M
Maadaj (hebr. ozdoba/biżuteria). Jeden z Izraelitów, który w ramach reformy Ezdrasza w epoce powygnaniowej wyraził swą gotowość do rozstania się ze swoją nieizraelską żoną
(Ezd 10,34). fr [łs]
Maadiasz (hebr. ozdoba/biżuteria JHWH). Kapłan, który powrócił z Zorobąbelem z wygnania babil. (Ne 12,5); jego rodzina odgrywała dużą rolę (Ne 12,17). fr [łs]
Maaj (hebr. współczucie albo inna forma imienia ►Maadiasz). Członek chóru dziękczynnego; być może należący do rodu Asafa, który uczestniczył w uroczystości poświęcenia muru miejskiego w Jerozolimie po powrocie z wygnania babil. (Ne 12,36). fr [łs]
Maaka (pers. głupi).
1) Czwarte dziecko Reumy, drugorzędnej żony Nachora, brata Abrahama, a tym samym dwunasty syn Nachora (Rdz 22,24).
2) Drugorzędna żona Kaleba i matka licznych dzieci (1 Krn 2,48-50).
3) Za pomocą genealogii łączone były niegdyś grupy plemienne nie mające ze sobą związku. Widać to także na liście rodowodów pokoleń w 1 Krn 7,14-17, gdzie Maaka jest żoną Makira. Jej synowie zestawieni zostali potem z Gileadem i wszyscy umieszczeni w pokoleniu Manassesa.
4) Księżna z Geszur, a później trzecia żona króla Dawida; ich synem był pretendent do tronu ►Absalom [1] (2 Sm 3,3).
5) Ojciec jednego z wojowników Dawida, który zaliczany był do grupy Trzydziestu
(1 Krn 11,43).
6) Ojciec Akisza, króla filistyńskiego z Gat, do którego uciekli izraelscy niewolnicy -►Szimejego [8] (1 Krl 2,39; por. jednak Maoka w 1 Sm 27,2).
7) Ojciec Szefatjasza, głowy rodu w pokoleniu Symeona (1 Krn 27,16).
8) Wg 1 Krl 15,2 była to matka króla Królestwa Południowego, Abijjama (914-912 r. przed Chr.). fr [łs]
Maakatyci.
1) Potomkowie ►Maaki [1] (Pwt 3,14); lud aram. (Joz 12,5), który sprzymierzył się z Ammonitami przeciwko Dawidowi (por. 2 Sm 10,6.8).
2) Członek pokolenia, które wywodzi się od Kaleba i ►Maaki [2] (1 Krn 4,15.19). fr [łs]
Maarat (hebr. jaskinia; miejsce bezdrzewne). Miejscowość na górzystym obszarze Judy (Joz 15,59); być może leżała ona ok. 10 km na płn. od Hebronu, fr [łs]
Maas (hebr. złość/furia; gniewny). Potomek Judy w piątym pokoleniu (1 Krn 2,27). fr [łs]
Maasejasz (hebr. dzieło JHWH).
1) Znaczący, uzdolniony muzycznie lewita, należący wg porządku ustanowionego przez Dawida do drugiego stopnia służby (1 Krn 15,18); w czasie przewiezienia Arki Przymierza grał na harfie (1 Krn 15,20).
2) Jeden z oficerów, który współorganizował powstanie przeciwko królowej Królestwa Południowego, Atalii (840-835 r. przed Chr.; 2 Krn 23,1-14).
3) Wysoki urzędnik króla Ozjasza (767-739 r. przed Chr.), który zaangażowany był przy nowej organizacji wojska (2 Krn 26,11).
4) Prawd, syn króla Królestwa Południowego, Achaza (734-728 r. przed Chr.), który został zabity w wojnie syro-efraimskiej (2 Krn 28,7).
5) Zarządca miasta Jerozolimy za czasów króla Jozjasza (641-609 r. przed Chr.); miał on wraz z innymi wziąć w swoje ręce kwestie finansowe związane z odnowieniem świątyni, a także miał kierować czynnościami budowlanymi (2 Krn 34,8).
6) Za czasów króla Sedecjasza (597-586 r. przed Chr.; Jr 21,1) był to ojciec wpływowego kapłana ►Sefaniasza [2], który życzliwie potraktował proroka Jeremiasza (Jr 29,25; BT w
Jr 21,1; 25,25.29 używa formy Sofoniasz, ale już w Jr 52,24 - Sefaniasz).
7) Ojciec Sedecjasza, fałszywego proroka, przeciwko któremu wystąpił Jeremiasz
(Jr 29,21).
8) Strażnik progu w świątyni w Jerozolimie, dla którego zarezerwowane było osobne pomieszczenie (Jr 35,4); do sali nad tym pomieszczeniem prorok Jeremiasz sprowadził członków rodziny Rekabitów.
9) Wg gr. przekładu (LXX) 1 Krn 6,25 był to potomek syna Lewiego, Gerszoma, w dziewiątym pokoleniu (BT idzie za tekstem hebr. i podaje imię Baasejasz); w genealogii cztery pokolenia po nim wymieniony jest Asaf.
10) Izraelita, który brał udział w odbudowie muru miejskiego w Jerozolimie po powrocie z wygnania babil. (Ne 3,23).
11) Znaczący członek pokolenia Judy, który wyraził swą gotowość do tego, aby po wygnaniu babil. zamieszkać w wymagającej odbudowy Jerozolimie (Ne 11,5).
12) Był to przodek Beniaminity Sallu w piątym pokoleniu, który po wygnaniu babil. zaczął sobie organizować w Jerozolimie nowe życie (Ne 11,7).
13) Kapłan, który podczas poświęcenia muru miejskiego w Jerozolimie stał na dziedzińcu świątynnym obok Nehemiasza (Ne 12,41; prawd, tożsamy z lewitą wymienionym w w. 42).
14) Jeden z naczelników ludu, który poprzez publiczne złożenie podpisu na dokumencie zobowiązał się do pozostania wiernym wobec Prawa (Ne 10,26).
15) Dostojnik izraelski, który podczas uroczystego odczytania Prawa w czasie po powrocie z wygnania babil. stał obok innych na drewnianym podwyższeniu (Ne 8,4).
16) Lewita, który po powrocie z wygnania babil. działał jako mówca i który objaśniał ludowi Prawo odczytane przez Ezdrasza (Ne 8,7).
17) Trzej kapłani o takim samym imieniu, którzy w ramach ruchu reformatorskiego po wygnaniu babil. byli gotowi oddalić swoje cudzoziemskie żony (Ezd 10,18.21.22).
18) Izraelita, który w czasie reformy po wygnaniu babil. rozstał się ze swoją nieizraelską żoną (Ezd 10,30). fr [łs]
Maazjasz (hebr. JHWH jest twierdzą/ schronieniem).
1) Wyznaczony przez los przewodnik 24. klasy kapłanów, który został ustanowiony podczas „Dawidowych” reform kultowych (1 Krn 24,18).
2) Jeden z przewodników kapłanów, który po wygnaniu babil. zobowiązał się poprzez publiczne złożenie podpisu na dokumencie do przestrzegania Prawa (Ne 10,9). fr [łs]
Maceba ► Stela.
Macedonia/Macedończycy (prawd. gr. kraina smukłych). Za czasów Filipa II
(359-336 r. przed Chr.) i jego syna, ►Aleksandra [1] Wielkiego, Macedonia była znaczącym imperium, a od 148 r. przed Chr. - prowincją rzym. ze stolicą w Tesalonikach. W ST mianem Macedonii określa się ojczyznę Aleksandra Wielkiego (1 Mch 1,1) i Hamana (Est 8,12k), a także ojczyznę syryjsko-macedońskich oddziałów w armii Antiocha III (2 Mch 8,20). W NT Macedonia jest wspomnianą powyżej prowincją rzym., którą Paweł odwiedził podczas swojej tzw. drugiej i trzeciej podróży misyjnej oraz o której wspominał często w swoich listach
(Dz 16,9-12; 18,5; 20,1-3; 1 Kor 16,5; 2 Kor 2,13; 7,5; por. także 1 i 2 List do Tesaloniczan). me [łs]
Machabeusz/Machabeusze (hebr. młot). Przydomek Judy (1 Mch 2,4), trzeciego syna kapłana Matatiasza z miejscowości Modin, która położona jest ok. 28 km na płn. zach. od Jerozolimy; Matatiasz pochodził z poważanego jerozolimskiego rodu kapłańskiego z pokolenia Jojariba. Głową rodu Matatiasza był - wg Józefa Flawiusza (Ant. XII, 265;
Bell. I, 36) - Hasmon, dlatego też wszyscy członkowie rodziny, począwszy od Matatiasza, a zwłaszcza od jego drugiego syna Szymona, określani są jako ►Hasmoneusze. Juda Machabeusz był pierwszym znaczącym dowódcą w żydowskiej wojnie o niepodległość przeciwko Seleucydom w II w. przed Chr.
Etymologia jego przydomku jest problematyczna. Najbardziej prawd, wydaje się, że gr. słowo makkabaios odpowiada hebr./ aram. słowu maqqebet/maqqaba = młot, co może wskazywać na zdolności wojskowe Judy. Nazwa „Machabeusz” przeniesiona została później na całą rodzinę. Juda miał jeszcze czterech braci (1 Mch 2,2-5), z których dwóch zabitych zostało zaraz na początku powstania: Jan o przydomku Gaddi i Eleazar z przydomkiem Auran. Gdy Juda (166-161 r. przed Chr.) zginął w bitwie, dowodzenie w ruchu powstańczym przejął jego brat Jonatan (161-143 r. przed Chr.) o przydomku Apfus. Po jego śmierci nastały rządy ostatniego pozostałego przy życiu brata, Szymona (143-135 r. przed Chr.) o przydomku Tassi. Syn Szymona, Jan Hirkan (134-104 r. przed Chr.), zapoczątkował dynastię Hasmoneuszy. dv [łs]
Machalat (hebr. harfa).
1) Jedna z żon Ezawa; uchodziła za córkę syna Abrahama, Izmaela, a więc była Arabką (Rdz 28,9).
2) Pierwsza żona króla Królestwa Południowego, Roboama (931-914 r. przed Chr.); była wnuczką Dawida (2 Krn 11,18). fr [łs]
Machaleb (hebr. tłuszcz; żyzny/urodzajny). Miasto to leżało ok. 7 km na płn. zach. od Tyru, kilka kilometrów w głębi kraju. Wydaje się, że Joz 19,29 sugeruje, iż miejscowość ta należała do Asera, natomiast Sdz 1,31 zaznacza, że Aseryci nie mogli zająć tego miasta, fr [łs]
Machanaim (hebr. dwa obozy). Miejscowość położona ok. 12 km w głąb Zajordania na płd. od Jabboku; w miejscu tym Jakubowi ukazał się anioł (Rdz 32,2). Machanaim położone było pomiędzy terytorium Gada i Manassesa i wydaje się, że od czasu do czasu zmieniało swojego właściciela (Joz 13,26.30). W tej miejscowości schronił się Iszbaal, syn Saula, po zamieszkach powstałych wskutek śmierci jego ojca. Tam też został on ogłoszony królem Królestwa Północnego (2 Sm 2,8n). Do tego miasta wycofał się także Dawid przed swoim synem, Absalomem (2 Sm 17,24.27). Salomon uczynił Machanaim stolicą swojego siódmego okręgu administracyjnego (1 Krl 4,14). Machanaim zaliczało się także do miast lewickich (Joz 21,38). fr [łs]
Machat (hebr. przestrach/zgroza/twardy).
1) Potomek syna Jakuba, Lewiego, w dwunastym pokoleniu (1 Krn 6,20); genealogiczne podobieństwa każą przypuszczać, że chodzi tu o tego lewitę, który wspierał reformę kultową króla Ezechiasza (728-699 r. przed Chr.; 2 Krn 29,12).
2) Wysoki urzędnik króla Ezechiasza, należący do tej grupy, która w czasie reformy troszczyła się o sprawiedliwą dostawę dziesięciny i świętych rzeczy (2 Krn 31,13).
3) Wg Łk 3,26 w drzewie genealogicznym Józefa, a więc w linii Dawidowej, znajduje się także Machat. fr [łs]
Machazjot (hebr. wizje, widzenia). Syn Hemana (1 Krn 25,4) ustanowiony „za czasów Dawida” przy pomocy losu przewodnikiem 23. grupy muzykantów i śpiewaków
(1 Krn 25,30). fr [łs]
Macheront (prawd. gr. nóż rzeźniczy, nóż ofiarny). Twierdza na wzgórzach leżących na wsch. od Morza Martwego przy płd. granicy Perei, która została założona przez ►Aleksandra [3] Jannaja, zniszczona w 63 r. przed Chr. przez Pompej usza, a potem wspaniale odbudowana przez Heroda Wielkiego w latach 15-13 przed Chr.; wg relacji Józefa Flawiusza w twierdzy tej więziono, a także zabito Jana Chrzciciela. Podczas wojny żydowskiej
(66-70[73] r. po Chr.) Mâcheront należał do ostatnich twierdz żydowskich i był broniony do ostatniego człowieka, me [łs]
Machla (hebr. choroba).
1) Wspomniana jest w grupie potomków Józefa-Manassesa-Efraima. Ponieważ miała liczne siostry, ale za to żadnych braci, i ponieważ wg obowiązującego wówczas zwyczaju kobiety nie posiadały prawa do dziedziczenia, po śmierci swojego ojca zwróciła się wraz ze swoimi siostrami do ludu o rozstrzygnięcie tej sprawy. Zgodnie z wyrokiem Bożym przyznano im prawo do dziedziczenia (Lb 26,33; 27,1-11; por. ponadto przepis regulujący wyjście za mąż za kuzyna w Lb 36,10-12).
2) Trzecie dziecko Hammoleket, która wg nieprzejrzystej genealogii z 1 Krn 7,17n mogła być siostrą Gileada, Makira albo Manassesa. fr [łs]
Machli (hebr. moja ułomność/kalectwo; moja słabość; chorowity).
1) Wnuk Lewiego z linii jego trzeciego syna Merariego (Wj 6,16.19).
2) Pierwszy spośród trzech prawnuków Lewiego z linii Merariego (1 Krn 23,23). fr [łs]
Machlici. Byli to członkowie grupy Merariego; wywodzili się oni od ►Machliego [1]
(Lb 3,33). fr [łs]
Machlon (hebr. chorowity). Pochodził on z Betlejem i był synem Elimeleka oraz Noemi.
Z powodu klęski głodu udał się wraz ze swoją rodziną do Moabu i poślubił tam Moabitkę. Wkrótce potem Machlon jednak zmarł, nie pozostawiając po sobie potomstwa (Rt 1,1 n.4n). fr [łs]
...
nbogdanus