Clive Cussler, GRANT BLACKWOOD ZAGINIONE IMPERIUM Przekład MACIEJ PINTARA Tytuł oryginału Fargo Adventure#2: Lost Empire Copyright © 2011 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. Warszawa 2011. Wydanie I Prolog Londyn, Anglia, rok 1864 Człowiek znany jako Jotun kroczył z determinacją przez mgłę przedświtu z postawionym kołnierzem dwurzędowej kurtki o marynarskim kroju i szalikiem owiniętym luźno wokół szyi i ust. Jego oddech zamieniał się w parę w zimnym, wilgotnym powietrzu. Nagle przystanął i zaczął nasłuchiwać. Kroki? Odwrócił głowę w lewo, potem w prawo. Gdzieś na wprost usłyszał przytłumiony stuk. Buty na bruku. Poruszając się lekko jak na tak wielkiego mężczyznę, Jotun cofnął się w cień między filarami łukowej bramy. W kieszeni kurtki zacisnął dłoń na trzonku obszytej skórą ołowianej pałki. Boczne ulice i zaułki Tilbury nie były przyjemnym miejscem, zwłaszcza między zachodem a wschodem słońca. * Niech szlag trafi to miasto * mruknął Jotun. * Ciemne, wilgotne i zimne. Boże, dopomóż mi. Tęsknił za żoną i za ojczyzną. Ale to tu był potrzebny; przynajmniej tak twierdzili ludzie sprawujący władzę. Oczywiście ufał ich ocenie sytuacji, ale czasami chętnie zamieniłby obecną służbę na pole bitwy. Tam przynajmniej znałby swojego wroga i wiedziałby, co trzeba zrobić: zabić albo samemu zostać zabitym. Bardzo proste. Ale mimo dzielącej ich odległości żona Jotuna wolała jego obecny przydział niż poprzedni. * Lepiej być daleko żywym niż blisko martwym * powiedziała mu, kiedy otrzymał rozkazy. Jotun odczekał jeszcze kilka minut, ale już nic nie usłyszał. Spojrzał na zegarek: trzecia trzydzieści. Ulice zaczną się zapełniać za godzinę. Jeśli jego ofiara zamierza uciec, musi to zrobić wcześniej. Wrócił na ulicę i ruszył dalej na północ. Znalazłszy Malta Road, skręcił na południe do doków. W oddali usłyszał dźwięk boi i poczuł odór Tamizy. Przed sobą dostrzegł przez mgłę postać mężczyzny, który stał na południowo*wschodnim rogu Dock Road i palił papierosa. Jotun cicho jak kot przeciął ulicę i dotarł do miejsca, skąd miał lepszy widok na róg. Mężczyzna był sam. Jotun cofnął się do wylotu zaułka i gwizdnął cicho. Mężczyzna się odwrócił. Jotun zapalił zapałkę o paznokieć kciuka, pozwolił jej przez chwilę płonąć, po czym zgasił w palcach. Mężczyzna podszedł do niego. * Dzień dobry szanownemu panu. * To dyskusyjne, Fancy. * W rzeczy samej, szanowny panie. * Fancy spojrzał w lewo, potem w prawo. * Zdenerwowany? * zapytał Jotun. * Kto, ja? A niby dlaczego miałbym być? Tacy jak ja chodzą tymi ulicami po nocy. * Mów. * On tam jest, szanowny panie. Stoi w tym samym miejscu, co przez ostatnie cztery dni. Ale część cum jest zdjęta. Gadałem ze znajomkiem, co pracuje dorywczo w dokach. Chodzą słuchy, że ruszają w górę rzeki. * Dokąd? * Do Millwall Docks. * Millwall Docks nie są jeszcze skończone, Fancy. Dlaczego mnie okłamujesz? * Nie kłamię, szanowny panie, naprawdę tak słyszałem. Millwall. Dziś rano. * Mam człowieka w Millwall, Fancy. Mówi, że będą zamknięci jeszcze przynajmniej tydzień. * Przepraszam szanownego pana. Jotun usłyszał jakiś szmer w zaułku za sobą i natychmiast zdał sobie sprawę, że Fancy go przeprosił za coś zupełnie innego. Przemknęło mu przez myśl, że ta mała gnida zdradziła go nie przez złośliwość, lecz raczej z chciwości. * Uciekaj stąd, Fancy... Wynieś się z Londynu. Jeśli jeszcze raz cię zobaczę, to wypruję ci flaki i nakarmię cię nimi. * Szanowny pan nie zobaczy mnie więcej. * Postaraj się o to dla własnego dobra. * Jeszcze raz przepraszam. Zawsze lubiłem... * Jeśli powiesz jeszcze jedno słowo, będzie ono twoim ostatnim. Idź. Fancy oddalił się biegiem i zniknął we mgle. Jotun szybko rozważył swoje możliwości. Kłamstwo Fancy'ego o Millwall oznaczało, że statek popłynie w dół, nie w górę rzeki. Jotun nie mógł do tego dopuścić. Teraz musiał zdecydować, czy mądrzej będzie uciec przed ludźmi, którzy zbliżają się do niego z tyłu, czy z nimi walczyć? Jeśli ucieknie, będą go ścigać, a wolał uniknąć zamieszania tak blisko doku. Załoga statku pewnie i tak już jest zdenerwowana, a musiał ich zaskoczyć spokojnych i niczego nieświadomych. Jotun odwrócił się w stronę zaułka. Było ich trzech. Jeden trochę niższy od niego, dwaj dużo niżsi, ale wszyscy barczyści z głowami w kształcie wiader. Uliczne opryszki. Rzezimieszki. Chociaż Jotun nie widział ich twarzy w słabym świetle, był pewien, że mają niewiele zębów, mnóstwo blizn i małe, złe oczy. * Dzień dobry panom. Czym mogę służyć? * Nie utrudniaj tego bez potrzeby * odparł najwyższy. * Noże, ręce czy jedno i drugie? ** zapytał Jotun. * Że jak? * Nieważne. Wybierajcie. No, dalej, załatwmy to. Jotun wyjął ręce z kieszeni i w tym samym momencie duży zaatakował go nożem, celując na wysokości bioder. Gdyby trafił, przeciąłby tętnicę udową lub rozpłatał podbrzusze. Jotun nie tylko był wyższy od bandziora, ale miał o co najmniej dziesięć centymetrów dłuższą rękę i wykorzystał to do zadania ciosu od dołu. W ostatniej chwili zamachnął się pałką i obszyta skórą ołowiana gruszka trafiła napastnika prosto w podbródek. Głowa podskoczyła mu do góry, zatoczył się do tyłu na swoich kompanów i osunął na ziemię. Nóż upadł z hałasem na bruk. Jotun dał susa naprzód, uniósł kolano do wysokości pasa i walnął obcasem buta w kostkę przeciwnika. Rozległ się trzask łamanej kości i oprych zaczął wrzeszczeć. Jego kompani zawahali się, lecz tylko na moment. Gdy przywódca zostaje powalony, banda często się rozprasza, ale ci ludzie byli przyzwyczajeni do łatwych walk. Ten z prawej ominął leżącego kompana, opuścił bark i zaatakował bykiem. Oczywiście użył podstępu. W rękawie miał ukryty nóż, który wyciągnąłby, gdyby Jotun go złapał. Jotun cofnął się o krok na lewej nodze, ugiął ją i skoczył naprzód, jednocześnie wyrzucając przed siebie prawą stopę. Atakujący dostał kopniaka w twarz. Jotun usłyszał odgłos miażdżonej kości. Opryszek opadł na kolana, zachwiał się i runął twarzą na ulicę. Ostatni napastnik wyraźnie się wahał. Jotun wiedział, czego mu potrzeba: tego przełomowego momentu, kiedy człowiek sobie uświadamia, że zginie, jeżeli nie podejmie właściwej decyzji. * Oni żyją * powiedział. * Jeśli się nie odwrócisz i nie odejdziesz, to cię zabiję. Mężczyzna znieruchomiał z wyciągniętym nożem. * Daj spokój, synu, czy naprawdę warto ryzykować? Opryszek opuścił nóż. Przełknął z trudem ślinę, pokręcił głową, odwrócił się i uciekł. Jotun też puścił się pędem, wypadł na Dock Road, przedarł się przez żywopłot i przeciął St. Andrews. Krótki zaułek doprowadził go do dwóch magazynów. Przebiegł między nimi, przesadził płot, wylądował twardo, wstał i wystartował dalej. Zwolnił, dopiero gdy usłyszał dudnienie drewna pod butami. Doki. Zatrzymał się i rozejrzał, ale zobaczył tylko mgłę. W którą stronę? Odczytał numer budynku nad swoją głową i pobiegł na południe. Po kilkudziesięciu metrach usłyszał na prawo od siebie plusk wody. Skręcił w tamtą stronę. Przed nim wyłonił się ciemny kształt. Próbując się zatrzymać, Jotun wpadł na stos skrzyń i zatoczył w bok. Gdy odzyskał równowagę, wskoczył na najmniejszą skrzynię i podciągnął się poziom wyżej. W dole dostrzegł powierzchnię wody. Spojrzał w górę rzeki. Nic nie zobaczył, więc popatrzył w przeciwnym kierunku. W odległości jakichś dwudziestu metrów zobaczył słabe żółte światło za wielodzielnym oknem, a powyżej, za relingiem, sterówkę statku. * Niech to szlag! * warknął. * Niech to diabli! Statek zagłębił się w mgłę i zniknął. Rozdział 1 Wyspa Chumbe, Zanzibar, Tanzania Rekiny śmignęły na obrzeżach ich pola widzenia. Sam i Remi Fargo tylko przez mgnienie oka widzieli smukłe szare kształty. Po chwili płetwy jak ostrza noży i machające ogony zniknęły za zasłoną wirującego piasku. Remi jak zwykle nie chciała przepuścić okazji do zrobienia zdjęć i jak zwykle poprosiła męża, żeby służył jako skala porównawcza, gdy wycelowała szybki aparat podwodny w żerujące drapieżniki. Sam mniej obawiał się rekinów niż upadku z piaszczystej mielizny w ciemną głębię Cieśniny Zanzibarskiej za jego plecami. Remi opuściła aparat, uśmiechnęła się za maską i pokazała mu znak „okej". Sam odetchnął z ulgą. Podpłynął do niej, uklękli razem na piasku i obserwowali przedstawienie. Był lipiec, sezon monsunowy u wybrzeży Tanzanii. Ciepły Wschodnioafrykański Prąd Przybrzeżny (EACC) płynie wtedy z południowego wschodu aż do południowego krańca Zanzibaru, gdzie rozdziela się na prąd brzegowy i pełnomorski. W trzydziestokilometrowej przestrzeni między Zanzibarem a kontynentem ryby są niesione na północ i powstaje tam lej pokarmowy dla rekinów. Remi nazywała go„ruchomym bufetem, któremu nie można się oprzeć". Fargowie uważali, by pozostawać w „strefie bezpieczeństwa", jak określali pięćdziesięciometrowy pas krystalicznie czystej wody przy wyspie Chumbe, za którym znajdowało się urwisko. Granicę trudno było przeoczyć: prąd płynący z prędkością około sześciu węzłów podrywał do góry wirującą zasłonę piasku wzdłuż mielizny. Sam i Remi nazwali tę linię „strefą pożegnania", bo przekroczenie jej bez liny ratunkowej oznaczało podróż w jedną stronę w górę wybrzeża. Mimo zagrożenia * a może właśnie z jego powodu * wyprawy na Zanzibar zaliczali do swoich ulubionych. Oprócz rekinów, pożeranych przez nie ryb, prądów i podwodnych burz piaskowych EACC przynosił ze sobą prawdziwe skarby. Przez stulecia tysiące statków przemierzało wody wzdłuż wschodniego wybrzeża Afryki, od Mombasy do Dar es*Salaam, a wiele z nich transportowało złoto, klejnoty i kość słoniową do miast kolonialnych imperiów. Mnóstwo zatonęło w Cieśninie Zanzibarskiej lub wokół niej. Zawartość ich ładowni rozsypała się po dnie i teraz wszystkie te skarby czekały, aż odpowiedni prąd je odkryje lub przemieści w zasięg nurków, takich jak Farg...
damdamok