18 KRĄŻOWNIKI TYPU ''KIROW'' I ''MAKSYM GORKI''(1).pdf

(8868 KB) Pobierz
numer specjalny
Krążowniki typu „Kirow”
i „Maksym Gorki”
Michał Glock
18
MICHAŁ GLOCK
KRĄŻOWNIKI TYPU „KIROW” I „MAKSYM GORKI”
Rys. Michał Glock
Cena 39,00 zł
Rys. Wawrzyniec Markowski
Krążownik
Kirow
na przełomie 1940/1941 r. Szare: nadbudówki, kadłub powyżej linii wodnej, uzbrojenie. Czarny: kapy na kominach, pas na linii wodnej. Czerwony: gwiazdy na
dziobie, pływaki trałów-parawanów. Ceglastoczerwony: kadłub poniżej linii wodnej. Naturalny kolor mosiądzu:
śruby
napędowe. Jasnobrązowy: pokłady.
Krążownik
Maksim Gorki
w 1941 roku tuż po wybuchu wojny. Szare: nadbudówki, kadłub powyżej linii wodnej, uzbrojenie. Czarny: kapy na kominach, pas na linii wodnej. Czerwony: gwiazdy
na dziobie, pływaki trałów-parawanów, pas na pierwszym kominie. Ceglastoczerwony: kadłub poniżej linii wodnej. Naturalny kolor mosiądzu:
śruby
napędowe. Jasnobrązowy: pokłady.
Rys. Wawrzyniec Markowski
Krążownik
Mołotow
w sierpniu 1942 roku po upadku Sewastopola. Kamuflaż - nieregularne plamy koloru ciemnoszarego, białego, brązowego,
żółtego,
beżowego, wrzosowego:
nadbudówki, kadłub powyżej linii wodnej, uzbrojenie, pokład. Czarny: kapy na kominach, pas na linii wodnej. Czerwony: gwiazdy na dziobie, pływaki trałów-parawanów.
Ceglastoczerwony: kadłub poniżej linii wodnej. Naturalny kolor mosiądzu:
śruby
napędowe.
Krążownik
Kirow
w 1944 r. po przełamaniu blokady Leningradu. Szare: nadbudówki, kadłub powyżej linii wodnej, uzbrojenie. Czarny: kapy na kominach, pas na linii wodnej.
Czerwony: gwiazdy na dziobie, pływaki trałów-parawanów. Ceglastoczerwony: kadłub poniżej linii wodnej. Naturalny kolor mosiądzu:
śruby
napędowe. Jasnobrązowy: pokłady.
Okręt doświadczalny
OS-24
(eks-krążownik
Woroszyłow).
Szare: nadbudówki, kadłub powyżej linii wodnej, uzbrojenie, wyposażenie radarowe Czarny: kapy na kominach, pas na linii
wodnej. Czerwony: gwiazdy na dziobie. Ceglastoczerwony: kadłub poniżej linii wodnej. Naturalny kolor mosiądzu:
śruby
napędowe. Jasnobrązowy: pokłady. Białe: burtowe oznaczenie
alfanumeryczne, pasy na lądowisku dla
śmigłowców.
Michał Glock
Krążowniki typu
„Kirow” i „Maksym Gorki”
Tarnowskie Góry 2006
OKRĘTY WOJENNE numer specjalny 18
Drodzy Czytelnicy
Po krótkiej tym razem przerwie, przekazuję na Wasze ręce kolejną mono-
grafię, poświęconą tym razem radzieckim krążownikom typu „Kirow”
i „Maksym Gorki”. Okręty te wydają się znane. Jednak, gdy zaczynamy szu-
kać dokładniejszych materiałów na ich temat, to natrafiamy na pewne
problemy. Okazuje się,
że
w minionej epoce jednostki te były znane shiplo-
verom bardziej od strony propagandowej niż merytorycznej. Aby wypeł-
nić tą dotkliwą lukę wydaliśmy niniejszą monografię w której znajdziecie
dokładne opisy techniczne okrętów, jak ich służbę. Całość wzbogaciliśmy
licznymi rysunkami i planami generalnymi. Najbardziej dumni jednak
jesteśmy z fotografii, z których większość będzie w Polsce prezentowanych
po raz pierwszy. W tym miejscu szczególnie serdecznie pragnę podzięko-
wać Siergiejowi A. Bałakinowi z Rosji, gdyż to większość pochodzi z jego
zbiorów, a inne pomógł nam pozyskać.
Wdzięczni będziemy za uwagi oraz sugestie, które będą przydatne przy
opracowywaniu kolejnych naszych monografii.
Życzę
miłej lektury.
Jarosław Malinowski
Okładka
:
Ćwiczenia
artyleryjskie na
Łazarze
Kaganowiczu,
połowa lat 50-tych.
Fot. zbiory Siergiej Bałakin
Strona tytu
ło
wa:
Suszenie bielizny na
Kirowie,
okres przedwojenny.
Fot. zbiory K. Kułagin
Krążowniki typu
„Kirow” i „Maksym Gorki”
Michał Glock
Redaktor serii:
Jarosław Malinowski
Rysunki:
Michał Glock, Waldemar Kaczmarczyk
Plansze kolorowe:
Wawrzyniec Markowski
Opracowanie graficzne:
Jarosław Malinowski
Skład, druk i oprawa:
Drukpol, Tarnowskie Góry
Źródła
fotografii/Photo credit:
Zbiory Centralnyj wojenno-morskoj muzej
Zbiory Siergiej A. Bałakin
Zbiory A. Carkow
Zbiory Ota Janeček
Zbiory K. Kułagin
Zbiory A. Kuzenkow
Zbiory Przemysław Federowicz
Zbiory Borys Lemaczko
Zbiory Anatolij N. Odajnik
Zbiory P. Piłatow
Zbiory Władymir P. Zabłockij
Podziękowania
Niniejszym pragnę serdecznie podziękować moim przyjaciołom
Grzegorzowi Ochmińskiemi, Wawrzyńcowi Markowskiemu i Andrzejo-
wi Nitce za pomoc przy zbieraniu materiałów niezbędnych do napisania
niniejszej monografii oraz za udzielenie wielu rzeczowych uwag dotyczą-
cych tekstu.
Chcę wyrazić także swoją wielką wdzięczność dla moich przyjaciół z To-
runia, z którymi przypadł mi zaszczyt studiować za okazane mi wspar-
cie w czasie kiedy było mi ono niezbędne. Dziękuję J. Fila oraz K. Górze,
Ł.
Jankowskiemu, A. Janowskiemu, M. Piś, T. Leszczyńskiemu i B. Bauer.
Rodzinie i Przyjaciołom pracę tę dedykuję.
Autor
ISBN 83-915653-6-X
ISSN 1231-014X
Copyright © Wydawnictwo „Okręty Wojenne” 2006
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Żadna
część tej książki
nie może być kopiowana w
żadnej
formie, ani
żadny-
mi metodami mechanicznymi ani elektronicznymi,
łącznie
z wykorzystaniem systemów przechowywania
i odtwarzania informacji bez pisemnej zgody właści-
ciela praw autorskich.
All right reserved. No part of this book may be repro-
duced or transmitted in any form or by any means,
electronic or mechanical, includiong photocopying,
recording or any information storage and retreival
system without written from copyright owner.
Wydawnictwo „Okręty Wojenne”
Krzywoustego 16, 42-605 Tarnowskie Góry
www.okretywojenne.pl
tel. (032) 384-48-61
e-mail: okrety@ka.home.pl
Wszelkich informacji dotyczących cen oraz warunków nabycia
innych naszych tytułów udzielamy listownie, telefonicznie
i e-mailem pod adresem redakcji.
Wydawca
Uwaga!
Niniejsza monografia zawiera trzy rozkładówki z 6 planami okrętów w skali 1:400.
Stanowią one jej integralną część i nie mogą być sprzedawane oddzielnie.
Geneza budowy okrętów
Woroszyłow
na nastrojowej fotografii w pobliżu Jałty. 1950 rok.
Fot. zbiory Siergiej Bałakin
Rozważania w radzieckich krę-
gach dowódczych marynarki wojen-
nej nad nowymi dużymi jednostka-
mi artyleryjskimi prowadzono już
od połowy lat 20-tych, kiedy w skład
marynarek wojennych
światowych
mocarstw zaczęły wchodzić nowe
okręty będące wypadkową posta-
nowień konferencji rozbrojeniowej
w Waszyngtonie i potrzeby reduk-
cji
środków
finansowych wyda-
wanych na zbrojenia morskie.
Zdawano sobie jednocześnie spra-
wę,
że
na pewno w przewidywalnej
przyszłości w skład rodzimej floty
nie wejdzie
żaden
nowy pancernik
pomimo prowadzenia prac koncep-
cyjnych między innymi nad ukoń-
czeniem krążowników liniowych
typu
Izmaił.
Postanowiono zatem
skoncentrować się na krążowni-
kach mniejszych wielkości mają-
cych swe odpowiedniki we flotach
wszystkich potęg morskich ówczes-
nego
świata.
Ukończone w latach
1927-1928
Czerwona Ukraina
i
Pro-
fintiern,
jako
że
były konstrukcjami
jeszcze z czasów carskich (ich zało-
żenia
techniczno-taktyczne powsta-
ły
jeszcze przed wojną) nie mogły
zachwycać nowoczesnością rozwią-
zań konstrukcyjnych, zaś ukończo-
ny w 1932 roku
Krasnyj Kawkaz
był
ze względu na zastosowane rozwią-
zania techniczne traktowany raczej
jako okręt o charakterze doświad-
czalnym. Rozpoczęto wtedy bliż-
sze przyglądanie się konstrukcjom
zagranicznym.
Na początku lat 30-tych klasę krą-
żowników
można podzielić na dwie
grupy:
1. Duże jednostki przeznaczone do
samotnych rajdów na szlakach
żeglu-
gowych przeciwnika, eskorty i da-
lekiego rozpoznania na rzecz głów-
nych zespołów floty, o wyporności
nieprzekraczającej 10 000 t i uzbro-
jeniu maksymalnie w 10 armat kali-
bru maksymalnie 203 mm, zwane
powszechnie w literaturze ciężkimi
1
.
2. Mniejsze okręty o wyporności nie
większej niż 6000 - 7500 ton i uzbro-
jone w armaty kalibru nie większego
niż 155 mm zwane lekkimi
2
.
Naturalnie dużo
łatwiej
było
Rosjanom zbudować mały krążow-
nik, jednak nie posiadano dla takie-
go stosownego uzbrojenia, ponieważ
nie było w tym czasie opracowanych
wzorów nowych armat kal. 152 mm,
natomiast posiadane nowe arma-
ty kal. 130 mm raczej nie były brane
pod uwagę ze względu na ich pla-
nowane wykorzystanie na projek-
towanych niszczycielach (proj. 7)
i na budowanych liderach typu
Leningrad.
Armaty starszego wzoru
również kalibru 130 mm wyko-
rzystywane na krążownikach typu
Swietłana
miały niezadowalające
osiągi.
Zadecydowano się wtedy,
że
nowe
krążowniki będą musiały być uzbro-
jone w nowe armaty kal. 180 mm.
Pierwsze wzory tych armat z za-
mkiem klinowym (B-1-K) wyko-
rzystywano na krążowniku
Krasnyj
Kawkaz,
natomiast nowsze wzory
tych armat, ale już z zamkiem
śru-
bowym (oznaczone B-1-P) i posiada-
1. Dyskant J. W.,
Konflikty i zbrojenia mor-
skie 1918 –1939,
Gdańsk 1983, s. 181. Określenie
„ciężkie” powszechnie zaczęło obowiązywać po
I konferencji londyńskiej, gdzie wprowadzono po-
wyższy podział, do tej pory ta klasa okrętów była po-
wszechnie nazywana „waszyngtońskimi”.
2. Dyskant J. W., op. cit., s. 182.
3

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin