Ksiądz Paweł zrzuca sutannę.pdf

(510 KB) Pobierz

> > REPORTAŻ POLSKI > > > > > > > > > > > >> > > > > >

Znajomy ksiądz:

Odchodzą. To już trzeci w tym roku. Jeden odszedł

dla baby, drugi dla faceta, a teraz Paweł.

A co było z Pawłem nie tak?

Wiesz... Z nim to poważniejsza sprawa.

Dziecko?

Nie.

Przestał wierzyć?

Nie, nie.

Przekręty?

Nic z tych rzeczy, które się czasem zdarzają.

To co?

Ksiądz wyjmuje pogniecioną kartkę.

Masz, czytaj. List do biskupa, właściwie kopia listu.

Paweł napisał.

Zaczyna się tak: „Czcigodny Księże Biskupie...” i dalej:

„Moja decyzja o odejściu z kapłaństwa jest podyktowana

motywami wyłącznie moralnymi. Nie mam skłonności

homoseksualnych, nie jestem pedofilem, nie mam dzieci ani

kochanek...”

Dasz mi do niego telefon?

Nie mam. Paweł się odciął, schował. Nie odpisuje na

maile, zmienił numer telefonu. Mam jego stary, domowy

adres. Chcesz - napisz, może odpowie.

KSIĄDZ PAWEŁ ZRZUCA SUTANNĘ

***

Poproszę znaczek na list - wieki całe nie wysyłałam

zwyczajnego listu. Pocieszam się, że on najwyraźniej lubi

listy. Lubi pisać, może i czytać. Priorytet. Dwa złote

trzydzieści pięć groszy.

Adresuję kopertę. Szanowny Pan? Na wszelki wypadek

robię jakiś artystyczny bazgroł, żeby było ładniej.

Jak to wygląda?! Normalnie napisz Sz.P. - strofuje

mnie mąż. Kupuje drugą kopertę i sam wypisuje: Sz.P.

Paweł, ulica, numer domu, nazwa mazowieckiej wsi. Jako

nadawcę wpisuje siebie. - Listy od kobiety do gościa, który

zrzucił sutannę? Chcesz, żeby cała wieś gadała? Wykluczone.

„Niech

będzie

pochwalony

Jezus

Chrystus.

Chcielibyśmy się z Księdzem spotkać, tu nasze maile

i telefony”.

Chyba tak trzeba. Delikatnie. Żeby się nie wystraszył.

Żeby nie wyrzucił, zanim doczyta do końca.

***

Po tygodniu przychodzi mail. Może się spotkać, czemu

nie. Umawiamy się u nas w domu, nie będziemy przecież

rozmawiali w knajpie. Robię obiad.

Przyjeżdża punktualnie. Ubrany w czarną bluzę

z kapturem, czarne spodnie, biały t-shirt.

> > REPORTAŻ POLSKI > > > > > > > > > > > >> > > > > >

Nie ma krzyżyka na szyi ani różańca na palcu,

ale żegna się przed jedzeniem.

Młody, przed trzydziestką. Mówi szybko, składnie,

logicznie, konkretnie, bez zbędnego trajkotania. Często się

uśmiecha, rzuca zabawnymi anegdotami „ze światka

księżowskiego”. Już nabrał dystansu do tego, co było. I do

siebie też. Miał czas, żeby wszystko jeszcze raz przemyśleć,

podsumować.

- Od kiedy odszedłem, czuję spokój - przyznaje. - Mam

ten komfort, że tam, gdzie teraz mieszkam, nikt nie wie,

że byłem księdzem. Nie muszę omijać tematu, po prostu nikt

nie pyta. Zacząłem kolejne studia. Prawo. Na roku uczy się

kilkuset studentów, cały czas poznajesz kogoś nowego. Mój

wiek też nikogo nie dziwi, są starsi. Na przykład w mojej

grupie jest Ewa, która ma męża, dwoje dzieci, 36 lat na karku

i tak jak ja dopiero zaczęła prawo. Wiemy o sobie tyle, ile

trzeba. Zupełnie inaczej niż w seminarium, gdzie wszyscy

o wszystkich wiedzą wszystko, gdzie prawie nie ma miejsca

na prywatność.

Moje powołanie to nie było jakieś wielkie bum.

Nie było wielkich znaków, niebiosa nie upomniały się o mnie

w jednej chwili, jak o Szawła pod Damaszkiem. Było jak

zwykle - pobożny chłopak z wioski, który co niedziela czyta

podczas mszy, gorliwie służy jako ministrant, rozmawia

z księżmi - każdy widział we mnie przyszłego księdza.

W pewnym momencie mojego życia po prostu już nie było

innego wyjścia.

KSIĄDZ PAWEŁ ZRZUCA SUTANNĘ

Masz 19 lat, gdy chcesz być księdzem i blisko 30,

gdy już nie chcesz. Co się zmieniło?

Wszystko. Po maturze decyduję: idę do seminarium.

Najbliższe jest w Płocku. Seminarium ma ponad 300 lat.

Biały gmach ukryty za furtą. Wielkie okna, sklepienia

sufitów, gustowne ornamenty. W ogrodach zielone alejki,

figurki świętych. Cisza. Spokój. Na ścianach wąskich

korytarzy tablice z czarno-białymi fotografiami kleryków,

którzy tu stawali się księżmi. Poważne oblicza młodych

chłopców w sutannach, czasem w drucianych okrągłych

okularach, jak u świętego Maksymiliana Kolbego.

Po trzydziestu, czterdziestu na kursie. Gładkie pobożne

twarze, idealna szarzyzna starych fotografii, bez jednego

pryszcza i głupich min. W sieci można obejrzeć współczesne

tableau - sześciu, góra dziesięciu kleryków na tle

rozgwieżdżonego

nieba

albo

olimpijskich

kółek.

Kicz, aż zęby bolą, taka moda. Po drugiej stronie wisi poczet

rektorów. Legenda głosi, że gdy skończy się miejsce

na ścianie, zamkną seminarium. Klerycy z rozbawieniem

odmierzają, że zostało miejsca na dwóch, góra trzech

rektorów.

Na rozmowę kwalifikacyjną do seminarium

przyjeżdżam z proboszczem parafii z moich rodzinnych

stron jego samochodem. Ksiądz proboszcz tego dnia

ma obronę swojej pracy magisterskiej, więc wysyła mnie

po flaszkę na Stare Miasto. Kupuję chyba „Stocka”.

> > REPORTAŻ POLSKI > > > > > > > > > > > >> > > > > >

W Płocku byłem wcześniej kilka razy, bo tu odbywały się

olimpiady szkolne, ale seminarium widzę po raz pierwszy.

I tę wolno otwierającą się bramę. Akurat ją zapamiętałem.

Nawet tak wtedy pomyślałem, że wkraczam do innego

świata. Chciałem być częścią tego świata.

Przyjęcie do seminarium to właściwie pro forma.

Trzeba mieć maturę i tyle. Zresztą jako finalista olimpiady

z teologii katolickiej i tak jestem zwolniony z egzaminów.

Podczas rozmowy kwalifikacyjnej, w formie egzaminu

ustnego, ówczesny prorektor pyta mnie tylko o relację wiary

i rozumu. Papież Jan Paweł II właśnie jest z pielgrzymką w

Szwajcarii, więc jeszcze o tę pielgrzymkę.

To było wielkie przeżycie. Pamiętam, że po rozmowie,

gdy czekałem na proboszcza, wyszedł do mnie kleryk,

którego znałem z sąsiedniej parafii. Poczułem się prawie jak

u siebie. Nie mogłem się doczekać, aż do nich dołączę.

Jakie jest życie kleryka? Nie będę opowiadał o praniu

przepoconych koszul i brudnych paznokciach albo

przypadkach złapania kleryków na masturbacji. Nie wiem,

dlaczego ludzi to tak interesuje, reportaże krążą w internecie.

Tak jakby seksualność była w seminarium najważniejszą

sprawą. A przecież są o niebo ważniejsze rzeczy.

Przekraczam progi seminarium jako zwykły, prosty

kleryk, który chce być księdzem, służyć Panu Bogu

i ludziom. Dużo czytam, modlę się, gorliwie przygotowuję do

kapłaństwa, a nadzieje o byciu księdzem nie gasną

aż do trzeciego roku. Wtedy nagle zaczęli mi wmawiać,

że moim największym problemem jest ojciec, który zmaga

KSIĄDZ PAWEŁ ZRZUCA SUTANNĘ

się z chorobą alkoholową. A bycie dorosłym dzieckiem

alkoholika - tłumaczą mi wykładowcy - ma poważne

konsekwencje i nawet jeśli teraz ich nie odczuwam, zapewne

pojawią się w przyszłości. Przez ojca alkoholika można

nawet nie dostać upragnionych święceń. A ja przecież

tak bardzo chcę być księdzem. Ojciec duchowny ma

rozwiązanie: terapia dla DDA.

Dorosłe Dziecko Alkoholika to niechciany i bezlitosny

spadek po rodzicu, który pił. Balast emocjonalny,

psychiczny,

duchowy,

który dziecko unosi na swych

wątłych, dziecięcych barkach, a potem niesie przez

życie. DDA przyjmuje jedną z czterech ról, które rzutują

na jego życie - bohatera, który zastępuje rodzicowi

współmałżonka, a rodzeństwu rodzica i mając kilka,

kilkanaście

lat,

staje

się

głową

rodziny,

albo kozła ofiarnego, który wierzga, buntuje się,

sprawia

problemy

wychowawcze,

albo też dziecka we mgle, które ucieka w swój świat

wewnętrzny, alienując się coraz bardziej, wreszcie

maskotki, która wchodzi w rolę duszy towarzystwa,

rozładowującej napięcia i wyczuwającej potrzeby

innych. Paweł był bohaterem...

Terapia opiera się na przekonaniu, że na alkoholizm

choruje cała rodzina, więc uzdrowić należy nie tylko

pijącego rodzica, ale i innych członków systemu

rodzinnego.

> > REPORTAŻ POLSKI > > > > > > > > > > > >> > > > > >

Wtedy jeszcze nie rozumiałem, że psychologia to dziś

królowa nauk. Przyjmowałem wszystko bez zastrzeżeń,

ufałem im. Skoro ojciec duchowny mówi, że nawet jeśli teraz

nie mam żadnych problemów z relacjami czy autorytetami,

to prędzej czy później się pojawią, to znaczy, że ma rację.

Ojciec duchowny to w seminarium twój spowiednik

i kierownik duchowy. Kiedyś takie kierownictwo nie było

obowiązkowe, trzeba było tylko spowiadać się co dwa, trzy

tygodnie i raz na semestr odbyć rozmowę. Potem zasady

zmieniono i teraz każdy kleryk wybiera z grona kilku ojców

duchownych swojego kierownika, spowiada się u niego

i konsultuje z nim wszystkie ważniejsze decyzje,

rozmyślania, poglądy, wątpliwości duchowe, emocjonalne,

moralne.

Nie ja jeden mam problem z pijącym rodzicem, więc na

terapię do ośrodka pod Poznaniem jedziemy w pięciu.

To standardowa terapia oparta na programie dwunastu

kroków. Jej założeniem jest, że choruje cała rodzina

alkoholika.

Pomogło?

Jak cholera. Przytyłem trzydzieści kilo, zaczęła się

we mnie rodzić nienawiść do własnego ojca i każdego

autorytetu oraz agresja, z którą zmagam się do dziś.

Mój współlokator w seminarium przyznał kiedyś, że jak

wracałem z tygodniowej sesji, to bał się do mnie odezwać,

bo nigdy nie wiedział, czy nie wybuchnę, taki byłem

nerwowy. Potem było jeszcze gorzej. Od jesieni 2008 roku

ksiądz X., opiekun naszego roku, który jest psychoterapeutą,

KSIĄDZ PAWEŁ ZRZUCA SUTANNĘ

rozpoczyna terapię grupową dla naszego rocznika. To modna

w ostatnich latach terapia z elementami ustawień rodzinnych

według metody Berta Hellingera, byłego księdza katolickiego

i misjonarza. Hellinger sam przyznaje, że wiele

ze stosowanych w swojej terapii praktyk wysnuł z obserwacji

plemienia Zulusów. Zresztą na stronach propagujących

tę terapię niektórzy terapeuci nie kryją swoich związków

z szamanizmem. Niebezpieczna terapia. Niby podobna

do terapii systemowej, ale jednak Niemieckie Towarzystwo

Systemowe zdecydowanie się od niej odcina.

Wygląda to tak - grupa wciela się w członków rodziny

pacjenta. Nie tylko tych żyjących, ale i zmarłych, nawet kilka

pokoleń wstecz. Pacjent to ogląda, a na podstawie relacji,

które tworzą przypadkowe osoby względem siebie,

ma poznać prawdę o swojej rodzinie. Prowadzący terapię

interpretuje zachowania. Trzeba wsłuchać się w siebie.

Wszystko jest ważne. Również to, że na przykład kogoś

zaswędzi prawe ucho. Albo że komuś zrobiło się niedobrze.

Nikt nie wie, jak to się dzieje, że osoby, które nie mają

pojęcia, kim byli ich odlegli przodkowie, nagle uzyskują

dostęp do tajemnic sprzed lat. Ponoć istnieje „wspólna dusza”

i wspólne „pole wiedzące”. Ponoć.

Terapii blisko do tezy lansowanej przez wiele

środowisk kościelnych, zwłaszcza związanych z Odnową

Duchu

Świętym,

tak

zwanym

grzechu

międzypokoleniowym. Na przykład grzech aborcji babci

może stać się źródłem cierpień jej córki czy wnuczki, która

bierze na siebie jej winę. Bo w systemie przeszłości każdy

> > REPORTAŻ POLSKI > > > > > > > > > > > >> > > > > >

ma swoje miejsce. I osoba wykluczona, nawet z zaświatów,

musi odzyskać godność.

Na terapii pracuje się z duchami. To spirytyzm

w czystej postaci, ale wtedy byliśmy nim zafascynowani.

Wszyscy na roku, a było nas dwunastu, braliśmy w tym

udział. Nie wszyscy mieli problemy psychiczne. Ale ksiądz

X. powtarzał, że nie ma ludzi zdrowych, są tylko

niezdiagnozowani.

Oficjalnie terapia była po to, żebyśmy zacieśnili więzy,

zintegrowali się. Rozpoczęło się więc od ćwiczeń na

integrację. Siadaliśmy w kręgu i odsłanialiśmy najbardziej

skrywane doświadczenia z naszego życia. Każdy musiał

opowiedzieć o czterech traumatycznych przeżyciach.

Ktoś topił się w morzu, ktoś widział makabryczny wypadek,

ktoś próbował podciąć sobie żyły, inny opowiadał, że

rodzony brat gasił mu papierosy na ciele. Ktoś inny

wspominał ze wstydem awanturę z pijaną matką, a komuś

ojciec powiedział, że jest zerem i nic w życiu nie osiągnie.

Nurzaliśmy się we własnym sosie traum, zranień,

kompleksów, win. To była rzeźnia. Klerycy z innych

roczników dziwnie na nas patrzyli, gdy niemal co piątek

przychodziliśmy na kolację spóźnieni, spoceni, wyczerpani,

zapłakani. Odizolowaliśmy się od wspólnoty seminarium,

a i wobec siebie złudna bliskość szybko zamieniała się we

wrogość. Baliśmy się siebie, bo jeden o drugim dużo

wiedział, znał sekrety, słabe punkty. Czułem się z tym

koszmarnie. Bez przerwy odczuwałem czyjąś obecność.

Na każdy szmer reagowałem lękiem, wszystkie stuki, puki

KSIĄDZ PAWEŁ ZRZUCA SUTANNĘ

interpretowałem jako potwierdzenie czyjegoś towarzystwa.

Gdy jechałem samochodem nocą, odwracałem się co chwila

albo wpatrywałem w czerń lusterka, by zobaczyć, czy ktoś

nie siedzi na tylnym siedzeniu. Gdy się goliłem,

sprawdzałem, czy ktoś za mną nie stoi, bo wydawało mi się,

że kątem oka kogoś widzę. Bałem się być sam w pokoju.

Dorosły chłop, a z lęku przed ciemnością i duchami spałem

przy zapalonej lampce. Zaczęły się ataki paniki.

Panika to taki stan, który dopiero jak raz przeżyjesz,

to wiesz, o czym mowa. To nie do pomylenia z niczym

innym. Wydaje ci się, że zaraz umrzesz albo postradasz

zmysły. Wrażenie umierania jest tak silne, że niektórzy

zaczynają się na głos modlić i żegnać ze światem. Serce wali

jak oszalałe, tętno skacze jak po biegu na przełaj przed

rozwścieczonym bykiem, po plecach płynie lodowaty pot.

Nie możesz złapać tchu, język puchnie ci w gardle.

Dygoczesz jak w delirce. Sprzedałbyś matkę i ojca, by to coś

się wreszcie skończyło. Po wszystkim masz wrażenie, że

walczyłeś o życie, byłeś o krok od zagłady i unicestwienia.

A potem, choć przeżyłeś i wyczytałeś w książkach, że to

typowe symptomy, boisz się, że znów przyjdzie i znów

będziesz bezradny. Byłem kompletnie rozbity. Jakby

podzielony na kawałki.

Zacząłem szukać przyczyn tego stanu. Tak jak mnie

uczono - w mrocznej przeszłości. Od dziadka dowiedziałem

się o oddziale, który stacjonował w moim rodzinnym domu,

gdy w czasie drugiej wojny światowej przez naszą wieś

przechodził front. Chyba tylko jedną noc żołnierze radzieccy

Plik z chomika:

skrzypczyki

Inne pliki z tego folderu:

Ksiądz Paweł zrzuca sutannę.pdf (510 KB)

Ksiądz Paweł zrzuca sutannę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: