W okresie tzw. Starego Państwa (XXVIII – XXIII w. p.n.e.) w starożytnym Egipcie utrwalił się w pełni hierarchiczny system społeczeństwa, z boskim faraonem na czele. Był on władcą absolutnym, uważanym za syna boga Re, prawodawcą i jednym formalnym dysponentem wszelkich dóbr kraju. Od czasu zjednoczenia Dolnego i Górnego Egiptu (ok. 3200 r. p.n.e.), jego atrybuty władzy przedstawiały dwie korony oraz berło. Władza faraonów w większości przypadków była dziedziczna, przechodziła z ojca na najstarszego syna.
• Cheops (Chufu) - był drugim władcą z IV dynastii (XXVII / XXVI w. p.n.e.), ustanowionej przez jego ojca, faraona Snofru. Chufu rządy w Egipcie pełnił od około 2551 r. p.n.e., w tzw. okresie Starego Państwa – uważany przez społeczność staroegipską jako „złoty wiek". Za jego rządów Egipt miał stabilną gospodarkę oraz silną pozycje polityczną. Miejscem panowania faraona była stolica, znajdująca się w tamtym okresie w Memfis. Wiadomo na pewno, że Cheops toczył zwycięskie walki o wpływy na półwyspie Synaj, gdzie wysłał ekspedycje po miedź i turkusy. Chufu, już za życia pozostawił po sobie monumentalną budowle, zaliczaną do dziś za jeden z cudów świata- Piramidę Cheopsa, znajdującą się w Gizie pod Kairem. Należy ona do tzw. klasycznych piramid, wzniesiona z rozkazu faraona (ok. 2560 roku p.n.e.) licząca sobie dziś 137 m. Wskazywała jak zaawansowane było w kwestiach organizacyjnych państwo rządzone przez Cheopsa.
• Hatszepsut - córka Totmesa I i wnuczka Amenhotepa I z XVIII dynastii, władająca w latach 1567-1320 p.n.e.. Hatszepsut była jedynym dzieckiem z prawego łoża, jednak jako kobieta nie miała prawa do tronu. Po śmierci Totmesa I, jego miejsce zajął Totmes II. Jednak jako dziecko jednej z nałożnic faraona, w jego żyłach płynęła tylko połowa królewskiej krwi. Z tego powodu aby uprawomocnić swoje prawo do tronu, wkrótce po koronacji poślubił – prawdopodobnie dwunastoletnią wówczas Hatszepsut. Totmes II panował tylko trzy lata. Po jego śmierci tron przejął jego syn pochodzący podobnie jak on, ze związku ze swoją nałożnicą. Chłopiec miał wtedy zaledwie kilka lat, wiec rządy w Egipcie przejęła Hatszepsut – jako regentka, do czasu aż nieletni faraon będzie mógł rządzić we własnym imieniu. Piastowała stanowisko regentki przez siedem lat. Kiedy Totmes III osiągnął pełnoletniość, Hatszepsut nie zdecydowała się na oddanie mu tronu,
odsunęła go od władzy i około roku 1505 p.n.e., mając 22 lata, mianowała się królem Egiptu. Swoje długie lata panowania (ok. 21 lat) jako pierwsza kobieta na tronie egipskim, zawdzięczała poparciu świątyń w zamian za przywileje, które uczyniły Kaplanów najbardziej wpływową i najbogatszą grupę społeczną starożytnego Egiptu.
• Amenhotep IV (Echnaton) - władca z XVIII dynastii (poł. XVI - XIV), syn Amenhotepa III i królowej Teje. Jego panowanie było dość burzliwym okresem w historii starożytnego Egiptu, ze względu na przeprowadzoną przez niego radykalną zmianę - wprowadzenie jednobóstwo. Za jedynego boga został przyjęty Anton (tarcza słoneczna), który według legendy przyśnił się królowi Egiptu, przedstawiając się jako jedyny prawdziwy bóg. Od tej pory faraon poświęcił się w zupełności sprawom związanym z religią. Zastąpił poprzednie imię na Echnaton (blask Atona), a stolice kraju przeniósł do nowo wybudowanego miasta Achetaton (dzisiejszego Tell el-Amarna). Poprzysiągł nigdy nie opuścić swojej nowej stolicy, przez co nie mógł wykonywać zasadniczych funkcji władcy. Zaniedbał przy tym dyplomację i politykę zagraniczną państwa na rzecz rozwoju religii. Rządy Echnatona wywołały opór społeczny
i w konsekwencji kryzys państwa. Ostatecznie władze przejęła armia.
• Ramzes II (zwany Wielkim) - był królem starożytnego Egiptu panującym od ok. 1304 r. p.n.e.. Syn Setiego I, ojciec ok. 100 synów oraz ok. 60 córek (do dziś trudno ustalić liczbę potomstwa Ramzesa II). Naśladowca postępowania swego ojca, wzorujący się w swym dążeniu do umocnienia oraz rozrostu państwa i na osiągnięciach głównych jego twórców - Ahmose, Totmesa III i Amenhotepa III – wielkich władców z XVIII dynastii. W swej działalności budowlanej przerósł on wszystkich swych poprzedników, wypełniając starożytny Egipt budowlami i posągami bóstw. Panował ponad 66 lat, osiągając wiek ponad 91 lat. Czasy jego panowania były okresem dobrobytu i stabilizacji. W czwartym roku rządów zorganizował wyprawę do Syrii i dotarł do fenickiego Byblos. W roku następnym wyprawił się przeciw Hetytom (bitwa pod Kadesz). Ok. 1280 r. p.n.e. zawarł z Hetytami traktat pokojowy, pierwszy traktat w dziejach. Przeniósł stolicę z Teb do Pi-Ramzes (Pi-Ramesse). Zbudował m.in. świątynie w Tanis, Abydos, Luksorze, Karnaku, Tebach Zachodnich Ramesseum, świątynię skalną w Abu Simbel. Po śmierci został pochowany w Dolinie Królów.
• Kleopatra VII – była ostatnią królową Egiptu, zasiadła na tronie w roku 51 p.n.e. wspólnie ze swoim dziesięcioletnim bratem Ptolemeuszem XIII. W roku 47 p.n.e. jej brat – którego po śmieci ojca zgodnie z ówczesnym prawem poślubiła, pozbawił ją władzy, przez co zmuszona była uciekać do Syrii. Dzięki pomocy Juliusza Cezara, który zwyciężył Ptolemeusza XIII, odzyskała tron rok później i poślubiła swojego drugiego brata Ptolemeusza XIV. Ze związku z Cezarem urodziła jego jedynego syna Cezariona. Po zabójstwie Cezara, na przełomie 37 i 36 roku p.n.e. poślubiła jednego z jego generałów –Marka Antoniusza. Po wypowiedzeniu wojny Egiptowi przez Rzym, Antoniusz opowiedział się po stronie Kleopatry. Po przegranej bitwie pod Akcjum, która definitywnie umocniła wpływy Rzymu w Egipcie oraz śmierci Marka Antoniusza, Kleopatra popełniła samobójstwo (wg tradycji dała się ukąsić kobrze królewskiej).
mgdlnjsk