28.04.2014r.
Wykład 8
Temat: Użytkowanie wierzchowe.
Budowa siodła: przystulica, przystuły, pdtybinka.
W środku siodła – terlica (szkielet).
Z zewnątrz: strzemiono, puślisko.
Siedlisko, na którym siedzimy.
Z przodu – łęk przedni. Z tyłu łęk tylni.
Tybinka – pierwszy kawałek skóry, pod nią – podtybinka.
Popręg zapina się na koniu. Przypinany jest do przystuły. Zapina się na pierwsze i trzecie przystule.
Przystulica ochrania tybinkę przed obtarciem. Przy podtybince – poduszka kolanowa.
Trzemię – do opierania stóp. Znajduje się na puślisku, który ma regulację. W zależności od wysokości jeźdźca można je skrócić lub wydłużyć.
RODZAJE SIODEŁ
1.SIODŁO WSZECHSTRONNE – daje możliwość pojechania w teren, skakanie przez przeszkody.
2.SIODŁO SKOKOWE – na podtybince jest dodatkowy klocek przytrzymujący kończynę podczas skoku; umożliwia zachowanie prawidłowej postawy.
3.SIODŁO UJEŻDŻENIOWE – bardzo głębokie, ma bardzo długą tybinkę i podtybinkę, ponieważ nogi są wyprostowane; popręg przypina się bardzo nisko żeby nie przeszkodzić w czasie jazdy.
4.SIODŁO RAJDOWE – szersza jest terlica. Ciężar siodła rozkłada się na boki konia; przypina się do niego sakwy do prowiantu czy kurtki.
5.SIODŁO WYŚCIGOWE – kawałek skóry bez terlicy; płaskie i lekkie.
6.SIODŁO DAMSKIE – łęk przedni jest przerobiony; kobieta nie siedzi okrakiem.
7.SIODŁO WESTERNOWE – na łęku przednim jest horn (róg) do obwiżania lassa i przytrzymywania się; puślisko bardzo szerokie; podtybinka (ławka) szeroka, rozkłada się na boki konia; bardzo ciężkie, ale wygodniejsze; siedzi się z wyprostowanymi nogami.
8.KULBAKA – bardzo głębokie siedzisko.
Pod siodłem – czaprak, chłonący pot konia i zabezpieczający grzbiet konia.
KANTAR – chroni głowę konia, coś w rodzaju obrozy. Przywiązuje się do niego uwiąż.
DERKA – zakłada się na grzbiet, najczęściej polarowe, osuszają konia.
OGŁOWIE (tranzelka, uzda, uzdeczka):
1.nagłówek;
2.policzko (pasek policzkowy);
3.podgardle;
4.naczółek;
5.pasek nosowy nachrapnika;
6.podbródek;
7.kołeczka nachrapnika;
8.wędzidło;
9.wodza;
10.stoper do wytoku.
Nachrapnik polski – zapinany nad więzadłem. Najczęściej używany.
Nachrapnik hanowerski – zapinany pod więzadłem.
Nachrapnik kombinowany – połączenie nachrapnika polskiego z nachrapnikiem hanoweckim.
Nachrapnik meksykański.
Wędzidła: łamane, niełamane, gumowe, stałe z wąsami i kabłąkiem, językowe z zabawką skłaniającą konia do żucia kiełzna.
Wędzidło językowe z „łopatką” działa podobnie pobudzająco na żucie jak wędzidło z zabawką.
Tego typu kiełzno uniemożliwia koniowi przełożenie języka pod wędzidło.
Wędzidło munsztukowe – podtrzymuje 2 wodze – pierwsza przyczepiona do zwykłego wędzidła, druga przyczepiona do munsztuka.
Ogłowie pelhamowe – munsztuk bez wędzidła.
Hackamore – bezwędzidłowe kiełzno, działające na kość nosową za pomocą dźwigni.
Gacololo00