As_1936_nr45.pdf

(15578 KB) Pobierz

8 L I S T O P A D A 1 9 3 6 R .

C E N A

4 0 G R O S Z Y Piękność

Nowego

Świata

Fot Polonsky, Hollywoo«

Fot Polonsky. Hollywood

W PRACOWNIACH ZNANYCH ARTYSTEK:

ZOFJA STRYJEŃSKA

Na lewo: Fragment obrazu

Ubrania wasze, was, nieszczęs-

nych mężczyzn, to p a r o d j a bar-

wy. Szarość, szarość i szarość 1

tym szarym świecie miasta

i cywilizacji, malarz nie może

znaleźć barwy, k t ó r e j tak po-

trzebuje i tak szuka, jak muzyk

melodji. Trzeba iść po barwę na

wieś, bo kraje, w których tej

barwy jest jeszcze dużo, więc

egzotyka, ta centrala światowa

kolorów, są, niestety, zbyt da-

leko i dla nas niedostępne...

— Stąd wniosek — odpowia-

dam — że gdyby nasza współ-

czesność była bardziej barwna,

kolorowa, sztuka stałaby o wie-

le wyżej?

— Ależ naturalnie! — odpowiada Zofja

Stryjeńska z przekonaniem. — J e d n o s t a j n o ś ć

jest wrogiem malarstwa w szczególności,

a sztuki wogóle. Wielka sztuka, mogła po-

wstać wtedy, gdy artysta otoczony był światem

pięknym. Więc naprzykład prawdziwie wiel-

ka rzeźba zrodzić mogła się w Grecji, gdzie

artysta stale widział wiele pięknych nagich

ciał. A potem średniowiecze, renesans. J a k -

żeż były barwne! Ot, dla przykładu — „Pie-

k a r k a " Rafaela. Przecie to zwyczajna, prosta

kobieta. J a k wspaniale u b r a n a ! Niech pan to

porówna z portretem n a j w y t w o r n i e j s z e j da-

my współczesnych czasów! Jakież p a n u j e

tam ubóstwo kolorów! Więc i sztuka dzisiej-

sza porównać się nie da do epoki rafae-

lowskiej.

— Gdy zanikła barwność średniowiecza - -

ciągnie dalej artystka — wielcy malarze

sięgnęli po raz pierwszy do egzotyki. Byli to

Cezanne i Gaugain. Dusili się w szarości

otaczającej ich, a wyzwolenie odnaleźli w

egzotycznych roślinach, strojach i ludach. Im

należy zawdzięczać nowy pęd i nowe warto-

ści w sztuce. Dziś, jak mówiłam — świat jest

bardziej szary, niż kiedykolwiek. Może po-

wrót Olimpjad i rosnąca ich popularność,

wskrzesi znowu piękne t r a d y c j e rzeźby grec-

kiej. Mam w tym kierunku wielkie nadzieje.

Rozmawiamy dłuższą chwilę o malarstwie

wpółczesnem, o tematach poruszonych przez

artystkę w j e j pięknych obrazach, któremi

ozdobione są główne sale naszych trans-

a t l a n t y k ó w , „Batorego" i „Piłsudskiego";

wreszcie zadaję niespodziewane pytanie:

— Które ze swych dzieł uważa Pani za

najdoskonalsze?

Zofja Stryjeńska uśmiecha się:

— Żaden z moich obrazów. Napewno pan

nie zgadnie!

Jestem zaintrygowany i d o p y t u j ę się na-

tarczywie. Wreszcie słyszę nieoczekiwaną

odpowiedź:

— Moi d w a j synowie — Kantuś i Jacek!

To są dwa m o j e dzieła najdoskonalsze, na

jakie stać mnie było, jako kobietę. Jestem

z nich o tyle bardziej jeszcze d u m n a , bo

żadna malarka nie może się poszczycić ta-

kimi dwoma rozkosznymi bliźniakami! Jeden

z nich jest czarny, o typie włoskim, czupur-

ny, drugi jego przeciwieństwem — blondyn,

typowy słowianin, łagodny i cichy.

Pa ni Stryjeńska p o k a z u j e mi fotografję

swych synów.

— No, niech pan powie — z a p y t u j e mnie

czy w życiu można stworzyć coś pięk-

niejszego, jak dwoje zdrowych, kochanych

dzieci?...

Jedno z ostatnich zdjęć p. Zofji Stryjeńskiej,

z dedykacjq dla Czytelników „Asa".

„foto-Arie",

Warszawa.

ofja Stryjeńska

—

to artystka na wiel-

ką miarę. Niepospolity talent czyni ją

najpopularniejszą malarką w Polsce.

Posiada ona nadzwyczajną fantazję, prze-

chodzącą w bezgraniczne uwielbienie bar-

wy i jest zwolenniczką twardej, określo-

n e j formy. Przy tern jest to artystka, k

lo-

ra, bodajże jedyna w dziejach malarstwa

polskiego, potrafiła wydobyć z naszego fol-

kloru ludowego nieprzebraną tęczę barw

i akordy istotnego piękna. Niema chyba za-

kątka Polski, od Huculszczyzny do Kujaw,

od Podkarpacia do Kaszubów, skądby Zofja

Stryjeńska nie czerpała natchnienia, przenie-

sionego następnie w obrazy, to kipiące ogni-

słym mazurem, to znów przemawiające smęt-

kiem poleskiej zadumy...

Nie odrazu udało mi się wkroczyć w pro-

s a n k t u a r j u m Zofji Stryjeńskiej, to jest do

j e j pracowni malarskiej. Artystka lubi pra-

cować w ciszy i spokoju. Nieukończony je-

szcze obraz, to tabu dla zwykłego śmiertel-

nika...

Wreszcie, któregoś dnia składam wizytę

znakomitej artystce. Pracownia, mieszcząca

się na terenach sejmowych przy ulicy Wiej-

skiej w Warszawie, niewielka i skromna.

Tak zwany „artystyczny nieład", w którym

czuje się raczej artystyczną, niż kobieca

rękę. Na sztalugach ukończone właśnie płót-

na „Kowal wiejski" oraz „Przed chatą". Oby-

dwa

—

to fragmenty życia wiejskiego, u j ę t e

z właściwą artystce werwą i rozmiłowaniem

w kolorystyce.

_ Te dwa dzieła dają odrazu temat do inte-

resującej rozmowy.

—

W czem tkwi tajemnica

—

z a p y t u j ę

—

tego wielkiego zamiłowania Pani w naszych

ludowych tematach? Czy mogłaby mi Pani

to bliżej wyjaśnić?

Artystka godzi się chętnie na zwierzenia.

Zaznacza jedynie, i ż bardzo rzadko udziela

wywiadów dziennikarskich, możliwe zatem,

vi.

rozmowa nie pójdzie zbyt gładko.

—

Czy każda rozmowa dziennikarza musi

zaraz być oficjalnym wywiadem?

—

zapy-

tuję.

—

Będziemy poprostu mówili o różnych

ciekawych rzeczach i na tem koniec! Poco

zaraz myśleć o uroczystym interwiewie...

—

Zatem doskonale

—

zaczyna artystka

—

przedewszystkiem powiem panu rzecz za-

sadniczą. Nie dlatego sięgam na wieś po te-

maty, aby opiewać życie chłopa. Poprostu

dlatego, ponieważ tam jedynie znaleźć je-

szcze można barwę. Nasze życie jest okropnie

szare. Nawef taksówki w mieście są szare.

Fragment obrazu „Piast".

Fot.

E. Koch,

Warszawa

W kole: Kantuś i Jacek Stryjeńscy, dwaj syno-

wie znanej artystki, są zapalonymi lotnikami.

Romit.

2 As

ILUSTROWANY

MAGAZYN

TYGODNIOWY

ILUSTROWANY

MAGAZYN

TYGODNIOWY

WYDAWCA: SPÓŁKA WYDAWNICZA „KURYER" S. A.

REDAKTOR ODPOWIEDZIALNY: JAN STANKIEWICZ

KIEROWNIK LITERACKi: JULJUSZ LEO.

KIEROWNIK GRAFICZNY:

JANUSZ MARJA BRZESKI.

ADRES REDAKCJI i ADMINISTRACJI: KRAKÓW,WIELOPOLE 1 (PAŁAC

PRASY). - T E L 150-60, 150-61, 150-62, 150-63, 150-64, 150-65, 150-66

KONTO P. K. O. KRAKÓW NR. 400.200.

Numer 45

ASY NUMERU 45-GO:

W pracowniach znanych artystek:

ZOFJA STRYJEŃSKA.

Pogawędka w cztery oczy

z ma

larką, która zdobyta sobie uzna-

nie w kraju i zagranicą.

Str. 2.

Niedziela 8 listopada 1936

CENA NUMERU GROSZY

PRENUMERATA K W A R T A L N A 4 ZŁ. 50 GR.

CENY OGŁOSZEŃ: Wysokość kolumny 275 mm. — Szerokość kolumny

200 mm. — Strona dzieli się na 3 łamy, szerokość łamu 63 mm. Cała stro-

na zł. 600 Pół strony zł. 300.1 m. w 1 łamie 90 gr. Za ogłoszenie kolorowe

doliczamy dodatkowo 50°to za każdy kolor, prócz zasadniczego. Żadnych

zastrzeżeń co do miejsca zamieszczenia ogłoszenia nie przyjmujemy

Rok II

POLSKI CASANOWA.

Koleje losu generała Chadźkie-

wicia czarują barwnością epoki

rococo w Polsce.

Str. 4—5.

OMNIBUS WYNALAZCÓW.

Jak powstał szereg drobiazgów

codziennego użytku, przechodzą-

cych zmienne koleje losu? Str. 6.

MISS WENUS 1934.

Młoda Małopolanka p. Mokry -

Nowicka, która zdobyta na Par-

nasie piękności pierwsze miejsce.

Str. S.

„STREFA MILCZENIA".

Rząd wioski uczcił pamięć Dan-

tego, łworząo z pamiątkowej dziel-

nicy Rawenny „rezerwat" histo-

ryczny.

Str. 14—15.

GWIAZDY PO 30-STCE.

O tych, które zdają slię usuwać

z pod żelaznych reguł ozaisu.

Str. 16—17.

•a

1IALLO! HALLO!

CZY MÓWI SIĘ DA LEJ ł

Wesoły przegląd wydarzeń ty-

godnia.

Str. 18.

•D

KWATERY KSIĘCIA PEPI.

Miejsca, które gościły w r. 1812

ks>iecia Józefa, osnuta legenda,

kturia na Litwie żyje dotychczas.

Str. 19.

Nasz przebój muzyczny!

MARSZ ORACOYII.

Muzyka i słowa Juljusza Leo.

Str. 22.

5 MINUT POŚWIĘCONYCH

MODNEJ FRYZURZE.

Praktyczne raidiy „salonu piękno-

ści Asa".

Str. 26.

PANIE FAWORYZUJĄ

DOBRYCH TANCERZY.

Zapoznana sztuka taneczna przy-

czynić się może do sukcesów sa-

lonowych, o .ile jej adepci! zdobę-

dą sile na odrobinę amblejn w tej

dziedzinie życia towarzyskiego.

Stir. 27.

NOWOCZESNA AMAZONKA.

Strój pueknej pa nr, uprawiającej

sport jeździecki, przeszedł w o-

s>?aitn:cih 30-tu latach duże zmiany.

Str. 28—29.

Nowele. — Dzaał gospodarstwa do-

mowego. — Kącik filatelistycz-

ny. — Humor i rozrywikii umysło-

we. — Na scenie. — .Nowe książ-

ki. — Program radjowy.

Pomimo dotychczasowych olbrzymich sukcesów techniki, coraz to nowe wyczyny elektryzujq

wyznawców postępu. Oto należy zanotować wspaniały przelot znanego lotnika Jamesa Mollisona,

który ostatnio przebył na swym samolocie „Bellanca" północny Atlantyk w rekordowym czasie

13 godzin i 10 minut. Start nastąpił w Nowym Jorku i po lądowaniu w Harbour Grace na Nowej

Fundlandji, Mollison poleciał prosto na lotnisko londyńskie w Croydon. Samolot Mollisona po-

siada motor o sile 7 0 0 KM, i rozwija szybkość 370 km na godzinę. N a zdjęciu widzimy szczę-

śliwego lotnika po przybyciu

Croydon.

Fot. Neui York

Times,

London.

AS'3

Imć Pan Generał

ChadźkiewiczGd

Polski Casanova

WANDA klESZKOWSRA

Czem ten człowiek nie był, czego nie robił!

Zycie jego mogłoby dostarczyć tematu do

napisania rycersko awanturniczego romansu,

on sam zaś był wymarzonym typem na boha-

tera zbrodniczych poematów byronowskich.

Dusza jego stanowiła przedziwną mieszaninę

dobra i zła. Charakter składał się z najdzi-

waczniejszych zestawień, z najzupełniejszych,

trudnych do pogodzenia kontrastów i krań-

cowości. Burzliwe życie było wiernym od-

powiednikiem jego charakteru.

Przyjaciel generała Jasińskiego, a zarazem

najzaciętszy wróg konstytucji 3 maja, stron-

nik Targowicy, przed ostatecznym upadkiem

ojczyzny jeszcze naprzemian oficer polskiej

gwardji k o r o n n e j i kapitan grenadjerów ro-

syjskich, w legjonach, dokąd przywiał go je-

go niespokojny duch,

—

intrygant, wichrzy-

ciel i rabownik, kolejno a d j u t a n t generałów

Championnefa, Masseny i Macdonalda, sły-

nący pod imieniem generała Lodoiski, odzna-

czający się lwią odwagą w boju, fałszerz

banknotów, agent t a j n e j policji Fouche'go.

w międzyczasie bałamut i uwodziciel kobiet,

szuler i oszust, o którego najdziwniejszych,

przeróżnych awanturach tomy pisaćby moż-

—

oto pan Chadźkiewicz we własnej oso-

bie. Jeśli przysłowie: fortuna kołem się toczy,

z n a j d u j e zastosowanie do życia ludzkiego, to

n a j l e p i e j chyba m a l u j e ono koleje losu

Chadźkiewicza. Sto razy był 011, jak się to

mówi, pod wozem i zawsze umiał się zpod

niego na wierzch wydobyć.

A przecież było w tym człowieku niewątpli-

wie pewne piętno niezwykłości i wyższości,

wyróżniające go zpośród wszystkich współ-

czesnych mu awanturników i jakiś niezwy-

kły urok, przyciągający ludzi ku sobie, jeśli

mimo wszystkich sprawek, z któremi się nie

krył, a przeciwnie nawet zdawał się chlu-

bić, był p r z y j m o w a n y bardzo skwapliwie

w najlepszych towarzystwach i wszędzie,

gdziekolwiek się pokazał, mile był widziany.

Przyczyniała się do tego niewątpliwie jego

piękna, rasowa postawa i pańskie ułożenie,

lecz musiały istnieć i jakieś inne. głębsze

przyczyny. Być może, że społeczeństwo, roz-

czytujące się z takim zapałem w fantastycz-

nych, romantycznych poematach, pociągała

ku niemu właśnie owa zagmatwana miesza-

nina najbrudniejszych cech ze szlachetnemi,

czystemi odruchami. Dziwną zaiste zagadkę

stanowił ten człowiek, łączący w sobie bru-

talną, bezwzględną przemoc ze wspaniało-

myślnością; drażliwą miłość własną z zupeł-

ną zatratą poczucia honoru; najniższy cy-

nizm z pobożnością; cechy bezinteresowności

i pańską hojność z wyrafinowanem oszust-

wem; nieustraszoną odwagę w ogniu z bier-

nem przyjmowaniem zniewag, spotykających

go niejednokrotnie po przyłapaniu na nie-

uczciwej grze w karty;

arystokratyczne

poglądy i wielkopańskie maniery z zadawa-

niem się ze zgrają łotrów, pieczeniarzy i swa-

wolników,

stanowiących jego przyboczną

ćwitę, zwaną „plotkami" czerpiącemi nie-

dbałość z mściwością; pełnemi garściami zło-

:o z jego szkatuły, a obowiązanymi wzamian

za to do bezwzględnego posłuszeństwa i dys-

krecji; a nadewszystko żywą wiarę z znka-

mieniałem życiem zła, którem świadomie

kroczył.

1LUSTR. A. ŻMUDA

A przytem posiadał generał Chadźkiewicz

jedną wielką zaletę towarzyską, zjednywu-

jącą mu niebywałą popularność i s y m p a t j ę

w szerokich kołach — dowcip! Jeśli chcemy

wierzyć licznym pamiętnikarzom, zajmują-

cym się jego osobą, należał 011 do najdowcip-

niejszych ludzi swego czasu. Każde najprost-

sze słowo, nabierało w jego ustach specjal-

nego zabarwienia. Umiał w lot pochwycić

i po mistrzowsku odbić iskrzącą rakietę do-

wcipu.

Przytoczę tu kilka powiedzeń.

Jeden z dygnitarzy, spotkawszy się pewne-

go razu z Chadźkiewiczem w towarzystwie,

zawołał o nim ze szczerym podziwem, zwra-

cając się do zebranych gości:

„Co za głowa, gdyby statek!" (powaga,

stateczność).

Chadźkiewicz nie pozostał dłużny w odpo-

wiedzi. Kiwając z politowaniem głową, bd-

palił bez wahania w stronę owego dygnitarza:

„Co za statek, gdyby głowa!"

Znana jest również jego zuchwała odpo-

wiedź, jaką dał generałowi Witte. gdy tenże,

odwiedziwszy swego przyrodniego brata Ale-

ksandra Potockiego w gospodzie podczas jar-

marku w Berdyczowie, rzekł ironicznie, uj-

rzawszy go siedzącego przy kartach, między

Chadźkiewiczem a drugim szulerem

omantyzm, którego pierwszych przebły-

sków można się już dopatrzeć w drugiej

połowie XVIII w., obok nowych pier-

wiastków, jakiemi otaczał literaturę, wycisnął

również pewne swoiste piętno i na ludziach

swej epoki, kształtując odpowiednio ich uspo-

sobienie, charakter i życie. Poruszył 011 drze-

miący w duszach ludzkich melancholijny,

poetycki smutek, pogardę szarej rzeczywisto-

ści, rozbudził wybujały indywidualizm, nie-

nasycone pragnienie wybicia się, wyróżnie-

nia, wystrzelenia ponad zwykły tłum, którym

gardził, rozpalił niepohamowaną żądzę nad-

zwyczajnych, tajemniczych przygód. Tem

właśnie tłumaczy się ów nagły pęd do podró-'

ży, włóczęgostwa i awantur, który zawitał

także i do naszego k r a j u . Ludzie porzucali

ojczyznę, kąt rodzinny, gdzie się wychowali

i pracowali, obowiązki, żonę, dzieci, mienie

i rozpoczynali wędrówkę po obcych krajach,

w niedostatku często o chłodzie i głodzie,

poszukując owych wyimaginowanych, niezna-

nych, a przez to stokroć bardziej pociągają-

cych przygód.

Przy tak sprzyjających po temu okolicz-

nościach wytworzył się pewien specjalny ko-

smopolityczny typ awanturników, wyzyski-

waczy i oszustów. Zpośród całej czeredy

najprzeróżniejszych typów tego rodzaju, pal-

ma pierwszeństwa należy się niewątpliwie

i nić panu generałowi Chadźkiewiczowi.

Ignacy Chadźkiewicz, herbu Kościesza, ów

polski Casanova, „król cyników, łotrów w ca-

łej powadze i potędze majestatu", jakiemi

to nazwami obdarzają go współcześni mu pa-

miętnikarze, pochodził ze starej szlacheckiej

rodziny, zdawna osiadłej na Litwie, a skoli-

gaconej z wieloma dworami pańskimi.

,Co za głowa, gdyby statek!"

4 AS

... został porwany i wywieziony

do Wiatki.

„Cóż widzę, biedny bracie, jesteś jak

Chrystus na krzyżu między łotrami".

„Cóż to nadzwyczajnego widzieć Chrystusa

na krzyżu między dwoma łotrami" — odparł

zimno Chadźkiewicz, wzruszając ramionami,

poczem dodał, spoglądając

wymownie na

liczne krzyże i ordery, zdobiące pierś gene-

rała Witte: „znacznie trudniejsza i ciekaw-

sza to rzecz ujrzeć tyle krzyżów na jednym

łotrze".

Aluzja hyła tak przejrzysta, że niepodobna

j e j było nie pojąć. Została więc nietylko zro-

zumiana, ale i zapamiętana i w odpowied-

niej chwili pomszczona.

Cynizm jego sięgał niebywałych

wprost

granic Upadłą kobietę nazywał „maliną ze

swego ogrodu", o złym księdzu mówił, że to

„jego kapelan". Przedstawiając swego syna,

dodawał bezwstydnie:

„Bardzo porządny młodzieniec, tylko ma

dwie wady: jest moim synem i nazywa się

Chadźkiewicz".

Kiedy zaś inni, chcąc mu sprawić przyjem-

ność, chwalili przed nim zalety jego syna,

przerywał im szyderczo:

„Dosyć, dosyć, im bardziej obsypujecie go

pochwałami, tem większe podejrzenie wżbu-

dzacie we mnie, że nie jest on moim synem,

bo i gdzieżby taki łotr, jak ja, takiego pocz-

ciwca spłodził".

Nie wstydził się przyznawać głośno, że

utrzymuje się z pieniędzy, wygranych w kar-

t)-. Owszem chwalił się tem przy lada okazji.

Lubił naprzykład powtarzać z wielką»chełpli-

wością, że 011 jeden jest prawdziwym panem

z panów, wszyscy zaś magnaci są panami

z chłopów, ponieważ zyski swe ciągną z

włościan, sami zaś jemu składają haracz.

Kiedy go kto zadrasnął,

kiedy się uczuł

czein dotknięty, umiał się mścić, najczęściej

po swojemu, smagając ironją, ośmieszając bo-

leśnie, doszczętnie, nie znając już żadnej

miary. Często jednak najdotkliwsze obelgi

puszczał płazem. Parokrotnie przy kartach,

kiedy przyłapano go na szulerce, został czyn

nie znieważony przy świadkach i starał się

zawsze pokryć tę zniewagę, zatuszować jo

błyszczącym dowcipem. Kiedy podczas kon

traktów kijowskich sąsiad

Chadźkiewicza

z p r a w e j strony zauważył jego nieuczciwą

grę i oburzony zerwał się z miejsca, wymie-

rzając mu potężny policzek, Chadźkiewicz,

niezmieszany bynajmniej, uderzył z zimną

krwią sąsiada, wołając:

„Sequens!"

Wzbudziło to powszechną wesołość i całe

zajście, zamiast pojedynkiem, zakończyło się

huczną pijatyką i uraza została zatopiona

w szampanie.

A przecie ten wykolejeniec życiowy bez

zasad, nie znający żadnych względów, ten

gracz zawodowy, ten szuler bez skrupułów,

nie chciał nigdy grywać z Franciszkiem Sa-

piehą, ani Kossakowskim, mówiąc, że sumie-

nie nie pozwala mu ogrywać kolegów szkol-

nych. I nigdy też podobno nie ogrywał niko-

go do ostatniego grosza, zostawiając zawsze

drobną sumę na najpierwsze potrzeby. Jeżeli

widział czyjąś rozpacz, zwracał nawet część

wygranej. Nie mógł nigdy przejść kolo że-

braka, nie udzieliwszy mu jałmużny. .

Opowiem tu jeszcze na zakończenie znany

figiel, jaki wyrządził Chadźkiewicz głośnej

z dziwactw i tonów, jakie lubiła przybierać,

pani Bobiatyńskiej. Pewnego razu gruchnęła

po Wilnie wieść, że pani ta, odnowiwszy swe

apartamenta, zaprowadziła zwyczaj, by ża-

den z odwiedzających ją gości nie był wpu-

szczony do salonu, zanim obuwie jego nie zo-

stanie starannie oczyszczone przez przezna-

czonego specjalnie do tych usług lokaja. Sły-

sząc o tem, jedni śmiali się i wzruszali lek-

ceważąco ramionami, inni zżymali się we-

wnętrznie na te dziwactwa, nikomu wszakże

nie przyszło do głowy przeciwstawić się im

czynnie. Skoro wieść ta doszła do uszów

Chadźkiewcza, wezwałi on niezwłocznie całą

zgraję przyboczną i udał się w ich otoczeniu

z wizytą do pani Bobiatyńskiej, poleciwszy

wpierw wszystkim zabrudzić możliwie naj-

bardziej obuwie w głębokich rynsztokach

uliczek wileńskich. Sam oczywiście „świecił"

przykładem. A dzień był dżdżysty, błotny.

Kiedy stanęli wreszcie u celu, nadbiegła cala

czereda przerażonych sługusów, która jęła

się biedzić nad oczyszczaniem skorupy błota,

pokrywającej obuwie przybyłych. Pani Bo-

biatyńska zaś, zawiadomiona o przybyciu

słynnego generała Chadźkiewicza, przywdzia-

ła naprędce stosowną toaletę i pełna dumy

i zadowolenia z odwiedzin tak pożądanego

gościa, udała się do salonu, by przybrawszy

malowniczą pozę, oczekiwać z niecierpliwo-

ścią. Lecz oto ledwo pod wprawną ręką wy-

ćwiczonej służby straszliwie zanieczyszczone

obuwie poczęło nabierać połysku tafli lustrza-

nych, co kosztowało przeszło kwadrans mo-

zolnej pracy, a wygalowany lokaj kierował

się w stronę salonu, by zaanonsować ich

przybycie pani domu, Chadźkiewicz spojrzał

nagłe na zegarek i wykrzyknął z udanem

zdziwieniem i żalem:

.,Patrzcie, toż to już piąta! O tej godzinie

mieliśmy być u NN. łla, niema innej rady,

musimy tam iść koniecznie. Podziękujże te-

dy pani — zwrócił się do zdumionego loka-

ja — za j e j wielką grzeczność i powiedz, że

przy pierwszej sposobności przyjdziemy po-

dziękować osobiście".

Na dany przez Chadźkiewicza znak cała

świta obróciła się na pięcie i opuściła za

swym przewodnikiem te tak niezwykle go-

ścinne podwoje, pozostawiając za sobą panią

domu, pełną urazy i gniewu.

Koniec Chadźkiewicza był żałosny. Prze-

brała się wreszcie miarka bezkarności i swa-

woli. Za jakiś żart, nie gorszy zresztą od

wielu innych, które uchodziły mu na sucho,

został porwany i wywieziony do Wiatki,

gdzie też wkrótce życia dokonał.

Tak zmarł człowiek, obdarzony od natury

niepospolitemi darami, który mógł stać się

chlubą swego narodu, a stał się jego zakałą.

... uderzył z zimną krwią sąsiada z lewej, wołając:

sequens/".

AS-5

Plik z chomika:

bzbij

Inne pliki z tego folderu:

As_1936_nr52.pdf (22048 KB)
As_1936_nr50.pdf (16396 KB)
As_1936_nr46.pdf (15663 KB)
As_1936_nr51.pdf (15638 KB)
As_1936_nr49.pdf (15619 KB)

As_1936_nr45.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: