William Gibson - Sprawl 004 - Graf Zero.txt

WILLIAM
GIBSON



GRAF ZERO
(Count Zero)





Graf Zero - Schemat blokowy procedury pustej.







Dla D.
Quiero hacer contigo
lo que la primavera
hace con los cerezos
- Neruda

ROZDZIAĹ 1
SPRAWNA BROĹ
Na trop Turnera wypuścili w New Delhi psa-tarana. Nastroili go na feromony i kolor włosów. Dopadł Turnera na ulicy zwanej Chandni Chauk i przez las gołych brązowych nóg i opon rikszy ruszył biegiem do wynajętego BMW. W rdzeniu miał kilogram rekrystalizowanego heksogenu w powłoce TNT.
Turner nie zauważył, że pies się zbliża, jego ostatnim obra­zem Indii była otynkowana na różowo fasada hotelu „Khush-Oil”.
Miał dobrego agenta, więc miał też dobry kontrakt. A że miał dobry kontrakt, w godzinę po wybuchu znalazł się w Singapurze. Przynajmniej jego większa część. Holenderski chirurg lubił sobie żartować, jak to pewien nieokreślony procent Turnera nie wydo­stał się z Palam International tym pierwszym lotem i musiał spę­dzić noc w magazynie, w pojemniku biomedycznym.
Holender i jego zespół poświęcili trzy miesiące, żeby poskła­dać Turnera do kupy. Wyklonowali metr kwadratowy skóry: wy­hodowali ją na blokach kolagenu i polisacharydach chrząstek re­kina. Oczy i genitalia kupili na wolnym rynku. Oczy były zielone.
Większą część tych trzech miesięcy spędził w generowanym z ROM-u symstymowym konstrukcie wyidealizowanego dziecinstwa w zeszłowiecznej Nowej Anglii. Wizyty Holendra były snami szarego przedświtu, koszmarami znikającymi, gdy niebo rozjaśnia­ło się za oknem jego sypialni na piętrze. Późno w noc pachniały lilie. Czytał Conan Doyle'a przy świetle sześćdziesięciowatowej ża­rówki ukrytej za pergaminowym abażurem w klipry. Masturbował się w zapachu czystej pościeli i myślał o dziewczynach ze szkoły. Holender otwierał tylne drzwiczki umysłu i wchodził, by zadawać pytania; ale rankiem matka wołała na śniadanie, na owsiankę, jaj­ka na bekonie, słodką kawę z mlekiem.
Aż pewnego ranka obudził się w obcym łóżku; Holender stał przy oknie, z którego wlewała się do wnętrza tropikalna zieleń i raniący oczy blask słońca.
- Możesz już wracać do domu, Turner. Skończyliśmy z tobą. Jesteś jak nowy.


Był jak nowy... To znaczy jaki? Nie wiedział. Wziął wszystko, co przekazał mu Holender, i odleciał z Singapuru. Domem było następne lotnisko: Hyatt.
I następne. I jeszcze jedno.
Leciał dalej i dalej. Jego chip kredytowy był prostokątem czarne­go lustra ze złotą krawędzią. Gdy go pokazywał, ludzie za kontuara­mi uśmiechali się i kiwali głowami. Drzwi otwierały się i zamykały. Ko­ła odrywały się od żelbetu, pojawiały się drinki, podawano obiad.
Na Heathrow z białej kopuły nieba nad lotniskiem oderwał się wielki kawał pamięci i runął prosto na niego. Nie zatrzymując się Turner zwymiotował do niebieskiego plastikowego pojemnika. Kiedy dotarł do lady na końcu korytarza, wymienił swój bilet.
Poleciał do Meksyku.


I przebudził się wśród brzęku blaszanych wiader na kafel­kach, wilgotnego szelestu szczotek, obok ciepłego ciała przytulo­nej kobiety.
Pokój był wysoko sklepioną jaskinią. Nagi biały tynk nazbyt wyraźnie odbijał dźwięki; gdzieś poza hałasami pokojówek na po­rannym dziedzińcu rozbrzmiewały głuche uderzenia fal przyboju. Zgnieciona w dłoni pościel była szorstkim płótnem zmiękczonym niezliczonymi praniami.
Pamiętał słońce wpadające przez szeroką przestrzeń opalizu­jącej szyby, lotniskowy bar, Puerto Vallarta. Musiał przejść z samo­lotu dwadzieścia metrów; mocno zaciskał powieki w obronie przed słońcem. Zapamiętał martwego nietoperza, rozprasowanego jak zeschły liść na betonie pasa.
Pamiętał jazdę autobusem, górską drogę, smród spalin, brzegi przedniej szyby zaklejone pocztówkowymi hologramami niebieskich i różowych świętych. Ignorował górską scenerię, po­święcając całą uwagę kuli różowego lucytu i nierównemu tańco­wi rtęci w jej wnętrzu. Nieco większa od baseballowej piłki, gał­ka tkwiła na zgiętym stalowym pręcie dźwigni zmiany biegów. Została odlana wokół przyczajonego pająka wydmuchanego z czystego szkła i w połowie wypełnionego rtęcią. Rtęć chlapała i kołysała się, kiedy szofer pędził swym autobusem po serpenty­nach, drżała i falowała na prostych. Gałka była śmieszna, ręcznie robiona, złowieszcza: tkwiła tam, by powitać go znowu w Mek­syku.
Jeden z kilkunastu mikrosoftów, jakie dostał od Holendra, dawał ograniczoną znajomość hiszpańskiego. Jednak w Vallarta sięgnął za lewe ucho i wsunął w gniazdo zatyczkę, kryjąc ją pod kwadratem cielistego mikroporowego plastra. Pasażer w tyle auto­busu miał radio. Głos spikera od czasu do czasu przerywał ryt­miczny pop, recytując jak litanię ciągi dziesięciocyfrowych liczb: wygrane w loterii państwowej.
Kobieta obok niego poruszyła się we śnie. 
Podparł się na łokciu i przyjrzał się jej. Obca twarz, ale nie taka, jakiej życie w hotelach nauczyło go oczekiwać. Spodziewał się raczej rutynowej piękności, płodu taniej chirurgii plastycznej i nie­ustępliwego darwinizmu mody, archetypu wypieczonego z twarzy gwiazd ostatnich pięciu lat.
W linii szczęki miała coś ze środkowego zachodu, archaicz­nego i amerykańskiego. Niebieska pościel zwijała się jej wokół bioder, padające przez drewniane okiennice promienie słońca pokrywały długie uda ukośnymi pasami złota. Twarze, przy któ­rych budził się w hotelach całego świata, przypominały ozdoby na masce wozu samego Boga... Śpiące twarze kobiet, identyczne i samotne, nagie, zwrócone wprost w pustkę. Ale ta była inna. Już teraz wiązało się z nią jakieś znaczenie. Znaczenie i imię.
Usiadł, zsuwając nogi z łóżka. Podeszwy stóp wyczuły na zim­nych kafelkach szorstkość morskiego piasku. W powietrzu unosił się lekki, przenikliwy zapach środka owadobójczego. Wstał nagi, z pulsującą głową. Zmusił nogi do ruchu. Sprawdził pierwsze z dwojga drzwi, znalazł białe kafelki, biały tynk, pękate, chromo­wane sitko prysznica na poznaczonej rdzą żelaznej rurze. Oba krany uwalniały identyczny strumyczek letniej wody. Obok plastikowej szklanki leżał antyczny zegarek: mechaniczny rolex na pa­sku z jasnej skóry.
W zakrytych okiennicami oknach łazienki nie było szyb, je­dynie napięta siateczka z zielonego nylonu. Popatrzył między drewnianymi listwami, mrużąc oczy przed gorącym, czystym słoń­cem. Zobaczył wyschniętą fontannę wyłożoną kwiecistymi kafel­kami i rdzewiejące zwłoki volkswagena rabbit.
Allison. Tak miała na imię.


Włożyła wystrzępione oliwkowe szorty i jedną z jego białych koszulek; nakręcany rolex ze zmętniałą stalową kopertą trafił na lewy przegub. Poszli na spacer wzdłuż łuku plaży, w stronę Barre de Navidad. Trzymali się wąskiego pasa twardego mokrego pia­sku powyżej linii fal.
Mieli już wspólną historię: pamiętał ją rankiem przy straganie pod żelaznym dachem małego miasteczkowego mercado, jak obu­rącz trzymała wielki gliniany kubek wrzącej kawy. Wymazując tortillą jajka z salsą z popękanego białego talerza, obserwował muchy krążące w smugach światła docierających przez łaty palmowych liści i skorodowane płyty. Chwilę rozmowy o jej pracy w jakiejś fir­mie prawniczej w Los Angeles, gdzie mieszkała sama w którymś ze skleconych na pontonach miasteczek zacumowanych niedaleko Redondo. Powiedział jej, że jest specjalistą doboru personelu. W końcu naprawdę zajmował się personelem.
- A moĹĽe szukam jakiejĹ› innej pracy...
Ale rozmowa wydawała się wtórna wobec tego, co istniało między nimi. Fregata zawisła im nad głowami, przez chwilę walczy­ła z wiatrem, ześliznęła się w bok, zawróciła i odleciała. Oboje za­drżeli widząc cudowną swobodę ptaka, jego bezmyślne szybowa­nie. Ścisnął jej dłoń.
Niebieska sylwetka wyrosła przed nimi, zbliżając się plażą: żandarm maszerował do miasta. Wyglansowane, czarne wysokie buty na miękkim białym piasku wydawały się nierzeczywiste. Kie­dy ich mijał, z twarzą smagłą i nieruchomą za lustrzanymi okula­rami, Turner zauważył karabinowego formatu laser Steiner-Optic z celownikiem Fabrique Nationale. Niebieski kombinezon był ide­alnie czysty, nogawki z kantami jak noże.
Przez większą część swego dorosłego życia Turner sam był żołnierzem, chociaż nigdy nie nosił munduru. Był najemnikiem, angażowanym przez wielkie korporacje, prowadzące nieustanną sekretną wojnę o panowanie nad gospodarkami całych państw. Specjalizował się w wydostawaniu wyższych urzędników i naukow­ców. Ponadnarodowe koncerny, dla których pracował, nigdy by nie przyznały, że istnieją tacy ludzie jak Turner...
- Wczoraj wieczorem wypiłeś prawie całą butelkę herradury - zauważyła.
Kiwnął głową. Jej dłoń w jego dłoni była ciepła i sucha. Przy każdym kroku spoglądał na palce jej stóp, na paznokcie pomalo­wane spękaną różową emalią.
Fale toczyły się do brzegu, ich szczyty były przejrzyste jak zie­lone szkło.
Pył wodny skraplał się na jej opaleniźnie.


Po pierwszym dniu razem ich życie potoczyło się według pro­stego wzoru. Jedli śniadanie w mercado, budce z betonowym kon­tuarem, wytartym do gładzi polerowanego marmuru. Rankiem pływali, dopóki słońce nie zapędzało ich do ocienionego okien­nicami chłodu hotelowego pokoju. Tam kochali się pod wolny­mi, drewnianymi łopatkami sufitowego wentylatora. Potem spali. Po południu badali labirynt wąskich uliczek za Avenida albo ru­szali na wycieczkę na wzgórza. Na kolację szli do którejś z małych restauracyjek nad plażą i pili drinki na patiach białych hoteli. ...