kc.pdf

(998 KB) Pobierz
©Kancelaria Sejmu
s. 1/207
Opracowano na pod-
stawie: Dz. U. z 1964 r.
Nr 16, poz. 93, z 1971 r.
Nr 27, poz. 252, z 1976
r. Nr 19, poz. 122, z
1982 r. Nr 11, poz. 81,
Nr 19, poz. 147, Nr 30,
poz. 210, z 1984 r. Nr
45, poz. 242, z 1985 r.
Nr 22, poz. 99; z 1989 r.
Nr 3, poz. 11, z 1990 r.
Nr 34, poz. 198, Nr 55,
poz. 321, Nr 79, poz.
464, z 1991 r. Nr 107,
poz. 464, Nr 115, poz.
496, z 1993 r. Nr 17,
poz. 78, z 1994 r. Nr 27,
poz. 96, Nr 85, poz. 388,
Nr 105, poz. 509, z 1995
r. Nr 83, poz. 417, z
1996 r. Nr 114, poz.
542, Nr 139, poz. 646,
Nr 149, poz. 703, z 1997
r. Nr 43, poz. 272, Nr
115, poz. 741, Nr 117,
poz. 751, z 1998 r. Nr
106, poz. 668, Nr 117,
poz. 758, z 1999 r. Nr
52, poz. 532, z 2000 r.
Nr 22, poz. 271, Nr 74,
poz. 855 i 857, Nr 88,
poz. 983, Nr 114, poz.
1191, z 2001 r. Nr 11,
poz. 91, Nr 71, poz. 733;
Nr 130, poz. 1450, Nr
145, poz. 1638 z 2002 r.
Nr 113, poz. 984, Nr
141, poz. 1176, z 2003 r.
Nr 49, poz. 408, Nr 60,
poz. 535, Nr 64, poz.
592, Nr 124, poz. 1151,
z 2004 r. Nr 91, poz.
870, Nr 96, poz. 959, Nr
162, poz. 1692, Nr 172,
poz. 1804, Nr 281, poz.
2783, z 2005 r. Nr 48,
poz. 462, Nr 157, poz.
1316, Nr 172, poz. 1438,
z 2006 r. Nr 133, poz.
935, Nr 164, poz. 1166,
z 2007 r. Nr 80, poz.
538, Nr 82, poz. 557, Nr
181, poz. 1287, z 2008 r.
Nr 116, poz. 731, Nr
163, poz. 1012, Nr 220,
poz. 1425 i 1431, Nr
228, poz. 1506, z 2009 r.
Nr 42, poz. 341, Nr 79,
poz. 662, Nr 131, poz.
1075, z 2010 Nr 40,
poz. 222, Nr 155, poz.
1037, z 2011 r. Nr 80,
poz. 432, Nr 85, poz.
458, Nr 230, poz. 1370.
USTAWA
z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny
1)
Księga pierwsza
Część ogólna
Tytuł I
Przepisy wstępne
Art. 1.
Kodeks niniejszy reguluje stosunki cywilno-prawne między osobami fizycznymi i
osobami prawnymi.
Art. 2.
(skreślony).
Art. 3.
Ustawa nie ma mocy wstecznej, chyba że to wynika z jej brzmienia lub celu.
Art. 4.
(skreślony).
Art. 5.
Nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-
gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego.
Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie
prawa i nie korzysta z ochrony.
Art. 6.
Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki
prawne.
1)
Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy 2000/31/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych
usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku
wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz. Urz. WE L 178 z 17.07.2000, str. 1; Dz.
Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 25, str. 399).
2013-09-27
©Kancelaria Sejmu
s. 2/207
Art. 7.
Jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się
istnienie dobrej wiary.
Tytuł II
Osoby
Dział I
Osoby fizyczne
Rozdział I
Zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych
Art. 8.
§ 1. Każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną.
§ 2. (skreślony).
Art. 9.
W razie urodzenia się dziecka domniemywa się, że przyszło ono na świat żywe.
Art. 10.
§ 1. Pełnoletnim jest, kto ukończył lat osiemnaście.
§ 2. Przez zawarcie małżeństwa małoletni uzyskuje pełnoletność. Nie traci jej w
razie unieważnienia małżeństwa.
Art. 11.
Pełną zdolność do czynności prawnych nabywa się z chwilą uzyskania pełnoletności.
Art. 12.
Nie mają zdolności do czynności prawnych osoby, które nie ukończyły lat trzynastu,
oraz osoby ubezwłasnowolnione całkowicie.
Art. 13.
§ 1. Osoba, która ukończyła lat trzynaście, może być ubezwłasnowolniona
całkowicie, jeżeli wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego
albo innego rodzaju zaburzeń psychicznych, w szczególności pijaństwa lub
narkomanii, nie jest w stanie kierować swym postępowaniem.
§ 2. Dla ubezwłasnowolnionego całkowicie ustanawia się opiekę, chyba że
pozostaje on jeszcze pod władzą rodzicielską.
Art. 14.
§ 1. Czynność prawna dokonana przez osobę, która nie ma zdolności do
czynności prawnych, jest nieważna.
2013-09-27
©Kancelaria Sejmu
§ 2. Jednakże gdy osoba niezdolna do czynności prawnych zawarła umowę
należącą do umów powszechnie zawieranych w drobnych bieżących
sprawach życia codziennego, umowa taka staje się ważna z chwilą jej
wykonania, chyba że pociąga za sobą rażące pokrzywdzenie osoby
niezdolnej do czynności prawnych.
s. 3/207
Art. 15.
Ograniczoną zdolność do czynności prawnych mają małoletni, którzy ukończyli lat
trzynaście, oraz osoby ubezwłasnowolnione częściowo.
Art. 16.
§ 1. Osoba pełnoletnia może być ubezwłasnowolniona częściowo z powodu
choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego rodzaju
zaburzeń psychicznych, w szczególności pijaństwa lub narkomanii, jeżeli
stan tej osoby nie uzasadnia ubezwłasnowolnienia całkowitego, lecz
potrzebna jest pomoc do prowadzenia jej spraw.
§ 2. Dla osoby ubezwłasnowolnionej częściowo ustanawia się kuratelę.
Art. 17.
Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do ważności czynności praw-
nej, przez którą osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych zaciąga zo-
bowiązanie lub rozporządza swoim prawem, potrzebna jest zgoda jej przedstawiciela
ustawowego.
Art. 18.
§ 1. Ważność umowy, która została zawarta przez osobę ograniczoną w zdolności
do czynności prawnych bez wymaganej zgody przedstawiciela ustawowego,
zależy od potwierdzenia umowy przez tego przedstawiciela.
§ 2. Osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może sama
potwierdzić umowę po uzyskaniu pełnej zdolności do czynności prawnych.
§ 3. Strona, która zawarła umowę z osobą ograniczoną w zdolności do czynności
prawnych, nie może powoływać się na brak zgody jej przedstawiciela
ustawowego. Może jednak wyznaczyć temu przedstawicielowi odpowiedni
termin do potwierdzenia umowy; staje się wolna po bezskutecznym upływie
wyznaczonego terminu.
Art. 19.
Jeżeli osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych dokonała sama jedno-
stronnej czynności prawnej, do której ustawa wymaga zgody przedstawiciela usta-
wowego, czynność jest nieważna.
Art. 20.
Osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może bez zgody przedstawi-
ciela ustawowego zawierać umowy należące do umów powszechnie zawieranych w
drobnych bieżących sprawach życia codziennego.
2013-09-27
©Kancelaria Sejmu
s. 4/207
Art. 21.
Osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może bez zgody przedstawi-
ciela ustawowego rozporządzać swoim zarobkiem, chyba że sąd opiekuńczy z waż-
nych powodów inaczej postanowi.
Art. 22.
Jeżeli przedstawiciel ustawowy osoby ograniczonej w zdolności do czynności praw-
nych oddał jej określone przedmioty majątkowe do swobodnego użytku, osoba ta
uzyskuje pełną zdolność w zakresie czynności prawnych, które tych przedmiotów
dotyczą. Wyjątek stanowią czynności prawne, do których dokonania nie wystarcza
według ustawy zgoda przedstawiciela ustawowego.
Art. 22
1
.
Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiąza-
nej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.
Art. 23.
Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda
sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykal-
ność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska,
pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w
innych przepisach.
Art. 24.
§ 1. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać
zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie
dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła
się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków,
w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w
odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on
również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy
pieniężnej na wskazany cel społeczny.
§ 2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda
majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach
ogólnych.
§ 3. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych
przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie
wynalazczym.
Rozdział II
Miejsce zamieszkania
Art. 25.
Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przeby-
wa z zamiarem stałego pobytu.
2013-09-27
©Kancelaria Sejmu
s. 5/207
Art. 26.
§ 1. Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest
miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie
przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone
wykonywanie władzy rodzicielskiej.
§ 2. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje na równi obojgu rodzicom mającym
osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z
rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli dziecko nie przebywa
stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd
opiekuńczy.
Art. 27.
Miejscem zamieszkania osoby pozostającej pod opieką jest miejsce zamieszkania
opiekuna.
Art. 28.
Można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania.
Rozdział III
Uznanie za zmarłego
Art. 29.
§ 1. Zaginiony może być uznany za zmarłego, jeżeli upłynęło lat dziesięć od
końca roku kalendarzowego, w którym według istniejących wiadomości
jeszcze żył; jednakże gdyby w chwili uznania za zmarłego zaginiony
ukończył lat siedemdziesiąt, wystarcza upływ lat pięciu.
§ 2. Uznanie za zmarłego nie może nastąpić przed końcem roku kalendarzowego,
w którym zaginiony ukończyłby lat dwadzieścia trzy.
Art. 30.
§ 1. Kto zaginął w czasie podróży powietrznej lub morskiej w związku z
katastrofą statku lub okrętu albo w związku z innym szczególnym
zdarzeniem, ten może być uznany za zmarłego po upływie sześciu miesięcy
od dnia, w którym nastąpiła katastrofa albo inne szczególne zdarzenie.
§ 2. Jeżeli nie można stwierdzić katastrofy statku lub okrętu, bieg terminu
sześciomiesięcznego rozpoczyna się z upływem roku od dnia, w którym
statek lub okręt miał przybyć do portu przeznaczenia, a jeżeli nie miał portu
przeznaczenia - z upływem lat dwóch od dnia, w którym była ostatnia o nim
wiadomość.
§ 3. Kto zaginął w związku z bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia nie
przewidzianym w paragrafach poprzedzających, ten może być uznany za
zmarłego po upływie roku od dnia, w którym niebezpieczeństwo ustało albo
według okoliczności powinno było ustać.
Art. 31.
§ 1. Domniemywa się, że zaginiony zmarł w chwili oznaczonej w orzeczeniu o
uznaniu za zmarłego.
2013-09-27

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin