DGP_2015_05_12_firma_i_prawo.pdf

(3632 KB) Pobierz

owoczes

narzędzi

online

http://gazetkowo.wordpress.com/

PRENUMERATA

Zarejestruj się i korzystaj!

www.narzedzia.gazetaprawna.pl

Kalkulatory

Akty

prawne

Aktywne

druki

Wskaźniki

i stawki

FIRMA

i PRAWO

gazetaprawna.pl

DZIENNIK.PL

FORSAL.PL

T Y G O D N I K

D L A

P R E N U M E R A T O R Ó W

12 maja 2015

nr 90 (3983)

Wtorek

Skype przegrał ze Sky,

bo znaki były zbyt podobne

Nie jest możliwe współistnienie

oznaczeń tych ﬁrm w Zjednoczonym

Królestwie. Istnieje ryzyko pomylenia ich

symboli – uznał Sąd Unii Europejskiej

Orzecznictwo

Cofając zezwolenie,

starosta musi mieć dowody

jest wykazanie, że dana

placówka sprzedająca alkohol jest przyczyną

zakłóceń porządku. W praktyce nie jest to

wcale łatwe

Handel

Konieczne

Kto i kiedy przejmuje prawa

i obowiązki z umowy najmu

zapewnia trwałość stosunku

najmu na wypadek transakcji obejmujących

składniki majątkowe przedsiębiorcy. Trzeba też

zadbać o ochronę interesów wynajmującego

Procedury

Przepisy

ŚCIĄGAWKA PRZEDSIĘBIORCY

Rewolucja

spis treści

Sądy administracyjne

będą rozpatrywały

mniej spraw

str.

Wtorek

12 maja 2015 nr 90 (3983)

gazetaprawna.pl

w sądach administracyjnych

Szybsze rozstrzyganie sporów z urzędem

i wyposażający jedynie w upraw-

nienia orzecznicze o charakterze

kasacyjnym ma ulec zmianie.

Istotne zmiany dotyczą:

■

korekty kognicji sądów admini-

Nie zawsze wszystkie

strony będą

zawiadomione

Ograniczenia

w składaniu wniosków

o wyłączenie sędziego

str.

Organ administracyjny

szybciej odpowie

obywatelowi,

bo zmobilizują go kary

str.

Skargi na interpretację

w sprawach

podatkowych według

zmodyﬁkowanych reguł

str.

Nowe zasady doręczania

pism procesowych

str.

Więcej spraw w trybie

uproszczonym

str.

dr Katarzyna Mełgieś

radca prawny

Tomasz Mielke

adwokat

Szersze uprawnienia

dla wojewódzkich sądów

administracyjnych

str.

Bezczynność już

nie będzie bezkarna

str.

NSA nie tylko uwzględni

skargę kasacyjną,

lecz także częściej sam

orzeknie w sprawie

str.

9 kwietnia 2015 r. Sejm przyjął

istotną, niekiedy określaną wręcz

jako rewolucyjną, nowelizację usta-

wy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami ad-

ministracyjnym (t.j. Dz.U. z 2012 r.

poz. 270 ze zm., dalej u.p.p.s.a.).

Ustawa, uchwalona jako wynik

procedowania dwóch projektów

– prezydenckiego i senackiego

– uwzględnia doświadczenia z kil-

kunastoletniego okresu funkcjono-

wania sądownictwa administracyj-

nego w Polsce. Została podpisana

przez prezydenta RP 28 kwietnia

2015 r., a wejdzie w życie po upły-

wie 3 miesięcy od dnia ogłosze-

nia. W pewnym zakresie regulacje

prawne wynikające z tej noweliza-

cji będą miały zastosowanie także

do postępowań wszczętych także

przed dniem jej wejścia w życie.

Podstawowym celem wprowa-

dzonych zmian jest optymalne

uproszczenie postępowania są-

dowoadministracyjnego, uspraw-

nienie orzekania, doprecyzowanie

obecnych regulacji, a także usu-

nięcie wątpliwości związanych ze

stosowaniem niektórych instytu-

cji procesowych (w tym wyelimi-

nowanie rozbieżności w obecnym

orzecznictwie, dotyczących wy-

kładni przepisów nowelizowanej

ustawy). Postępowanie przed sąda-

mi administracyjnymi ma zatem

przebiegać znacznie szybciej i być

skuteczniejsze.

Ustawa w dotychczasowej wersji

– chociaż wielokrotnie nowelizo-

wana – była krytykowana przede

wszystkim ze względu na rozwią-

zania powodujące przewlekłość

procedur i niesatysfakcjonującą

efektywność zastosowanych in-

strumentów prawnych.

Nowela przewiduje zmiany

w ponad osiemdziesięciu arty-

kułach. Część z nich to zmiany

o charakterze jedynie formalnym,

porządkującym dotychczasową

praktykę orzeczniczą i powsta-

ły na tym gruncie dorobek oraz

uwzględniające otoczenie syste-

mowe. Trudno jednak w sposób

szczególny nie podkreślić tych

zmian, które wręcz rewolucjo-

nizują dotychczasowy model są-

downictwa administracyjnego,

w szczególności w aspekcie czę-

ściowego przekazania sądom ad-

ministracyjnym funkcji orzekania

w sprawach administracyjnych czy

zwiększenia zakresu reformato-

ryjnego orzekania przez NSA. To

właśnie te ostanie w zamyśle usta-

wodawcy mają przynieść wymier-

ne korzyści stronom postępowa-

nia, przez zwiększenie sprawności

w jego prowadzeniu oraz zwięk-

szenie skuteczności uzyskanych

przed tymi sądami rozstrzygnięć.

Tym samym tradycyjny model

przyznający sądom administracyj-

nym kognicję w zakresie kontroli

legalności aktów organów admi-

nistracji publicznej oraz weryﬁ-

kowania patologicznych zjawisk,

jakimi są bezczynność organów czy

przewlekłe prowadzenie procedur,

stracyjnych;

■

wprowadzenia ograniczeń

w zakresie możliwości składania

wniosku o wyłączenie sędziego;

■

wprowadzenia obowiązku do-

ręczania sobie nawzajem pism

procesowych przez profesjonal-

nych pełnomocników;

■

ograniczenia terminu do uzna-

nia skargi przez organ admi-

nistracji publicznej, którego

działanie, bezczynność lub prze-

wlekłe prowadzenie sprawy za-

skarżono;

■

doprecyzowania warunków sku-

tecznego złożenia skargi na pi-

semną interpretację przepisów

prawa podatkowego wydawaną

w sprawach indywidualnych;

■

rozszerzenia zakresu spraw,

które mogą być rozpoznawane

w trybie uproszczonym;

■

przyznania wojewódzkim są-

dom administracyjnym upraw-

nień do umorzenia postępo-

wania administracyjnego i do

wydawania orzeczeń meryto-

rycznych;

■

zmiany uprawnień orzeczni-

czych sądów administracyjnych

w odniesieniu do skarg na bez-

czynność organu lub przewle-

kłe prowadzenie postępowania;

■

zmiany zakresu związania oce-

ną prawną wyrażoną w prawo-

mocnym wyroku WSA;

■

wprowadzenia uprawnień sa-

mokontrolnych sądu pierw-

szej instancji umożliwiających

uwzględnianie skarg kasacyj-

nych;

■

zwiększenia zakresu orzekania

reformatoryjnego przez Naczel-

ny Sąd Administracyjny.

W dzisiejszym poradniku oma-

wiamy najważniejsze, najbardziej

istotne zmiany.

Firmy telekomunikacyjne

zapominają o kancelarii tajnej

Joanna

Pieńczykowska

redaktor prowadząca

Dodatek

specjalny

Postępowanie przed

sądami administracyj-

nymi ma przebiegać

znacznie szybciej i być

skuteczniejsze. Sejm

przyjął bowiem,

a prezydent podpisał

28 kwietnia 2015 r.

istotną nowelizację

ustawy z 30 sierpnia

2002 r. – Prawo

o postępowaniu

przed sądami

administracyjnym.

Ustawa wejdzie w życie

po upływie trzech

miesięcy od dnia

ogłoszenia.

Podstawowym celem

wprowadzonych zmian

jest uproszczenie po-

stępowania sądowo-

-administracyjnego,

usprawnienie orze-

kania, doprecyzowa-

nie obecnych regulacji,

a także wyelimino-

wanie rozbieżności

w obecnym orzecz-

nictwie, dotyczących

wykładni przepisów

nowelizowanej ustawy.

Ustawa w dotychcza-

sowej wersji – chociaż

wielokrotnie noweli-

zowana – była kry-

tykowana przede

wszystkim ze względu

na rozwiązania powo-

dujące przewlekłość

procedur i niesatysfak-

dla

cjonującą efektywność

prenu

zastosowanych instru-

merat

mentów prawnych.

rawo telekomunikacyjne oraz

ustawa o ochronie informacji

niejawnych nakładają na

dostawców usług telekomunika-

cyjnych obowiązek posiadania świadectwa

bezpieczeństwa przemysłowego, które

wydaje Agencja Bezpieczeństwa We-

wnętrznego. Uzyskanie tego certyﬁkatu

jest dowodem, że ﬁrma spełnia ustawowe

wymogi w zakresie ochrony informacji

niejawnych. Aby jednak go uzyskać, trzeba

m.in. poczynić znaczne inwestycje. Na

przykład konieczne może być posiadanie

własnej kancelarii tajnej, zatrudnienie

właściwych osób oraz opracowanie

odpowiednich procedur i dokumentacji.

Niestety przedsiębiorcy nie zawsze znają

swoje obowiązki w tym zakresie, a jeżeli

znają – to je ignorują. W powszechnym

przekonaniu bowiem przepisy dotyczące

dostępu do informacji niejawnych

obowiązują przede wszystkim dużych

operatorów, eksploatujących sieci telefonii

stacjonarnej czy mobilnej. Tymczasem nic

bardziej mylnego.

Czas na zgłoszenie ABI.

A rozporządzenia brak

Wiele ﬁrm zastanawia się, czy po-

wołać administratora bezpieczeń-

stwa informacji (ABI). Co do zasady

jest to rozwiązanie korzystne dla

przedsiębiorców, zwłaszcza tych pro-

wadzących działalność e-commerce,

bo m.in. pozwala na niezgłoszenie

do GIODO rejestru zbiorów danych

przetwarzanych przez administra-

tora. Taką możliwość dała noweliza-

cja ustawy o ochronie danych osobo-

wych, obowiązująca od 1 stycznia br.

Zasady prowadzenia rejestru powi-

nien określić minister administra-

cji i cyfryzacji w rozporządzeniu. Ale

rozporządzenia ciągle nie ma. A co za

tym idzie – przedsiębiorcom brakuje

szczegółowych informacji, które po-

zwoliłyby im na podjęcie racjonal-

nych decyzji.

Brak rozporządzenia nie zmienia

faktu, że przedsiębiorca musi pa-

miętać o swoich obowiązkach. Je-

żeli administrator danych powołał

ABI – powinien zgłosić go do rejestru

prowadzonego przez GIODO.

Certyﬁkat instalatora OZE jest dobrowolny,

ale rynek wymusi jego stosowanie

Paweł Cyganik

radca prawny, szef departamentu energetyki,

Kancelaria J. Chałas i Wspólnicy

orów

DGP

darm

PRZEDSIĘBIORCZY

WTOREK

MATERIAŁY PRASOWE

Celem zmian nie było

stworzenie nowego

regulowanego zawodu,

a jedynie umożliwienie

zdobycia przez przed-

siębiorców dodatko-

wych kwaliﬁkacji

lub potwierdzenia

ich posiadania

http://gazetkowo.wordpress.com/

Dziennik Gazeta Prawna, 12 maja 2015 nr 90 (3983)

gazetaprawna.pl

P R OB L E M , KOM E N TA R Z

Certyﬁkat instalatora OZE jest dobrowolny,

ale rynek wymusi jego stosowanie

PROBLEM:

Przedsiębiorcy, którzy zajmują się montażem mikroinstalacji lub małych

instalacji odnawialnych źródeł energii, mają wątpliwość, czy na mocy ustawy z 20 lutego

2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz.U. poz. 478) mają obowiązek uzyskania

specjalnego certyﬁkatu wydawanego przez Urząd Dozoru Technicznego, o którym

mowa w art. 136 ustawy. Nowy przepis dotyczący certyﬁkatu wszedł w życie 4 maja.

– Wprawdzie przepis ten mówi jedynie, że instalator „może” zdobywać uprawnienia,

jednakże czytając dokładnie zapis ustawy, można wnioskować jednoznacznie, że musi

on zdobyć uprawnienia, aby potwierdzić legalność wykonania instalacji, które będą

przekazywały prąd do sieci – uważa Zbigniew Grzegorzewski z Polskiej Izby Gospodar-

czej „Ekorozwój”. Temat budzi żywe dyskusje wśród przedsiębiorców. Emocje są tym

większe, że certyﬁkat do tanich nie należy. Koszt wzięcia udziału w egzaminie, który

przeprowadza UDT, wynosi obecnie 756,69 zł, dodatkowo opłata za wydanie certyﬁkatu

w zakresie jednego rodzaju odnawialnego źródła energii – 189,17 zł, a za wydanie wtórni-

ka certyﬁkatu – 50 zł za każdy. Certyﬁkat co pięć lat należy odnawiać.

Problem jest bardzo istotny również dla klientów przedsiębiorców. Zwłaszcza dla

tzw. prosumentów, którzy zamierzają przyłączyć domową instalację OZE do sieci

lub pozyskać dotację na jej zakup ze środków Narodowego Funduszu Ochrony

Środowiska. Mnożą się pytania: czy np. na mocy przepisów nowej ustawy zakłady

energetyczne nie będą mogły żądać przedstawienia dokumentów poświadczających,

że instalację wykonał przedsiębiorca mający nowy certyﬁkat?

Odpowiedzi szukaliśmy w Urzędzie Regulacji Energetyki i wśród prawników. Eksper-

ci uspokajają: przepis nie ma charakteru obligatoryjnego. Certyﬁkat nie jest

obowiązkowy. Dodają, że także z innych przepisów nowej ustawy o OZE nie wynika

taki wymóg. Przyznają jednak, że w wielu przypadkach to sami klienci, wybierając

instalatora, kierować się mogą właśnie tym, że dokument wydawany przez UDT

podkreśla wysokie kwaliﬁkacje fachowca. Poniżej przedstawiamy stanowisko URE

Oprac.

J.P.

i wyjaśnienia prawnika.

Co mówią przepisy ustawy o OZ

Art. 136. 1.

Osoba dokonująca ins

talacji:

1) mikroinstalacji lub 2) małych

instalacji,

lub 3) instalacji odnawialnego źró

dła energii

o łącznej mocy zainstalowanej

cieplnej

nie większej niż 600 kW – zwan

a dalej

„instalatorem”, może wystąpić

z wnioskiem

do Prezesa Urzędu Dozoru Techn

icznego,

zwanego dalej „Prezesem UDT”,

o wydanie dokumentu potwierd

zającego

posiadanie przez instalatora kw

aliﬁkacji

do instalowania danego rodzaju

instalacji

odnawialnego źródła energii, zw

anego dalej

„certyﬁkatem”.

Certyﬁkat potwierdza posiadan

kwaliﬁkacji do instalowania na

stępujących

rodzajów instalacji odnawialnego

źródła

energii: 1) kotłów i pieców na bio

masę

lub 2) systemów fotowoltaiczny

ch, lub

3) słonecznych systemów grzew

czych,

lub 4) pomp ciepła, lub 5) płytki

ch systemów

geotermalnych.

OPINIE

AGNIESZKA GŁOŚNIEWSKA

rzecznik prasowy Urzędu Regulacji Energetyki

PAWEŁ CYGANIK

radca prawny, szef departamentu energetyki,

Kancelaria J. Chałas i Wspólnicy

godnie z art. 136 ust. 1 instalator może – ale nie musi

– uzyskać taki certyﬁkat w Urzędzie Dozoru Technicznego.

Jednak równie dobrze może mieć inne uprawnienia

zawodowe potwierdzające posiadanie właściwych kwaliﬁkacji.

Przepisy stanowią też, że dystrybutor nie może odmówić

przyłączenia do sieci instalacji, której instalator nie miał

certyﬁkatu UDT.

Użyty w treści przepisu wyraz „może” oznacza, że posiadanie przed-

miotowego certyﬁkatu nie jest obligatoryjnym wymogiem dla in-

stalatora. Obowiązek posiadania certyﬁkatu przez instalatorów nie

wynika także z pozostałych przepisów zamieszczonych w rozdzia-

le ustawy (normujących jedynie procedurę i wymogi formalne, jakie

musi spełnić instalator ubiegający się o taki certyﬁkat).

Ustawodawca wprost dopuścił możliwość instalowania instala-

cji energetycznych i elektrycznych przez osoby niemające cer-

tyﬁkatu, a posiadanie niniejszego certyﬁkatu jest dodatkowym

uprawnieniem i może podnieść wiarygodność osoby dokonującej

instalacji mikroinstalacji oraz małych instalacji.

Zatem żaden przepis nie uzależnia przyłączenia instalacji do

sieci od obecności instalatora mającego certyﬁkat. Przedsiębior-

stwa energetyczne, które uzależniają przyłączenie mikroinstala-

cji od spełnienia tego warunku, działają bez podstawy prawnej.

elem wprowadzenia systemu certyﬁkacji instalatorów

nie było stworzenie nowego regulowanego zawodu,

a jedynie umożliwienie zdobycia przez przedsiębiorców

dodatkowych kwaliﬁkacji lub potwierdzenia ich posiadania.

Na mocy wprowadzonych przepisów instalator może uzyskać

certyﬁkat wydawany przez prezesa Urzędu Dozoru Techniczne-

go, który potwierdza posiadanie kwaliﬁkacji do instalowania

określonych rodzajów instalacji odnawialnego źródła energii.

Jednocześnie brak posiadania certyﬁkatu nie oznacza braku

możliwości wykonywania powyższych instalacji.

Sam certyﬁkat jest wydawany na 5 lat, a warunkiem jego wydania

jest albo posiadanie odpowiedniego dyplomu, albo odbycie kursu

i zdanie egzaminu. Wskazane kursy mogą być organizowa-

ne jedynie przez akredytowanych organizatorów, podczas gdy

egzamin przeprowadza prezes UDT.

Warto zauważyć, że przepisy określające zasady certyﬁkacji insta-

latorów nie są zupełną nowością. Zostały wprowadzone na mocy

nowelizacji wprowadzonej przez tzw. mały trójpak już 11 września

2013 r. – pierwotnie do ustawy z 10 kwietnia 1997 r. – Prawo ener-

getyczne (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1059 ze zm.). Ostatecznie przepisy

te zostały nieznacznie zmienione i przeniesione do nowo przyjętej

ustawy o odnawialnych źródłach energii.

Zbliża się termin zgłoszenia ABI. A rozporządzeń brak

fryzacji z 10 grudnia 2014 r.

w sprawie wzorów zgłoszeń

powołania i odwołania ad-

ministratora bezpieczeństwa

informacji. Jest on dostęp-

ny na stronie internetowej

GIODO. Sam rejestr zgło-

szonych ABI jest natomiast

jawny i dostępny za pośred-

nictwem stron GIODO.

Chociaż wprowadzony nowe-

lizacją obowiązek rejestracji

ABI wydaje się dodatkowym

obciążeniem dla administra-

torów danych osobowych,

w praktyce, paradoksalnie,

może pozwolić na uprosz-

czenie zasad przetwarzania

danych osobowych w niektó-

rych jednostkach, zwłasz-

cza w tych, w których zbiory

danych są tworzone lub

zmieniane dynamicznie (np.

przedsiębiorcy działający

w obszarach e-commerce).

Wyznaczanie ABI przez ad-

ministratora danych ma

charakter dobrowolny. Wy-

znaczenie ABI pozwala

jednak na wyłączenie obo-

wiązku rejestracji zbiorów

danych u GIODO. Ale uwaga!

Wyłączenie to nie dotyczy

jednak przetwarzania danych

o charakterze wrażliwym

(np. stan zdrowia, nałogi)

i ma zastosowanie wyłącznie

w przypadku zarejestrowania

ABI zgodnie z wymo-

gami znowelizowanych

przepisów.

Zasadniczo ABI zobowią-

zany jest do zapewnienia

przestrzegania przepisów

o ochronie danych osobo-

wych w danej jednostce

oraz prowadzenia rejestru

zbiorów danych przetwa-

rzanych przez administrato-

ra danych – w uproszczeniu

przejmuje więc część obo-

wiązków GIODO. Szczegó-

łowy tryb i sposób realizacji

zadań oraz prowadzenia re-

jestru zbiorów danych przez

ABI ma jednak zostać okre-

ślony w rozporządzeniu mi-

nistra właściwego do spraw

administracji publicznej

(obecnie ministra cyfryzacji

i administracji).

Problem jednak w tym, że

mimo obowiązywania zno-

welizowanej ustawy o ochro-

nie danych osobowych od

ponad czterech miesięcy roz-

porządzenie takie nie zostało

jeszcze wydane. Jest na etapie

projektu, do którego od chwili

jego przedstawienia zgło-

szono liczne uwagi. Stwarza

to sytuację, w której z jednej

strony upływa termin zgło-

szenia ABI do rejestru,

z drugiej – w dalszym ciągu

nie wiadomo, jakie dokładnie

obowiązki na nim

spoczywają.

W związku z tym trudno

obecnie przewidzieć, czy

powierzenie określonej

osobie tej funkcji rzeczy-

wiście pozwoli na uprosz-

czenie zasad przetwarzania

danych osobowych w danej

organizacji, czy przeciwnie

– doprowadzi do nadmier-

nej formalizacji procesu.

Dodatkowo brak przepisów

wykonawczych uniemożli-

wia odpowiednie zaktualizo-

wanie wewnętrznej polityki

bezpieczeństwa (którą zasad-

niczo musi posiadać każdy

administrator danych osobo-

wych), co – w zależności od

sytuacji – może być potrzeb-

ne w związku z powołaniem

bądź odwołaniem ABI.

Warto zauważyć, że dotych-

czas regulacje wewnątrz-

organizacyjne często

w sposób różnorodny określa-

ły rolę ABI – ustawa o ochro-

nie danych osobowych

pozostawiała w tej kwestii

dużą swobodę. Rozporządze-

nie, w mniejszym bądź więk-

szym stopniu, tę swobodę

ograniczy. Tak więc ewentu-

alne doraźne zmiany wpro-

wadzone przez niektórych

administratorów w ich poli-

tykach bezpieczeństwa po 1

stycznia 2015 r. będzie nale-

żało ponownie zweryﬁkować

po ogłoszeniu rozporządze-

nia, które ma szczegółowo

uregulować m.in. sposób pro-

wadzenia przez ABI rejestru

zbiorów danych osobowych.

Podsumowując – w sytuacji

braku przepisów wykonaw-

czych przedsiębiorcy nadal

nie wiedzą, czy powołanie

i rejestracja ABI praktycz-

nie usprawni ich działalność

(dotychczas do rejestru zgło-

szono tylko ok. 1200 ABI).

Oczywiście sytuacja taka

nie powinna mieć miejsca.

Niezależnie jednak od tego,

jeżeli administrator, bazując

na aktualnych przepisach,

zdecyduje się skorzystać

z wyłączenia obowiązku za-

rejestrowania przez niego

zbiorów danych osobowych

bezpośrednio u GIODO, musi

dochować ustawowych ter-

minów zgłoszenia ABI.

Michał Wach

aplikant radcowski, konsultant

w Kancelarii Olesiński & Wspólni-

cy, biuro we Wrocławiu

Grzegorz Leśniewski

aplikant adwokacki, starszy

konsultant w Kancelarii Olesiński

& Wspólnicy, biuro w Warszawie

owelizacja ustawy

o ochronie danych

osobowych,

obowiązująca od

1 stycznia br. znacznie

zwiększyła rolę administrato-

ra bezpieczeństwa informacji

(ABI). Wprowadziła również

obowiązek zgłaszania ABI do

rejestru prowadzonego przez

generalnego inspektora

ochrony danych osobowych

(GIODO). W dalszym ciągu

nie ma jednak przepisów

wykonawczych, które

szczegółowo regulowałyby

obowiązki ABI.

Przypominamy, że w przy-

padku gdy ABI powołany

został przed wejściem w życie

nowelizacji, a więc przed

1 stycznia 2015 r., termin na

jego zgłoszenie do rejestru

prowadzonego przez GIODO

upływa już 30 czerwca br.

W przypadku niezgłoszenia

ABI do rejestru w wyzna-

czonym okresie nie będzie

on mógł realizować swojej

funkcji na zasadach określo-

nych znowelizowanymi

przepisami.

Natomiast jeżeli administra-

tor danych zdecydował się

na powołanie ABI po wejściu

w życie nowelizacji – termin

na zgłoszenie go do rejestru

GIODO wynosi 30 dni, licząc

od jego powołania.

Zgłoszenie ABI do rejestru

powinno nastąpić przy wy-

korzystaniu wzoru załą-

czonego do rozporządzenia

ministra administracji i cy-

Redaktor prowadząca:

prenumerata

FIRMA i PRAWO

Joanna Pieńczykowska

joanna.pienczykowska@infor.pl

Dziennik Gazeta Prawna, 12 maja 2015 nr 90 (3983)

http://gazetkowo.wordpress.com/

gazetaprawna.pl

Firmy telekomunikacyjne bez kancelarii tajnej

Przedsiębiorcy nie pamiętają o obowiązku posiadania

świadectwa bezpieczeństwa przemysłowego,

które

wydaje ABW. Za jego brak grożą dotkliwe sankcje ﬁnansowe. UKE przyznaje, że prowadzi kontrole w tej sprawie

Michał Paluszek

radca prawny

Wśród

przedsiębiorców tele-

komunikacyjnych, zwłaszcza

tych, którzy są operatorami

sieci osiedlowych i prowa-

dzą działalność na średnią

lub małą skalę, krążą różne

opinie na temat konieczno-

ści posiadania przez nich kan-

celarii tajnych. Niestety nie

zawsze znają oni obowiąz-

ki w tym zakresie, a jeżeli

o nich wiedzą – to je ignorują.

W powszechnym przekonaniu

przepisy dotyczące dostępu do

informacji niejawnych doty-

czą bowiem przede wszystkim

dużych operatorów, eksplo-

atujących sieci telefonii sta-

cjonarnej czy mobilnej. Tym-

czasem nic bardziej mylnego.

Certyﬁkat

ABW

Obowiązek posiadania kance-

larii wynika z ustawy z 16 lip-

ca 2004 r. – Prawo telekomu-

nikacyjne (t.j. Dz.U. z 2014 r.

poz. 243 ze zm.; dalej: u.p.t.),

która nakłada na przedsię-

biorców telekomunikacyj-

nych zadania także w zakresie

obronności, bezpieczeństwa

państwa oraz bezpieczeństwa

i porządku publicznego. Jed-

nym z takich obowiązków

jest spełnianie wymogów do-

tyczących dostępu do infor-

macji niejawnych. Owe wy-

mogi szczegółowo opisane

są m.in. w ustawy z 5 sierp-

nia 2010 r. o ochronie infor-

macji niejawnych (t.j. Dz.U.

z 2010 r. nr 182 poz. 1228 ze

zm.) oraz w rozporządzeniu

Rady Ministrów z 13 września

2005 r. w sprawie wypełniania

przez przedsiębiorców teleko-

munikacyjnych zadań i obo-

wiązków na rzecz obronno-

ści, bezpieczeństwa państwa

oraz bezpieczeństwa i porząd-

ku publicznego (Dz.U. nr 187

poz. 1568). Zgodnie z powyż-

szym rozporządzeniem przed-

siębiorcy telekomunikacyjni

powinni zapewniać warunki

do ochrony informacji niejaw-

nych oznaczonych klauzulą

„ściśle tajne”, potwierdzone

świadectwem bezpieczeństwa

przemysłowego. Taki certy-

ﬁkat wystawia Agencja Bez-

pieczeństwa Wewnętrznego.

Jeżeli np. przedsiębiorca

świadczy usługi dostępu do

internetu za pośrednictwem

sieci telekomunikacyjnej i ob-

sługuje od 500 do 5000 zakoń-

czeń sieci mających własny ad-

res IP – to będzie już musiał

mieć świadectwo trzeciego

stopnia.

Jednym z elementów ko-

niecznych do uzyskania świa-

dectwa jest posiadanie kan-

celarii tajnej, czyli specjalnie

przystosowanego pomiesz-

czenia – zwanego bunkrem

– gdzie przechowuje się infor-

macje uznane za niejawne. Po-

mieszczenie takie musi mieć

wyznaczone strefy ochrony,

ściany o określonej wytrzyma-

łości oraz specjalną obsługę.

W przypadku gdy infor-

macje niejawne mają być

przetwarzane w systemach

teleinformatycznych, trzeba

uwzględnić, że takie systemy

podlegają dodatkowo obowiąz-

kowej akredytacji bezpieczeń-

stwa teleinformatycznego.

Z prowadzeniem kance-

larii wiąże się konieczność

zatrudnienia odpowiednich

pracowników. W zależności

od stopnia świadectwa bez-

pieczeństwa przemysłowe-

go konieczne może być nie

tylko ustanowienie kierow-

nika kancelarii tajnej, lecz

także pełnomocnika ochro-

ny, inspektora bezpieczeń-

stwa teleinformatycznego

(administratora systemu).

Wszystkie te osoby przecho-

dzą odpowiednie postępowa-

nie sprawdzające ABW.

Niemałe koszty

Z urządzeniem kancela-

rii wiążą się spore wydat-

ki. Przedsiębiorca musi

uwzględnić koszty sporzą-

dzenia stosownej dokumen-

tacji i koszty uzyskania cer-

tyﬁkatów, m.in. postępowań

prowadzonych przez ABW.

Przy ubieganiu się o świadec-

two bezpieczeństwa przemy-

słowego jest to nawet 6- lub

7-krotność kwoty przecięt-

nego wynagrodzenia.

Na szczęście dla przedsię-

biorców istnieje ograniczona

możliwość outsourcingu. Na

przykład w uzasadnionych

przypadkach można utwo-

rzyć kancelarię tajną obsługu-

jącą dwie lub więcej jednostek

organizacyjnych lub zawrzeć

umowę z innym podmiotem

mającym już kancelarię tajną.

Konieczne jest jednak uzyska-

nie na to zgody ABW.

Tajemnicą poliszynela jest,

że wymogi związane z posia-

daniem kancelarii spełniają

nieliczni przedsiębiorcy te-

lekomunikacyjni w Polsce.

Ostatnio jednak pojawiają się

informacje, że prezes Urzę-

du Komunikacji Elektronicz-

nej zaczął zwracać większą

uwagę na realizację tego obo-

wiązku przez przedsiębior-

ców telekomunikacyjnych.

Przedstawiciele UKE po-

twierdzają, że takie kontrole

są obecnie prowadzone. Nie-

stety UKE nie dysponuje sta-

tystykami za kilka lat wstecz,

trudno zatem ocenić, czy rze-

czywiście mamy do czynienia

OPINIA

EKSPERTA

DAWID PIEKARZ

rzecznik prasowy Urzędu Komunikacji Elektronicznej

rganem właściwym i kompetentnym w sprawach

przestrzegania wymogów ustawy o ochronie informacji

niejawnych jest ABW. Prezes UKE poprzestaje na

formalnym sprawdzeniu, czy kontrolowany przedsiębiorca ma

odpowiednie świadectwa bezpieczeństwa przemysłowego,

czyli stosowne dokumenty wydane przez ABW. W roku 2014

nie nałożono żadnej kary w zakresie realizacji wspomnianych

wyżej obowiązków. W ubiegłym roku kontrole realizacji

wspomnianych obowiązków przeprowadzono u kilkunastu

przedsiębiorców. W kilku przypadkach wydano zalecenia

pokontrolne i decyzje o stwierdzeniu zakresu naruszenia

przepisów prawa telekomunikacyjnego. W większości

przypadków sprawy są w toku (minimalny czas uzyskania

świadectwa to 6 miesięcy).

z nasileniem liczby postępo-

wań w tej sprawie.

[opinia]

Kary

Zgodnie z art. 209 ust. 1 pkt 10

u.p.t. kto nie wypełnia lub nie-

należycie wypełnia obowiązki

lub zadania na rzecz obronno-

ści i bezpieczeństwa państwa

oraz bezpieczeństwa i porząd-

ku publicznego, podlega ka-

rze pieniężnej. Karę nakłada

prezes UKE w drodze decyzji,

w wysokości do 3 proc. przy-

chodu ukaranego podmiotu,

osiągniętego w poprzednim

roku kalendarzowym (art. 210

ust. 1 u.p.t.).Ponadto prezes

UKE może nałożyć dodatko-

wą karę na kierującego przed-

siębiorstwem telekomunika-

cyjnym, w szczególności osobę

pełniącą funkcję kierowniczą

lub wchodzącą w skład organu

zarządzającego, w wysokości

do 300 proc. jego miesięcznego

wynagrodzenia, naliczanego

jak dla celów ekwiwalentu za

urlop wypoczynkowy.

Skype prze rał ze Sky, bo znaki były zbyt podobne

Nie jest możliwe spokojne

współistnienie oznaczeń

sieci Sky i firmy Skype

w Zjednoczonym Królestwie,

ponieważ istnieje ryzyko po-

mylenia tych dwóch symbo-

li – uznał Sąd Unii Europej-

skiej. To dla większości ﬁrm

może być nauka, żeby już na

etapie wyboru nazwy ﬁrmy

przykładać do tego znacze-

nie, mając na uwadze przy-

szłą rejestrację znaku towa-

rowego

Elżbieta Dominik

elzbieta.dominik@infor.pl

W wyroku w połączonych

sprawach T-423/12, T-183/13

i T-184/13 „Skype przeciwko

unijnemu Urzędowi Har-

monizacji w ramach Rynku

Wewnętrznego” Sąd Unii Eu-

ropejskiej z siedzibą w Luk-

semburgu zgodził się ze

stanowiskiem urzędu, który

odmówił rejestracji oznacze-

nia Skype’a.

Sprawa ciągnęła się już po-

nad dekadę. Wniosek o reje-

strację znaku graﬁcznego

i słownego „Skype” traﬁł do

Urzędu Harmonizacji w ra-

mach Rynku Wewnętrzne-

go w latach 2004−2005. Znak

miał być stosowany dla towa-

rów i usług m.in. z dziedziny

radiofonii, telewizji, fotogra-

ﬁi i globalnej sieci kompu-

terowej.

Niedługo potem sprzeciw

wobec rejestracji znaku Skype

wyraziła brytyjska sieć tele-

wizyjna Sky, zaznaczając, że

w 2003 r. złożyła na pozio-

mie unijnym wniosek o re-

jestrację swojego znaku dla

tego samego rodzaju towa-

rów i usług. Przytoczyła też

dane, że stacje sieci odbie-

rane są w kilkunastu milio-

nach gospodarstw domowych

na terenie Wielkiej Brytanii,

a ponad 80 proc. Brytyjczy-

ków słyszało o tej sieci. Poza

tym renoma marki Sky – jak

podkreślała sieć – została

wielokrotnie uznana przez

Brytyjski Urząd Patentowy

w wielu decyzjach.

Na mocy decyzji z 2013 r.

Urząd Harmonizacji uwzględ-

nił sprzeciw. Uznał, że istnieje

prawdopodobieństwo pomy-

lenia obu znaków ze wzglę-

du – jak argumentował − na

stopień ich wizualnego, fone-

tycznego i graﬁcznego podo-

bieństwa. Zwrócił uwagę, że

wymowa samogłoski „y” nie

jest krótsza w słowie „skype”

niż w słowie „sky”.

Przed sądem UE właści-

ciele marki Skype wnosili

o stwierdzenie nieważności

decyzji urzędu. Sąd uznał

jednak, że istnieje prawdopo-

dobieństwo pomyłki między

graﬁcznym i słownym zna-

kiem „skype” a słownym zna-

kiem „sky”. Poza tym słowo

sky – jak podkreślał – stano-

wi część podstawowego słow-

nictwa w języku angielskimi,

jest łatwe do zidentyﬁkowa-

nia w wyrazie skype, nawet

jeżeli przyrostek „pe” nie ma

większego znaczenia.

Sąd UE nie podzielił ar-

gumentu Skype, że na po-

ziomie graﬁcznym elemen-

tem znacznie odróżniającym

ten znak od znaku Sky jest

obraz postrzępionej chmu-

ry. W ocenie sądu nie ma to

znaczenia dla słownej, wi-

zualnej i koncepcyjnej spój-

ności znaku. Od strony wi-

zualnej jedynie podkreśla on

element słowny i wyznacza

pewną granicę. Zaś co do fo-

netycznego brzemienia tego

wyrazu element graﬁczny

nie ma żadnego znaczenia

– podkreślił sąd. Analizując

koncepcję loga, zaznaczył, że

rysunek chmury nie przy-

wodzi żadnych skojarzeń,

być może z wyjątkiem tego,

które – jak argumentuje sąd

– mogłoby jedynie zwiększyć

prawdopodobieństwo uzna-

nia, że „sky” (niebo) stanowi

część „skype”.

Odnosząc się zaś do argu-

mentu, że sam wyraz „sky-

pe” posiada znaczenie odróż-

niające, bo jest znany przez

szerokie grono odbiorców,

sąd uznał, że nawet jeżeli

nabrał on własnego znacze-

nia dla usług świadczonych

przez ﬁrmę telekomunika-

cyjną Skype, to jest to wtórne

i opisowe określenie usług.

Sąd uznał, że nie jest możli-

we spokojne współistnienie

oznaczeń sky i skype w Zjed-

trzy pytania

do eksperta

Rozmowa z Pawłem Żerańskim z Kancelarii Gładysz & Żerański

PAWEŁ ŻERAŃSKI

z Kancelarii Gładysz & Żerański

niepewności. Natomiast po prawomoc-

nym wyroku właściciele Skype będą

świadomi ryzyka i będą musieli brać pod

uwagę oczekiwania Sky co do sposobu

korzystania z oznaczenia Skype.

Czy Sky mógłby domagać się opłat licencyj-

nych?

Jeśli właściciel znaku Skype odwoła się

od tego wyroku do TSUE – czy ma szanse

na wygraną?

Niewielkie. Skype i Sky są podobne. Argu-

menty Skype, jakoby dodatek „pe” nada-

wał mu charakter odróżniający albo też

Skype stał się niemal określeniem rodza-

jowym usługi, którą konsumenci łatwo

odróżniają od działającej w środowisku

cyfrowym telewizji Sky – nie przekonują.

Jednak nawet przegrana przed TSUE nie

oznacza automatycznie, że właściciele

Skype będą np. ponosić ciężar opłat licen-

cyjnych na rzecz Sky. Właściciele Skype

mogą zmienić nazwę swojej usługi. Mogą

też korzystać z oznaczenia, nie rejestru-

jąc znaku towarowego, choć narażają się

na proces sądowy ze strony Sky.

Rejestracji dokonali rzecznicy patentowi,

którzy zapewne sygnalizowali możliwość

tego rodzaju problemu. Prawdopodobnie

był to zatem świadomy test przeprowa-

dzony przez Skype w oparciu na opinii

o niskich szansach takiej rejestracji. Sky-

pe mogło się też opłacać utrzymywanie

przez wiele lat dzięki procesowi stanu

Skoro oznaczenie Skype jest podobne do

Sky, to w grę może wchodzić licencja zna-

ku towarowego za korzystanie z oznacze-

nia podobnego do Sky oraz licencja na ko-

rzystanie z oznaczenia podobnego, która

uchylałaby zarzut prowadzenia nieuczci-

wej konkurencji. Taka licencja legalizowa-

łaby korzystanie ze Skype, mimo wyklu-

czenia możliwości rejestracji.

Jakie wnioski płyną z wyroku dla innych

przedsiębiorców?

Wysoki poziom staranności w dbało-

ści o swoje oznaczenia – także w sferze

prawnej – jest domeną większych graczy.

Małe ﬁrmy powinny natomiast pamię-

tać, że mogą kiedyś wejść do tej ligi i re-

jestrować swoje oznaczenia jako znaki

towarowe. Mogą one uzyskać w przyszło-

ści bardzo dużą wartość. Ich posiadanie

może też pomóc zapobiec nieuczciwej

konkurencji, np. ze strony byłych pra-

cowników.

Rozmawiała

Elżbieta Dominik

noczonym Królestwie, ponie-

waż warunki, które mogłyby

zmniejszyć ryzyko pomyle-

nia tych dwóch symboli,

nie zostały spełnione. Ta-

kie współistnienie znaków

zdaniem sądu jest możliwe

tylko w przypadku odizo-

lowanych, wysoce specjali-

stycznych usług. Dodatkowo

współistnienie nie trwało na

tyle długo, aby dało podsta-

wy do stwierdzenia, że ryzy-

ko wprowadzenia w błąd nie

istnieje.

PRENUMERATA:

Cena prenumeraty DZIENNIKA GAZETA PRAWNA: Wersja Standard – miesięczna (maj 2015 r.): 100,00 zł: – maj–grudzień 2015 r.: 764,00 zł: Wersja Premium – miesięczna

(maj 2015 r.): 116,00 zł – maj–grudzień 2015 r.: 898,00 zł. Wszystkie ceny brutto (zawierają 8% VAT). Więcej informacji na stronie www.gazetaprawna.pl/prenumerata

http://gazetkowo.wordpress.com/

Dziennik Gazeta Prawna, 12 maja 2015 nr 90 (3983)

gazetaprawna.pl

P R O C E D U RY

Nabywca nieruchomości przejmuje też prawa i obowiązki

z umowy najmu. Ale zabezpieczenia już nie zawsze...

Odpowiednie konstrukcje prawne zapewniają trwałość stosunku najmu na wypadek transakcji obejmujących

składniki majątkowe przedsiębiorcy. Trzeba też zadbać o

instrumenty chroniące interesy wynajmującego

Katarzyna

Kutrzepa

radca prawny

w kancela-

rii prawnej

D. Dobkowski

sp. k. stowarzy-

szonej z KPMG

w Polsce

Mechanizm działania praw-

nych instrumentów nie za-

leży od tego, czy rzecz naję-

ta, najczęściej nieruchomość,

jest przedmiotem wielu umów

najmu i jest częścią zorgani-

zowanego kompleksu skład-

ników majątkowych, czy też

stanowi jedyny składnik ma-

jątku przedsiębiorcy oddany

w najem na podstawie jednej

umowy najmu. Działanie tego

mechanizmu nie zawsze bę-

dzie jednak obejmowało łączą-

ce się ze stosunkiem najmu

zabezpieczenia ustanawiane

przez najemcę. A rodzaj dane-

go zabezpieczenia i jego treść

będzie decydować, czy prze-

niesienie zabezpieczenia na

nabywcę rzeczy najętej lub

nabywcę praw i obowiązków

z umowy najmu będzie pod-

legało tym samym regułom,

które dotyczą zmian w obrębie

stosunku najmu.

najmującym, bez potrzeby do-

konywania dodatkowej czyn-

ności prawnej. Rozwiązanie

to jest przejawem ochrony

praw najemcy także wobec

podmiotu, który pierwotnie

nie był stroną umowy najmu,

a na skutek czynności, o któ-

rej najemca mógł nawet nie

mieć wiadomości, stał się wy-

najmującym.

Wierzytelności z umów

najmu mogą być także przed-

miotem przelewu. Zawarcie

umowy przelewu nie wyma-

ga uzyskania zgody najem-

cy, chyba że umowa najmu

przewiduje taki obowiązek.

W praktyce przedmiotem

przelewu są najczęściej wie-

rzytelności o zapłatę czynszu.

W przypadku nieruchomości

komercyjnych cesja wierzy-

telności z umów najmu staje

się materialnym instrumen-

tem wykorzystywanym jako

dodatkowe zabezpieczenie

dla banków ﬁnansujących.

spełniającej uzgodnionych wy-

mogów jest często podstawą

do rozwiązania umowy naj-

mu przez wynajmującego. Na

podstawie gwarancji bankowej

wynajmujący jako beneﬁcjent

może domagać się od banku

spełnienia świadczenia, gdyby

najemca nie wykonał zobowią-

zania do zapłaty czynszu lub

innych świadczeń.

To, że umowa najmu czę-

sto określa wymogi dotyczące

treści gwarancji, nie oznacza,

iż gwarancja bankowa jest

WAŻNE

Podmiot, który

wstąpi z mocy prawa

w stosunek najmu jako

wynajmujący, jest zainte-

resowany nabyciem także

wszelkich praw wynika-

jących z zabezpieczeń

umowy najmu

Gwarancja bankowa

Najczęściej spotykanym in-

strumentem zabezpiecza-

jącym płatność czynszu

i innych świadczeń wynika-

jących z umowy najmu jest

gwarancja bankowa (rzadziej

gwarancja ubezpieczeniowa).

Obowiązek jej dostarczenia

w określonym terminie oraz

wysokości jest przewidziany

najczęściej w umowie najmu.

Niedostarczenie przez najem-

cę w określonym terminie lub

dostarczenie gwarancji nie-

Przelew wierzytelności

W przypadku zbycia rzeczy na-

jętej w czasie trwania najmu

nabywca wstępuje w stosunek

najmu na miejsce zbywcy. Na-

bywca nieruchomości stanie

się z mocy samego prawa wy-

elementem stosunku najmu.

Mimo różnic zdań w doktry-

nie generalnie się przyjmu-

je, że zobowiązanie płynące

z umowy gwarancji bankowej

jest oderwane od zabezpie-

czonej wierzytelności.

Oznacza to, że wstąpienie

w stosunek najmu przez na-

bywcę rzeczy najętej czy też

przelew wierzytelności z umo-

wy najmu nie spowoduje prze-

niesienia praw z gwarancji na

nabywcę. Inaczej będzie przy

zbyciu przedsiębiorstwa,

w skład którego wchodzi rzecz

najęta. Czynność mająca za

przedmiot przedsiębiorstwo

co do zasady obejmuje bowiem

wszystko, co wchodzi w skład

przedsiębiorstwa, a zatem tak-

że wierzytelności wynikające

z gwarancji. Jednakże trzeba

pamiętać, że przeniesienie

praw z gwarancji w każdym

z tych wypadków nie będzie

możliwe, jeżeli ewentualność

taka została wyłączona w tre-

ści samej gwarancji lub ogra-

niczona wymogiem uzyskania

zgody banku.

Najczęściej wynajmujący

wymaga od najemcy dostar-

czenia gwarancji, z której

prawa mogą być swobodnie

przenoszone. Czasem jednak

pozycja negocjacyjna najem-

cy jest na tyle silna, że wy-

najmujący jest zmuszony

zaakceptować gwarancję

„nieprzenoszalną”. Dokona-

nie cesji praw z takiej gwa-

rancji będzie uzależnione od

uzyskania zgody wystawcy.

W grę może wchodzić tak-

że wystawienie aneksu do

gwarancji umożliwiającego

przeniesienie praw lub też

wystawienie przez bank no-

wej gwarancji bezpośrednio

na nabywcę rzeczy najętej.

cy ma prawo wykorzystać de-

pozyt, w przypadku zaś wy-

gaśnięcia lub rozwiązania

umowy najmu ma obowią-

zek zwrócić najemcy wpła-

coną kwotę.

Czy wskazane prawa i obo-

wiązki wynajmującego przejdą

na podmiot, który na skutek

nabycia nieruchomości wstą-

pi w stosunek najmu z mocy

prawa? Za przeważający nale-

ży uznać pogląd, że prawa wy-

najmującego do wykorzysta-

nia depozytu oraz obowiązek

jego zwrotu najemcy stanowią

stosunek zobowiązaniowy łą-

czący się ze stosunkiem najmu

na tyle ściśle, iż w przypadku

zbycia rzeczy najętej prawa

i obowiązki z niego wynikają-

ce przejdą na nabywcę.

sądu o nadanie klauzuli wyko-

nalności na swoją rzecz, mimo

że oświadczenie o poddaniu się

egzekucji przez najemcę zo-

stało sporządzone w odniesie-

niu do zbywcy. Należy jednakże

pamiętać, że przejście upraw-

nień i obowiązków zawartych

w tytule egzekucyjnym musi

być wykazane dokumentem

prywatnym z podpisem urzę-

dowo poświadczonym. Zatem

umowa przenosząca własność

rzeczy będącej przedmiotem

najmu powinna czynić zadość

wskazanym wymogom co do

formy. W przypadku zbycia

nieruchomości w grę będzie

wchodzić wyłącznie forma

aktu notarialnego.

Kompleksowa analiza

Ocena skutków transak-

cji w odniesieniu do praw

i obowiązków wynikających

z umowy najmu lub rze-

czy najętej wymaga, oprócz

analizy postanowień samej

umowy najmu, także kom-

pleksowej analizy stosun-

ków zobowiązaniowych, któ-

re w praktyce funkcjonują

łącznie z najmem. Przepisy

dają zainteresowanym pod-

miotom wiele instrumentów

umożliwiających dokonywa-

nie zmian w obrębie praw

i obowiązków wynikających

ze stosunku najmu i łączą-

cych się z nim zabezpieczeń.

Możliwość i zakres ich wyko-

rzystania zależeć będzie od

rodzaju zabezpieczenia i jego

treści.

Poddanie się egzekucji

Umowa najmu zobowiązuje

niejednokrotnie najemcę do

dostarczenia oświadczenia

w formie aktu notarialnego

o dobrowolnym poddaniu się

egzekucji. Oświadczenie ta-

kie stanowi tytuł egzekucyjny

po nadaniu klauzuli wykonal-

ności. Najemca poddaje się

egzekucji najczęściej w zakre-

sie wypełnienia obowiązku

zwrotu rzeczy najętej po za-

kończeniu najmu oraz obo-

wiązku zapłaty umówionego

czynszu i opłat związanych

z eksploatacją rzeczy.

Nabywca nieruchomości,

który wstąpił w miejsce wy-

najmującego w stosunek naj-

mu, będzie mógł wystąpić do

Depozyt

Częstym i stosunkowo pro-

stym sposobem zabezpiecze-

nia roszczeń z umowy najmu

jest depozyt. Na warunkach

określonych w umowie naj-

mu najemca przekazuje wy-

najmującemu umówioną

kwotę pieniężną. W przy-

padku nieuiszczenia czynszu

przez najemcę wynajmują-

EKSPERT

RADZI

EKSPERT

RADZI

Cofnięcie zezwolenia tylko z dowodami

Kilka razy w pobliżu mojego sklepu interweniowała policja

i straż miejska w związku z zakłócaniem porządku. W okolicy

jest dużo pubów i klubów, gdzie jest sprzedawany alkohol.

Burmistrz wszczął postępowanie w sprawie odebrania mi

zezwolenia na obrót alkoholem. Czy jest to uzasadnione?

Leszek Jaworski

dgp@infor.pl

Zmianę funkcji budynku trzeba zgłosić

W ramach działalności gospodarczej od kilku lat wynajmuję

pokoje w domu jednorodzinnym. Nadzór budowlany nakazał

mi wstrzymać użytkowanie budynku, ponieważ nie zgłosiłem

zmiany sposobu korzystania. Dodam, że aby uruchomić hotel,

nie robiłem żadnej przebudowy obiektu. Czy rzeczywiście

powinienem zgłosić zmianę użytkowania budynku?

Leszek Jaworski

dgp@infor.pl

odstawą cofnięcia

zezwolenia może być

powtarzające się

w miejscu sprzedaży zakłó-

canie porządku publicznego

w związku ze sprzedażą

napojów alkoholowych. Tak

wynika z art. 18 ust. 10 pkt 3

ustawy z 26 października

1982 r. o wychowaniu w

trzeźwości i przeciwdziała-

niu alkoholizmowi (dalej:

u.w.t.p.a.). Aby zezwolenie

mogło być cofnięte, muszą

być spełnione łącznie

warunki określone w powyż-

szym przepisie:

powtarzające się, co naj-

mniej dwukrotnie w okresie

sześciu miesięcy, w miejscu

sprzedaży lub najbliższej

okolicy zakłócenia porząd-

ku publicznego w związku

ze sprzedażą napojów alko-

holowych przez dany punkt

sprzedaży,

brak powiadomienia

organów powołanych do

ochrony porządku publicz-

nego przez prowadzącego

punkt sprzedaży.

Jednym z warunków cofnię-

cia zezwolenia jest wyka-

zanie formalnego związku

przyczynowego pomiędzy

faktem zakłócenia porząd-

ku publicznego, który musi

wystąpić w miejscu sprze-

daży albo najbliższej okolicy,

a sprzedażą napojów alko-

holowych przez dany punkt.

Związek taki istnieje w sy-

tuacji, gdy zostanie wyka-

zane, że gdyby nie sprzedaż

napojów alkoholowych, to

nie doszłoby do zakłóce-

nia porządku publiczne-

go (wyrok Wojewódzkiego

Sądu Administracyjnego

w Gliwicach z 18 grudnia

2013 r., sygn. akt III SA/Gl

1690/13).

Kwestia ta była przedmiotem

wielu orzeczeń sądów ad-

ministracyjnych. Przykłado-

wo WSA w Opolu w wyroku

z 13 stycznia 2011 r. (sygn. akt

II SA/Op 652/10, www.orze-

czenia.nsa.gov.pl) wskazał,

że sam fakt podejmowa-

nia – zarówno przez ﬁrmę

ochrony, jak i przez straż

miejską oraz policję – inter-

wencji w sklepie bądź naj-

bliższej jego okolicy wobec

osób znajdujących się pod

wpływem alkoholu nie jest

jednoznaczny z tym, że za-

kłócanie przez te osoby po-

rządku publicznego było

związane ze sprzedażą al-

koholu przez ten sklep. Bez

wykazania stosownymi do-

wodami takiego związku

zdarzenia te nie stano-

wią o zaistnieniu warunku

z art. 18 ust. 10 pkt 3 u.w.t.p.a.

Podobnie wypowiedział

się także poznański WSA

w wyroku z 29 września

2011 r. (sygn. akt IV SA/Po

719/11, www.orzeczenia.nsa.

gov.pl). W orzeczeniu tym

sąd stwierdził, że niezbęd-

nym elementem zasto-

sowania sankcji cofnięcia

zezwolenia na sprzedaż

napojów alkoholowych jest

wykazanie związku przy-

czynowego między zakłóca-

niem porządku publicznego

i sprzedażą napojów alkoho-

lowych przez daną placów-

kę. Brak takiego związku

wyklucza możliwość cofnię-

cia pozwolenia na sprzedaż

alkoholu z powodu zakłóca-

nia porządku publicznego.

Podstawa prawna

Art. 18 ust. 10 pkt 3 ustawy

z 26 października 1982 r. o wychowa-

niu w trzeźwości i przeciwdziałaniu

alkoholizmowi (t.j. Dz.U. z 2012 r.

poz. 1356 ze zm.).

opisywanej sytuacji

niezbędne było

dokonanie

zgłoszenia zmiany sposobu

użytkowania budynku.

Podjęcie i wykonywanie

usług hotelarskich w obiekcie

mieszkalnym jednorodzin-

nym zmieniło bowiem

sposób jego użytkowania.

Zgodnie z art. 71 ust. 1 pkt 2

ustawy z 7 lipca 1994 r.

– Prawo budowlane (dalej:

u.p.b.) przez zmianę sposobu

użytkowania obiektu bu-

dowlanego lub jego części

rozumie się w szczególno-

ści podjęcie bądź zaniecha-

nie w obiekcie budowlanym

(lub w jego części) działal-

ności zmieniającej warunki:

bezpieczeństwa pożarowego,

powodziowego, pracy, zdro-

wotne, higieniczno-sanitar-

ne, ochrony środowiska bądź

wielkość lub układ obcią-

żeń. W opisywanej sprawie

nastąpiła zmiana przezna-

czenia budynku z funkcji

wyłącznie mieszkalnej – na

częściowo usługową. Taki

stan rzeczy nie pozostaje bez

wpływu na warunki bezpie-

czeństwa pożarowego, higie-

niczno-sanitarne, pracy czy

wielkość lub układ obciążeń.

Nastąpiło też zwiększenie

intensywności użytkowa-

nia obiektu. Należy ponadto

zaznaczyć, że zmiana użyt-

kowania, co wynika z przyto-

czonych przepisów, nie musi

być konsekwencją przebudo-

wy. Zmiana sposobu użytko-

wania obiektu budowlanego

lub jego części wymaga zgło-

szenia właściwemu organo-

wi, tj. staroście.

Po stwierdzeniu samowolnej

zmiany sposobu użytkowa-

nia obiektu organ nadzoru

budowlanego ma obowią-

zek zastosować art. 71a ust. 1

u.p.b., tj. wydać postanowie-

nie wstrzymujące użytkowa-

nie obiektu oraz zobowiązać

właściciela do przedstawie-

nia w określonym terminie

niezbędnych dokumen-

tów. Niezastosowanie się do

takiego postanowienia po-

woduje, że zostanie wydana

decyzja nakazująca przywró-

cenie pierwotnego użytko-

wania obiektu. Właściciel

będzie musiał uiścić opłatę

legalizacyjną. Jej wysokości

ustali nadzór budowlany.

Na marginesie warto

wskazać, że oprócz powyż-

szych obowiązków przed-

siębiorca musi spełnić inne

wymogi związane z regla-

mentacją podejmowanej

przez niego działalności, wy-

nikające z ustawy z 29 sierp-

nia 1997 r. o usługach

turystycznych. Przy czym

nakładanie obowiązków

z niej wynikających nie wy-

klucza kompetencji innych

organów do podjęcia wła-

ściwych im działań, w tym

przez nadzór budowlany,

jeżeli świadczenie usług tu-

rystycznych zostało podjęte

z naruszeniem prawa bu-

dowlanego, które polega, tak

jak w tej sprawie, na zmianie

sposobu użytkowania części

obiektu bez wymaganego

zgłoszenia (por. wyrok Na-

czelnego Sądu Admistracyj-

nego z 27 stycznia 2010 r.,

sygn. akt II OSK 188/09).

Podstawa prawna

Art. 71 ust. 1 pkt 2, ust. 2, art. 71a

ust. 1, art. 82 ust. 2 ustawy z 7 lipca

1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U.

z 2013 r. poz. 1409 ze zm.).

Art. 41 ust. 3 ustawy z 29 sierpnia

1997 r. o usługach turystycznych

(t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 196 ze zm.).

Plik z chomika:

pucian77

Inne pliki z tego folderu:

NIE.nr 20. 2015.pdf (19154 KB)
Moje Gotowanie 03-2015.pdf (106791 KB)
Rzeczpospolita 16.05.2015.pdf (33478 KB)
Najciekawsze Projekty 1-2-2014.rar (113664 KB)
Super Express 16.05.2015.pdf (27820 KB)

DGP_2015_05_12_firma_i_prawo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: