Aldiss Brian W._Helikonia_03_Zima Helikonii.rtf

BRIAN W. ALDISS

Zima
Helikonii

Przełożył Tomasz Wyżyński

Spis treści

PROLOG

I. OSTATNIA BITWA

II. MILCZĄCY CIEŃ

III. O POMNIEJSZENIU ŚCISKU W DOMOSTWACH DECRETUM

IV. ZAWÓD: OFICER

V. KILKA DALSZYCH EDYKTÓW

VI. G4PBX/4582–4–3

VII. MUCHA W ŻÓŁTE PASKI

VIII. GWAŁT NA MATCE

IX. SPOKOJNY DZIEŃ NA LĄDZIE

X. UMARLI NIE POLITYKUJĄ

XI. SUROWE RYGORY DLA WĘDROWCÓW

XII. KAKOOL NA SZLAKU

XIII. PRADAWNY ANTAGONIZM

XIV. NAJWIĘKSZA ZBRODNIA

XV. W WIELKIM KOLE

XVI. ŚMIERTELNA NAIWNOŚĆ

XVII. ZMIERZCH

Patrzaj – oto i ziemia, i morze, co ją chłodzi,

i wiatr miły, i upał gorący, rzeczy owe,

Którym ziemia zawdzięcza treść swoją i budowę,

Skoro ze śmiertelnego są utworzone ciała,

Musi mieć takie samo ciało natura cała. (...)

Dalej, jako że wszystko, co ziemia żywi i tuczy,

Musi w tej samej mierze znowu do ziemi wrócić,

Że ziemia dla wszystkiego, co kiedyś się z niej urodziło

Jak ze wspólnej matki, będzie też wspólną mogiłą,

Więc raz się wyczerpuje ziemia, a raz odnawia.

Lukrecjusz O naturze wszechrzeczy, 55 p.n.e.

PROLOG

Luterin wyzdrowiał. Tajemnicza choroba minęła. Pozwolono mu wychodzić na dwór. Łoże pod oknem, bezruch, siwowłosy preceptor przychodzący dzień w dzień należeli już do przeszłości. Żył i z rozkoszą wdychał chłodne powietrze.

Z góry Shivenink dął lodowaty wicher zdzierający korę z północnej strony drzew.

Mróz orzeźwił Luterina. Zaróżowiły mu się policzki, ciało zaś wczuło się w ruchy wierzchowca, na którym przemierzał włości ojca. Wydał gromki okrzyk i wbił ostrogi w boki musłanga, zmuszając go do galopu. Zostawiwszy za plecami cichnący głos dzwonu we dworze, gdzie spędził jak w więzieniu cały rok, pognał drogą przez pole zwane nadal Winnicą. Upajał go pęd, wiatr, gorączkowy szum własnej krwi.

Wokół rozciągał się majątek ojca, surowa północna posiadłość, mikrokosmos bagien, gór, dolin, wartkich potoków, mgieł, śniegów, borów, wodospadów – lecz Luterin starał się nie myśleć o wodospadzie. Żyły tu miriady dzikich zwierząt, których nie przetrzebiły nawet ciągłe wyprawy łowieckie ojca. W górach myszkowały fagory. Niebo przesłaniały stada wędrownych ptaków.

Niebawem, za przykładem rodzica, sam wybierze się na polowanie. Zamarłe życie rozbudziło się ...