Boski_Pymander_Pimander_.pdf

(745 KB) Pobierz
Hermes Mercurius Trismegistus
BOSKI
PYMANDER
przełożyła Agata Staszewska
Armoryka
Sandomierz
Seria: ŚWIĘTE KSIĘGI, ŚWIĘTE TEKSTY, Nr 23
Redaktor serii: Andrzej Sarwa
Redaktor tomu: Elżbieta Sarwa
Projekt okładki: Joanna Sarwa
Fotografia na okładce: Marta Sarwa
Autor: Hermes Mercurius Trismegistus
Tytuł: Boski Pymander.
Przełożyła Agata Staszewska, podstawa przekładu:
THE DIVINE PYMANDER
of
Hermes Mercurius Trismegistus
IN XVII. BOOKS.
Translated formerly out of the Arabick into Greek, and thence into Latine, and Dutch, and now out of the original
into English; by Doctor [John] Everard.
London: Printed by Robert White, for Tho. Brewster, and Greg. Moule,
[1650]
Copyright © 2012 by for the Polish translation by Agata Staszewska
Copyright © 2012 for the Polish edition by Wydawnictwo „Armoryka”
Wydawnictwo ARMORYKA
ul. Krucza 16
27–600 Sandomierz
tel +48 15 833 21 41
e–mail: wydawnictwo.armoryka@interia.pl
http://www.armoryka.pl/
ISBN 978-83-64145-30-8
Konwersja:
PRZEDMOWA
ROZWAŻNY CZYTELNIKU,
Książka ta słusznie może rościć sobie miano najstarszej z wszystkich Ksiąg na
Świecie, będąc napisaną kilka stuleci przed czasami Mojżesza, czego spróbuję dowieść.
Oryginał (o ile nam wiadomo) został napisany po arabsku, a dotąd opublikowano kilka
przekładów, na grekę, łacinę, francuski, holenderski, etc., nigdy wcześniej jednak na
angielski. Wielka szkoda, że uczony tłumacz (dr Everard) nie dożył i nie otrzymał
honoru ani podziękowań należnych mu z rąk Anglików za jego dobrą wolę i trud przy
tłumaczeniu księgi tak nieskończonej wagi z języka oryginału na ich język ojczysty.
Odnośnie autora samej księgi należy rozważyć cztery sprawy, mianowicie: jego imię,
nauczanie, kraj pochodzenia i czasy, w których żył.
1. Imię, którym go zazwyczaj tytułowano, to Hermes Trismegistus, tj. Mercurius ter
Maximus lub po trzykroć najwspanialszy Posłaniec. I równie dobrze można go zwać
Hermesem, ponieważ był pierwszym Posłańcem na świecie (jak czytamy), który
przekazał wiedzę synom człowieczym, na piśmie i w inskrypcji. Z powodów, o których
później wspomnę, zwano go Ter Maximus.
2. Jego nauki objawią się przy jego Dziełach oraz we właściwym rozumieniu
znaczenia jego imienia.
3. Jeśli chodzi o kraj, był królem Egiptu.
4. Jeśli chodzi o czasy, wśród tych, którzy opisują tego boskiego, starożytnego autora,
nie obejdzie się bez kontrowersji odnośnie okresu, w którym żył. Niektórzy twierdzą,
że żył po Mojżeszu, podają takie skromne dowody: ponieważ nazwano go Ter Maximus:
ponieważ był uprzywilejowany [Franciscus Flussas] (wedle egipskich obyczajów) będąc
głównym filozofem, był najważniejszym z kapłanów: i stąd najważniejszą osobą w
rządzie, czy też królem. Lecz jeśli to wszystkie ich powody, musisz mi wybaczyć, że się
w takim razie z nimi nie zgodzę, a to z tego powodu, że według najbardziej uczonego z
jego uczniów [Geber, Paracelsus: Henricus Nollius w
Theoria Philosphia Hermeticae,
traktat pierwszy] zwano go Ter Maximus, gdyż posiadał doskonałą i dokładną wiedzę o
wszelkich sprawach tego świata, które podzielił między trzy królestwa (i nazwał je):
Minerałów, Roślin i Zwierząt, i celował w prawidłowym rozumieniu tych trzech
królestw; ponadto ponieważ zdobył i przekazał potomnym wiedzę o kwintesencji
całego wszechświata (który to wszechświat, jak wcześniej wspomniałem, podzielił na
trzy części), zwaną inaczej Eliksirem Filozofów, który stanowi zbiór wszelkich cnót
ziemskich i niebiańskich; wielu w swojej ignorancji zaprzecza istnieniu tego sekretu,
wielu szukało go ponosząc wielkie koszty, lecz nieliczni, choć istnieją, szczęśliwie
znaleźli, o tak, i są to Anglicy [Ripley, Bacon, Norton, etc.]. Mówi się, że opis tego
wspaniałego skarbu został odnaleziony na Szmaragdowej Tablicy, po potopie w Dolinie
Ebron. Zatem więc wymieniony wyżej dowód na to, że ów autor żył po Mojżeszu
wydaje się oparty na błędnych przesłankach: nigdzie też nie pojawia się, że żył w
czasach Mojżesza, choć niektórzy podzielają taką opinię, jak np. John Functius, który w
swojej Chronologii stwierdził, że Hermes przeżył dwadzieścia jeden lat zanim Mojżesz
otrzymał Prawo na pustkowiu. Jednak dowody, które on oraz inni przytaczają, mają o
wiele mniejszą wagę niż ten, który ja przedstawię, przemawiający za tym, że żył w
czasach przed Mojżeszem. Moje dowody są następujące:
Po pierwsze, ponieważ uważa się wśród starożytnych, że był pierwszym, który
wymyślił sztukę przekazywania wiedzy światu, na piśmie bądź w inskrypcji. Teraz, jeśli
tak było, to wedle wszelkiego prawdopodobieństwa żył przed Mojżeszem, ponieważ
powiedziano o Mojżeszu, że od dzieciństwa był biegły w całej egipskiej nauce [Dzieje
Apostolskie 7, 22], co nie mogłoby mieć miejsca bez pomocy literatury, a nie
słyszeliśmy o żadnej przed tą, którą wymyślił Hermes [rozdział X].
Po drugie, sam powiedział, że jest synem Saturna, a inni twierdzili, że Skrybą Saturna.
A teraz, Saturn według historyków żył w czasach Saruga, pradziada Abrahama
[Sanchoniaton]. Przyjmę jedynie do wiadomości jego podane w księdze Suda wnioski i
zadowolę się wiedzą, że żył nie tylko przed Mojżeszem, lecz także na długo przed nim.
Oto jego słowa: „Credo Mercurium Trismegistum sapientem Egyptium floruisse ante
Pharaonem” [Księga Suda].
W tej Księdze, choć jest bardzo stara, zawarto więcej wiedzy o Bogu i Przyrodzie niż
we wszystkich innych księgach świata, z wyłączeniem jedynie Pisma Świętego. Osoby,
które przeczytają ją z rozwagą i należytym zrozumieniem, będą mogły czuć się
zwolnione z obowiązku przeczytania innych książek, których autorzy roszczą sobie
pretensje do wiedzy Stwórcy i Stworzenia. Gdyby Bóg kiedykolwiek objawił się w
człowieku, objawiłby się w nim. Tak, jak ukazuje się w tej Księdze. To, że człowiek nie
posiadający wiedzy swoich przodków, gdyż – jak wcześniej powiedziałem – pierwszy
odkrył sztukę przekazywania wiedzy potomnym za pośrednictwem pisma, okazał się
tak wyniesionym bóstwem i tak wnikliwym filozofem, zdaje się bardziej zasługą Boga
niż człowieka. Dlatego też, zdaniem niektórych, przybył on z Nieba, a nie urodził się na
Ziemi [Goropius Becanus]. Księga ta zawiera prawdziwą filozofię, bez której nigdy nie
uda się osiągnąć wyżyn i prawdziwości Pobożności i Religii. Zgodnie z tą Filozofią,
Filozofem nazywam człowieka, który będzie badał i studiował wszystkie rzeczy, które
istnieją, ich porządek i to, jak – i przez kogo – są zarządzane, i z jakiej przyczyny albo w
jakim celu. Człowiek, który tego dokona, dziękować będzie Wszechmocnemu Stwórcy,
Strażnikowi i Zwierzchnikowi wszystkich rzeczy i będzie go podziwiać. A kto okaże w
ten sposób prawdziwą wdzięczność, zasłuży sobie na miano prawdziwie Pobożnego i
Religijnego. Z kolei człowiek prawdziwie Religijny dowie się coraz więcej czym jest
Prawda i gdzie się znajduje. Dzięki tej wiedzy stanie się jeszcze bardziej Religijny.
Chwała i splendor filozofii kryją się w próbie zrozumienia najwyższego Dobra, Źródła
wszelkiej Dobroci. Jak moglibyśmy zbliżyć się do tego Źródła, czy w ogóle odnaleźć je,
inaczej niż za pośrednictwem Strumieni? Działania przyrody to strumienie, które
wypływają ze Źródła Dobroci, którą jest Bóg. Nie podzielam niedouczonej i niemądrej
opinii osób, które twierdzą, że najwięksi filozofowie są jednocześnie największymi
ateistami, jak gdyby poznanie dzieła Boga i zrozumienie jego intencji widocznych w
procesach zachodzących w przyrodzie musiało wymagać od człowieka, by zaprzeczył
istnieniu Boga. Pismo [Księga Hioba] gani takie upojone poglądy, a doświadczenie im
przeczy. Spójrzcie, oto jest najwspanialszy Filozof, a zarazem największe Bóstwo!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin