HINDUIZM Mianem hinduizmu określa się pewien okres historyczny i kulturowy, a także religię. Po wedyzmie i epoce brahmanów jest to trzecia faza religii indyjskiej. Występuje tutaj duża liczba bóstw i różnorodne formy kultu. Stwarza to pozory występowania w obrębie hinduizmu różnych religii. Filozofia dostrzega jednak w tym pozornym politeizmie monoteizm: tak naprawdę cześć oddaje się jednemu Bogu objawiającemu się w rożnych postaciach. Na czele panteonu hinduistycznego stoją trzej wielcy bogowie: Brahma, Wisznu i Siwa. Brahma symbolizuje tworzenie, Wisznu trwanie, a Siwa pierwiastek niszczący. Hinduizm wyróżnia cztery drogi zbawienia rozumianego jako wyzwolenie z kołowrotu reinkarnacji: Bhaki (oddanie, miłość do boga) Dhjana (rozmyślanie, kontemplacja) Dżniana (poznanie boga, absolutu) Karma (droga czynu – bezinteresowne wykonywanie obowiązku). Czwarta droga umożliwiała wyzwolenie przeciętnemu człowiekowi, który postępował według zasad moralnych właściwych dla jego grupy społecznej. Często spotykaną i bardzo starą formą dążenia do zbawienia była asceza. Asceci ograniczali potrzeby fizyczne, co nierzadko graniczyło z samoudręczeniem. Ich celem miało być osiągnięcie potęgi magicznej (niewrażliwość na ból, zatrzymanie oddechu, czytanie w myślach innych osób, lewitacja itp.), a w konsekwencji osiągnięcie wyzwolenia.
omik007