Kiedyś na Ślonsku Kiedyś na Ślonsku cołkimi dniami, bjoły hanysy sie z gorolami. Z godki szło poznać kery je kery, bezto sie prali jak indjanery. Chłopy z chłopami, baby z babami, tłokli sie solo i rodzinami. Chude szkelety, wyżarte byki furgaly kable i scyzoryki. Różne tu boły łomoty i trzaski, lamynty, przeklyństfa, skomlynja i wrzaski. W końcu Pon Boczek te larmo usłyszoł, poważnie sie wnerwioł i wszystkich wymiyszoł. Malice doł Zynka, Zbychowi doł Hajdla, wcisnoł gorola rodzinie łod Zajdla. Hanysa kupjoła se baba z Rzeszowa, wdowa po jednym górniku z Knurowa. Jygna łod Dziubów wyszła za wdowca co Gierek w aktówce go przywióz ze Sosnowca. Ginter kobjytka wzion se z Czeladzi, Pon Boczek pedzioł: że se poradzi. Ksiegowo Kowalsko co mieszko w bloku dostała Hanysa banioka z przetoku. Zep z warszawiankom krótko jest w związku, a juz zajyżdżo dziołcha po ślonsku. Bajtle zaś łod nich próbują mówić i choć to krojcoki dajom sie lubić. Małe hanysy lubiom fandzolić jak chcom znerwować małych goroli. I teroz już wszyndzie, w kościele i szkole, som i hanysy, som i gorole. Jedni chcom drugim sie przypodobać, bo hanys chce mówić, a gorol godać.
chomiczany