kodeks wykroczeń.pdf

(285 KB) Pobierz
©Kancelaria Sejmu
s. 1/51
Dz.U. 1971 Nr 12 poz. 114
USTAWA
z dnia 20 maja 1971 r.
Kodeks wykroczeń
CZĘŚĆ OGÓLNA
Rozdział I
Zasady odpowiedzialności
Art. 1.
§ 1. Odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia
czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego
popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5000
złotych lub nagany.
§ 2. Nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można
mu przypisać winy w czasie czynu.
Art. 2.
§ 1. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie
popełnienia wykroczenia, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę
obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.
§ 2. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty orzeczeniem nie jest już
zabroniony pod groźbą kary, ukaranie uważa się za niebyłe.
Art. 2a.
1)
§ 1. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty prawomocnym
wyrokiem skazującym za przestępstwo na karę pozbawienia wolności stanowi
wykroczenie, orzeczona kara podlegająca wykonaniu ulega zamianie na karę aresztu
w wysokości równej górnej granicy ustawowego zagrożenia za taki czyn, a jeżeli
ustawa nie przewiduje za ten czyn kary aresztu, na karę ograniczenia wolności, a
jeżeli ustawa nie przewiduje za ten czyn kary ograniczenia wolności – na karę
grzywny, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny grzywnie w
Opracowano na
podstawie t.j. Dz.
U. z 2015 r. poz.
1094
1)
Dodany przez art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 396), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2015 r.; wszedł
w życie z dniem 21 marca 2015 r.
2015-09-16
©Kancelaria Sejmu
s. 2/51
kwocie od 10 do 250 złotych i nie przekraczając górnej granicy tego rodzaju kary
przewidzianej za ten czyn.
§ 2. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty prawomocnym wyrokiem
skazującym za przestępstwo na grzywnę lub karę ograniczenia wolności stanowi
wykroczenie, orzeczone kary ulegają zamianie tylko wówczas, gdy kara grzywny lub
ograniczenia wolności podlegająca wykonaniu przekroczyłaby górną granicę
ustawowego zagrożenia przewidzianą za ten czyn. Wówczas orzeczoną karę
grzywny lub ograniczenia wolności zamienia się na karę w wysokości górnej granicy
ustawowego zagrożenia przewidzianej za dany czyn. Jeżeli za dany czyn nie jest
przewidziana kara ograniczenia wolności, orzeczoną karę ograniczenia wolności
zamienia się na karę grzywny, przy czym miesiąc ograniczenia wolności przyjmuje
się za równoważny grzywnie od 100 do 2500 złotych nieprzekraczającej górnej
granicy ustawowego zagrożenia za ten czyn.
§ 3. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty prawomocnym wyrokiem
skazującym za przestępstwo stanowi wykroczenie, orzeczone środki karne, środki
kompensacyjne,
środki
związane
z
poddaniem
sprawcy
próbie,
środki
zabezpieczające, o których mowa w art. 93a Kodeksu karnego, oraz przepadek
podlegają wykonaniu na podstawie przepisów dotychczasowych.
§ 4. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty prawomocnym wyrokiem
skazującym na karę pozbawienia wolności za przestępstwo stanowi wykroczenie i
kara ta była podstawą orzeczenia kary łącznej, kara łączna traci moc. Jeżeli według
nowej ustawy czyn objęty prawomocnym wyrokiem skazującym na karę
ograniczenia wolności albo grzywny stanowi wykroczenie i kary te były podstawą
orzeczenia kary łącznej, kara łączna traci moc tylko w razie wydania postanowienia
w wypadku, o którym mowa w § 2. W razie potrzeby sąd wydaje wyrok łączny.
§ 5. Przepisów § 1–4 nie stosuje się, jeżeli ich zastosowanie powoduje skutki
prawne mniej korzystne dla sprawcy niż stosowanie ustawy obowiązującej
poprzednio.
Art. 3.
§ 1. Na zasadach określonych w niniejszej ustawie odpowiada ten, kto
popełnił wykroczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na
polskim statku wodnym lub powietrznym.
§ 2. Odpowiedzialność za wykroczenie popełnione za granicą zachodzi tylko
wtedy, gdy przepis szczególny taką odpowiedzialność przewiduje.
2015-09-16
©Kancelaria Sejmu
s. 3/51
Art. 4.
§ 1. Wykroczenie uważa się za popełnione w czasie, w którym sprawca
działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.
§ 2. Wykroczenie uważa się za popełnione na miejscu, gdzie sprawca działał
lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek nastąpił lub
miał nastąpić.
Art. 5.
Wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie,
chyba że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wykroczenie umyślne.
Art. 6.
§ 1. Wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar
popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując
możliwość jego popełnienia na to się godzi.
§ 2. Wykroczenie nieumyślne zachodzi, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego
popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w
danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał
albo mógł przewidzieć.
Art. 7.
§ 1. Nieświadomość tego, że czyn jest zagrożony karą, nie wyłącza
odpowiedzialności, chyba że nieświadomość była usprawiedliwiona.
§ 2. Nie popełnia wykroczenia umyślnego, kto pozostaje w błędzie co do
okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego.
Art. 8.
Na zasadach określonych w niniejszej ustawie odpowiada ten, kto
popełnia czyn zabroniony po ukończeniu lat 17.
Art. 9.
§ 1. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń określonych w dwóch
lub więcej przepisach ustawy, stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę, co
nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych
naruszonych przepisów.
§ 2. Jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń,
wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie
przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków
karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.
Art. 10.
§ 1. Jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje zarazem znamiona
przestępstwa, orzeka się za przestępstwo i za wykroczenie, z tym że jeżeli orzeczono
za przestępstwo i za wykroczenie karę lub środek karny tego samego rodzaju,
2015-09-16
©Kancelaria Sejmu
s. 4/51
wykonuje się surowszą karę lub środek karny. W razie uprzedniego wykonania
łagodniejszej kary lub środka karnego zalicza się je na poczet surowszych.
§ 2. Przy zaliczaniu kar przyjmuje się jeden dzień aresztu za równoważny
jednemu dniowi pozbawienia wolności, dwóm dniom ograniczenia wolności oraz
grzywnie w kwocie od 20 do 150 złotych.
§ 3. Karę aresztu orzeczoną za wykroczenie uważa się za karę tego samego
rodzaju co kara pozbawienia wolności orzeczona za przestępstwo.
§ 4. Zaliczeniu, o którym mowa w § 1, nie podlegają środki karne w postaci:
1)
nawiązki, jeżeli za wykroczenie i za przestępstwo orzeczono je na rzecz
różnych podmiotów;
2)
obowiązku naprawienia szkody, jeżeli za wykroczenie i za przestępstwo
orzeczono je w związku z różnym rodzajem szkód.
Art. 11.
§ 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu
zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które
jednak nie następuje.
§ 2. Odpowiedzialność za usiłowanie zachodzi, gdy ustawa tak stanowi.
§ 3. Karę za usiłowanie wymierza się w granicach zagrożenia przewidzianego
dla danego wykroczenia.
§ 4. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od czynu lub
zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
Art. 12.
Odpowiada za podżeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu
zabronionego, nakłania ją do tego.
Art. 13.
Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała
czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności
dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada
za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi
niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia
innej osobie jego popełnienie.
Art. 14.
§ 1. Odpowiedzialność za podżeganie i pomocnictwo zachodzi wtedy,
gdy ustawa tak stanowi i tylko w razie dokonania przez sprawcę czynu
zabronionego.
2015-09-16
©Kancelaria Sejmu
s. 5/51
§ 2. Każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada
w granicach swojej umyślności lub nieumyślności, niezależnie od odpowiedzialności
pozostałych współdziałających.
§ 3. Karę za podżeganie lub za pomocnictwo wymierza się w granicach
zagrożenia przewidzianego dla danego wykroczenia.
Art. 15.
Nie popełnia wykroczenia, kto w obronie koniecznej odpiera
bezpośredni bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.
Art. 16.
§ 1. Nie popełnia wykroczenia, kto działa w celu uchylenia
bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli
niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone nie przedstawia
wartości oczywiście większej niż dobro ratowane.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, gdy sprawca poświęca dobro, które ma
szczególny obowiązek chronić nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwa
osobiste.
Art. 17.
§ 1. Nie popełnia wykroczenia, kto, z powodu choroby psychicznej,
upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych, nie mógł
w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem.
§ 2. Jeżeli w czasie popełnienia wykroczenia zdolność rozpoznawania
znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu
ograniczona, można odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.
§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się, gdy sprawca wykroczenia wprawił się w
stan nietrzeźwości lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie
poczytalności, które przewidywał albo mógł przewidzieć.
Rozdział II
Kary, środki karne i zasady ich wymiaru
Art. 18.
Karami są:
1)
2)
3)
4)
areszt;
ograniczenie wolności;
grzywna;
nagana.
2015-09-16

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin