Funky #005.pdf

(344 KB) Pobierz
Funky #5 ­ Przykłady z życia
"Funky"
Krzysztof Inglik
Po dwóch częściach rytmicznej zaprawy czas na konkretny przykład, można
powiedzieć z życia wzięty. Do lekcji użyjemy bowiem bardzo typowego groove, od
lat eksploatowanego w muzyce pop. Zbudowany jest on z dwóch taktów, po dwa
akordy na takt: Bm7 A7 | G7 F#7 ||
Na ostatniej ćwierćnucie tego groove znajduje się jeszcze akord C7 (zamiennik dla F#7), który tym razem pominiemy, żeby
zbytnio nie skomplikować sytuacji. Można powiedzieć, że gitara rytmiczna bardziej pełni tutaj rolę instrumentu perkusyjnego niż
harmonicznego. Nie musimy więc kurczowo trzymać się pełnych akordów. Zamiast tego spróbujmy skupić się na podkreśleniu
niektórych jej kolorów. W ćwiczeniach 1­6 prześledzimy kilka 
sposobów
na zagranie takiego akompaniamentu. Zredukujemy też
ilość dźwięków, od trójdźwięków do tłumionych, pojedynczych nut.
Ćwiczenie 1 wykorzystuje kilka akordów poznanych już wcześniej. Każdy z nich składa się tylko z trzech dźwięków, granych na
najwyższych trzech strunach. W połączeniu z mocnym funkowym kostkowaniem daje to dobrze słyszalny i wybijający się z tła
akompaniament. Ideą przewodnią tego ćwiczenia jest trzymanie głosów akordów jak najbliżej siebie oraz w miarę bliskie
umieszczenie basu i perkusji. Akord Bm7 ogrywamy czystym molowym trójdźwiękiem w pierwszym przewrocie: D, F#, B. W
przypadku akordu A7 gramy dźwięki C#, F# i B. Jest to górna część typowego, gitarowego opalcowania akordu A13 (w układzie
5x5677). Dla G7 używamy dźwięków: D, F, B, czyli G7 bez prymy. Takiego akordu używaliśmy w poprzedniej lekcji w ćwiczeniu nr
5 do ogrania E7. Takie samo opalcowanie użyjemy również dla F#7, przesuwając po prostu chwyt o pół tonu w dół ­ dźwięki C#,
E, A#.
Nie można załadować wtyczki.
 
Ćwiczenie 2 to przykład wykorzystania oktaw. Uzyskane brzmienie jest mniej agresywne, choć nadal wyraziste rytmicznie. Ideą
jest utrzymywanie granych nut blisko siebie, dzięki czemu uzyskana zostanie większa logika i czytelność akompaniamentu.
Prześledźmy teraz, w jaki sposób podkreślana jest tu harmonia. Akord Bm7 ogrywamy oktawą D­D, która jest jego tercją małą. Do
akordu A7 gramy oktawę dźwięku C#, czyli jego tercję wielką. Akord G7 ogrywamy ponownie oktawą dźwięku D, który dla G7
stanowi kwintę czystą. Taki sam interwał wystąpi w ostatnim akordzie, F#7, kiedy zagramy do niego oktawę dźwięku C#. Tak więc
zagraliśmy konsekwentnie tylko dwie oktawy (D i C#), ale zostały podkreślone odpowiednie interwały harmonii. Co więcej, mimo
oszczędności akompaniamentu, brzmi on bardzo melodyjnie i daje ciekawy klimat, który mnie osobiście kojarzy się z Santaną
(szczególnie jeśli zamiast C# użyjemy oktawy dźwięku E). Rytm użyty w tym ćwiczeniu jest jednym z najczęściej stosowanych ­
nałożenie 3 na 4 (akcentowana jest co trzecia szesnastka). Często używanym smaczkiem jest też triola zagrana pod koniec taktu
1.
Nie można załadować wtyczki.
  
Ćwiczenie 3 jest wariacją ćwiczenia 2. Rytm zostawimy ten sam, ale zmienimy interwał z oktawy na równie popularną sekstę. Po
raz drugi ograniczymy się tylko do dwóch interwałów. Zobaczmy jak podkreślona została tutaj harmonia. Dla akordu Bm7 dźwięki
D­B stanowią tercję małą i prymę. Dźwięki E­C# zagrane do A7 to jego kwinta czysta i tercja wielka. Ponownie zagrana para D­B,
lecz do akordu G7, staje się jego kwintą czystą i tercją wielką. W drugiej połowie 2. taktu mamy akord F#7 oraz parę dźwięków E­
C#, stanowiących jego septymę małą i kwintę czystą.
Nie można załadować wtyczki.
  
Ćwiczenie 4 znów opiera się na oktawach i nałożeniu rytmów (3 na 4). W pierwszym takcie i na początku drugiego rytm ten jest
jakby ponad podkładem. Natomiast w drugiej połowie taktu 2. gitara łączy się rytmicznie z tłem, podkreślając te same nuty co bas
i perkusja. Przeanalizujmy jakie dźwięki z harmonii podkreślone są tym razem. Oktawa F#­F# to kwinta czysta akordu Bm7. Kiedy
pojawia się A7, te same dźwięki stają się jego sekstą wielką, dając posmak akordu A13. Dla G7 przesuwamy rękę tylko o pół tonu
w dół i gramy oktawę F­F, czyli jego septymę małą. Taki sam interwał podkreśli kolejna para, E­E, kiedy dla F#7 przesuniemy rękę
pół tonu w dół. Ostatnia oktawa, F­F, pełni rolę przejściową. Jest to łącznik z następującą po niej parą F#­F#.
Nie można załadować wtyczki.
  
Ćwiczenie 5 to przykład wykorzystania w roli akompaniamentu fraz składających się z pojedynczych dźwięków. Jest to dość
często wykorzystywane, kiedy partia gitary ma być bardziej subtelna, na przykład w nagraniach takich muzyków sesyjnych jak:
Ritenour, Carlton czy Lorber. Nad tabem zaznaczone jest tłumienie strun prawą ręką (P.M.). Nie jest ono jednak tak mocne,
dające perkusyjny efekt, jak w rocku. Tutaj wymagane jest tłumienie bardziej delikatne, jakby w połowie pomiędzy typowym P.M. a
normalnie otwartą struną. W przeciwieństwie do wcześniejszych ćwiczeń, gdzie nie używaliśmy żadnych efektów, tym razem
dodamy lekki chorus. Efekt ten podkreśli nam w specyficzny sposób grane frazy. Po raz pierwszy zmieniamy też przełącznikiem
przetworniki ­ z bardziej agresywnej pozycji drugiej (mostek + środek) przenosimy się w łagodną pozycję czwartą (środek + gryf).
Często taki jednodźwiękowy akompaniament grany jest wyłącznie po pentatonice (tutaj Bm), bez względu na harmonię. My
zmodyfikujemy jednak niektóre dźwięki tak, aby odzwierciedlały one progresję z podkładu. I tak, przy akordzie Bm7 używamy
wspomnianej pentatoniki, uważając na dźwięk pojawiający się na drugiej strunie (D ­ tercja mała). Przy A7 przesuwamy się z tego
dźwięku o półton w dół, dzięki czemu uzyskamy tercję wielką dla tego akordu. Kiedy pojawi się G7 wracamy półton w górę do D
(kwinta czysta dla G). Przy F#7 modyfikujemy dwa dźwięki: na strunie 3. dodajemy nutę A# (tercja wielka dla F#) oraz jak
wcześniej C# (co da kwintę czystą dla F#). Końcówka to sekwencja po pentatonice Bm.
Nie można załadować wtyczki.
  
Ćwiczenie 6 to wariacja ćwiczenia 5 ­ zachowujemy rytm, a zmieniamy dźwięki. Tym razem dla Bm7 jest to kolejno: pryma, tercja
mała i kwinta czysta. Dla A7: nona wielka, tercja wielka i kwinta czysta. Dla G7: tercja wielka, kwinta czysta i septyma mała. Dla
F#7: tercja wielka, kwinta czysta i pryma. Zwróćmy uwagę na końcówkę każdego z taktów ­ przerywamy tam P.M. grając akcent
dźwiękami tłumionymi lewą ręką. Wprawdzie "Siostry" lubią klaskać na 2, ale my, bracia, wolimy klaskać na 4 :) i tu podkreślamy
tę właśnie część w takcie. Życzę powodzenia w ćwiczeniach. Jeśli macie jakieś pytania to chętnie odpowiem.
Nie można załadować wtyczki.
  
Dziękuję Robertowi Wysockiemu za pomoc w realizacji nagrań.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin