28.10.2014r.
Ćwiczenia 4
Temat: Pasze stosowane w opasie bydła.
Najwartościowszą paszą objętościową w opasie bydła jest kiszonka z całych roślin kukurydzy. Kiszonka jest bogata w energię, ale uboga w białko i dlatego należy dawkę pokarmową uzupełniać paszą treściwą wysokobiałkową, np. śrutą sojową, rzepakową lub makuchem rzepakowym lub śrutą z nasion roślin strączkowych.
Kiszonka z kukurydzy powinna zawierać:
-30-35% suchej masy;
-80g białka ogólnego;
-50 BTJN i 65-70 BTJE;
-0,8-0,9 JPM.
Zielonka
Około 10 maja zawiera około: 170g białka ogólnego, 100g BTJE i 1,0 JPM.
W lipcu odpowiednio: 95g, 60g i 0,5 JPM.
Alternatywę dla kiszonki z kukurydzy mogą stanowić kiszonki z całych roślin zbożowych lub buraki pastewne.
Dobrą paszą dla opasów jest kiszonka z prasowanych wysłodków buraczanych, zawiera 18-20% suchej masy i należy jednocześnie podawać siano, kiszonkę z traw czy kukurydzy.
Niektóre gospodarstwa znajdujące się w pobliżu gorzelni, stosują wywary.
Tam, gdzie istnieje ryzyko uprawy kukurydzy dużą popularnością cieszą się kiszonki z całych roślin zbożowych GPS jęczmienia, pszenicy, owsa lub mieszanki zbożowo-motylkowe, zbożowo-strączkowe, zbożowo-motylkowo-trawiaste. Zawierają 30-35% suchej masy i charakteryzują się wysoką zawartością energii i białka o zróżnicowanej zawartości BTJN i BTJE.
Jako zamienniki paszy treściwej zbożowej można stosować buraki pastewne lub cukrowe oraz ziemniaki. Energia metaboliczna uzyskana z 1kg suchej masy ziemniaków lub buraków odpowiada energii 1kg gniecionego ziarna jęczmienia.
Pasze objętościowe suche oraz susze z okopowych i zielonek.
Siano łąkowe lub siano z innych roślin mogą być stosowane susze uzyskane z buraków i ziemniaków oraz susze z całych roślin kukurydzy i innych zielonek (np. lucerny, traw_. Pozwala to na maksymalne wykorzystanie związków azotowych niebiałkowych i ograniczenie przez to zużycia pasz zbożowych. Dodatek siana łąkowego w ilości 0,8-1,0kg siana łąkowego można uzyskać przyrosty 1200g dziennie.
Mieszanki treściwe
Podstawowym komponentem mieszanek treściwych w opasie bydła jest jęczmień, można też stosować inne gatunki zbóż: kukurydzę, pszenicę, owies, pszenżyto, żyto oraz niemal wszystkie produkty przemysłu rolno-spożywczego, np. otręby i wysłodki buraczane suszone.
Jako pasze wysokobiałkowe stosuje się: śruty nasion roślin strączkowych (bobik, łubin, groch) oraz poekstrakcyjne śruty lub makuchy z nasion roślin oleistych (np. rzepaku, słonecznika).
Wzrost masy ciała bydła.
Nowoczesny system opasania bydła bazuje na młodych, rosnących zwierzętach charakteryzujących się wysokim tempem wzrostu i intensywnym odkładaniem białka w dziennym przyroście masy ciała.
Największe tempo wzrostu występuje w okresie poprzedzającym uzyskanie dojrzałości płciowej (tj. przed ukończeniem 12 miesiąca życia).
Poziom żywienia powinien umożliwić optymalne wykorzystanie potencjału wzrostowego zwierzęcia w celu uzyskania odpowiedniego przyrostu tkanki mięsnej.
Czynniki wpływające na efektywność opasu i skład ciała.
Na przebieg opasania i skład chemiczny ciała wpływają 2 czynniki:
-genetycznie uwarunkowany potencjał syntezy białka;
-intensywność żywienia.
Zwierzęta o dużym potencjale genetycznym wzrostu (np. rasy mięsne średnio lub późno dojrzewające lub typu mięsnego) mogą syntetyzować więcej białka w jednostce czasu, a towarzyszący temu proces odkładania tłuszczu jest mniej intensywny niż u zwierząt o niższym potencjale wzrostu (np. rasy cb).
Intensywność żywienia, a preferencje konsumentów odnośnie spożywanej wołowiny.
Wołowinę soczystą o dobrej marmurkowatości (zawierającej 6-8% tłuszczu w tuszy), uzyskuje się od zwierząt wcześnie dojrzewających (np. rasy Angus), w wyniku bardzo intensywnego żywienia w końcowym okresie opasania wysokoenergetycznymi dawkami pokarmowymi z wysokim (>85%) udziałem paszy treściwej.
Intensywność opasania, a cechy opasowe i rzeźne.
W krajowych warunkach produkcyjnych, optymalne przyrosty masy ciała opasanych buhajków powinny mieścić się w granicach 1000-1300g. Niższe przyrosty nie gwarantują odpowiedniej wartości rzeźnej i jakości mięsa, wyższe zaś wymagają skarmiania dużej ilości drogich pasz treściwych.
Zasady żywienia i układania dawek pokarmowych.
Żywienie i dawki pokarmowe dla młodego bydła opasowego według norm IŻ-INRA, 2001.
Założenie: pokrycie zapotrzebowania na składniki pokarmowe dla opasanego bydła powinny następować w wyniku intensywnego pobrania paszy objętościowej i niskiego zużycia paszy treściwej.
Im lepszej jakości pasza objętościowa tym więcej zwierzę może pobrać i zużyć mniej paszy treściwej do uzyskania zakładanego przyrostu masy ciała. Ilość paszy treściwej w dawce pokarmowej zależy również od założonego poziomu produkcji (wysokości dziennych przyrostów masy ciała), a także od rasy, płci i masy ciała opasanych zwierząt.
W zależności od poziomu produkcji i wysokości zakładanych dziennych przyrostów masy ciała, normy żywienia IŻ-INRA wyróżniają 2 klasy bydła.
Szybko rosnące zwierzęta, uzyskujące przyrosty masy ciała co najmniej 1000g na dzień, dla których zapotrzebowanie energetyczne wyrażono w jednostkach pokarmowych produkcji żywca (JPZ=1820kcal energii netto przy produkcji żywca, EN2).
Wolno rosnące zwierzęta, uzyskujące przyrost masy ciała poniżej 1000g na dzień, dla których zapotrzebowanie energetyczne wyrażono w jednostkach pokarmowych produkcji mleka (JPM=1700kcal energii netto produkcji mleka, EN1).
Zasady układania dawek pokarmowych.
Przy ustalonej dawce pokarmowej dla młodego bydła opasowego bierze się pod uwagę:
-energetyczno-białkowe zapotrzebowanie zwierząt zależnie od masy ciała i zakładanych dziennych przyrostów masy ciała;
-pasze objętościowe soczyste skarmia się do woli, a niedobór białka, energii i składników mineralnych uzupełnia się paszą treściwą i mieszankami mineralnymi;
-zwierzęta późno dojrzewające i wolno rosnące uzyskujące przyrosty masy ciała poniżej 1000g na dzień, mogą być żywione wyłącznie paszą objętościową dobrej jakości;
-zwierzęta wcześnie dojrzewające i szybko rosnące uzyskujące przyrosty powyżej 1000g na dzień muszą otrzymywać dodatek pasz treściwych zbożowych i wysokobiałkowych.
Dodatki paszowe można podzielić na:
1.klasyczne:
-prebiotyki;
-probiotyki;
-antyoksydanty;
-kwasy organiczne;
-zioła;
2.poprawiające wartość pokarmową paszy:
-enzymy;
-aminokwasy;
-kwasy tłuszczowe, głównie nienasycone;
-mineralne w tym i w połączeniach organicznych;
-L-karnityna i inne.
Zasady stosowania dodatków paszowych i premiksów:
-dodatki paszowe z grupy: kolcydiostatyki (dla cieląt) i inne środki farmaceutyczne oraz witamina A i witamina D, miedź, selen mogą być dodawane do mieszanek paszowych wyłącznie w formie premiksu;
-zawartość dodatków paszowych wraz z nośnikiem dodawanym do mieszanki paszowej nie może być mniejszy niż 0,2% masy tej mieszanki;
-dodatek paszowy z grupy kokcydiostatyki, stymulatory wzrostu i inne środki farmaceutyczne o podobnym działaniu nie mogą być mieszane między sobą.
Gacololo00