wszystkie narody przyjdš i kłaniać się będš przed obliczem twoim, gdyż się okazały sprawiedliwe sšdy twoje". (Obj. 15: 3, 4) PAUL S. L. JOHNSON PHILADELPHIA, PA., U.S.A. - 1 9 3 8 - DZIEŁO TO JEST POWIĘCONE Królowi Królów i Panu Panów DLA POŻYTKU JEGO POWIĘCONYCH WIĘTYCH OCZEKUJĽCYCH USYNOWIENIA I "WSZYSTKICH, KTÓRZY WZYWAJĽ PANA", "DOMOWNIKÓW WIARY" oraz dla WZDYCHAJĽCEGO STWORZENIA, CIERPIĽCEGO I OCZEKUJĽCEGO OBJAWIENIA SYNÓW BOŻYCH "Abym objanił wszystkim, jaka jest społecznoć onej tajemnicy, zakrytej od wieków w Bogu". "W której hojnie udzielił nam wszelkiej mšdroci i roztropnoci, oznajmiwszy nam tajemnicę woli swojej według upodoba- nia swego, które postanowił w samym sobie; aby w dyspensacji pełni cza- sów w jedno zgromadził wszystkie rzeczy w Chrystusie" Efez. 3:4,5,9; 1:8-10 COPYRIGHT (c) 1938 by PAUL S. L. JOHNSON Polish language edition published by .R.M. "EPIFANIA" Copyright (c) 2001 ISBN 83-914598-2-9 ISBN 83-914598-3-7 wiecki Ruch Misyjny "Epifania" ul. Zdobywców Kosmosu 17 05-100 Nowy Dwór Mazowiecki e-mail: srme@epifania.pl http://www.epifania.pl PRZEDMOWA Z WIELKĽ wdzięcznociš dla Boga i ocenš dla tych, którzy nad tym pracowali, z radociš przekazujemy Jego ludowi niniejsze polskie tłumaczenie tej wspaniałej ksišżki. Prosimy pamiętać, że myli wyrażone w oryginale angielskim miały zastosowanie wtedy, gdy były pisane. W póniejszych pismach zostały one zmodyfikowane. Przykładem sš rozprawy na temat łask, publikowane póniej w magazynie THE PRESENT TRUTH (Teraniejsza Prawda). Wasz brat w radosnej służbie Mistrza, Bernard W. Hedman Chester Springs, PA, U.S.A., wrzesień 2001 PRZEDMOWA AUTORA W CZASIE Paruzji Pan dał nam serię szeciu tomów pod ogólnym tytułem Wykładów Pisma więtego. Ich autor miał nadzieję zakończyć tę serię siódmym tomem, lecz przed napisaniem go przeszedł poza wtórš zasłonę. Po jego mierci dwóch innych napisało tom, którym chcieli zastšpić ten pierwotnie planowany. Został on wydany jako VII tom tej serii. Najoględniej mówišc jednak, cechował go zupełnie inny duch od ducha szeciu poprzednio wspomnianych tomów i nieuczciwie został wydany jako pomiertne dzieło tego autora. Teraz, w okresie Epifanii planowana jest inna seria ksišżek w iloci co najmniej 10 tomów, a ponieważ ksišżki te sš powięcone studiowaniu Pisma więtego, by odróżnić je od pierwszej serii, proponujemy wydawanie ich pod ogólnym tytułem Epifanicznych Wykładów Pisma więtego. Niniejszy tom jest pierwszym z tej drugiej serii. Autor nie uważa, by seria ta była godna miana odpowiednika, a tym bardziej rywala szeciu tomów pierwszej serii. Nie przypisuje im takiej rangi ani Biblia, ani nigdy nie uczyni tego przyszłoć. Ogólnie mówišc bowiem, okaże się, że ich tematy i zawartoć ustępujš tematom i zawartoci pierwszej serii, ponieważ poselstwo paruzji, skupiajšce się zwłaszcza na klasie Chrystusa, zajmuje wyższy poziom niż poselstwo epifanii, które dotyczy szczególnie Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych. Tak więc wybór nazwy serii dla tych tomów, w dużym stopniu podobnej do poprzedniej, nie ma oznaczać ani równoci ani współzawodnictwa między nimi. Ogólnie mówišc, okaże się, że sš one zwišzane ze sobš w tym znaczeniu, że pierwsza seria dostarcza fundamentu pod drugš; autor tej drugiej ma bowiem niemożliwy do spłacenia dług wobec autora pierwszej serii jako swego nauczyciela, którego poglšdy sš podstawš obecnej serii. Tak więc wzajemna relacja tych dwóch serii usprawiedliwia podobny tytuł, który w tym drugim przypadku wyranie oznacza jej drugorzędnoć wobec pierwszej. Pierwszy tom drugiej serii to traktat na temat Boga. Poeta Alexander Pope ogłosił, że największym przedmiotem badań ludzkoci jest człowiek. Autor pozwala sobie nie zgodzić się z tš mylš. Uważa on bowiem, że największym przedmiotem badań ludzi, aniołów i więtych, a nawet Samego Syna Bożego jest Bóg. Tak więc temat niniejszego tomu jest wielki. Dla takiego studium z pewnociš stosowne sš słowa anioła do Mojżesza: "Zzuj buty twe z nóg twoich; albowiem miejsce, na którym stoisz, jest więte" (2 Moj. 3:5). Przez cały czas pisania tej ksišżki autor odczuwał swš niższoć od tematu. Wštpliwym jest nawet, czy ktokolwiek z wyjštkiem Samego Boga mógłby w pełni oddać sprawiedliwoć temu tematowi. Tak więc autor zdaje sobie sprawę z tego, że nie sprostał temu zadaniu, i sprostać nie może. Podjęcie się tego dzieła może usprawiedliwić jedynie miłoć do Boga i Jego ludu, która sprawiła, że autor omielił się uczcić chwalebnego Boga Biblii przed Jego ludem, proponujšc tę ksišżkę, by lepiej poznał i cenił, lepiej miłował i czcił Go takim, jakim On jest w Swej egzystencji oraz przymiotach istoty i charakteru w przeciwieństwie do fałszywych poglšdów o Nim wyznawanych przez wielu. Z takš nadziejš autor posyła tę ksišżkę, a wraz z niš modlitwę, by przez niš Bóg mógł w ten sposób uczcić Samego Siebie i błogosławić Swój lud. Wasz brat i sługa, PAUL S. L. JOHNSON Philadelphia, Pa., U.S.A. 12 wrzenia 1937 SPIS TRECI ROZDZIAŁ I ISTNIENIE BOGA POWSZECHNA WIARA WPISANA W MORALNĽ I RELIGIJNĽ BUDOWĘ CZŁOWIEKA - PRZYCZYNA I SKUTEK - PORZĽDEK I PANOWANIE PRAWA WE WSZECHWIECIE - WSZĘDZIE WIDOCZNY ZAMIAR - UMYSŁOWA, MORALNA I RELIGIJNA ISTOTA CZŁOWIEKA - DOWODY Z DOWIADCZENIA - NIEMOŻLIWOĆ OBALENIA ISTNIENIA BOGA - BÓG NAUKOWCA 5 RODZIAŁ II BOSKIE PRZYMIOTY ISTOTY ROZRÓŻNIENIE MIĘDZY PRZYMIOTAMI ISTOTY A CHARAKTERU - OSOBOWOĆ - CIELESNOĆ - DUCHOWOĆ - SAMOEGZYSTENCJA - WIECZNOĆ - SAMOWYSTARCZALNOĆ - NIEMIERTELNOĆ - WPŁYW TYCH SIEDMIU PRZYMIOTÓW NA ROZMIŁOWANYCH W POBOŻNOCI - NIEWIDZIALNOĆ - JEDNOĆ - WSZECHMOC - WSZECHWIEDZA - WSZECHOBECNOĆ - SUPREMACJA - NIEZGŁĘBIONOĆ - ICH LEKCJE DLA NAS 13 ROZDZIAŁ III ELEMENTY SKŁADOWE I WYŻSZE PIERWSZORZĘDNE ŁASKI CHARAKTERU BOGA SPRAWIEDLIWA POSTAWA WOBEC ZŁA - WIĘTE UCZUCIA - ŁASKI - SIŁA - DOMINACJA WYŻSZYCH PIERWSZORZĘDNYCH ŁASK - RÓWNOWAGA - KRYSTALIZACJA - TRZY RZĘDY ŁASK - WYŻSZE PIERWSZORZĘDNE ŁASKI - MĽDROĆ - SPRAWIEDLIWOĆ - MIŁOĆ BEZINTERESOWNA - MIŁOĆ - MOC - FUNKCJA WYŻSZYCH PIERWSZORZĘDNYCH ŁASK BOGA 28 ROZDZIAŁ IV NIŻSZE PIERWSZORZĘDNE ŁASKI CHARAKTERU BOGA ISTOTA ŁASK PIERWSZORZĘDNYCH - NIŻSZE ORGANY UCZUCIOWE BOGA I CZŁOWIEKA: SAMOLUBNE I SPOŁECZNE - SAMOOCENA BOGA - APROBATYWNOĆ - POKÓJ - ŻYWOTNOĆ - SAMOOBRONA - AGRESYWNOĆ - OSTROŻNOĆ - SKRYTOĆ - PRZEZORNOĆ - INTELIGENCJA - SYMPATYCZNOĆ - MAŁŻEŃSKOĆ - OJCOWSKOĆ - KRÓLEWSKOĆ 56 ROZDZIAŁ V DRUGORZĘDNE ŁASKI CHARAKTERU BOGA RÓŻNICE MIĘDZY ŁASKAMI PIERWSZORZĘDNYMI A DRUGORZĘDNYMI - SKROMNOĆ - PRACOWITOĆ - NIESKWAPLIWOĆ - POWCIĽGLIWOĆ - ODPUSZCZENIE - ODWAGA - SZCZEROĆ - SZCZODROĆ 79 ROZDZIAŁ VI TRZECIORZĘDNE ŁASKI CHARAKTERU BOGA ISTOTA I NAZWY ŁASK TRZECIORZĘDNYCH - CICHOĆ - GORLIWOĆ - UMIARKOWANIE - WIELKODUSZNOĆ - DOBROĆ - WIERNOĆ 108 ROZDZIAŁ VII FAŁSZYWE POGLĽDY NIEWIARY O BOGU ATEIZM - TRUDNOCI BIBLII DLA ATEISTY - MATERIALIZM - AGNOSTYCYZM - PANTEIZM - DEIZM 127 ROZDZIAŁ VIII POGAŃSKIE FAŁSZYWE POGLĽDY NA TEMAT BOGA POLITEIZM - TRYNITARYZM - TYLKO OJCIEC NAJWYŻSZYM BOGIEM - SYN NIE JEST WSPÓŁRÓWNY, WSPÓŁWIECZNY ANI WSPÓŁISTOTNY OJCU - DUCH WIĘTY 172 ROZDZIAŁ I ISTNIENIE BOGA POWSZECHNA WIARA WPISANA W MORALNĽ I RELIGIJNĽ BUDOWĘ CZŁOWIEKA - PRZYCZYNA I SKUTEK - PORZĽDEK I PANOWANIE PRAWA WE WSZECHWIECIE - WSZĘDZIE WIDOCZNY ZAMIAR - UMYSŁOWA, MORALNA I RELIGIJNA ISTOTA CZŁOWIEKA - DOWODY Z DOWIADCZENIA - NIEMOŻLIWOĆ OBALENIA ISTNIENIA BOGA - BÓG NAUKOWCA W IARA w istnienie Boga jest praktycznie powszechna. Pojawiło się kilka jednostek, które zaprzeczajš istnieniu Boga, oraz kilka innych, które twierdzš, że majš wštpliwoci co do Jego istnienia, tzn. nie wiedzš, czy Bóg istnieje. Jest ich jednak stosunkowo tak niewiele, że jestemy usprawiedliwieni w twierdzeniu, że praktycznie cała rodzina ludzka wierzy w istnienie Najwyższej Istoty - Boga. Nigdy nie napotkano ludu, który nie wierzyłby w Boga. Dotyczy to zarówno najbardziej, jak i najmniej kulturowo rozwiniętych narodów wszystkich wieków. Tak więc wiara w Najwyższš Istotę jest praktycznie powszechna. Wiara w istnienie Boga może być zatem uznana za wpisanš w naturę człowieka - w budowę człowieka, a tych kilka wyjštków można wyjanić zaburzeniami umysłowymi - zboczeniem lub degeneracjš, jak uczy Pismo więte: "Głupi rzekł w sercu swoim: Nie ma Boga" (Ps. 14:2). Stwierdzilimy, że wiara w Boga jest wpisana w naturę człowieka - w budowę człowieka. Dostrzegamy to w naukach psychologii i frenologii. Psychologia naucza, że częciš władz duszy jest wiara, czeć, uwielbienie i pragnienie społecznoci z Bogiem, tak jak częciš władz duszy jest miłowanie swych blinich oraz pragnienie społecznoci z nimi. Frenologia idzie o krok dalej: lokalizuje nawet organy mózgu, którymi posługuje się wiara, czeć i pragnienie społecznoci z Bogiem. Zdolnoć, przez którš dokonuje się wiara religijna, umiejscawia ona tuż pod częciš czoła nad oczami; organ mózgu używany przez miłoć i czeć oraz pragnienie społecznoci z Bogiem umiejscawia w górnej rodkowej częci głowy. Jeli głowa jest duża lub posiada w tych miejscach wypukłoci, normalni ludzie z łatwociš wierzš i czczš Boga. Jeli głowa jest mała lub posiada w tych miejscach zagłębienia, ludziom trudno jest wierzyć i czcić Boga. Przeciętny ateista w tych miejscach swej czaszki ma "doliny". Zbadano setki tysięcy głów i wycišgnięto z takich badań powyższe wnioski. Przez używanie wiary, itp...
siola1974