znieczulenie wziewne.pdf

(623 KB) Pobierz

WETERYNARIA W PRAKTYCE

ANESTEZJOLOGIA

lek. wet. Katarzyna Siewruk, dr n. wet. Bartosz Pawliński, prof. dr hab. Zdzisław Gajewski, dr hab. n. med. Barbara Lisowska*

Katedra Chorób Dużych Zwierząt z Kliniką Wydziału Medycyny Weterynaryjnej SGGW w Warszawie

*Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny CMKP im. prof. Adama Grucy w Otwocku

Wybrane aspekty

znieczulenia ogólnego wziewnego

u psów i kotów

Znieczulenie ogólne – współczesne wymogi

Selected problems of general inhalation anaesthesia in dogs and cats.

General anaesthesia, current requirements

Skomplikowane, wymagające czasu oraz

niezwykle precyzyjnych i zaawansowa-

nych umiejętności operacyjnych, a tak-

że skomplikowanego instrumentarium,

zabiegi chirurgiczne, jak również ru-

tynowe terapeutyczno-diagnostyczne

mogą być bezboleśnie i jak najbezpiecz-

niej przeprowadzone dzięki zastosowa-

niu znieczulenia ogólnego. Najczęściej

to złożona, wieloetapowa procedura, wy-

magająca zastosowania kombinacji nie

tylko różnorodnych środków farmakolo-

gicznych o wielokierunkowym spektrum

działania, które należy obligatoryjnie

znać, ale również specjalistycznej apa-

ratury medycznej, niezbędnej do prze-

prowadzenia wielu jego odmian i rodza-

jów (21, 22). Sama procedura związana

jest z ryzykiem wystąpienia komplika-

cji przed-, śród- i pooperacyjnych, nieza-

leżnie od negatywnych następstw oraz

traumatyzacji samego zabiegu opera-

cyjnego. Pomimo integralnego ryzyka,

jakie za sobą pociąga, jest elementem

niezbędnym podczas przeprowadza-

nia wielu zabiegów – i to nie tylko ope-

racyjnych, zwłaszcza w medycynie wete-

rynaryjnej, ponieważ z założenia mamy

do czynienia z pacjentem niewspółpra-

cującym. Współczesne badania i osią-

gnięcia naukowe w dziedzinie aneste-

zjologii i intensywnej terapii czynią

znieczulenie ogólne coraz bezpieczniej-

szym, ograniczając występowanie jego

szkodliwych następstw (25, 26).

Zasadniczym celem znieczulenia

ogólnego jest wyłączenie czterech czyn-

ności organizmu, osiągane w wyniku

indywidualnego lub synergistycznego

zastosowania leków z różnych grup far-

makologicznych. Poprzez zastosowanie

iniekcyjnych lub wziewnych środków

anestetycznych dochodzi do kontrolo-

wanego, odwracalnego zniesienia przy-

tomności, odruchów oraz czucia bólu

i innych bodźców, zwanego znieczule-

niem ogólnym, a popularnie – aneste-

zją (1, 17).

Wieloetapowość, złożoność, a zara-

zem integralność to prymarne cechy

współczesnego sumowanego znieczu-

lenia ogólnego, uzyskiwanego za po-

mocą rozmaitych środków farmakolo-

gicznych, aplikowanych różnorodnymi

drogami oraz sposobami. Niezbędna

staje się dogłębna znajomość zakresu

działania stosowanych środków farma-

kologicznych, zarówno w wymiarze ich

działania podstawowego – anestetycz-

nego – oraz towarzyszących działań do-

datkowych, jak również nieuniknionych

skutków niepożądanych, uniemożliwia-

jących uzyskanie w pełni bezpiecznego

znieczulenia ogólnego. Stosowane środ-

ki farmakologiczne należy tak skompo-

nować, aby maksymalnie wykorzystać

synergizm ich działania w celu uniknię-

cia wysokich, niebezpiecznych stężeń

głównego anestetyku (9, 11).

Streszczenie

Skomplikowane zabiegi operacyjne, jak

również terapeutyczno-diagnostyczne,

mogą być bezboleśnie i bezpiecznie

przeprowadzone dzięki zastosowaniu

znieczulenia ogólnego. Głębokość znie-

czulenia wziewnego, w przeciwieństwie

do znieczulenia infuzyjnego, można szyb-

ko i płynnie dostosować do natężenia

bodźca nocyceptywnego z pola operacyj-

nego poprzez właściwą zmianę stężenia

głównego anestetyku we wdychanym po-

wietrzu. Współczesne badania i osiągnię-

cia naukowe w dziedzinie anestezjologii

i intensywnej terapii czynią znieczulenie

ogólne bezpieczniejszym oraz mniej obar-

czonym komplikacjami.

Słowa kluczowe

znieczulenie, znieczulenie ogólne, znie-

czulenie wziewne, środki do znieczule-

nia, pies, kot

Abstract

Complicated surgeries as well as thera-

peutic and diagnostic procedures can

be performed painlessly and safely using

general anaesthesia. The inhalation ana-

esthesia depth, as opposed to infusion

anaesthesia, can be quickly and easily ad-

justed to the intensity of nociceptive sti-

muli from the operation site, by changing

the main anaesthetic agent in the inhaled

air. Current research in anaesthesiology

and intensive care therapy allows for safer

general anaesthesia protocols.

Key words

anaesthesia, general anaesthesia, inhala-

tion anaesthesia, anaesthetic, dog, cat

Znieczulenie ogólne

infuzyjne i wziewne

– podstawowe różnice

Podczas znieczulenia infuzyjne-

go anestetyk podawany jest dożyl-

nie, natomiast w trakcie znieczulenia

PAŹDZIERNIK • 10/2013

www.weterynaria.elamed.pl

ANESTEZJOLOGIA

WETERYNARIA W PRAKTYCE

ryc. archiwum K. Siewruk

Ryc. 1.

Monitorowanie pacjenta podczas znieczulenia ogólnego;

Ryc. 2.

Wentylacja zaintubowanego pacjenta podczas znieczulenia ogólnego wziewnego;

Ryc. 3.

Znieczulenie ogólne

zbalansowane (znieczulenie wziewne z równoległą infuzją);

Ryc. 4.

Płynoterapia podczas znieczulenia ogólnego

wziewnego – bezpośrednio do dróg

oddechowych i płuc pacjenta – w po-

staci par gazu. Następnie zostaje roz-

prowadzony wraz z krwią do różnych

tkanek, a jego wchłanianie zależy bez-

pośrednio od następujących czynni-

ków: rozpuszczalności danego aneste-

tyku we krwi, pojemności minutowej

serca oraz różnicy ciśnień cząstkowych

między powietrzem pęcherzykowym

a krwią płucną (28). Naczelnym punk-

tem uchwytu anestetyków jest mózg,

a w szczególności błona komórkowa

neuronów, gdzie dochodzi do aktyw-

nej interakcji, z nasileniem ich czyn-

ności hamujących lub tłumieniem prze-

wodzenia bodźców w synapsach lub

zakończeniach aksonów, co wywołu-

je stan zwany anestezją (17). Głębo-

kość znieczulenia wziewnego, w przeci-

wieństwie do znieczulenia infuzyjnego,

można szybko i płynnie dostosować

do natężenia bodźca nocyceptywnego

z pola operacyjnego poprzez właściwą

PAŹDZIERNIK • 10/2013

www.weterynaria.elamed.pl

zmianę stężenia głównego anestetyku

we wdychanym powietrzu.

Znieczulenie wziewne z praktyczne-

go punktu widzenia można podzielić

na trzy fazy:

1. wprowadzenie, zwane indukcją;

2. podtrzymywanie, zwane kontynu-

acją;

3. wyprowadzanie, zwane wybudze-

niem (30).

W celu uniknięcia lub ograniczenia

stadium pobudzenia, a zarazem uzy-

skania bezpiecznego wprowadzenia,

znieczulenie wziewne może być po-

przedzone anestetykiem dożylnym

(indukcja infuzyjna) lub zastosowa-

ne poprzez podanie mieszaniny ga-

zów anestetycznych (indukcja wziew-

na) przez odpowiednią maskę lub

umieszczenie zwierzęcia w specjalnej

komorze, co polecane jest dla kotów

lub małych, zwłaszcza agresywnych,

psów (29). Indukcję wziewną przezna-

czonym do tego celu anestetykiem

można przeprowadzić z zastosowa-

niem maski lub komory indukcyjnej,

pamiętając o możliwości wystąpienia

wymiotów i aspiracji treści pokarmo-

wej do dróg oddechowych, co jest bez-

pośrednią przyczyną, często śmiertel-

nego, zachłystowego zapalenia płuc

(31). Zapach sewoﬂuranu jest mniej

drażniący niż izoﬂuranu, dlatego też in-

dukcja jest szybka, sprawna, a przede

wszystkim pozbawiona nieprzyjem-

nych, niebezpiecznych objawów towa-

rzyszących, szczególnie w przypadku

zastosowania dużego przepływu gazów

anestetycznych (4-5 l/min). Zwierzę na-

leży usunąć z komory i przeprowadzić

dalszy etap indukcji przy użyciu maski

w momencie utraty odruchów i przyję-

cia pozycji mostkowej lub bocznej, jed-

nak kontrola nad dostarczanym ane-

stetykiem jest minimalna, jak również

dochodzi do znacznego zanieczyszcze-

nia powietrza gazami anestetycznymi,

w tym momencie niebezpiecznymi dla

WETERYNARIA W PRAKTYCE

ANESTEZJOLOGIA

personelu, dlatego też nie jest to me-

toda rutynowa w przypadku małych

zwierząt, natomiast chętnie stosowa-

na u zwierząt laboratoryjnych, ptaków

oraz zwierząt egzotycznych (27, 24).

Najkorzystniejsze, a jednocześnie po-

zbawione większości komplikacji, jest

wprowadzenie preparatu po uprzed-

niej sedacji lub premedykacji szybko

działającym anestetykiem dożylnym

(metohexital, thiopental, propofol, eto-

midat), dzięki czemu faza indukcji jest

diametralnie skracana, co umożliwia

uniknięcie niepożądanej, niebezpiecz-

nej zarówno dla pacjenta, jak i per-

sonelu, fazy ekscytacji (18, 23). Nie-

mniej jednak preparaty indukcyjne

działają bardzo krótko, dlatego też na-

leży sprawnie przeprowadzić intuba-

cję dotchawiczą w celu kontynuowa-

nia znieczulenia metodą wziewną lub

zastosowania sztucznej lub wspoma-

ganej wentylacji. Wprowadzenie drogą

wziewną ma ograniczone zastosowanie

w praktyce klinicznej małych zwierząt

ze względu na rozmiar znieczulanego

zwierzęcia, różnice gatunkowe w reak-

cji na anestetyki wziewne oraz różni-

ce w ﬁzjologii procesów wymiany ga-

zowej (10, 12).

Niezbędna aparatura,

środki farmakologiczne

oraz rola anestezjologa

Znieczulenie wziewne obligatoryjnie

przeprowadzane jest jako znieczulenie

złożone, w celu poszerzenia marginesu

bezpieczeństwa głównego anestetyku

wziewnego, jak również zminimalizo-

wania jego objawów ubocznych. Obec-

nie najpopularniejsze wziewne środki

anestetyczne stosowane w praktyce kli-

nicznej małych zwierząt to: izoﬂuran,

sewoﬂuran oraz desﬂuran. Najnowszy

środek to ksenon, będący gazem szla-

chetnym o właściwościach anestetycz-

nych, cieszącym się rosnącą popular-

nością w medycynie, ale z powodu

wysokich kosztów jego pozyskiwania,

jak również konieczności posiada-

nia specjalnych kondensatorów oraz

wysoce wyspecjalizowanej aparatury

do znieczulenia wziewnego, obecnie

ma ograniczone zastosowanie w ane-

stezjologii. Ten gaz anestetyczny może

być stosowany wyłącznie w przypad-

ku w pełni zamkniętych i bezstratnych

układów znieczulających. Współczesne

doświadczenia udowodniły, że ksenon

bliski jest „ideału” anestetyku wziew-

nego, ale jego wysoki koszt nie pozwa-

la na szersze zastosowanie kliniczne

– zwłaszcza w medycynie weteryna-

ryjnej (13, 27).

Do przeprowadzenia znieczule-

nia ogólnego wziewnego wymagane

staje się posiadanie specjalistycznej

aparatury anestezjologicznej, dostar-

czającej pacjentowi w powietrzu wdy-

chanym mieszaninę gazów anestetycz-

nych w wybranych, ściśle określonych

proporcjach. Aparat do znieczulenia

wziewnego jest elementem nieodzow-

nym, natomiast w krótkim znieczuleniu

dożylnym lub przewodowym umożli-

wia konwersję znieczulenia bądź for-

sowną kontrolowaną lub wspomaganą

wentylację, będąc istotnym elementem

bezpieczeństwa w sytuacjach nagłej,

niespodziewanej depresji oddechowej

podczas samego znieczulenia ogólne-

go, jak również w sytuacjach bezpo-

średniego zagrożenia życia.

Obecnie aparaty do znieczulenia

ogólnego, oprócz najważniejszego mo-

dułu, umożliwiającego przeprowadze-

nie znieczulenia wziewnego, wyposa-

żone są dodatkowo w respirator oraz

aparaturę monitorującą zarówno pa-

rametry samego znieczulenia ogólne-

go, jak i parametry życiowe pacjenta –

podstawowe lub szczegółowe. Aparat

do znieczulenia wziewnego ma przede

wszystkim dostarczać par i gazów ane-

stetycznych w ściśle określonym, usta-

lonym stężeniu, jak również umożliwić

wymianę gazową w płucach – za pomo-

cą worka oddechowego lub zintegro-

wanego respiratora. Złożone układy

do podawania anestetyków wziew-

nych zapewniają także wentylację me-

chaniczną płuc, w pełni kontrolowaną

lub odpowiednio wspomaganą, a także

wyposażone są w moduły monitorują-

ce stan ogólny pacjenta podczas prze-

prowadzanego znieczulenia ogólnego

w stopniu podstawowym lub wysoce

szczegółowym, w zależności od rodza-

ju wykonywanego zabiegu operacyj-

nego (4, 15).

Anestezjolog nie tylko przygotowu-

je pacjenta do operacji chirurgicznej

lub innego zabiegu diagnostyczno-te-

rapeutycznego, ale także dba o jego

bezpieczeństwo w czasie jego trwania,

jak również roztacza nad nim opiekę

w okresie pooperacyjnym, aż do czasu

pełnego powrotu podstawowych para-

metrów życiowych pacjenta do normy.

Istnieje konieczność dysponowania nie

tylko podstawowymi środkami aneste-

tycznymi, ale również różnorodnymi

lekami analgetycznymi, anksjolityczny-

mi, miorelaksacyjnymi, aminami presyj-

nymi, środkami nasercowymi, których

umiejętne aplikowanie pozwala zmi-

nimalizować ryzyko samej procedury

znieczulenia. Należy zarazem posiadać

liczne środki umożliwiające odpowied-

nią płynoterapię oraz terapię krwioza-

stępczą (2, 6, 7).

Obecnie nie istnieje idealna metoda

znieczulenia ogólnego, pomimo nie-

ustannego wprowadzania wielu no-

wych, coraz bezpieczniejszych leków

oraz metod anestezji. Skuteczność po-

stępowania anestezjologicznego bez-

pośrednio skorelowana jest głównie

z trafną oceną patoﬁzjologii istniejące-

go schorzenia, a co za tym idzie – z za-

stosowaniem właściwej farmakoterapii,

uwzględniającej możliwe interakcje po-

szczególnych środków, prawdopodob-

ne wywoływane skutki uboczne czy

też charakterystyczne, wyróżniające

cechy gatunkowe oraz osobnicze da-

nego zwierzęcia (19, 20). Nowoczesne

środki farmakologiczne, jak również

odmienne drogi ich aplikowania, a do-

datkowo szczegółowe, konsekwentne,

PAŹDZIERNIK • 10/2013

www.weterynaria.elamed.pl

ANESTEZJOLOGIA

WETERYNARIA W PRAKTYCE

precyzyjne monitorowanie układu ser-

cowo-naczyniowego, oddechowego

i nerwowego, a także postęp w tera-

pii bólu, to zasadnicze komponenty

poprawiające bezpieczeństwo w pra-

cy anestezjologa, zwiększając tym sa-

mym bezpieczeństwo naszych pacjen-

tów. Dysponując wymaganą aparaturą

oraz niezbędną wiedzą medyczną, za-

wsze należy pamiętać, że w każdym

przypadku nieprzerwany nadzór spra-

wowany przez anestezjologa to głów-

ny warunek bezpieczeństwa każdego

przeprowadzanego znieczulenia ogól-

nego (10, 12, 16).

Przygotowanie pacjenta

i prowadzenie znieczulenia

Znieczulenie wziewne u psów i kotów

w bezpieczny, ekonomiczny i efek-

tywny sposób pozwala, w zależności

od potrzeby, na uzyskanie zarówno

uspokojenia, jak i utraty przytomności.

Z powodzeniem stosowane są różne

techniki anestetyczne, jak i ich kombi-

nacje, aby bezstresowo, farmakologicz-

nie, poskromić lub jak najbezpiecz-

niej ogólnie znieczulić dane zwierzę

(5, 12). W miarę możliwości powinny

być stosowane leki posiadające swoich

specyﬁcznych antagonistów, a intuba-

cja – przeprowadzona zawsze w mia-

rę możliwości, chociażby jako element

poprawy bezpieczeństwa wentylacji

spontanicznej. Obligatoryjne staje się

ciągłe monitorowanie stanu pacjenta,

aby rozpoznać i bezpośrednio zareago-

wać na wszelkie nieprzewidziane efek-

ty działania zastosowanych środków

farmakologicznych. Należy pamiętać,

iż u kotów leki pojedynczo podawane

podczas sedacji lub premedykacji, ta-

kie jak acepromazyna, diazepam, bu-

torfanol, mogą wywołać efekt zupełnie

przeciwstawny do oczekiwanego i nie

doprowadzą do uspokojenia oraz ﬁ-

zycznego poskromienia tak jak u psów,

dlatego też należy je kojarzyć z leka-

mi z innych grup farmakologicznych

w zmniejszonej dawce, aby zwiększyć

przewidywalność efektu, jak również

zminimalizować poszczególne działa-

nia uboczne, głównie w postaci nad-

miernej ekscytacji (5, 18, 23).

U psów na 4-6 godzin przed plano-

wanym znieczuleniem ogólnym, seda-

cją lub premedykacją należy odstawić

pokarm i wodę, natomiast u kotów –

na 2-6 godzin, z wyjątkiem zwierząt

Ryc. 5.

Aparat do znieczulenia ogólnego z respiratorem i modułem monitorującym;

Ryc. 6. 7.

Zapewnienie komfortu

termicznego podczas znieczulenia ogólnego

PAŹDZIERNIK • 10/2013

www.weterynaria.elamed.pl

WETERYNARIA W PRAKTYCE

ANESTEZJOLOGIA

bardzo młodych lub bardzo małych

i chorych, u których głodzenie i hipogli-

kemia są przeciwwskazane. Koty oraz

małe psy predysponowane są do hipo-

termii ze względu na swoje niewielkie

rozmiary i wysoce niekorzystny stosu-

nek masy do objętości, dlatego należy

ograniczyć do minimum czas trwania

zabiegu operacyjnego oraz powierzch-

nię ekspozycji otwartej jamy ciała. Na-

tomiast podczas wszelkich procedur

obowiązkowo należy zapewnić zwierzę-

ciu warunki komfortu cieplnego lub –

w razie zaistniałej potrzeby – dogrzewa-

nie w trakcie zabiegu operacyjnego lub

po jego zakończeniu (25, 26, 29).

Do przeprowadzenia znieczulenia

wziewnego w większości przypadków

polecana jest intubacja dotchawicza.

Aby właściwie dobrać rozmiar rurki

intubacyjnej z mankietem uszczelnia-

jącym, należy ocenić wielkość dane-

go zwierzęcia, a szczególnie wielkość

tchawicy, jego rasę i typ oraz charak-

ter danej procedury. Pośród psów i ko-

tów rasy brachycefaliczne mają zdecy-

dowanie mniejszą średnicę tchawicy,

co należy uwzględnić podczas doboru

rozmiaru i rodzaju rurki intubacyjnej,

jak również mniejszą średnicę samej

szpary krtaniowej oraz znacznie ogra-

niczoną przestrzeń gardłową, co do-

datkowo komplikuje całą procedurę.

Do zabiegów, podczas których wyma-

gane jest skręcenie szyi, należy zastoso-

wać usztywnione (zbrojone) rurki intu-

bacyjne, aby nie doszło do zaciśnięcia

ich światła i uduszenia zwierzęcia pod-

czas zabiegu operacyjnego. Rurki po-

zbawione mankietu uszczelniającego

stosowane są u bardzo małych zwie-

rząt. Należy pamiętać o zastosowaniu

sterylnego środka poślizgowego o wła-

ściwościach miejscowo znieczulają-

cych (12, 14).

Wybór rozmiaru oraz typu układu

anestetycznego oraz oddechowego

jest też ściśle skorelowany z rozmia-

rem i masą ciała znieczulanego zwie-

rzęcia. Układ okrężny powinien być

zastosowany u zwierząt o masie cia-

ła powyżej 3 kg, natomiast u zwierząt

mniejszych układ otwarty lub układ

z oddechem bezzwrotnym uważany

jest za bezpieczniejszy. Objętość pod-

łączanego do układu worka oddecho-

wego powinna być pięć razy większa

od objętości oddechowej danego osob-

nika, wynosząc średnio 10-15 ml/kg.

Wszelkie leki stosowane domięśnio-

wo lub podskórnie podczas preme-

dykacji należy podawać 10-20 minut

przed założeniem wenﬂonu i induk-

cją (16, 25, 26). Leki cholinolityczne

stosowane w premedykacji to przede

wszystkim atropina (20-40 ug/kg

i.m.,

i.v., s.c.).

i glikopyrrolat (5-10 ug/kg

i.m.,

i.v., s.c.).

Najczęściej stosowane tran-

kwilizery to acepromazyna (dawka

u psów to 0,1-0,2 mg/kg

i.m.)

– mini-

malna dawka całkowita to 4 mg, na-

tomiast u kotów dawka wynosi 0,05-

0,2 mg/kg

i.m.

– diazepam i midazolam

(u psów – 0,2-0,4 mg/kg

i.v.,

natomiast

maksymalna dawka całkowita to 5 mg,

u kotów – 0,1-0,2 mg/kg

i.v.).

Ostatnie

dwa leki stosowane są w większości wy-

padków w skojarzeniu z lekami opio-

idowymi. Indywidualne zaaplikowanie,

zwłaszcza u młodych i zdrowych psów

oraz kotów, może doprowadzić do eks-

cytacji zwierzęcia, natomiast u kotów –

do dezorientacji i niepokoju, co unie-

możliwia ich skuteczne, bezpieczne

poskromienie. W celu uzyskania anal-

gezji z wyprzedzeniem trankwilizery

kojarzone są z opioidami takimi jak

morﬁna (psy – 0,1-0,3 mg/kg i.m., koty

– 0,1-0,2 mg/kg

i.m.),

butorfanol (psy

i koty – 0,2-0,4 mg/kg

i.m.)

czy bupre-

norﬁna (psy i koty – 5-20 ug/kg i.m.).

Najczęściej stosowane leki z grupy al-

fa-2-agonistów to ksylazyna (psy i koty

– 0,2-1 mg/kg

i.m., i.v.)

medetomidyna

(u psów – 5-20 ug/kg

i.m., i.v.,

u kotów

– 5-40 ug/kg

i.m., i.v.).

oraz deksmede-

tomidyna. Aby rozszerzyć mechanizmy

działania przeciwbólowego (analgezja

multimodalna), można zastosować leki

niesteroidowe przeciwzapalne, takie jak

meloksykam (u psów – 0,2 mg/kg

i.m.,

u kotów – 0,3 mg/kg s.c.), karprofen

(psy – 4 mg/kg

i.m.,

koty – 2 mg/kg

s.c.)

(3, 9, 11, 23).

W celu indukcji znieczulenia ogólne-

go drogą infuzyjną można zaaplikować

pojedyncze preparaty farmakologicz-

ne lub ich zbilansowane kombinacje.

Po wykonaniu kateteryzacji żyły ob-

wodowej należy dokonać pojedynczej

iniekcji (bolus), odczekać (15-30 se-

kund) do momentu wystąpienia efek-

tu klinicznego i w zależności od potrze-

by zastosować kolejny bolus lub dalsze

kombinacje preparatów. W przypadku

indukcji propofolem lub etomidatem

żyła obwodowa powinna być o więk-

szej średnicy, ponieważ wyżej wymie-

nione środki powodują ból w momen-

cie aplikacji do naczynia o niewielkim

przekroju. Najpopularniejsze leki in-

fuzyjne indukujące znieczulenie ogól-

ne to: ultrakrótko działający barbitu-

ran – tiopental 2-5% (8-20 mg/kg

i.v.),

propofol (dawka dla psa – 4-10 mg/

i.v.,

dla kota – 3-10 mg/kg

i.v.)

oraz

ketamina (dawka dla psa – 5-10 mg/

i.v.,

dla kota – 2-6 mg/kg

i.v.).

Leki mniej popularne to: metoheksi-

tal 2% (3-8 mg/kg

i.v.)

oraz etomidat

(0,5-2 mg/kg

i.v.).Najchętniej

stosowa-

na kombinacja indukcyjna to diaze-

pam (0,25 mg/kg

i.v.)

i ketamina (5 mg/

i.v.).

W celu otrzymania mieszani-

ny zawierającej 2,5 mg/ml diazepamu

i 50 mg/ml ketaminy należy zmieszać

diazepam (5 mg/ml) oraz ketaminę (100

mg/ml) w równych proporcjach i stoso-

wać 1 ml mieszaniny na 10 kg zwierzę-

cia, czyli 0,1 ml/kg (6, 18, 23).

Intubacja dotchawicza wykonywana

jest najczęściej w pozycji mostkowej,

rzadziej w pozycji bocznej. W celu wi-

zualizacji krtani i wprowadzenia rurki

intubacyjnej jama ustna zwierzęcia po-

winna być szeroko otwarta, a język –

odciągnięty do przodu, przy wyprosto-

wanej głowie i szyi. Po wprowadzeniu

rurki dotchawiczej należy bezwzględ-

nie upewnić się, że znajduje się ona

PAŹDZIERNIK • 10/2013

www.weterynaria.elamed.pl

Plik z chomika:

neooone

Inne pliki z tego folderu:

Dermatologia w praktyce. Psy i koty, studium przypadków - Marcin Szczepanik.pdf (59297 KB)
POŁOŻNICTWO WETERYNARYJNE - W. Baier, F. Schaetz.pdf (16535 KB)
Tadeusz Frymus - Choroby zakaźne psów.pdf (198311 KB)
WartoÅ›ci referencyjne podstawowych badaÅ„ laboratoryjnych w weterynarii.pdf (68567 KB)
Zoonozy - Z. GliÅ„ski, K.Kostro, J.Buczek, cz. I.pdf (62649 KB)

znieczulenie wziewne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: