Czołgowy miotacz ognia Flammpanzer II Flamingo1939.pdf

(21580 KB) Pobierz
NIEMCY
Technika lądowa
BRON
1939
Pojazdy specjalne
Czołgowy miotacz ognia Flammpanzer II Flamingo
Flammpanzer II Sd.Kfz.122, PzKpfw II (F) Flamingo
Dane taktyczno-techniczne Flammpanzer II
Typ:
samobieżny miotacz ognia.
Prototyp:
1939.
Lata produkcji:
1940-1942.
Producent:
MAN.
Wyprodukowano:
155 egzemplarzy.
Wycofanie ze
służby:
1942.
Załoga:
3 osoby.
Długość:
4,9 m.
Szero-
kość:
2,4 m.
Wysokość:
1,85 m.
Masa bojowa:
12000
kg.
Trakcja:
gąsienicowa.
Napęd:
silnik 6-cylindrowy,
gaźnikowy, chłodzony cieczą silnik rzędowy typu May-
bach HL 62 TRM o pojemności 6191 cm³ i mocy 103 kW
(140 KM).
Transmisja:
mechaniczna.
Opancerzenie:
pancerz stalowy o grubości 14,5 - 30 mm.
Prędkość
maksymalna:
na drodze 55 km/h.
Zdolność pokony-
wania przeszkód:
brody bez przygotowania 80 cm, rowy 1,7 m, ściany pionowe 42 cm.
Zasięg:
250 km.
Uzbrojenie:
strzeleckie karabin maszynowy MG 34 kal. 7,92 mm (1000 naboi) oraz dwa miotacze ognia.
Flammpanzer II (Sd.Kfz.122) (Pz-
Kpfw II (F), Flamingo) to niemiecki samo-
bieżny miotacz ognia na podwoziu czołgu
PzKpfw II.
21 stycznia 1939
roku Waffenamt
polecił opracowanie konstrukcji i wykonanie
serii próbnej (zerowej) specjalnego czołgu
wyposażonego w miotacz płomieni. WaPruf
6 (wydział konstrukcyjny Waffenamtu) przed-
stawił wytyczne techniczne producentom
czołgu PzKpfw II, tj. zakładom Maschinenfa-
brik-Ausburg-Nurnberg, które miały opraco-
wać podwozie oraz zakładom Daimler-Benz,
które były odpowiedzialne za konstrukcję
2
kadłuba i wieży. W rezultacie, w
oparciu o podwozie czołgu Pz-
Kpfw II Ausf. D/E skonstruowano
pojazd wyposażony w
dwa mio-
tacze płomieni
(najczęściej typu
Flamm 40)
umieszczone na błot-
nikach czołgu. Miotacze były
zabudowane w tzw. Spitzkopfe
pozwalających na prowadzenie
ostrzału w zakresie 180° - po 90°
w obie strony. Każdy miotacz
płomieni posiadał własny zbiornik
cieczy zapalającej o pojemności
160
litrów, pozwalający na odda-
nie 80 „strzałów" o długości 2-3
sekund. Zasięg miotaczy wynosił
do
35
m. Ciecz zapalająca (mie-
szanina nafty i benzyny) była
wyrzucana za pomocą sprężone-
go azotu zgromadzonego w czte-
rech zbiornikach ciśnieniowych
umieszczonych w kadłubie czoł-
gu, a zapalana za pomocą spe-
cjalnej acetylenowej „zapalnicz-
ki".
Uzbrojenie
dodatkowe
czołgu, oznaczonego
Panzer II
Sd Kfz 122 (F)
lub Flammpanzer
II - stanowił karabin maszynowy
Rheinmetall-Borsig MG 34 kalibru
7,92 mm umieszczony w wieży w
standardowym jarzmie kulistym
Kugelblende, z zapasem amunicji
1000 naboi (12 lub 24 magazyn-
ki). Karabin maszynowy mógł się
przemieszczać w pionie w zakre-
sie od -10° do +20°.
Trzyosobową
załogę
stanowili, kierowca, radiotelegra-
fista i dowódca, który był jedno-
cześnie strzelcem karabinu ma-
szynowego i obsługiwał miotacze
płomieni. Kierowca i radiotelegra-
fista zajmowali miejsca z przodu
pojazdu, zaś dowódca w wieży.
Opancerzenie czołgu wynosiło od
14,5 do 30 mm (płyta czołowa
kadłuba i przód wieży).
Napęd
czołgu stanowił
sześciocylindrowy, rzędowy silnik
gaźnikowy, chłodzony cieczą, typu
Maybach HL 62 TRM, o mocy 103
kW (140 KM). Skrzynia biegów
półautomatyczna typu Maybach
SRC 14479 posiadała siedem bie-
gów do jazdy do przodu i bieg
wsteczny. Czołg wyposażony był w
drążki skrętne, sterowanie odbywa-
ło się za pomocą sprzęgieł bocz-
nych.
Prototyp, z pancerzem wy-
konanym ze stali zwykłej, został
ukończony w lipcu 1939 roku. Je-
sienią 1939 roku wyprodukowano
serię 46 podwozi, natomiast w mar-
cu
1940
roku dostarczono 43 czołgi
PzKpfw II Sd.Kfz 121 Ausf. D/E. Na
3
podstawie rozkazu z 8 marca, 10 czołgów PzKpfw II Sd.Kfz 121 Ausf. D przekazano do 25. Pułku Pancernego 7. Dywizji
Pancernej, a 20 czołgów Ausf. D/E 10. Pułku Pancernego 8. Dywizji Pancernej.
Pojazdy I. serii nosiły numery
seryjne podwozia Fgst 27001-27085 i
27801-27000. Wyprodukowano 86
czołgów i prototyp, który otrzymał
standardowe opancerzenie. Dodatko-
wo wykonano 3 kadłuby. Łączna pro-
dukcja wyniosła zatem 90 pojazdów.
Ostatnie 3 czołgi ukończono w lutym
1941 roku, gdy do zakładów Weg-
mann dotarły podwozia.
8 marca Waffenamt zamówił
kolejne 150 Flammpanzerów II z II.
serii o numerach podwozi Fgst 27101-
27250. Planowano dostarczanie po 30
czołgów miesięcznie, lecz produkcji
nie uruchomiono, bowiem postano-
wiono wykonać tylko 90 Flammpanze-
rów II, a pozostałe 60 podwozi wyko-
rzystać do budowy czołgów PzKpfw II
Ausf. D. Produkcja podwozi została
ukończona latem 1941 roku. W mię-
dzyczasie postanowiono jednak wy-
produkować 150 czołgów z mio-
taczami płomieni. Produkcja seryjna rozpoczęła się w styczniu
1940 roku, zaś produkcję serii 90 pojazdów (87 czołgów i 3 czołgi
rezerwowe) ukończono w październiku 1940 roku. W marcu 1940
roku do zakładów Wegmann dostarczono z jednostek bojowych
dalszych 30 czołgów, z których wykonano 16 Flammpanzerów II i
9 ostatnich pojazdów w styczniu 1942 roku. W sierpniu 1941 roku
rozpoczęto realizację kolejnej dostawy obejmującej 150 czołgów,
z których zbudowano jednak tylko 65. Ogółem przebudowano 155
czołgów. Ostatecznie 20 grudnia 1941 roku Waffenamt postanowił
wykorzystać podwozia do produkcji dział samobieżnych Marder II.
Do przebudowy na działa samobieżne, niezbędne do walki z so-
wieckimi czołgami T-34 i KW, wykorzystano nawet 62 ukończone
już czołgi, z których zdemontowano wieże i miotacze płomieni.
Zbudowane miotacze ognia skierowano do batalionów samobieżnych miotaczy ognia (Flammpanzer
Abte-
ilung).
Stanowiły one wyposażenie trzech batalionów miotaczy płomieni: Panzer Abteilung (Flamm)
101, 102, 103.
Wzię-
ły one udział w ataku na ZSRR (plan Barbarossa). Walki wykazały że samobieżne miotacze ognia są skutecznym środ-
kiem walki w mieście, ale słabe opancerzenie Flammpanzerów II powodowało że były one łatwo niszczone przez ogień
przeciwnika. Ostatecznie ocalałe Flammpanzery II wycofano z uzbrojenia w
1942
roku, a ich podwozia wykorzystano do
budowy dział samobieżnych.
4

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin