Próby wyjaśnienia filogenezy parzydełkowców sprawiają wiele trudności.docx

(15 KB) Pobierz

Próby wyjaśnienia filogenezy parzydełkowców sprawiają wiele trudności. Muszą brać pod uwagę

dwie formy postaci dojrzałych: polipy i meduzy, czego nie spotyka się w żadnym innym typie

wielokomórkowców. Już dość dawno podjęto próby rozwikłania filogenezy parzydełkowców.

Teoria gastrei Haeckla (1872) zakładała, że przodkami parzydełkowców, a także i innych typów

wielokomórkowców, była hipotetyczna forma, nazwana przez niego gastreą, zbliżona budową do gastruli

występującej w ontogenezie u współcześnie żyjących wielokomórkowców. Postać tę Haeckel wyprowadzał z

kulistej, hipotetycznej kolonii wiciowców roślinnych, nawiązującej w budowie do dziś występującego toczka

z rodzaju Volvox. U takiej kolonii, wg Haeckla, drogą wpuklenia (inwaginacji) powstała w toku ewolucji

warstwa wewnętrzna, ograniczająca jamę służącą do trawienia, a więc do trawienia zewnątrzkomórkowego.

Teorii tej przeciwstawił Mieczników (1877) koncepcję o pierwotnym znaczeniu trawienia

wewnątrzkomórkowego. Według Miecznikowa hipotetycznym przodkiem wielokomórkowców była

parenchymula, zbudowana podobnie jak larwa dziś występujących gąbek, to jest z warstwy komórek

okrywających i masy komórek wewnętrznych. Komórki zewnętrzne u parenchymuli fagocytowały pokarm,

przekazywały komórkom wewnętrznym, które trawiły pokarm w wakuolach. Później, Mieczników (1878)

przemianował parenchymulę na fagocytelę i wyprowadzał ją z hipotetycznego organizmu zbliżonego pod

względem morfologicznym do celoblastuli. U takiego organizmu, zdaniem Miecznikowa, poszczególne

komórki ograniczające jamę fagocytowały cząstki pokarmowe, a dla lepszego trawienia czasowo

przemieszczały się do jamy. W toku ewolucji część z nich pozostała na stałe w jamie celoblastuli, wypełniła

ją szczelnie i w ten sposób celoblastula zamieniła się na fagocytelę. Ostatecznie, pomiędzy komórkami

znajdującymi się wewnątrz fagocyteli, poprzez ich rozsunięcie się, powstała jama, tak jak to zachodzi w

rozwoju ontogenetycznym u współcześnie występujących parzydełkowców. Odbiciem tej drogi ewolucyjnej

jest według Miecznikowa częściowe wewnątrzkomórkowe trawienie u parzydełkowców.

Zgłoś jeśli naruszono regulamin