DGP_2015_01_19_podatki_i_ksiegowosc.pdf

(2333 KB) Pobierz

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

PRENUMERATA

SPRAWDŹ,

CO JESZCZE Z

YSKUJESZ W PRENUMERACIE

DZIENNIK A GAZET

Y PRAWNEJ

gazetaprawna.pl

DZIENNIK.PL

FORSAL.PL

PODATKI

i KSIĘGOWOŚĆ

T Y G O D N I K

D L A

P R E N U M E R A T O R Ó W

Wskaźniki

www.gazetaprawna.pl/oferta2015

19 stycznia 2015 nr 11 (3904)

Poniedziałek

W dodatku

Wyższy kurs euro to wyższe

RACHUNKOWOŚĆ

limity na 2015 rok

i AUDYT

Mniej spółek będzie badać swoje

Obowiązki przy otwarciu ksiąg

rachunkowych

przejściu z PKPiR na pełne księgi trzeba

m.in. opracować politykę rachunkowości, a także

ustalić stan majątku i zobowiązań

Ewidencja

Przy

sprawozdania. Wzrosła też minimalna suma

gwarancyjna przy zakupie polis OC

w numerze

W branży IT

istotne

są warunki

zawieranych

umów

Podwyższaj

podatki,

ale nie ruszaj

stawek

Zapłata za

dobrowolne

umorzenie

udziałów

bez VAT i CIT

Wirtualne biuro uniemożliwia

odzyskanie podatku

Ewa

Ciechanowska

redaktor

prowadząca

orzystanie przez ﬁrmy z

wirtualnego biura pozwala

zaoszczędzić nawet 1000 zł

miesięcznie. Nic dziwnego,

że coraz więcej podmiotów korzysta

z takiej możliwości. Jest jednak

pewien problem – potyczki

z ﬁskusem. Najpierw o nadanie NIP.

Urzędy odmawiały nadania numeru

twierdząc, że wirtualne biuro nie

spełnia warunków do prowadzenia

działalności. Jednak tę potyczkę

wygrali podatnicy, bo sądy stanęły po

ich stronie. Teraz ﬁskus nadaje NIP,

ale odmawia zwrotu VAT ﬁrmom

korzystającym z e-biura. Czy znów

trzeba czekać na sądy...

Zmiany w CIT

W dzisiejszym wydaniu pu-

blikujemy część III zmian

wprowadzonych od 1 stycznia

2015 r. – zmiany w ustawie

o podatku dochodowym od

osób prawnych. To najwięk-

sza tegoroczna nowelizacja

ze wszystkich ustaw podat-

kowych.

Z pewnością pozosta-

nie ona długo w pa-

mięci podatników

CIT, którzy z niepo-

kojem śledzili he-

roiczną wręcz wal-

kę ustawodawcy

o wprowadzenie nowych re-

gulacji w zakresie opodatko-

wania dochodów z zagranicz-

nych spółek kontrolowanych

oraz cienkiej kapitalizacji od

początku tego roku. Istota

regulacji dotyczących CFC

sprowadza się do obowiąz-

ku dodania do podstawy opo-

datkowania polskiego podat-

nika dochodów uzyskanych

z kontrolowanych podmio-

tów zagranicznych mających

siedzibę lub zarząd w kraju

o niskim poziomie

o p o d at ko w a n i a .

Ważne zmiany za-

częły obowiązywać

także w zakresie za-

liczania do kosztów

odsetek od pożyczek.

Tydzień temu opu-

blikowaliśmy zmiany w VAT

i ordynacji podatkowej wraz

z komentarzem ekspertów.

Za tydzień – zmiany w PIT.

Klasyﬁkacja jak

zwykle poprawiana

Pracownicy sfery budżetowej

przyzwyczaili się już do co-

rocznych poprawek w klasy-

ﬁkacji budżetowej. Tak było

i tym razem.

Rok 2015 rozpoczęliśmy z no-

welizacją rozporządzenia

ministra ﬁnansów w sprawie

szczegółowej klasyﬁkacji do-

chodów, wydatków, przycho-

dów i rozchodów oraz środ-

ków pochodzących ze źródeł

zagranicznych (t.j. Dz.U.

z 2014 r. poz. 1053 ze zm.).

Aby łatwiej było przeanalizo-

wać zakres zmian, zamiesz-

czamy tabelaryczną ścią-

gawkę z komentarzem. Dziś

omawiamy załącznik nr 2

– „Klasyﬁkacja rozdziałów”

i nr 3 – „Klasyﬁkacja para-

grafów dochodów, przycho-

dów i środków (z objaśnie-

niami)”.

Warto wspomnieć o nowych

rozdziałach 80149 i 80150.

Pozwalają one na odrębne

ewidencjonowanie przez

jednostki samorządu te-

rytorialnego wydatków na

edukację dzieci i młodzieży

wymagających stosowania

specjalnej organizacji nauki

i metod pracy. Nakłada to na

JST obowiązek dostosowania

uchwał budżetowych.

Lex retro non a it – czy także dla klauzuli

przeciwko unikaniu opodatkowania

Istnieją

obawy, czy

ﬁskus będzie mógł

np. kwestionować

wysokość odpisów

amortyzacyjnych

od zakupów

dokonanych przed

wprowadzeniem

klauzuli i uznanych

za sztuczną

konstrukcję prawną

Kamil

Skomorowski

doradca podatkowy,

menedżer w Accreo

PODATKOWY

PONIEDZIAŁEK

WOJTEK GÓRSKI

C4–20

D1–4

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 19 stycznia 2015 nr 11 (3904)

gazetaprawna.pl

KOM E N TA R Z E

Podwyższaj

podatki, ale nie

ruszaj stawek

Radosław Kowalski

doradca podatkowy

Lex retro non a it - czy także dla klauzuli

przeciwko unikaniu opodatkowania

statnio internet obiegła, jak błyskawica,

wiadomość: jeden z doradców ministra ﬁnansów

stwierdził, że niższy, ale jednolity VAT jest lepszy

niż wyższy, ale zróżnicowany. Też mi odkrycie!

Oczywiście każdy, kto chociaż trochę zna się na podatkach,

wie, że w przypadku VAT obniżanie stawki to de facto jej

wyrównywanie – nic w tym złego. To, że niższe podatki

w dłuższej perspektywie oznaczają wyższe wpływy, to

prawda, tylko że spóźniona, bo o tym kilkaset lat temu

mówił niejaki Smith, Adam Smith. Czyżby już zaczęły się

przedwyborcze obietnice ﬁskalne? Niestety, rzeczywistość

jest inna: podatki rosną (a przynajmniej tak mi się wydaje).

Z perspektywy czasu należy stwierdzić, że podwyższenie

stawek VAT (niby przejściowe, ale przecież prowizorki i roz-

wiązania przejściowe są najbardziej trwałe) było bardzo po-

ważnym błędem prawodawcy podatkowego. I nie chodzi

tutaj tylko o błąd ﬁskalny, ale polityczno-wizerunkowy, wy-

rzucenie w błoto zasad liberalizmu (a teoretycznie z tej opcji

wywodzi się partia rządząca). Jak pokazują najnowsze zmiany

w przepisach (zarówno te, które już weszły w życie, jak i te

projektowane), można spokojnie zwiększać obciążenia podat-

kowe bez podwyższania stawek. Ponad wszelką wątpliwość

resort ﬁnansów i inni stanowiący prawo działają obecnie bar-

dziej subtelnie niż jeszcze jakiś czas temu. Po co narażać się

na medialną krytykę, zwłaszcza w roku wyborczym i wobec

wcześniejszych obietnic podatkowych w stylu 3 x 15 (chyba

już mało kto o tym pamięta – a czasami mam wrażenie, że

bliżej nam do wyniku takiego działania i stawki 45 proc.),

jeżeli spokojnie można jeszcze lepszy skutek uzyskać dosto-

sowując przepisy (najbardziej „chodliwe” jest dostosowanie

do prawa unijnego – jakoś dziwnie zazwyczaj pro ﬁsco) czy

uszczelniając system podatkowy (oczywiście dla dobra po-

rządnych podatników, walcząc z różnymi oszustami, którzy

odważyli się optymalizować obciążenia ﬁskalne).

Zwłaszcza w tym ostatnim dostrzegamy od pewnego czasu

dużą determinację ustawodawcy podatkowego.

W imię takich i podobnych haseł prawodawca (zawsze

dla naszego wspólnego dobra) np.: poszerza, ocierając się

o granice absurdu, wyłączenia w ramach cienkiej kapita-

lizacji, przygotowuje przepisy nakładające na podatników

obowiązki w zakresie wyznaczania proporcji, której sam

prawodawca nie był w stanie ustalić (oczywiście nawią-

zuję do 50-proc. proporcji od zakupów samochodowych

– wprawdzie według aktualnej wersji projektu te zmiany

mają wejść od stycznia 2016 r., ale, bynajmniej, projekto-

dawca nie zechciał się z nich wycofać – a wystarczyłoby po-

wrócić do koncepcji przeniesienia nowych regulacji z ust. 2a

i następnych do 1a i następnych w art. 86 ustawy o VAT – ale

o tym to już się rozpisywałem i zapewne nie raz jeszcze

powrócę), zamierza wprowadzić odwrotne (czytaj: czasami

podwójne) opodatkowanie tabletów, smartfonów, laptopów.

I właśnie nad tym ostatnim odkryciem legislacyjnym po-

chylmy się przez chwilę.

Istota pomysłu sprowadza się do tego, że o tym, kto jest

podatnikiem – sprzedawca czy nabywca, ma decydować

wartość jednolitej gospodarczo transakcji, a dokładniej to,

czy przekracza ona 20 tys. zł. Problem w tym, że już dzisiaj

pojawiają się pytania, co to jest ta tajemnicza jednolita go-

spodarczo transakcja. Są one uzasadnione, zwłaszcza gdy

uwzględnimy zastrzeżenie, że o odrębności transakcji nie

muszą decydować różne zamówienia, umowy czy faktury.

Brak jest również jakiegokolwiek horyzontu czasowego. Na-

uczeni doświadczeniami zdobytymi na złomie, blachach

i innych towarach dotkniętych odwrotnym obciążeniem,

przy których nie było przecież żadnych progów kwotowych,

podatnicy obawiają się sytuacji, w których zarówno dostaw-

ca, jak i nabywca będzie poczuwał się do bycia podatnikiem.

Efekt: jeżeli się nie „dogadają”, VAT zapłaci jeden i drugi, przy

czym drugi nie odliczy VAT naliczonego przez pierwszego…

Konia z rzędem temu, kto powie, co jest jednolitą transak-

cją w sytuacji, w której podatnik współpracuje z dostawcą,

nabywając w różnych odstępach czasu sprzęt. O ile lepiej

byłoby wprowadzić np. roczny limit, naliczanie narastająco

wartości sprzedaży i obowiązek opodatkowania odwrotnego

po jego przekroczeniu. Tylko to byłoby zbyt jasne i czytelne.

Lepiej zrobić niejasną deﬁnicję, zastosować nieprecyzyjne

pojęcie, a wy podatnicy spierajcie się: kto przegra, ten płaci

(ﬁskusowi).

godnie z projektem

nowelizacji ordynacji

podatkowej, nowe

przepisy wprowadza-

jące klauzulę przeciwko

unikaniu opodatkowania

mają obowiązywać od

1 stycznia 2016 r. Pojawiają

się przy tym pytania i

wątpliwości dotyczące

możliwego stosowania przez

organy podatkowe klauzuli

do zdarzeń, mających

miejsce przed powyższą

datą, a więc potencjalnego

naruszenia zasady nieobo-

wiązywania prawa wstecz,

tj. zasady lex retro non agit.

W piśmie z 5 listopada

2014 r., stanowiącym odpo-

wiedź na uwagi do projektu

nowelizacji przedstawio-

ne przez Radę Legislacyjną,

minister ﬁnansów wskazu-

je, że klauzula będzie miała

zastosowanie do zobowiązań

podatkowych powstałych od

1 stycznia 2016 r. Dodatkowo

minister podkreśla, że klau-

zula znajdzie zastosowanie

do zdarzeń, które będą miały

miejsce w czasie obowiązy-

wania nowych przepisów.

Zdaniem ministra przepis

przejściowy nie narusza więc

zasady lex retro non agit.

Niestety dalsza lektura

pisma MF stawia prawidło-

wość powyższego twierdze-

nia pod znakiem zapytania.

Kamil Skomorowski

doradca podatkowy,

manager w Accreo

Czy ﬁskus

będzie mógł

kwestionować

np. wysokość

odpisów

amortyzacyjnych

od środków

trwałych

zakupionych

przed

wprowadzeniem

zmian

W piśmie minister wska-

zuje bowiem, że w okresie

vacatio legis, tj. w okresie od

uchwalenia nowych przepi-

sów do ich wejścia w życie,

podatnicy powinni dokonać

oceny stosowanych dotych-

czas rozwiązań i ewentualnie

dokonać zamknięcia sztucz-

nych konstrukcji prawnych,

wykorzystywanych obecnie

do unikania opodatkowania.

Minister podkreśla również,

że nie można mówić o istnie-

niu „praw nabytych” przez

podatników tylko dlatego, że

sztuczna konstrukcja prawna

została wykreowana wcze-

śniej, tj. przed wejściem klau-

zuli w życie.

Takie stanowisko ministra

ﬁnansów oznacza niestety

w praktyce możliwość oceny

zdarzeń, które miały miejsce

przed wejściem w życie klau-

zuli przeciwko unikaniu opo-

datkowania, według tejże

klauzuli. Można sobie bowiem

wyobrazić sytuację, w której

organ podatkowy uzna, że po-

datnik nabył jakiś składnik

swojego majątku w ramach

sztucznej konstrukcji prawnej

np. w 2013 r. Składnikiem tym

może być środek trwały lub

udziały. W pierwszym przy-

padku wydatki na nabycie

środka trwałego podat-

nik będzie rozpoznawał jako

koszty podatkowe przez odpisy

amortyzacyjne przez pewien

okres, zapewne również po

2016 r. Czy w takiej sytuacji

organy będą mogły kwestiono-

wać wysokość odpisów amor-

tyzacyjnych dokonywanych

przez podatnika po 1 stycznia

2016 r. na podstawie przepi-

sów klauzuli? W drugim przy-

padku podatnik rozpozna

wydatki na nabycie udziałów

w momencie ich zbycia, co

może nastąpić po 2016 r. Czy

w takiej sytuacji organy będą

mogły kwestionować wyso-

kość kosztów podatkowych

do rozpoznania przez podat-

nika po 1 stycznia 2016 r. na

podstawie nowych przepisów

klauzuli?

Z treści pisma MF wynika,

że podatnik w takiej sytu-

acji raczej nie posiada „praw

nabytych”, które w tych

przypadkach oznaczałyby

nienaruszalność bazy kosz-

towej na podstawie klauzuli,

a więc organy mogłyby kwe-

stionować wysokość kosztów

podatkowych według przepi-

sów klauzuli przeciwko uni-

kaniu opodatkowania. Nie

ulega przy tym wątpliwości,

że takie działanie byłoby na-

ruszeniem zasady lex retro

non agit, co w świetle zasady

państwa prawa wyrażonej

w art. 2 Konstytucji Rzeczpo-

spolitej Polski nie powinno

mieć miejsca.

prenumerata

PODATKI

OWO

KSIĘGOWOŚĆ

Redaktor prowadzący:

Ewa Ciechanowska

tel. 22 530 40 44

ewa.ciechanowska@infor.pl

trakcie procesu

tworzenia

oprogramowa-

nia przedsię-

biorcy ponoszą liczne koszty,

wśród których najistotniej-

szą pozycją są koszty

osobowe, tj. koszty wynagro-

dzeń wypłacanych informa-

tykom pracującym nad

danym projektem.

Tworzenie programów czy

gier komputerowych

najczęściej jest dość

długotrwałym procesem

i uzyskanie przez podatnika

przychodu z tytułu wytwo-

rzonego oprogramowania

może być znacznie oddalone

w czasie od momentu

wypłaty wynagrodzeń

informatykom. Zatem jedną

z kwestii istotnych dla ﬁrm

informatycznych jest

prawidłowe rozpoznanie

momentu zaliczenia

wypłacanych wynagrodzeń

do kosztów podatkowych.

Z przepisów i interpreta-

cji podatkowych nie wynika

niestety spójny i prosty

system pozwalający na okre-

ślenie takiego momentu.

W szczególności moment

zaliczenia wynagrodzeń

związanych z tworzeniem

programów komputero-

wych do kosztów podatko-

wych może być uzależniony

od tego, czy oprogramo-

wanie tworzone jest na za-

mówienie klienta w celu

przeniesienia na niego praw

autorskich do oprogramowa-

nia, czy też podatnik tworzy

oprogramowanie samodziel-

nie w celu udzielania licen-

cji potencjalnym klientom.

Może też zależeć od pod-

W branży IT ważne są warunki umów

przeniesienia praw autor-

skich do programu kompu-

terowego (co może wpłynąć

na ustalenie, czy podatnik

nabywa prawa autorskie, czy

też sam wytwarza wartość

niematerialną i prawną).

Nie sposób w tym miejscu

opisać wszystkich czynników

wpływających na moment

zaliczenia wynagrodzeń in-

formatyków do kosztów po-

datkowych. Jednak wśród

istotniejszych spraw po-

ruszanych ostatnio przez

organy podatkowe poja-

wiła się kwestia momentu

zaliczenia do kosztów podat-

kowych wynagrodzeń wypła-

canych na podstawie umów

cywilnoprawnych (umów

o dzieło) z tytułu pracy nad

programem komputerowym

zamówionym przez klienta.

W interpretacji z 11 czerwca

2014 r. (nr ITPB3/423-123/14/

PST) dyrektor Izby Skarbo-

wej w Bydgoszczy uznał za

nieprawidłowe stanowisko

podatnika, że w powyższym

przypadku wynagrodzenia

wypłacane z tytułu umów

o dzieło stanowią koszt bez-

pośredni, który powinien

zostać rozpoznany w mo-

mencie pojawienia się przy-

chodu z tytułu realizacji

umowy z klientem. Zdaniem

dyrektora Izby Skarbowej

w Bydgoszczy, który powołał

się na treść art. 16 ust 1 pkt

57 ustawy o CIT (t.j. Dz.U.

z 2014 r. poz. 851 ze zm.), tego

rodzaju koszty należy uznać

za koszty pośrednie, które

powinny zostać rozpoznane

przez podatnika w momen-

cie ich poniesienia. Oczy-

wiście mimo możliwości

wcześniejszego rozpoznania

kosztów podatkowych, nie

zawsze jest to rozwiązanie

korzystne dla podatników,

zwłaszcza gdy zostały one

poniesione w roku podatko-

wym poprzedzającym rok

podatkowy, w którym został

osiągnięty przychód z tytułu

realizacji umowy. Inne sta-

nowisko w powyższym za-

kresie wyraził (wydaje się)

dyrektor Izby Skarbowej

w Katowicach w interpre-

tacji z 15 grudnia 2014 r. (nr

IBPBI/1/423-32/14/AB), klasy-

ﬁkując wydatki na wyna-

grodzenia informatyków,

wypłacane na podstawie

umów cywilnoprawnych,

jako koszty bezpośred-

nie, o ile oprogramowanie

było tworzone na podsta-

wie zlecenia otrzymanego

od klienta oraz jako koszty

pośrednie, o ile oprogramo-

wanie było tworzone przez

podatnika samodzielnie,

według własnego pomysłu

w celu udzielania licencji

przyszłym klientom.

Przywołanie powyższych in-

terpretacji wskazuje, jakie

problemy mogą napotkać

podatnicy przy rozliczaniu

kosztów związanych z two-

rzeniem oprogramowania,

co może wpłynąć chociażby

na płynność ﬁnansową po-

datnika w ramach wykony-

wania większego projektu.

Tym samym przy zawieraniu

umów zarówno z klientami,

jak i z twórcami oprogramo-

wania, poza kwestiami czysto

biznesowymi należy również

zwrócić uwagę na aspekty

podatkowe.

Tomasz Rysiak

radca prawny,

Kancelaria Prawnicza Magnusson

stawy prawnej współpracy

podatnika z informatyka-

mi tworzącymi oprogramo-

wanie (umowa o pracę bądź

umowy cywilnoprawne) czy

też od treści samej umowy

zawartej z informatykiem

w zakresie regulacji kwestii

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 19 stycznia 2015 nr 11 (3904)

gazetaprawna.pl

A K T UA L NO Ś C I

Wirtualne biuro uniemożliwia zwrot VAT

Spółka, mimo że

ma wszystkie dokumenty potwierdzające dokonanie transakcji i WDT,

nie może odzyskać

podatku. Powód? Korzysta z legalnie wynajętego e-biura

Grzegorz Baran

doradca

podatkowy,

KPP Baran & Pluta

Korzystanie przez przedsię-

biorców z wirtualnych biur to

zwłaszcza dla początkujących

ﬁrm duża oszczędność. To za-

leta, są jednak wady. Najwięk-

sza to kłopoty z ﬁskusem. Pa-

miętamy, jak ponad rok temu

głośno było o tym, że urzędy

odmawiają nadawania NIP

ﬁrmom, które wynajmują e-

-biura. Wydawać by się mogło,

że po wyroku NSA z 5 sierpnia

2014 r. (sygn. akt II FSK 3549/13),

w którym sąd stwierdził, że

wirtualne biuro nie daje pra-

wa do odmowy nadania NIP,

problemy ﬁrm korzystających

z nowoczesnych rozwiązań

znikną. Nic z tego.

Mimo wielu szumnych za-

powiedzi rządu o ułatwieniach

w prowadzeniu biznesu, rodzi-

my ﬁskus nadal prowadzi wo-

bec podatników politykę, któ-

rą można by streścić jednym

zdaniem: „każdy podatnik to

oszust”, a zwłaszcza taki, który

korzysta z wirtualnego biura.

Przykład? Bardzo proszę.

Oto zagraniczny przedsię-

biorca, który wykazał się dużą

„lekkomyślnością” i rozpoczął

prowadzenie biznesu w Pol-

sce. W tym celu, zgodnie z wy-

tyczoną przez ustawodawcę

ścieżką, zarejestrował w na-

szym kraju spółkę z o.o., na-

zwijmy ją spółką X. Dopełnił

wymaganych formalności

w urzędzie skarbowym, skła-

dając zgłoszenie NIP-2 i zgłosił

również zamiar wykonywania

transakcji wewnątrzwspólno-

towych poprzez złożenie for-

mularza VAT-R. Ufny, że po-

stępuje zgodnie z literą prawa,

skorzystał też z możliwości

zakupienia legalnej na rynku

usługi wynajmu tzw. wirtual-

nego biura, a więc określonej

niewielkiej powierzchni biu-

rowej wraz z obsługą admini-

stracyjno-księgową i adresem

siedziby spółki po to, aby nie

generować już na początku

działalności znacznych kosz-

tów jej prowadzenia. Wiado-

mo przecież, że przedsiębior-

cy z zasady liczą każdy grosz

zanim go wydadzą, w przeci-

wieństwie do urzędników.

Pech chciał, że nasz zagra-

niczny przedsiębiorca poprzez

spółkę X rozpoczął działalność

w handlu telefonami komór-

kowymi. Jak wiadomo, bran-

ża ta jest aktualnie dość wy-

soko na czarnej liście ﬁskusa,

w związku ze zdarzającymi

się przypadkami dokonywa-

nia prób wyłudzenia niena-

leżnych zwrotów VAT poprzez

ﬁkcyjne transakcje wewnątrz-

wspólnotowe.

ła polskiemu kontrahentowi

za zakupione telefony, posia-

da stosowne faktury zakupu,

a następnie dokonała ich WDT,

to jej elementarnym prawem

ustawowym jest żądanie zwro-

tu z urzędu skarbowego zapła-

conego przy zakupie telefonów

VAT, z uwagi na zerową staw-

kę tego podatku przy dokona-

niu WDT. Wydawałoby się, że

właściwie nie ma się do czego

przyczepić, ale polskie realia

urzędnicze wykraczają poza

elementarne prawa podmio-

tów gospodarczych, i to, co (jak

mawia klasyk) jest „oczywistą

oczywistością”, stało się polem

walki spółki X z rodzimym ﬁ-

skusem.

O co cały spór

Niestety nie o merytorycz-

ną stronę zagadnienia, lecz

o wspomniane wcześniej tzw.

wirtualne biuro.

Opisując sprawę szerzej,

spółka X posiadając wyżej

opisaną dokumentację doko-

nanych wcześniej transakcji,

złożyła deklarację VAT-7 z żą-

daniem tzw. zwrotu bezpo-

średniego nadpłaconego VAT

przy zakupie telefonów ko-

mórkowych. Ponieważ kwota

żądanego zwrotu jest znaczna,

urząd skarbowy przeprowadził

w spółce kontrolę podatkową

mającą na celu ustalenie, czy

spółce X żądany zwrot VAT się

należy. Na prośbę kontrolerów

spółka X okazała całą niezbęd-

ną dokumentację dotyczącą

przeprowadzonej transakcji

zakupu i sprzedaży telefonów,

a obszerne wyjaśnienia w tej

sprawie złożył również prezes

zarządu spółki X. Organ podat-

kowy dostał wszystko, czego

oczekiwał w trakcie kontro-

li. W tym momencie historia

powinna się więc zakończyć,

a spółka X powinna otrzymać

należny jej zwrot VAT. Czy tak

się stało?

Niestety nie, ponieważ

pomysłowość urzędników

Legalne zakupy

Nowo powstała spółka X zaku-

piła od legalnie działających

w Polsce podmiotów gospo-

darczych telefony komórkowe

w ilościach hurtowych, ﬁzycz-

nie odebrała towar, zapłaciła

za niego i wywiozła do innego

kraju Unii Europejskiej, gdzie

towar został sprzedany na-

stępnym kontrahentom, czyli

w świetle ustawy o VAT doko-

nała wewnątrzwspólnotowej

dostawy towarów (WDT). Ca-

łość tej transakcji została po-

twierdzona stosownymi do-

kumentami, a więc: fakturami

zakupu telefonów od polskich

podatników z naliczonym VAT,

dokumentami wydań maga-

zynowych, bankowymi po-

twierdzeniami przelewów

za określone faktury, lista-

mi przewozowymi CMR oraz

fakturami sprzedaży do zagra-

nicznych kontrahentów, jako

dokumentami potwierdzają-

cymi wywóz towaru z Polski.

Prawdę powiedziawszy,

transakcja została przeprowa-

dzona wręcz modelowo. Oczy-

wiście, skoro spółka X zapłaci-

(zwłaszcza ﬁskusa) w wymy-

ślaniu absurdów nie zna gra-

nic. Organ podatkowy uznał

bowiem, że spółka X wynaj-

mując tzw. wirtualne biuro

do prowadzenia swojej działal-

ności, nie mogła dokonać opi-

sanych wcześniej transakcji,

ponieważ nie posiada do tego

odpowiedniej infrastruktury,

tj.: pracowników, mebli biuro-

wych, komputerów, kapitału

etc. W związku z tym organ

jednoznacznie stwierdził, że

spółka X nie jest podatnikiem

podatku od towarów i usług

w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2

ustawy o VAT, a więc pomimo

zarejestrowania się w urzędzie

skarbowym jako czynny po-

datnik VAT (również w trans-

akcjach unijnych), zdaniem

organu podatnikiem tym nie

jest. Spółka również pomimo

zakupu i sprzedaży telefonów

oraz przedstawienia stosownej

dokumentacji wraz z potwier-

dzeniami od kontrahentów,

że transakcje miały faktycznie

miejsce, tych transakcji – zda-

niem organu – nie dokonała.

I na koniec, w związku z po-

wyższym spółka nie ma prawa

do odliczenia VAT naliczone-

go od zakupionych telefonów,

mimo posiadania legalnych

faktur ich zakupu i dowodów

zapłaty za nie.

W skrócie stanowisko or-

ganu można by streścić tak:

„podatniku, skoro korzystasz

z wirtualnego biura, to jesteś

oszustem, nie mogłeś więc

dokonać żadnych transakcji

i nieważne, czy te transakcje

faktycznie miały miejsce, czy

też nie”.

Wszyscy jak kilku

Faktem jest, że na rynku spo-

ro jest przypadków wyłudze-

nia zwrotów VAT przez ﬁrmy

działające przez tzw. biura

wirtualne. Jednak czy może

to być usprawiedliwieniem

dla ﬁskusa do określania mia-

nem oszusta każdej ﬁrmy, któ-

ra działa poprzez wirtualne

biuro, z którego korzystanie

w działalności gospodarczej

w świetle prawa jest całkowi-

cie legalne?

To bardzo duże i niebez-

pieczne nadużycie ze stro-

ny organów podatkowych.

W kwestii legalności działa-

nia ﬁrm poprzez biura wirtu-

alne wielokrotnie wypowia-

dały się sądy administracyjne.

I tak np. można przytoczyć

część uzasadnienia wyroku

WSA w Gdańsku z 28 stycz-

nia 2014 r., o sygn. akt I SA/

Gd 1401/13, w którym czy-

tamy m.in.: „Również oko-

liczność, że pod wskazanym

przez stronę skarżącą adre-

sem mają siedzibę także inne

spółki nie może mieć wpływu

na kwestię nadania numeru

NIP stronie skarżącej. Nale-

ży w tym miejscu przywołać

wyrok Trybunału Sprawiedli-

wości UE z 14 marca 2013 r.

w sprawie C-527/11 dotyczącej

Valts ienemumu dienests v.

Ablessio S/A. TSUE wskazał,

że art. 213, 214 i 273 dyrekty-

wy 2006/112 należy interpre-

tować w ten sposób, że stoją

one na przeszkodzie temu,

aby organ skarbowy państwa

członkowskiego odmawiał nu-

meru identyﬁkacji podatkowej

do celów podatku od warto-

ści dodanej spółce z tego tyl-

ko powodu, że w mniema-

niu tego organu nie posiada

ona środków materialnych,

technicznych i ﬁnansowych

do wykonywania zgłaszanej

działalności gospodarczej oraz

że właścicielowi udziałów tej

spółki uprzednio wielokrot-

nie nadawano taki numer dla

innych przedsiębiorstw, któ-

re nie prowadziły rzeczywistej

działalności gospodarczej oraz

których udziały były przekazy-

wane innym osobom wkrót-

ce po otrzymaniu rzeczone-

go numeru, jeżeli dany organ

skarbowy nie ustali, w świetle

obiektywnych czynników, że

istnieją poważne przesłanki

pozwalające podejrzewać, że

nadany numer identyﬁkacji

podatkowej do celów podatku

od wartości dodanej zostanie

wykorzystany do popełnienia

oszustwa. Zdaniem sądu organ

podatkowy nie przedstawił po-

ważnych przesłanek istnienia

groźby oszustwa.

Ocena, a nie pouczanie

Reasumując, jeżeli podatnik

prowadzi swoją działalność

gospodarczą zgodnie z prze-

pisami prawa, dokonuje le-

galnych transakcji handlo-

wych udokumentowanych

zgodnie z literą tego pra-

wa, to organy podatkowe

nie mają żadnych podstaw

do kwestionowania prawa

tego podatnika do zwrotu

VAT. Tym bardziej organy

podatkowe nie mają prawa

pouczać podatników, jak or-

ganizacyjnie prowadzić dzia-

łalność gospodarczą. Organy

powinny skupić się wyłącznie

na ocenie, czy podatnik doko-

nując określonych transakcji

działał zgodnie z prawem, czy

też nie.

Nie ma więc żadnego zna-

czenia w opisanej sprawie,

czy spółka X posiada swoje

biuro z wyposażeniem i pra-

cownikami, czy nie. Postąpiła

w dokonanych transakcjach

wewnątrzwspólnotowych

zgodnie z przepisami i ma

pełne prawo do zwrotu nad-

płaconego VAT. Ostateczne

przekonanie organów podat-

kowych o tym fakcie zapew-

ne trochę jeszcze potrwa, ale

o swoje prawa bezwzględnie

należy walczyć do końca, w in-

nym bowiem wypadku widzi-

misię organów podatkowych

stanie się oﬁcjalnym prawem,

a stąd już niedaleko do pań-

stwa totalitarnego.

Podstawa prawna

Ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku

od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r.

nr 177, poz. 1054 ze zm.).

Zapłata za umorzenie udziałów bez VAT i CIT

Wydanie nieruchomości tytułem wynagrodzenia za dobrowolne umorzenie udziałów nie podlega VAT.

Nie powoduje też powstania przychodu

na gruncie podatku dochodowego

Mariusz Wachala

konsultant podat-

kowy w dziale

doradztwa

podatkowego

BDO

Kwestia opodatkowania wy-

nagrodzenia uzyskanego za

dobrowolne bądź przymu-

sowe umorzenie udziałów

wciąż budzi kontrowersje.

Niedawno opisywaliśmy wy-

rok WSA w Gliwicach, który

stwierdził, że wynagrodze-

nie w postaci nieruchomości

za przymusowe umorzenie

udziałów nie podlega VAT.

Z kolei Naczelny Sąd Admi-

nistracyjny w uzasadnieniu

ustnym wyroku z 9 grudnia

2014 r. (sygn. akt I FSK 1853/13)

uznał, że nabycie udziałów

celem ich dobrowolnego

umorzenia w zamian za wy-

nagrodzenie w postaci nieru-

nieru

chomości nie stanowi czyn-

ności opodatkowanej VAT.

Sąd potwierdził też, że ta

transakcja nie powoduje po-

wstania przychodu na grun-

cie CIT u spółki, której udziały

są umarzane (tj. spółki doko-

nującej wydania przedmioto-

wej nieruchomości).

chomości tytułem wynagro-

dzenia za udziały) oraz

– będzie podlegać opodatko-

waniu VAT.

Spółka uznała, że odpo-

wiedź na oba pytania powinna

być przecząca. Jednak inaczej

do sprawy podszedł dyrektor

Izby Skarbowej w Katowicach.

Zapłata nieruchomością

Sprawa, która traﬁła do sądu,

dotyczyła spółki, która zawar-

ła ze swoim udziałowcem

umowę nabycia udziałów

własnych w zamian za wy-

nagrodzenie w postaci nie-

ruchomości (w ramach tzw.

procedury dobrowolnego

umorzenia udziałów).

Powstała wątpliwość, czy taka

transakcja:

– będzie skutkować powsta-

niem przychodu na gruncie

CIT u spółki, której udziały

zostały umorzone (i która to

spółka dokona wydania nieru-

nieru

Trzeba rozpoznać

przychód

W odpowiedzi na pierwsze

z postawionych pytań organ

podatkowy uznał, że spółka

decydując się na wydanie nie-

ruchomości tytułem wyna-

grodzenia za nabyte udziały

własne, dokona de facto od-

płatnego zbycia tej nierucho-

mości na rzecz udziałowca

w zamian za cenę opowia-

dającą wynagrodzeniu za te

udziały. W konsekwencji spół-

ka powinna rozpoznać przy-

chód podatkowy w wysokości

powyższego wynagrodzenia.

W zakresie pytania drugiego

organ podatkowy stwierdził

wprawdzie, że czynność umo-

rzenia udziałów jako taka nie

podlega VAT. Zastrzegł jednak,

że wydanie nieruchomości ty-

tułem wynagrodzenia za takie

umorzenie stanowi dostawę

towarów opodatkowaną tym

podatkiem. Zatem organ po-

datkowy dokonał swoistego

rozbicia przedmiotowej trans-

akcji na:

– nabycie udziałów własnych

– neutralne dla celów VAT oraz

– otrzymanie wynagrodzenia

w formie niepieniężnej – sta-

nowiące dostawę towarów

opodatkowaną VAT.

pojedynczą transakcję i brak

jest w związku z tym jakich-

kolwiek przesłanek uzasad-

niających jej rozbijanie na

kilka składowych, mających

odrębne skutki podatkowe.

Sąd podkreślił zatem, że wy-

danie nieruchomości tytu-

łem wynagrodzenia za naby-

te udziały własne jest częścią

jednej operacji – umorzenia

udziałów, a w konsekwencji,

że nie może być traktowane

jako odrębna transakcja zby-

cia nieruchomości dla celów

CIT czy dostawy towarów dla

celów VAT.

Jedna, a nie kilka

Sąd pierwszej instancji nie

zgodził się ze stanowiskiem

organu podatkowego. Uznał,

w szczególności, że dobro-

wolne umorzenie udziałów

za wynagrodzeniem stanowi

NSA po stronie

podatnika

Sprawa traﬁła wreszcie do

NSA, który oddalił skargę

organu podatkowego i zgo-

dził się ze spółką oraz sądem

pierwszej instancji.

NSA podkreślił, w szcze-

gólności, że kwestia braku

powstania przychodu dla

celów CIT dla podatnika na-

bywającego udziały własne

w zamian za wynagrodze-

nie w formie niepieniężnej

była już tematem wielu po-

zytywnych dla podatników

rozstrzygnięć.

Odnośnie do ujęcia VAT,

sąd kasacyjny powołał się na

szeroko komentowany wyrok

NSA z 10 maja 2012 r. (sygn.

akt I FSK 1010/11) i stwier-

dził, że skoro nabycie udzia-

łów własnych przez spółkę nie

jest dokonywane w ramach

prowadzonej przez tę spół-

kę działalności gospodarczej,

transakcja ta (w tym wszyst-

kie jej elementy) nie może

podlegać VAT.

PISALIŚMY

O TYM

Wynagrodzenie w postaci nieru-

chomości za przymusowe umorzenie

udziałów bez podatku

– Podatki i Księgowość z 29 grudnia

2014 r., nr 250/2014

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 19 stycznia 2015 nr 11 (3904)

gazetaprawna.pl

Część III.

Zmiany w ustawie o podatku

dochodowym od osób prawnych

Rafał Kowalski

Paulina Bąk

partner w Dziale

Doradztwa Podatkowe-

go BDO

młodszy konsultant

w Dziale Doradztwa

Podatkowego BDO

biegły rok był wyjątkowo trudny

dla podatników CIT, i to ze

względu nie tylko na kontrower-

sje, które wzbudzają uchwalone zmiany,

lecz także na sposób ich wprowadzenia.

Zapewne długo w pamięci podatników

pozostanie wręcz heroiczna walka

ustawodawcy o wprowadzenie przed 1

stycznia 2015 r. nowelizacji ustawy o

podatku dochodowym od osób prawnych

oraz osób ﬁzycznych, czyli tzw. ustawy

o rajach podatkowych.

Wprowadza ona wiele zmian, lecz naj-

ważniejsze i najbardziej kontrowersyjne

z nich dotyczą opodatkowania dochodów

z zagranicznych spółek kontrolowanych

(ang. Controlled Foreign Corporation

– CFC) oraz cienkiej kapitalizacji.

Regulacje w zakresie CFC nie są pomy-

słem polskiego ustawodawcy. Insty-

tucja ta – jak wskazywano w czasie

prac legislacyjnych – jest powszech-

nie akceptowanym na arenie między-

narodowej mechanizmem zwalczania

nadużyć podatkowych polegających

na wykazywaniu dochodu genero-

wanego z działalności prowadzonej

w danym kraju jako dochodu podmio-

tów podlegających jurysdykcji podatko-

wej państw stosujących preferencyjne

zasady opodatkowania. Z lepszym lub

gorszym efektem funkcjonuje w takich

krajach jak: Niemcy, Francja, Wielka

Brytania, Szwecja, Dania, Finlandia,

Portugalia, Hiszpania, Węgry, Włochy,

Estonia, ale również w państwach

pozaeuropejskich, takich jak: USA,

Kanada, Japonia, Nowa Zelandia, Indo-

nezja, Meksyk, RPA, Korea Południo-

wa, Argentyna, Brazylia, Izrael, Turcja,

Chiny.

Przepisy o CFC przewidziała również

Komisja Europejska w projekcie dy-

rektywy w sprawie wspólnej skonso-

lidowanej podstawy opodatkowania

przedsiębiorstw. Istota tego rozwią-

zania sprowadza się do obowiązku

dodania do podstawy opodatkowania

polskiego podatnika dochodów uzy-

skanych z kontrolowanych podmiotów

zagranicznych mających siedzibę lub

zarząd w kraju o niskim poziomie opo-

datkowania.

Na komentarz zasługują również zmiany

w zakresie cienkiej kapitalizacji. W 2015

roku przepisami w zakresie niedo-

statecznej kapitalizacji objęte zostały

nie tylko podmioty powiązane ze sobą

w sposób bezpośredni, lecz także po-

wiązane w sposób pośredni, tj. podmio-

ty posiadające w kapitale podatnika oraz

w kapitale podmiotu udzielającego po-

datnikowi pożyczki udział pośredni wy-

noszący minimum 25 proc. udziałów

(akcji). Odstąpiono od kryterium kapitału

zakładowego i zastąpiono go kryterium

wysokości kapitałów własnych podat-

nika. Wprowadzono nowy sposób kal-

kulacji odsetek wyłączonych z kosztów

podatkowych.

W bieżącym roku podatnicy będą też

mogli wybrać alternatywną metodę ob-

liczania cienkiej kapitalizacji. Pozwala

ona na zaliczenie do kosztów podatko-

wych odsetek do określonego limitu,

bez weryﬁkowania, od jakich podmio-

tów pochodzą udzielane pożyczki. Ko-

rzystanie z tej metody będzie możliwe

po złożeniu pisemnego zawiadomie-

nia do naczelnika urzędu skarbowego.

Decydując się na korzystanie z alterna-

tywnej metody, podatnicy będą musieli

pamiętać, że wartość odsetek od poży-

czek podlegająca zaliczeniu do kosztów

uzyskania przychodów w danym roku

podatkowym nie może być wyższa niż

wartość odpowiadająca 50 proc. zysku

z działalności operacyjnej ustalonego za

dany rok podatkowy zgodnie z ustawą

o rachunkowości.

Uwaga: Pogrubioną czcionką zaznaczyliśmy nowe i zmienione przepisy oraz informacje o uchylonych. Zmiany weszły w życie od 1 stycznia 2015 r., oprócz art. 26 ust. 1i, 1j,1k i 1l,

które weszły w życie 4 stycznia 2015 r.

Przepis

Tak było do końca 2014 r.

Tak jest w 2015 r.

Rozdział 1

Podmiot i przedmiot opodatkowania

Art. 1a.

Podatkowe grupy

kapitałowe

(…)

2. Podatkowa grupa kapi-

tałowa jest podatnikiem,

jeżeli spełnione są łącznie

następujące warunki:

1) podatkową grupę

kapitałową mogą tworzyć

wyłącznie spółki z ograni-

czoną odpowiedzialnością

lub spółki akcyjne, mające

siedzibę na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej,

jeżeli:

a) przeciętny kapitał zakła-

dowy, określony w sposób,

o którym mowa w art. 16

ust. 7, przypadający na

każdą z tych spółek, jest nie

niższy niż 1 000 000 zł,

(…)

2. Podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem, jeżeli spełnione są

łącznie następujące warunki:

1) podatkową grupę kapitałową mogą tworzyć wyłącznie spółki

z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, mające siedzibę

na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli:

przeciętny kapitał zakładowy, określony w sposób, o którym

mowa w ust. 2b, przypadający na każdą z tych spółek, jest nie

niższy niż 1 000 000 zł,

(…)

Zmiana ust. 2 pkt 1 lit. a ma charakter redakcyjny i związana

jest z wykreśleniem ust. 7 w art. 16 ustawy CIT wskazującego

sposób określania wartości kapitału zakładowego i prze-

niesieniem istoty tej regulacji do dodanego w art. 1a ust. 2b

ustawy CIT.

Art. 1a ust. 2 pkt 1 lit. a w

brzmieniu ustalonym przez

art. 1 pkt 2 lit. a ustawy z 29

sierpnia 2014 r. o zmianie

ustawy o podatku docho-

dowym od osób prawnych,

ustawy o podatku docho-

dowym od osób fizycznych

oraz niektórych innych

ustaw (Dz.U. poz. 1328;

ostatnia zmiana: Dz.U. poz.

1478 – dalej: ustawa z 29

sierpnia 2014 r.).

Komentarz

Podstawa prawna zmiany

2b. Wartość kapitału zakładowego, o której mowa w ust. 2 pkt 1

lit. a, określa się bez uwzględnienia tej części tego kapitału, jaka

nie została na ten kapitał faktycznie przekazana lub jaka została

pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek (kredytów) oraz

z tytułu odsetek od tych pożyczek (kredytów), przysługującymi

udziałowcom (akcjonariuszom) wobec tej spółki, a także warto-

ściami niematerialnymi lub prawnymi, od których nie dokonuje

się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a–16m.

(…)

Art. 4a.

Definicje

Ilekroć w ustawie jest

mowa o:

(…)

Ilekroć w ustawie jest mowa o:

(…)

22) pochodnych instrumentach finansowych – oznacza to instru-

menty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy

z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi,

z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego

inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego;

(…)

Sposób ten precyzuje, czego nie bierze się pod uwagę przy

obliczaniu przeciętnego kapitału zakładowego przypadające-

go na każdą ze spółek z grupy kapitałowej. Zmiana redakcyjna

(przeniesienie z art. 16 ust. 7).

Art. 1a ust. 2b dodany przez

art. 1 pkt 2 lit. b ustawy z 29

sierpnia 2014 r.

Zmiana polega na przeniesieniu do słowniczka ustawy o CIT

definicji „pochodnych instrumentów finansowych”, które

zostały zdefiniowane jako instrumenty finansowe zgodnie

z ustawą o obrocie instrumentami finansowymi, z katalogu

instrumentów finansowych wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt

2 ustawy o obrocie instrumentami finansowym. Z tej grupy

wyłączono tytuły uczestnictwa w instytucjach wspólnego

inwestowania oraz instrumenty rynku pieniężnego, które nie

są pochodnymi instrumentami finansowymi. Przed noweliza-

cją definicje zawierał art. 16 ust. 1b ustawy o CIT.

Zmiana art. 6 wprowadza zwolnienie podmiotowe dla Naro-

dowego Funduszu Zdrowia, który w 2015 r. jest zwolniony

jako podmiot od podatku dochodowego.

W 2014 r. osiągane przez Narodowy Fundusz Zdrowia

dochody podlegały przedmiotowemu zwolnieniu z podatku.

Niemniej jednak powodowało to znaczne obciążenie pracą

związaną z prowadzoną rachunkowością i sprawozdawczo-

ścią, mimo że NFZ nie odprowadzał podatku. W 2015 r. nie

jest obciążony kosztami prowadzenia rachunkowości.

Art. 4a pkt 22 dodany przez

art. 1 pkt 3 ustawy z 29

sierpnia 2014 r.

Art. 6.

Zwolnienia

od podatku

1. Zwalnia się od podatku:

(…)

1. Zwalnia się od podatku:

(…)

16) Narodowy Fundusz Zdrowia, o którym mowa w ustawie z dnia

27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-

nych ze środków publicznych.

(…)

Art. 6 ust. 1 pkt 16 dodany

przez art. 2 pkt 1 ustawy

z 22 lipca 2014 r. o zmianie

ustawy o świadczeniach

opieki zdrowotnej finan-

sowanych ze środków

publicznych oraz niektórych

innych ustaw (Dz.U. poz.

1138).

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

Dziennik Gazeta Prawna, 19 stycznia 2015 nr 11 (3904)

gazetaprawna.pl

CIT

Art. 7.

Przedmiot

opodatkowania

(…)

2. Dochodem jest,

z zastrzeżeniem art. 10

i 11, nadwyżka sumy

przychodów nad kosztami

ich uzyskania, osiągnięta

w roku podatkowym; jeżeli

koszty uzyskania przycho-

dów przekraczają sumę

przychodów, różnica jest

stratą.

(…)

1. Podatnicy dokonujący

transakcji z podmiotami

powiązanymi z tymi podat-

nikami – w rozumieniu

art. 11 ust. 1 i 4 – lub trans-

akcji, w związku z którymi

zapłata należności wynika-

jących z takich transakcji

dokonywana jest bezpo-

średnio lub pośrednio na

rzecz podmiotu mającego

miejsce zamieszkania,

siedzibę lub zarząd na

terytorium lub w kraju

stosującym szkodliwą

konkurencję podatkową, są

obowiązani do sporządzenia

dokumentacji podatkowej

takiej (takich) transakcji,

obejmującej:

(…)

5) wskazanie innych czyn-

ników – w przypadku gdy

w celu określenia wartości

przedmiotu transakcji przez

podmioty uczestniczące

w transakcji uwzględnione

zostały te inne czynniki;

(…)

2. Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest

nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osią-

gnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów

przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

(…)

Zmiana związana z wprowadzeniem opodatkowania docho-

dów zagranicznych spółek kontrolowanych.

Art. 7 ust. 2 w brzmieniu

ustalonym przez art. 1 pkt 4

ustawy z 29 sierpnia 2014 r.

Art. 9a.

Dokumentacja

podatkowa

transakcji

Podatnicy dokonujący transakcji, w tym zawierający umowy

spółki niebędącej osobą prawną, umowy wspólnego przedsię-

wzięcia lub umowy o podobnym charakterze, z podmiotami

powiązanymi z tymi podatnikami – w rozumieniu art. 11 ust. 1

i 4 – lub transakcji, w związku z którymi zapłata należności

wynikających z takich transakcji dokonywana jest bezpośrednio

lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania,

siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szko-

dliwą konkurencję podatkową, w tym zawierający umowy spółki

niebędącej osobą prawną, umowy wspólnego przedsięwzięcia

lub umowy o podobnym charakterze, jeżeli jedną ze stron takiej

umowy jest podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub

zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konku-

rencję podatkową, są obowiązani do sporządzenia dokumentacji

podatkowej takiej (takich) transakcji, obejmującej:

(…)

Art. 9a nakłada obowiązek dokumentowania transakcji

zawieranych przez tych podatników z podmiotami z nimi

powiązanymi.

Z literalnego brzemienia przepisów obowiązujących do końca

2014 r. wynikało, iż poza działaniem przepisów pozostawały

tym samym jednostki organizacyjne niemające osobowości

prawnej – przede wszystkim spółki osobowe.

W wyniku nowelizacji doprecyzowano, iż obowiązek doku-

mentacji podatkowej podatników zawierających transakcje

z podmiotami powiązanymi dotyczy również transakcji

zawarcia umowy spółki niebędącej osobą prawną (w rozu-

mieniu art. 4a pkt 14 ustawy o CIT) oraz wszelkiego rodzaju

wspólnych przedsięwzięć.

Zmiana została wprowadzona ze względu na to, że Minister-

stwo Finansów zaobserwowało wzrost liczby podmiotów

gospodarczych prowadzących działalność w formie spółki

osobowej prawa handlowego, a także w formie różnego

rodzaju wspólnych przedsięwzięć.

Art. 9a ust. 1 w brzmieniu

ustalonym przez art. 1 pkt

5 lit. a ustawy z 29 sierpnia

2014 r.

wskazanie innych czynników – w przypadku gdy w celu określe-

nia wartości przedmiotu transakcji przez podmioty uczestniczące

w transakcji zostały uwzględnione te inne czynniki, a w przypadku

zawarcia umowy spółki niebędącej osobą prawną, umowy wspólnego

przedsięwzięcia lub umowy o podobnym charakterze – w szczególno-

ści przyjętych w umowie zasad dotyczących praw wspólników (stron

umowy) do udziału w zysku oraz uczestnictwa w stratach;

(…)

2a. W przypadku umowy spółki niebędącej osobą prawną obowią-

zek, o którym mowa w ust. 1, obejmuje umowy, w których łączna

wartość wniesionych przez wspólników wkładów przekracza

równowartość 50 000 euro. W przypadku umowy wspólnego

przedsięwzięcia lub innej umowy o podobnym charakterze limit

ten odnosi się do wartości wspólnego przedsięwzięcia określone-

go w tej umowie, a w przypadku braku określenia w umowie tej

wartości – do przewidywanej na dzień zawarcia umowy wartości

wspólnie realizowanego przedsięwzięcia.

(…)

Zmiana ma na celu doprecyzowanie sposobu liczenia wiel-

kości limitu dla sporządzenia dokumentacji umów spółki

niebędącej osobą prawną i wspólnego przedsięwzięcia.

Umowa spółki niebędącej osobą prawną podlega obowiązko-

wi dokumentowania, jeżeli łączna wartość wniesionych przez

wspólników wkładów przekracza równowartość 50 000 euro.

W przypadku umowy wspólnego przedsięwzięcia lub innej

umowy o podobnym charakterze umowa podlega obowiązko-

wi dokumentowania, gdy wartość wspólnego przedsięwzięcia

nie przekracza 50 000 euro. Jeżeli natomiast wartość wspól-

nego przedsięwzięcia nie została określona w umowie, limit

ten odnosi się do przewidywanej na dzień zawarcia umowy

wartości wspólnie realizowanego przedsięwzięcia.

Niezależnie od powyższych limitów, zarówno dla umowy

spółki niebędącej osobą prawną, jak i umowy wspólnego

przedsięwzięcia lub o podobnym charakterze sporządzić

trzeba dokumentację podatkową, jeżeli jedną ze stron będzie

podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd

w raju podatkowym oraz jednocześnie przekroczony zostanie

próg w wysokości 20 000 euro. Limit ten dla umów spółek

dotyczy łącznej wartości wniesionych przez wspólników

wkładów, natomiast w przypadku umów wspólnego przedsię-

wzięcia lub innych umów o podobnym charakterze odnosi się

on do wartości tego przedsięwzięcia określonego w umowie,

a jeśli umowa nie wskazuje wartości – do wartości przedsię-

wzięcia przewidywanej na dzień zawarcia umowy.

Art. 9a ust. 3b i 3d wprowadza zwolnienie z obowiązku

sporządzania dokumentacji transakcji dla grup producentów

rolnych i ich członków oraz organizacji rynków owoców

i warzyw, rynku chmielu, rynku suszu paszowego oraz rynków

lnu i konopi uprawianych na włókno oraz członków tych grup.

Art. 9a ust. 1 pkt 5

w brzmieniu ustalo-

nym przez art. 1 pkt 5 lit.

a ustawy z 29 sierpnia

2014 r.

Art. 9a ust. 2a dodany przez

art. 1 pkt 5 lit. b ustawy z 29

sierpnia 2014 r.

3a. W przypadku umowy spółki niebędącej osobą prawną, jeżeli

jedną ze stron umowy jest podmiot mający miejsce zamieszkania,

siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodli-

wą konkurencję podatkową, obowiązek, o którym mowa w ust. 1,

obejmuje umowy, w których łączna wartość wniesionych przez

wspólników wkładów przekracza równowartość 20 000 euro.

W przypadku umowy wspólnego przedsięwzięcia lub innej umowy

o podobnym charakterze limit ten odnosi się do wartości wspól-

nego przedsięwzięcia określonego w tej umowie, a w przypadku

braku określenia w umowie tej wartości – do przewidywanej na

dzień zawarcia umowy wartości wspólnie realizowanego przed-

sięwzięcia.

3b. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania

do transakcji między grupą producentów rolnych wpisaną do

rejestru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 września

2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz

o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn. zm.), a jej

członkami, dotyczących:

1) odpłatnego zbycia na rzecz grupy producentów rolnych

produktów lub grup produktów wyprodukowanych w gospodar-

stwach członków takiej grupy;

2) odpłatnego zbycia przez grupę producentów rolnych na

rzecz jej członków towarów wykorzystywanych przez członka

do produkcji produktów lub grup produktów, o których mowa

w pkt 1, oraz świadczenia usług związanych z tą produkcją.

3c. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowa-

nia do transakcji między wstępnie uznaną grupą producentów

owoców i warzyw lub uznaną organizacją producentów owoców

i warzyw, działających na podstawie ustawy z dnia 19 grudnia

2003 r. o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu,

rynku suszu paszowego oraz rynków lnu i konopi uprawianych

na włókno (Dz. U. z 2011 r. Nr 145, poz. 868 oraz z 2012 r. poz. 243

i 1258), a jej członkami, dotyczących:

1) odpłatnego zbycia na rzecz takiej grupy lub organizacji produk-

tów lub grup produktów wyprodukowanych w gospodarstwach

członków takiej grupy lub organizacji;

2) odpłatnego zbycia przez taką grupę lub organizację na rzecz jej

członków, towarów wykorzystywanych przez członka do produk-

cji produktów lub grup produktów, o których mowa w pkt 1, oraz

świadczenia usług związanych z tą produkcją.

4. Na żądanie organów

podatkowych lub organów

kontroli skarbowej podatnicy

są obowiązani do przedło-

żenia dokumentacji, o której

mowa w ust. 1–3, w terminie

7 dni od dnia doręczenia

żądania tej dokumentacji

przez te organy.

5. Wyrażone w euro

wielkości, o których mowa

w ust. 2 i 3, przelicza się na

walutę polską po średnim

kursie ogłaszanym przez

Narodowy Bank Polski,

obowiązującym w ostatnim

dniu roku podatkowego

poprzedzającego rok podat-

kowy, w którym została

zawarta transakcja objęta

obowiązkiem, o którym

mowa w ust. 1.

Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skar-

bowej podatnicy są obowiązani do przedłożenia dokumentacji,

o której mowa w ust. 1–3a, w terminie 7 dni od dnia doręczenia

żądania tej dokumentacji przez te organy.

Art. 9a ust. 3a dodany przez

art. 1 pkt 5 lit. c ustawy z 29

sierpnia 2014 r.

Art. 9a ust. 3b dodany przez

art. 1 pkt 5 lit. c ustawy z 29

sierpnia 2014 r.

Art. 9a ust. 3c dodany przez

art. 1 pkt 5 lit. c ustawy z 29

sierpnia 2014 r.

Tak jak do końca 2014 r., organy podatkowe i organy kontroli

skarbowej są uprawnione do żądania przedłożenia dokumen-

tacji w ciągu 7 dni dnia od doręczenia żądania.

Art. 9a ust. 4 w brzmieniu

ustalonym przez art. 1 pkt

5 lit. d ustawy z 29 sierpnia

2014 r.

Wyrażone w euro wielkości, o których mowa w ust. 2, 2a, 3

i 3a, przelicza się na walutę polską po średnim kursie ogłaszanym

przez Narodowy Bank Polski, obowiązującym w ostatnim dniu

roku podatkowego poprzedzającego rok podatkowy, w którym

została zawarta transakcja (umowa) objęta obowiązkiem,

o którym mowa w ust. 1.

Art. 9a ust. 5 reguluje sposób przeliczania limitu, od którego

istnieje obowiązek dokumentowania transakcji, jeżeli wartość

ta jest wyrażona w euro na walutę polską. Przeliczenia doko-

nuje się na walutę polską po średnim kursie ogłaszanym przez

Narodowy Bank Polski, obowiązującym w ostatnim dniu roku

podatkowego poprzedzającego rok podatkowy, w którym

została zawarta transakcja (umowa) objęta obowiązkiem

dokumentowania.

Art. 9a ust. 5 w brzmieniu

ustalonym przez art. 1 pkt

5 lit. d ustawy z 29 sierpnia

2014 r.

Plik z chomika:

Pajak77

Inne pliki z tego folderu:

DGP_2014_03_20_kadry_i_place.pdf (2775 KB)
DGP_2014_07_22_firma_i_prawo.pdf (2342 KB)
DGP_2014_01_21_przewodnik_msp_leasing.pdf (522 KB)
DGP_2014_05_14_dotacje_unijne.pdf (361 KB)
DGP_2014_08_04_podatki_i_ksiegowosc.pdf (2859 KB)

DGP_2015_01_19_podatki_i_ksiegowosc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: