Ryszard Dominiak TENEGERA 3 WZYWA SOS 198 Kiedy SOS dotarło do Żółtej Planety... Ale nie uprzedzajmy faktów. Rozproszone wiatło poranka różowiło kopulaste wieże stacji kontrolnych, znaczyło szarym połyskiem metalowe konstrukcje wyrzutni, zapalało srebrzyste blaski na stożkowatych kadłubach pojazdów. W dole, na betonowej równinie żarzyły się zielonkawym wiatłem pasy startowe dla aerostatów i samolotów rakietowych. Połšczone pomostami wieże tworzyły gigantycznš figurę trapezu, którego podstawš był budynek obserwatorium kosmicznego. Przez jednš z jego szklanych cian teleoperator Tay patrzył na pogršżony w nocnej ciszy kosmodrom. Widział żółtawe ciany krzemowych wyrzutni, stożkowate leje podziemnych tuneli, w których napełniano zbiorniki pojazdów dalekiego zasięgu. Jeden z tych pojazdów wisiał uczepiony w magnetycznych łapach udwigów, podobny do ogromnej, spłaszczonej biedronki. Za kilka godzin udwigi osadzš pojazd na piercieniach wyrzutni. Mechanicy Trustu Mózgów zaopatrzš go w paliwo i pojazd Gwiazda-3 wystartuje w próbny rejs. Tay chciałby zobaczyć start nowo skonstruowanego statku. Na monitorach wizji i nasłuchu, w jakie wyposażona była jego kabina, mógłby dokładnie ledzić lot Gwiazdy-3, znaczony jasnymi płomykami spalajšcego się lotium. Tay wiedział, że nowy pojazd kosmiczny zaopatrzony jest w dwa różne ródła poruszajšcej go energii. Jedno to klasyczny układ odrzutu podwójnego, do którego stosuje się mieszanki ciężkich deutronów, tak zwane lotium, oraz drugie... Włanie. To drugie ródło energii utrzymywane było przez radę Trustu Mózgów w tajemnicy. Nawet zatrudnieni przy budowie pojazdu mechanicy, wród których Tay miał przyjaciół, nie wiedzieli, co kryje się pod kryptonimem Manon - takš bowiem nazwę otrzymało dowiadczenie z zastosowaniem nowego paliwa. Domylano się, że działanie nowego napędu wywołać może przypieszenie zbliżone do prędkoci rozchodzenia się fotonów. Dlatego w konstrukcji Gwiazdy-3 uwzględniono najnowsze badania z dziedziny dynamiki kosmicznej i materiałowej. Z tych względów teleoperator Tay ciekawy był wyniku planowanego eksperymentu. Ale za trzy godziny kończy się dyżur Taya. Będzie musiał opucić kosmodrom. Nikomu z pracowników nie wolno było przebywać tu poza godzinami pracy. Rozporzšdzenia tego strzegły ustawione w pomieszczeniach, a także na wieżach, elektronowe czujniki kontrolne. Tay z dowiadczenia wiedział, że przed ich radarowymi oczami nikt się nie ukryje. Gdyby cokolwiek zakłóciło ustalony na obszarze kosmodromu porzšdek, czujniki poinformowałyby o tym dyżurujšcego członka Trustu Mózgów, który - jeli uznałby to za konieczne - ogłosiłby alarm. Tay pamięta historię inżyniera Roya. W okresie inwazji mieszkańców Żółtej Planety na planetę Hez, był on pracownikiem tej sekcji Trustu, której zadaniem było opracowywanie koncepcji masowego wyniszczenia przeciwnika. Wchodziły tutaj w grę te rodzaje broni, przeciw którym nieprzyjaciel nie mógł w krótkim czasie zastosować skutecznego systemu obrony. Inżynierowi Royowi udało się skonstruować urzšdzenie, które przeszło do historii jako tak zwana cicha mierć. Było to co w rodzaju generatora wytwarzajšcego takie fale elektroakustyczne, które w zetknięciu z żywym organizmem powodowały natychmiastowy rozpad czerwonych ciałek krwi. Straszna ta broń działała w promieniu trzystu kilometrów, a umieszczona w pojemnikach rakiet- satelitów mogła w cišgu kilkunastu godzin zniszczyć istoty mylšce planety Hez. Kiedy Roy uwiadomił sobie skutki działania swego wynalazku, było już za póno. Rada Trustu Mózgów zaakceptowała wynalazek i zaleciła natychmiastowš produkcję niezbędnej iloci generatorów. Nie pomogły protesty wynalazcy. Wówczas Roy zdecydował się wykrać zamknięte w sejfach Trustu własne plany. Przy pomocy przyjaciela, specjalisty elektronika, unieruchomił czujniki i wdarł się do podziemnego archiwum. Włanie otwierali jednš z metalowych szaf, kiedy poczuli wzmożonš wibrację powietrza. W betonowym pomieszczeniu co się działo. Ale co? Dopiero kiedy usłyszeli szelest zamykanych drzwi, zrozumieli, że sš w pułapce. Raz jeszcze superkomputer So, ten przeklęty robot, który szydził z istot ludzkich, chełpišc się tym, że góruje nad nimi wiedzš i inteligencjš, okazał się silniejszy. miejšc się zatrzasnšł metalowe wrota, a kiedy zrozpaczeni ludzie zagrozili zniszczeniem znajdujšcej się w pomieszczeniu dokumentacji, wypełnił salę archiwum gazem paraliżujšcym. Nazajutrz sšd Trustu Mózgów skazał ich na dożywotnie ciężkie roboty w kopalniach rud metali półszlachetnych. Tak, Tay zna wiele przykładów ludzkiego buntu. Ale zawsze bunt ten skierowany był przeciwko tym, którzy strzegli władzy - przeciwko maszynom mylšcym. Dziwne to było i niezrozumiałe dla Taya. Gniew zbuntowanej jednostki nigdy nie dotarł do aeropagu władzy - do istot tworzšcych Radę Trustu Mózgów. Tych trzydziestu kilku ludzi, dzierżšcych w swych rękach najwyższš władzę, było dla przeciętnego mieszkańca Żółtej Planety czym tak nieosišgalnym jak podróż aerostatkiem do najbliższej planety własnego układu gwiezdnego. Członkowie Rady uważani byli za geniuszy. Spędzali życie w całkowitej izolacji. Mieszkali na sztucznej wyspie zbudowanej ze szkła i krzemu. Unosiła się ona na specjalnej platformie na wysokoci tysišca pięciuset metrów ponad poziomem morza Ug i strzeżona była przez sieć maszyn mylšcych, którymi rozporzšdzał superkomputer So. Tay zastanawiał się często, jak ci nieosišgalni dla zwykłych ludzi władcy planety wyglšdajš, co robiš, jakie majš zamierzenia i plany. Na ich temat kršżyły różne opinie, które z czasem przekształciły się w mity. Jeden z nich głosił, że szef Trustu, Ky, osišgnšł już takš doskonałoć w konstruowaniu sztucznych mózgów, że pewnego dnia rozkazał członkowi rady Trustu, odpowiedzialnemu za badania medyczne, aby przeszczepił mu jeden z tych mózgów. Byli i tacy, co utrzymywali, że Ky kazał sobie wymienić i inne narzšdy, a nawet serce. Gdyby wierzyć pogłoskom, to szef Trustu byłby już tylko zlepkiem czego, co powleczone jest ludzkš skórš. Ale Tay nie dawał wiary tym opowieciom. Dwa lata temu na uroczystoci wręczania dyplomów ukończenia studiów Tay słyszał głos szefa Trustu. Słyszeli go wszyscy zgromadzeni na sali absolwenci uczelni kosmicznej, nad którš Ky sprawował honorowy patronat. Jego płynšce z głoników słowa na trwale zapisały się w pamięci Taya. Otrzymalicie zasób wiedzy, którš należy stale rozwijać. Wasze przyszłe osišgnięcia naukowe wzbogacš wiedzę, która tak pięknie przyczyniła się do rozwoju cywilizacji naszej planety. Powinnicie być z tego dumni. Być może, jestemy jedynymi istotami w przestrzeni kosmicznej, których władza staje się nieograniczona. Podporzšdkowalimy sobie planety naszego układu gwiezdnego, ale fakt ten nie powinien nas zadowalać. Dlatego nasze statki powietrzne penetrować będš przestrzeń kosmicznš tak długo, aż osišgniemy najbliższy nam układ gwiezdny. Wtedy wylšdujemy na jednej z planet i jeli będzie tam cywilizacja, opanujemy jš, zmuszajšc istoty rozumne do posłuszeństwa. Nasze wspaniałe osišgnięcia naukowe muszš być respektowane wszędzie tam, gdzie dotrš nasze pojazdy. Taka jest wola Butu i my wszyscy razem musimy jš wypełniać. W imieniu własnym i Rady Trustu Mózgów życzę wam sukcesów w zdobywaniu nowych obszarów kosmosu. Tak powiedział Ky, a Tay i pozostali słuchali w skupieniu jego słów, pochylajšc z należytš czciš głowy. Potem Tay wielokrotnie analizował owiadczenie szefa Trustu. Zestawienie słów, ich sens, a przede wszystkim logika zawarta w treci przemówienia wiadczyły, że przemawiał człowiek z krwi i koci. Co jednak było w głosie Ky, co zmuszało do mylenia. Z upływem czasu Tay nabierał przewiadczenia, że Ky jest człowiekiem opętanym żšdzš władzy, potężnej, rozcišgajšcej się na inne układy gwiezdne władzy, wobec której niczym byłby legendarny władca wszechwiata - Butu. Szaleńcza idea starca z Chmur (tak bowiem powszechnie nazywano Ky), którš wyłuszczał on w swych przemówieniach, miała swoich zwolenników wród tych mieszkańców Żółtej Planety, którzy spędzali życie w wolnym od wysiłku, błogim lenistwie, nadzorujšc przydzielonych im robotników i kontrolujšc pracę robotów. Tam gdzie praca ze względu na swš specyfikę wymagała udziału istoty rozumnej, zatrudniano ludzi z planety Hez. Oni włanie byli robotnikami. Po podboju planety przez Trust Mózgów sprowadzono stamtšd grupę ludzi obojga płci i kazano im zaludnić wyznaczony teren. Wszystkim wstrzyknięto preparat Wu, którego działanie osłabiało wolę, likwidowało agresywnoć i wszelkie odruchy buntu. Ludzie z planety Hez byli więc istotami łagodnymi, pogodzonymi ze swym losem i otaczajšcym ich wiatem. W drugim pokoleniu nie pamiętali już swej rodzinnej planety, na której kwitła niegdy wspaniała sztuka. Bogata i różnorodna kultura mieszkańców planety Hez, zniszczona inwazjš rodaków Taya, była teraz dla nich mglistym wspomnieniem. Tay obserwował często tych ludzi. Nieustannie zajęci, każdš, nawet najcięższš pracę wykonywali z umiechem, co upodobniało ich do bawišcych się dzieci. Słuchajšc ich piewu Tay doznawał nie znanego, obcego swej naturze uczucia, wywołujšcego jakby zadumę nad losem ludzi z planety Hez. Trwało to jednak krótko i było tak ulotne, że Tay nigdy nie mógł uwiadomić sobie w pełni, co to właciwie jest. Był mieszkańcem planety, której istoty mylšce nie okazywały współczucia, nie rozróżniały takich uczuć i pojęć jak żal, szlachetnoć, powięcenie. Dla Taya i jego współrodaków ich własne cele życiowe podporzšdkowane były zadaniom okrelanym przez Radę Trustu i wszelkie odstępstwa od tej zasady spotykały się z ogólnym potępieniem. Obywatel Żółtej Planety żył na niej po ...
GAMER-X-2015