Satyr tygodnik humorystyczno satyryczny (10).pdf

(1011 KB) Pobierz

Nr. 5.

Kraków, 29 grudnia 1918 r.

Cena egz. 1 kor.

TYGODNIK

Redakcya i administracya:

Kraków, Czysta 19.

Naczelny redaktor: WACŁAW GRABIAŃSKI (przyjmuje od 3—4 po pol.).

PRENUMERATA W KRAKOWIE 1 NA PROWINCYI

wraz z przesyłką pocztową:

kwartalnie

Kor. 13'—

półrocznie

„ 24*—

rocznie

„ 45'—

CENA OGŁOSZEŃ:

za Vi

strony

za pół strony

za całf[ stronę'

Kor. 20*-

„ 160'-

_ 300"-

/SJARY

Babcia Europa

(z przerażeniem). Mój Boże! Ależ to pokraka się urodziła...

Stary Rok.

Nic dziwnego; któ ma matkę

anarchię,

a ojca

bolszewika

— ten inaczej wyglądać nie może!

Babcia Europa,

A gdzież są rodzice tego nieszczęśliwca?

Stary Rok.

Matka poleciała na wiec wyborczy kobiet, a ojciec siedzi w

Warszawie!

NEL.

W noc sylwestrowa.

Str. 2.

,S A T Y R

Nr. 5.

„S A T Y R*

Str. 3.

POLSKA SZOPKA.

napisał

Al. Skalski.

(Uboga szopa, popodpierana tykami. W żłobie leży niedawno zrodzone dziecko. U góry powiewa

żłobu stoi POlonia).

ohorą^ew

amerykańska;

obok

Polonia (śpiewa):

Lulajże mi lulaj, moja perełko,-

Będziesz miał sejm wkrótce, twe pieści-

dełko,

Tymczasem bądź grzeczny, pocóż te

krzyki,

Mama ci cukierki da z Ameryki.

Czemuż tak wciąż płaczesz, czy jesteś

chory? .

Wnet będą, wnet będą wielkie wybory.

(Przed szopą zjawia się trzech braci: Gali-

cyanin, Poznańczyk i Królewiak).

T w ar d o w s k i:

Idź do czarta! pleciesz biednie.

Chcesz iść widać do katorgi.

Dam najwyżej po pół morgi

I to, jeśliś inwalidem.

Żyd polski:

Podzielcie się także z żydem.

S y o n i s t a (wpadając):

Każdy pyta: was du bist,

Jestem sobie syonist,

Dla mnie w sejmie pierwsza ława.

Ja mam mieć największe prawa.

Ja mam mieć największy łan.

Jestem sobie w Polsce pan.

Złączyłem się z hajdamaką,

Bo już mam naturę taką.

Przedewszystkiem dla mnie zysk.

Zyd polski:

Idź ty głupi! halte pisk.

• Syonista:

Dla mnie całej sprawy bieg.

Żyd polski:

Idź ty głupi! Gaj szon weg.

Syonista:

Mam na wszystkich tęgi sznur.

Żyd polski:

A ty ganef! di szwarc jur.

K o m u n i s t a (do syonisty):

Nieugięty- bądź i hardy.

Z tobą idą komuuardy,

Podaj bracie swoją dłoń,

Nóż i ogień nasza broń.

Jestem socyał-azyata,

Mam tu dobiy kawał bata,

Zaśpiewajmy pięknie! Fajn!

Po naszemu: Wacht am Rhein!

! (Tymczasem wszyscy ustawiają nią w pary

i defilują przed szopką w polonesie).

Chór:

Defilują wszystkie stany.,

Chłopi, żydzi, łyki, pauy,

Kandydaci też do teki:

Knde, esde i pedeki.

j Niech na razie ścichną kłótnie,

Gdy się poloneza utnie.

I Horyzonty są dziś szersze.

;

Wszystkim równo miejsce pierwsze.

P o l o n i a (przemawia):

; Drodzy goście, w szopce ładnie,

I Lecz nie idzie wszystko składnie,

j Dziecko rusza się potrosze,

Lecz potrzebne przecie grosze,

Trzeba na to i na owo,

A tu darmo suszyć głową;

Trzeba przecie bronić kresy,

A tu puste w skarbie kiesy,

r W kasach brak jest niesłychany.

| Ludu polski, żydy, pany,

Rozjaśni się dziecku liczko,

• Lecz wesprzyjcież skarb pożyczką.

Razem:

Czy to w dzień, czy to w noc

Zawsze jest projektów moc.

Bądźmy tego sposobu:

Dalej wszyscy do żłobu.

Galicyanin:

Biednym jest, głodnym jest.

Lecz mam tęgi jeszcze gest,

Silne ręce main obie,

Chcę być pierwszy przy żłobie.

Poznauczyk:

Wiem ja, ile jestem wart,

Lecz mię dusi Niemiec czart.

Wkrótce los się odmieni,

Ja będę przy pieczeni.

Królewiak:

Prędkom musiał tutaj biec,

Ledwie co się skończył wiec,

Jeszczem przyszedł na sam czas,

By odpędzić obu was.

Galicyanin:

Ty idź precz!

Królewiak:

Ty idź precz!

Poznańczyk:

Bracia! Polska wielka rzecz.

Polonia:

Porozumcie się pięknie

Bo się dziecko przelęknie.

I (Polonez się kończy. Dziecko zaczyna głośno

płakać).

, (Wszyscy ustawiają się w poloneza i wy

chodząc śpiewają):

Chór:

Już nas niema! już nas niema,

Anatema! anatema!

Taka jest niepewna era

Ni feniga! ni helera!

Później, jak się uspokoi

Zgłosimy się, bracia moi,

Teraz dawać! Przesąd! myt!

Żyd polski:

Ja tyż nie dam! Aj sy git!

Antek.

Tero, kiedyście już zrozumieli, że nasz program poletyczny jezd najlepszy, napijmy sie to-

^ warzysze jeszcze roz wódki i przegryźmy kiełbasą.

Wojciech

(do Bartosza). Kumotrze! No i co?...

Bartosz

(szeptem). Co ma być; zjeść i wypić możemy, a jak przyńdzie co do cego, to i tak nie

bedziemy głosowali na towarzysza, ino na Polaka!

NEL.

Nasze kresy.

Sterczą zburzone i spalone

Szlacheckie dwory pośród topoL —

Męczeńską zdobył już koronę

Nasz Stanisławów i Tarnopol.

Krwią dziś spłynęły nasze kresy

I trudów wschodu nikt nie zliczy.

A za pieniądze pruskiej kiesy

Grasują bandy ruskiej dziczy.

Gdy młodzież walczy o swą ziemię

I broniąc Lwowa w bólach kona,

U nas się słodko nad tem drzemie,

Czekając

cudu od Wilsona,

tank.

To i owo.

„Filip-Z konopi" wyrwał się kiepsko.

Ale wiceminister Fiiip-Owicz wyrwał

się niezgorzej.

Przed wyborami.

(ostatni wychodzi żyd polski)

(Polonia załamuje ręce. Przed szopą zjawia

się liczna deputacya inteligentów dziadów,

prowadzona przez dziada-prezesa).

w chwili uroczystej, nie zamącił wido

wiska jakim niepotrzebnym dodatkiem.

W tym celu nie daje się koniowi przez

dobę nic jeść. Koń rzeczywiście zacho

wywał się skromnie, ale bardzo wygło

dzony rzucał się wściekle i omal nie

zrzucił króla, czuł bowiem w pobliżu

sieczkę. Znajdowała się ona mianowi

cie w głowie dobrodusznego monarchy.

Też troska.

Gdy odbędą się wybory,

Gdy pod nową będziem władzą,

Jest ciekawe, czy Polacy

„Lepszym" rządom się poddadzą.

„Hulaj dusza, bez kontusza!"

Oto stronnictw naszych hasło.

My tradycyą żyjein dawną,

Tak szeroką, niewygasłą.

Z sejmu spłynąć mają dla nas

Wszem niosące zgodę leki,

Mają być zadowoleni

En, pedekl i esdeki.

Sursum corda! Miejmy wiarę,

Że się wszystko w dobre zmieni,

Będziem lepsi, potulniejsi,

W dobre duchy zamienieni.

Żeby wszystkich zadoiwolić.

Postarają się włodarze,

Bjr tradycye nasze dawne,

Szły z TTOStępem zawsze w parze.

Więc już naprzód naszym mędrcom,"

Serce głuchym płacze bólem,

Czy król ma być prezydentem,

Czy prezydent ma być królem.

Grzećhotnik.

W klubie.

— Kto są ci panowie, co siedzą we

czterech przy stoliku. Słyszę ciągle,

jak mówią: Karo, pik, ale najczę

ściej pas.

— Bo też to są karoterzy, pikinie-

rzy, a pmdewszystkiem p a s k a r z e .

(Wychodzą obaj, tańcząc kołomyjkę).

(Przed szopę tymczasem przychodzi cała

masa ludzi. Pan Twardowski, chłop, żyd

polski, syonista, komunista i przedstawiciele

różnych partyi politycznych).

Twardowski:

Łeb do góry , gęsta mina,

Znajcież bracia karmazyna,

Z dumą polską i szlachecką

Idę tu pozdrowić , dziecko.

Dla ojczyzny serce płonie,

Lecz być chciałbym w swojem gronie.

Trudno te& to wiedzieć z góry:

Wejść do partyi? i do której?

Ciągłe krzyki, ciągłe waśni,

Niechże sprawa się wyjaśni.

Chłop:

Co tu gadać po próżnicy,

Jeszcze dziecko , się rozkrzyczy,

To nie warte kłaków fonta,-

Podzielmy se piknie gronta,

Wytniemy też wszystkie lasy

I tek skończą się hałasy.

Chłop mieć będzie miejsce przedni*.

Żyd polski:

Ja już lepsze mam ochoty,

Kiedy poszły te huncwoty.

A wam będzie to z pożytkiem,

Gdy pójdziecie z polskim żydkiem.-

Dzisiaj żydka psioczą chłopi,

Lecz się zgodę wnet zakropi,

Będą skrzypce, będą. basy,

Pójdziem razem w obertasy,

Zatańczymy hebrajskiego

Krakowiaczka żydowskiego,

Pan Twardowski stanie z boku,

Będzie patrzył ze łzą w oku.

Niebo wszystkim mannę spuści!

Chłop:

Ano pewnie! ano juści!

Żyd polski:

Ajdum, tajdum, róbmy ślub!

.Chłop:

Hajże ino! łup, cup, cup!

Dziad-prezes:

Na wezwanie do gromady,

,My idziemy wszystkie dziady,

Dziady my, inteligenty,

Lecz w nas płonie ogień święty,

Nie imamy ta bardzo wiele.

Chodźcie tu nauczyciele,

Literaci i artyści,

Niechaj

każdy się uiści.

Wy też grosz tu dacie radzi

Urzędnicy-oberdziadzi.

Każdy, kto pracuje głową,

Ma dla Polski dłoń gotową,

A tymczasem nasze dzieci

, .

Pośród mrozu i zamieci:

Broń na ramię, w górę głowa! —

Idą bronić Śląska, Lwowa.

Trud nasz nie jest bezowocny,

Dom dla wszystkich źrobim mocny,

Bo w tej groźnej zawierusze,

Oddajemy serca, dusze.

(Wszystkie dziady opróżniają sakwy i skła

dają dary i pieniądze przed szopką. Nad

szopą błyska gwiazda wolności. Słychać

chór żołnierzy polskich pod Lwowem, śpie-

- wających):

— Oto, jak degradują człowieka, —

płakał stary urzędnik podatkowy. —:

Przedtem byłem cesarsko-królewskim

oficyałem, po wypędzeniu Austryaków

z Galicyi, póki była Rada Regencyjna,

byłem już tylko królewskim oficyałem,

a teraz, kiedy jest republika, zostałem

już tylko samym oficyałem. I to po

czterdziestu latach służby!

Straż nad Renem pełnią teraz wojska

koalicyjne. Niemcy, śpiewając obecnie

j,Wacht am Rhein", czynią to. wido

cznie ku uczczeniu koalicyi.

W czasie koronacyi w Budapeszcie,

Karol Habsburg wyjechał na pagórek

na koniu _ i stamtąd miał na cztery

strony świata machnąć (mieczem. Po

nieważ król przy tym obrzędzie jest

widoczny razem z koniem dla tłumów

ludności, przeto, jak każe tradycya,

dygnitarze mają dołożyć starań, by koń

*• •

W wielkich miastach jest zwyczaj,

że ze względu na hygienę .zawiesza się

małym dzieciom, przechadzającym się

po ogrodach publicznych, tabliczki na

szyjach z napisem: „Proszę mnie nie

całować", co w pewnej mierze chroni

dzieci od pocałunków starych marmu-

zel.

Był czas, gdy Koło polskie chciało

koniecznie połączyć Galicyę z Króle

stwem i „uprosić" na władcę, Franci

szka Józefa. Różni polscy dygnitarze

zjeżdżali ciągle do Wiednia, trapiąc na

audyencyach sędziwego monarchę swo

ją bizantyjską czołobitnością. Na je

dnej audyencyi, gdy przybyło kilku

polskich lizusów, monarcha obrócił się

tyłem, a wtedy dygnitarze, ku swemu

wielkiemu smutkowi, ujrzeli wyszyty

na spodniach monarszych, napis: „Pro

szę mnie nie całować.

Grzećhotnik.

„Nie damy ziemi, skąd nasz ród"...

KONIEC.

(Tańczą obaj krakowiaka).

Jeszcze jeden kandydat.

Dużo było kandydatów do tronu pol

skiego: Franciszek Józef, Karol, Ste

fan z Żywca, Wilhelm, krói saski, je

Wezwanie do poprawy.

den z książąt bawarskich,' a nawet ,

książę Wied, były król albański. Obe

Ponieważ w kryminałach galicyj

cnie dowiadujemy się, że wobec niepo skich panuje obecnie tyfus, ostrzega

wodzenia tych wszystkich kandydatów, -się gorąco Panów P. T. Paskarzy, by

ma pewne szanse książę Monaco,- któ ze względu na siebie, swe żony i dzieei,

remu już oddawna niektórzy polscy no .unikali możności przebywania w tych

table składali sute haracze przy grze niebezpiecznych lokalach.

w ruletę.

. Anyż.

Str.

.SATYR"

Nr. 5.

stwo, módz czynić, co się jedno po

doba.

A p. Łukasz Górnicki, który nad

szedł z p. Janem Kochanowskim taką

zrobił koruparacyę: „Jako. beczka —

mówił — dopóki w niej nic nie masz,

póty nie znać by gdzie ciec miała, a

skoro ją naleją, alić się wnet z kilku

stron sączy, tak źli i dzierżący o so

bie ludzie rzadko się czem nieprzy-

stojnem popiszą, aż dopiero kiedy na

urząd wnijdą, afobjedzą się władzy"...

Ku temu p. Kochanowski rzekł: Nie

martwcie się waszmość panowie, bo

chocia jest źle, wżdy jeszcze będzie

dobrze. Złe się o Bożą rękę rozbije.

Baczę, iż ku dobremu już się obraca,

skoro ów regiment warszawski nie-

pomału śmiech w całej Rzeczypospoli

tej pobudził. Jako to poeta powiedział:

Mało fortuna na tego łaskawa,

Kto prze swe czyny sam się śmiesznym

stawa.

Mości statysto, żegnaj się z nadziej;},

Kiedy się z ciebie, jako z błazna Śmieja.

iSS

Listy Stańczyka do „Satyra".

Mości Panie Satyrze!

Potkałem się dziś na pokojach sta

rego króla z panem Modrzewskim, co

to napisał mądre opus o naprawie

Rzeczypospolitej. Żałosną rzecz pra

wił, jako Pan Bóg na Polskę gniew

swój ostrzy za domowe nieprzyjażnie

i poswarki jej synów. Ledwie co po

wstała ze śmiertelnego łoża, aż ci w

nową wpadła chorobę. Ci, którzy w niej

regiment mają, upili się swowolną swo

bodą, która im stąd roście, iż się sa

mowładnymi pany czują, ą z tego

głupstwa wchodzą w dziwną dumę, a

dzierżenie o sobie; zaczem ani rady.

ani "zdania niczyjego na świecie już

nie przypuszczają. Zawrócili sobie

mózg, jakoby to bardzo łatwa rzecz

była rządzić, jakoby ku temu nie po

trzeba innej' nauki, abo ćwiczenia,

chyba samej władzy a mocy. Więc

wszytką swą myśl i staranie na to

obracają, aby one możność w cale za

chowali, mniemając, by to było samo

prawdziwe w świecie błogosławień

tle drobnych latarek możemy rozróż

nić poszczególne postacie. Na samym

przedzie kroczy duży, pochylony sta

rzec, którego odzienie jest sporządzo

ne z 365 strzępów kalendarza do zdzie

rania kartek. (Taki duży kalendarz od

Fischera za 3 korony). Na głowie ma*

ów' starzec kapelusz w formie dużej

klepsydry, jaką można jeszcze zoba

czyć w muzeum • Czartoryskich, lub

książce do czytania dla szkół ludo

wych. Górne i naczynie klepsydry pra

wie całkiem próżne... Został jeszcze

drobny szczątek piasku... w ręku trzy

ma ów mąż — złamany karabin manii-

. chera, który musiał gdzieś kupić, za

parę.

szÓBtek

od jakiegoś „zdemobili

zowanego" rycerza ś. p. babci Austryi,

wdowy do ś. p. von Kauka Absolu

tyzmie. Kosturem tym ów starzeć się

podpiera. W drugiej rece trzyma on

lampkę z oliwa (musiał mieć prote-

kcyę w centrali), która to (nie oliwa,

ani nie centrala., tylko lampka( oświe-

ea jego starczą twarz. Jest ona szka

radna, gruba, z dolną wargą potężnie

.naprzód -wysuniętą, o zmarszczkach,

podobnych do głębokich kanałów, ta

kich, jakimi bywają (o ile nie panuje

dłuższa posucha) ulice w Krakowie.

I opowiedział pan Czarnolaski oną»

ueieszuą historyę o dekrecie, aby orła

białego zbawić królewskiej korony —

jako. iż jakiemuś mizerakowi się przy

widziało, iż jak jest korona na orle,

to musi być i król do tej korony.

Ale owo przybieżał pan Rey, ów

..Ulises z narodu polskiego", jak ma

wiał pan Trzysiecki, i przyniósł wia

domości. iż pan regimentarz Haller za

przyjaźnią wiatrów i dobrej pogody

wysiadł na brzeg gdański z wojskiem

polskiem. Przeto powstała wielka ra

dość. jako iż każdy z nas wierzy, iż

pan Haller o miłą ojczyznę śmiele się

zastanawiający, który i moskiewskim

i niemieckim rotom swego męstwa

próbę podał i sławną peregrynacyę z

Polski przez Moskwę. Szwedv do Fran-

ciey uczynił, aby jeno i z tamtej stro

ny wrogom Polski na kark wjechać —

knzdv wierzv. powiadam, iż ten zacny

żołnierz polski pod hetmaństwo swoje

całe wojsko ująwszy, porządek w Rze

czpospolitej uczyni. Bójr ci pomóż,

panic regimen ta rzu! Jako żołnierz, żoł

nierską czyniąc powinność, nie bę

dziesz się bawił w statystę, nie bę-

I dziesz z nadęta twarzą i pomną uda-

! wał króla, abo rządcę narodu, ion o

; *Wl7.ifts7. ny.-ym ..ninds7.tnkiem. który

pohamuje i zniewoli kłótników do po-

• sluszeństwa dobni wszech stanów

Rysy twarzy wyrażają niesłychane

znużenie życiem, pewną jakąś niena-.

wiść i mizantropię, a przytem zupełną

starczą głupotę. Barwa skóry żółta.

Broda duża. rozstrzęsiona, jak gdyby

kilkunastu swywolnych karzełków wy

prawiało w niej swe figle. Wszystko to

razem wziąwszy, czyni starca tak

brzydkim, niesympatycznym, na-wat

odrażającym, że nie wiem, czybyś się

zdecydowała pocałować go piękna (że

tak się wyrażę) czytelniczko, nawet za

funt cukru grysikowego.

Jest to, jak wszyscy łatwo wywnio

skują i wydedukują: STARY ROK.

.Za Stary Rokiem postępuje cały ko

rowód najrozmaitszych person, jakie

się . nieraz -widuje na lajkoniku, lub

wszelakiej innej piramidalnej krakow-

.skiej heey.

Zobaczyłbyś tam zacny republikani

nie polski całe multum znanych i nie

znanych mężów, niewiast i dzieci, Ro

gera barona Battaglię obok panny Józi

z- cygar fabryki, pustego, i jak zawsze

dó sprośnych figlów skorego Satyra

obok najenótliwszej z arcycnotliwych

ligawek, Wilhelma Hohenzollerna w to

warzystwie pana Srokowskiego z No

wej Reformy. Dalej pięknyLolo- z E-

Rzeczypospolitej . Dufamy mocno, iż

nie dasz ucha wartogłowom i ludziom

mało dbałym, a wielce o sobie dzier

żącym, którzy jaśnie okazali, jako

szkaradna a szkodliwa rzecz jest spra

wy partyjne mieć na przodku nrzed

sprawami dobra pospolitego.

A na onych wiele dzierżących o so

bie, baczymy, iż urodzaj w Polsce jest

bardzo wielki, skoro, jak awizy dono-

sz° do tek ministeryalnych (jak to

dziś u was zowie) kwapią się panowie

Giza, Próchnik i Cieluch. Nikt z nas

nie wiedział, kto zacz są te persony.

Bywało wprawdzieć za naszych cza

sów, iż do dygnitarstw koronnych do

chodzili i chudopachołkowie, ale wio

dła ich ku temu uczoność. wiódł ro

zum. powaga, wiodły cnotliwe służby

dla Rzeczypospolitej. Ale o p. Gizir,

Próchniku i CMeluchu jako żywo nie

słyszeliśmy. Nawet nic o nich nie wie

ks. biskup Maciejowski, o którym po

wiadałem (jak to p. Kochanowski w

Apophtegmatach zapisał), iż jest naj-

więtszym łgarzem, bo mówił rad: wie

le nie

wiem, a wszystko wiedział. Te

dy. Mości Panie Satyrze, okaż dobro

tliwą chęć ku nam i donieś czem sły

ną w narodzie owi trzej jegomoście.

Nie chcemy abowiem za nicz ich dzier-

żeć. jako to może są światła wielkie,

a nie chcemy też sądzić po ich imio

nach, jako, iż n o m e n o m e n. a więc

i Cieluch, na ten przykład, może być

nie cielttchem. jeno ognistym ruma

kiem, Próchnik nie próchnem, jeno

szezyrem złotem, a Giza nie kością

koleniową. jeno kością pacierzową na

rodu.

A donieś i to w swej ku nam łaska

wości, czy się utrzyma owa taksa po

cztowa, którą warszawscy mędrcy de

kretem swym ustanowili, jako byłoby

to srogie dla nas uciemiężenie, abo

wiem chuda jest nasza fara. a zasił-

.ków woiennych nam nie płacą, jako

iż w niebie miłym cieszymy się poko

jem.

Sfajiczi/Jt

m. p.

Rozmyślania Noworoczne.

Hej! wszystko w życiu mija, jak senne widziadła,

Nim ręką schwycić zdołasz, już mara przepadła.

Ledwo" kielicha dotkniesz gorącemi usty,

Już ci w trzęsącej ręce pozostaje... pusty. "

A nim życie ocenisz, zrozumiesz w połowie,

To na scenę już nowi wchodzą aktorowie.

Twoja rola skończona — .najsilniejsze słowa

Na drżących ustach pieczęć zaujyka grobowa.

Zazwyczaj... w najciekawszem miejscu dzwonek dzwoni,

Śmierć zasłonę zapuszcza, aktor głowę kłoni...

Cóż dalej?... rozwiązania widz napróżno szuka,

Bo już do jego loży śmierć dyskretnie stłuką:

— Czas odejść, panie! Światła pogasły na scenie,

Jutro, z nowymi ludźmi dajem przedstawienie.

Wprawdzie treść zawsze jedna, dziś, czy przed mlekami,

Dramat wsiąka w komedyę, śmiech się łączy z łzami,

Aktorzy się zmieniają, zmieniają widzowie,

Lecz uczucia te same dają treść osnowie! —

Swoboda i śmiech jasny w pierwszym akcie dzwoni,

Od życia smutnych wrażeń ręka ojców chroni.

Akt drugi: — Duch się ludzki wydziera na szczyty.

Chwyta pochodnię, pragnie ją zanieść w błękity!

Tyle w nimi marzeń, pragnień, energii, płomienia,

Orleini leci skrzydly w cudny kraj marzenia.

W akcie trzecim: — Mężczyzniy dojrzałego dzieje:

Ziemia wabi, kobieta zalotnie się śmieje:

Pójdź, kuć wędrówkę twoją szaloną, nadziemną,

Pójdź... w rozkosznej dolinie zamieszkać wraz ze niwą.

Akt czwarty: — Orła zwykle w koguta zamienia,

Grzebie w piasku podwórka, szuka pożywienia,

Dumny jest z połyskliwych piór. z krwawic grzebienia.

Z podziwu swych kokoszek, z całego istnienia.

A kiedy czasem orle przyśnij mu się loty,

To piejąc przeraźliwie, wzlatuje... na płoty.

Nie stać go na lot., wyższy, ale głośne pianie,

W haremie wywołuje pochwalne gdakanie.

Akt piąty: — Podwórkowe minęły kłopoty,

Ale z nimi energii, męskości wiek złoty.

Odlecieli synowie... żegnał ich ze łzami,

Czuł, że nie będą nigdy, jako on, orłami.

A gdy w śmietniku wspomnień grzebał znów samotny.

To mu się lot młodości przypomniał zawrotny.

Gdybyż raz jeszcze zacząć! Żadna ziemi siła

Jużby go na podwórko ciche nie skusiła.

Leciałby hen! daleko! Za góry. za morze,

Nad szczyty, nad przepaści, w jasne słońca zorze.

W tem miejscu zwykle woźny zapuszcza zasłonę.

Przedstawienie skończone i' życie skończone...

I kiedy aktor rzekłby najsilniejsze słowa,

Na drżące usta pieczęć zapada grobowa.

Marya Czeska-Mączyńska.

„homonovusa".

S t a n g r e t : Ja

śnie panie, dzięku

ję za służbę.

P a s k a r z : Dlaczego, mój Janie?

S t a n g r e t : Bo widzi jaśnie pan,

W restauracji p. Majora.

Ojciec: Cicho, dziecko, bo nuż

jak wiozę jaśnie pana. to na mnie pa-

C ó r k a : Papo, ależ w tem jajku restaurator usłyszy, to mi każe za nie

trzą i mówią: 0 jedzie ten złodziej, j jest kurczątko.

Płacić 15 koron.

ten paskarz przeklęty!

ckartsau wspiera się na ramieniu, o

zgrozo! towarzysza Ignaca, gruby i

thistawy Michalik trzyma za rękę re

stauratora z Grandu, któiy w jakiś dzi

wny sposób na to misteryum dostał

z więzienia „przezczas", suplent Chu-

dapiszczałka ujął pod ramię prezesa

towarzystwa wstydzących się żebrać

obywateli, dziennikarz chociaż z pe-

wnem wzdraganiem dotrzymuje ,im

kompanii. Grono ministrów polskich

prowadzi ""indywiduum z wyraźnem pię

tnem dziedzicznego matałkostwa. Na

boku samotnie trzyma się żyd... dalej

młodzież szkół.średnich prowadzi dy

rektor • Protegowski... wreszcie ga-

.wiedź, baby, dzieci i to wszystko, co

się nazywa wyrazami: hołota, tłuszcza,

banda, p u b l i c z n o ś ć .

'Cały ten tłum jest bardzo poruszony

i rozanimowany i rzobrzmiewa tysią--

cem głosów i nawoływań.

— Prędzej, dziadu...

-f- Wal no szybciej...

— Ali tek, daj

ńo mu „żeca".

•— Knaj no staruchu...

— Ej spróchniała purchawo. zmykaj

no prędzej...

. — Ty przebrzydła ropucho...

• — Trupie gnijący...

Misteryum nocy sylwestrowej.

S c e n e r y a : Rozległa przestrzeń

pól, pofałdowanych zlekka niskiemi

wzgórzami, ku północy teren się pod

nosi i kończy czarnym, szumiącym po

ważnie borem. Śnieg pokrywą ' rolę,

tylko droga, polska droga o tajemnych

przepaściach, wypełnionych gęstym

płynem, czerni się przez całą szerokość

pól.

Noc. Drobny deszczyk ze śniegiem,

łączy niebo z ziemią jednym olbrzy

mim elementem narodowego kapu-

śniaczka. Ciemno, że oko wykól (nb.

twoje własne czytelniku, o ile jeśteś

jakimś gałgaóskim. burżujem lub in

nym uciskającym lud suplentem gitn-

nazyalnym).

_ Cicho, tak, że z całą pewnością sły

szałbyś nieśmiały protest swego wła

snego burżujskiego brzuszka., nieza

dowolonego z akcyi aprowizacyjnej

wysokich władz naczelnych...

Nagle z nad kraju lasu wysuwają

się jakieś cienie i dają się słyszeć od

ległe głosy szemrzącego tłumu.

Tłum ten coraz bardziej się zbliża

ku przodowi sceny, tak, że przy świe

— Ty zidyociały stary czerepie...

Starzec, tak obelżywie przez wszyst

kich traktowany, zacisnął wargi i idzie

naprzód nic nie mówiąc^ jakby te

wszystkie uwagi nie jego się tyczyły.

Nagle przystanął... obrócił się ku

prześladującej go srawiedzi i z bezzęb

nej jego szczęki dał się słyszeć ponuiy,

chrapliwy, niewyraźny głos:

— Nie zasłużyłem sobie doprawdy

na takie obelżywe traktowanie... moi

panowie i panie...

C i e n k i g ł o s z t ł u m u : Nie

znasz się zupełnie na regułach nrzy-

zwoistości. Mówi się: panie i panowie.

— Więc panie i panowie — chrapał

dalej Stary Rok... — tak, nie zasłu

żyłem... Przecież warn przyniosłem po

kój...

P r o f e s o r l o g i k i : Niech, prele

gent wyraża się ściśle: perspektywę

pokoju.

— Perspektywę pokoju, dobrze, ale

z nią wszelkie błogosławieństwa praw

dziwego pokoju.

C h ó r u r z ę d n i k ó w : Nie^pala-

nego...

Młode m a ł ż e ń s t w o : Bez me

bli...

N a r o d o w y d e m o k r a t a : Bez

drzwi i okien, tak, że nam wszelka

hołota do niego włazi...

S t a r y R o k : Ależ obywatele, re

publikanie nie żądajcie ode mnie wszy

stkiego... przyszedł on, to znaczy ra

czej ta perspektywa pokoju pod ko

niec dni moich.

W s z y s c y : Trzeba się było prę

dzej oń postarać.

D z i e n n i k a r z : A tymczasem

ile złego przez cały swój nikczemny

okres panowania narobiłeś...

• S t a r y R o k : Cieszyliście się. .

gdym się urodził.

Tłum (ryczy): Zawiedliśmy się w

okropny sposób.

R o g a l s k i : Złoty Róg, moi pań

stwo, może kto kupi... sensaeyjńe mi

styczne rewelaeye, odkrycie liczby 44...

ja w tym roku sprzedałem o połowę

mniej, niż zeszłego roku... wszystkiego

jeden egzemplarz i to tylko po zniżo

nej cenie... przeklęty rok...

P a ń na J ó z i a z c y g a r f a-

b r.y k i: Co ten durny Stary Rok mó

wi, że. wojna skończona, kiedy mój fa

cet musi się od dwóch tygodni u mnie

ukrywać, żeby go nie wysłali na haj-

damaków...

R o m e r : To hańba, Polska się kur-

Str. 6.

„S A T Y R *

Gdy się całkiem skuńczy wojna,

Niech się świat wypoleruje,

Niech przepadną z przyproszyniem

Wszystkie zbóje, łotry, sziije.

Niech narody się pozbędą

Niepotrzebnych wszystkich gratów,

Niech na widły, na ten przykład.

Djabeł chyci dyplomatów.

Partyjników radzę posłać

Wszysktich hurtem do Moskali,

A Janglicy niech se wezmą

Wszystkich panów od cyntrali.

Juścić za ten żywy towar,

Niech nam dadzą swego trochę,

Trudnoć bowiem te specyaly

Dawać całkiem za darniochę.

Nr. 5.

A że brzany także anajom

Robić tero w pole tyce,

Niech więc bedom oprócz posłów

I morowe tyż poślice.

Niech wyćlajom naan ustawy,

Ale mądrze obmyślone, —

1 białemu orłu zwrócą

Ukradzioną mu koronę.

Niech przepędzą całą zgraję

Jentregantów i kogutów,

1 uwolnią polski naród

Z przeproszyniem od Thuguttów.

Czytelnikom Satyrowym

Życzę wszelkiej pomyślności

W zdrowiu, w różnych jentercsach

I w kużdej okoliczności.

A że trudno mi zahaczyć

O stróżowskim moim fachu.

Więc wienszuję ryalnościom.

By w nich było mnij zapachu.

Niech gospodarz w kużdy kwartał

Czynsz podnosi het do góry.

Niech co miesiąc mnijsze czynsze

Placom bidne lokatury.

A strugalom, mym koligom.

To życzenie niesę szczyre.

By warsiawski sejm uchwalił

Koronową dla nich szpyrę.

Pan Walanty ma głos.

Wlenszowanle pana Walantego.

Przeszedł ciężki rok, o ciężki.

Ale żyjem, Bogu chwała,

Obyśmy się doczekali

Kiedy będzie Polska c a ł a .

Cała, to się znaczy taka,

Jaką dała łaska Pańska

Naszym Piastom, Jagiellonom —

Ode Karpat aż do Gdańska.

Niech w niej rządzi cały naród,

Równo chłopy, jak i pany,

A nie jakieś z przeproszyniem

Bolszewickie sufraganv.

Mnijsza o to. czy w niej bedom

Pryzydenty, czy też króle,

Byle w niej nie panowały

Waryjaty abo Szmule.

Oby w niej zakwitła wolność,

Lecz prawdziwa, nie swawola,

Oby całkiem zapomniała,

Że cisnęła ją niewola.

Po ogóluem tem życzeniu,

Jeszcze jenszych mom półkopy,

Więc nadstawcie na nie uszy

Równo brzany, jak i chłopy.

Niech nie będzie na papirze

Zawieszenie ino broni;

Niech Nowy Rok hajdamaków

Z ziemi polskiej furt wygoni.

czy, Polska traci zupełnie swoje opar

cie o Karpaty...

U r w i s : Przeklęty Stary Roku, ja

dopiero w tym roku dowiedziałem się,

że moim tatusiem jest pan Stefcio No

wiński, ten z takim dużym garbatym

nosem, którego pokazują w Maskach

z jednym strasznym, strasznym sprzę-

cikiem, i że ja jestem pana Stefcia nie

prawą córką... u u u u...

B a t t a g l i a : Pan mnie tak skom

promitowałeś, panie- Stary Roku, że

musiałem tym pismakom posyłać spro

stowania do „Głosu Narodu".

Głos „Głosu N a r o d u " : Które

zresztą- nic nie prostują!...

D y r e k t o r T r z c i ń s.k.i: Tyś

mi, panie Stary Roku, popsuł zupełnie

firmę. Nie miałem szczęścia- do, reper

tuarów. Skompromitowałem się; Byłem

tak genialnym .aranżerem koncertów

krakowskich, że gdyby nie to „dyre-

ktorstwo", urządzałbym w przyszłości

koncerty, może nawet w samej Warsza

wie. A teraz? Teraz, gdy stracę „dy-

rekcyę", nawet pan Bujański nie przyj

mie mnie na kancelistę. — Podły, mar

ny Stary Roku!...

A k t o r z y (chórem): Podły... po

dły-

i * J

Za kużdego partyjnika

Cieleby nam przydało się.

Za kużdygo cyntralorza

Niech nam dadzom chocia prosię.

Niech z paskarzy rząd wyiska

Ukradzione miliony,

I kużdymu niechaj wlepi

Po sto batów na melony.

Dalej życzę bidnym ludziom.

By .ustały raz ogonki.

Oraz jensze cyntralowc

Narodowi podaronki.

Ogon dobry jest dla krowy.

Niechby i pies se nun kiwoł,

Ale naród bez ogonków

Obeńdzie się, jak obywol.-

Obeńdzie się tyż bez kartek

Na chlib. mąkę. cukier, mliko.

Bo to ćmoje. że w ten sposób

Głodowania się uniko.

Kto mo hopy, ten żre klawo,

Aże bańdzioch się odymo.

A kto goły, ten i z kartką

Włożyć co do gęby nim o.

Kto mo hopy, ten.z cygara

Za korunę dym se puska-,

A kto goły, ten nie kurzy

I cienkigo papiruska.

Jako w styczniu momy wybrać

Zgromadzenie narodowe.

Życzę, aby przyszłe posły

Były zdrowe i morowe.

B. c z ł o n e k P. K. L.: Paskarz!...

T t u m n a.r o d.o w y c h d e m o

kratów: Socyał!...

T ł u m s o c y a l i s t ó w : Endek!...

B a t t a g l i a : Canaglia!...

C z y t e 1 n.i k n.a m a r g i.n e s i e :

Ha, ha, co za pyszny lym!

B a t t a g l i a (w dalszym ciągu):

Jednak jakoś sobie dam radę! Przecież

mój przyjaciel Boy nie napróżnó po

wiedział (śpiewa):

Niemą nad Battaglię szczęśliwszego człeka,

W przyszłym gabinecie nie minie go teka.

Ekscellencyo! Odwaga Ekseellencyi,

która imponuje całemu społeczeństwu,

a w oceanie radości pogrąża ludzi po

stępowych, skłania nas do zwrócenia

Jego uwagi na przestarzały reakcyjno-

katolicki zwyczaj rozpoczynania No-

wego Roku od dnia 1 stycznia i liczę-

nia lat według tak zwanej eiy chrze-

ścijańskiej. To gorzej niż korona na

głowie orła, — to proste wstecznictwo,

obskurny klerykalizm. Przywróć więc,

Ekscellencyo swą jiotężną dłonią rok

f>G80, rozpoczynający się w miesiącu

Tischri (25 września), a chwała Twa

zrówna się z chwałą Salomona.

(1200 podpisów, między tymi 48

Landauów, 31 liapaportów, 18 Aske-

nazveh,

Natansonów itd. — i jeden

ale zato pyskaty Diamand).

List otwarty flo p. ministra limtta.

;

Na czeską nutę.

1. Z „Orędzia" Masaryka.

Musimy Śląsk inieć cały

1 polskie Podkarpacie,

Spisz, także i Orawę

Dać musisz Lachu-bracie.

A gdy to wszystko polkniem,

Będzie nam wtedy raźniej,

Gdyż Czesi z Polakami

£'hcą

zawsze żyć w przyjaźni.'"

Drzazgi.

Ruch przedwyborczy zaczyna się po

woli ożywiać. Wyłaniają się nowe

stronnictwa, wszystkie operujące ha

słami wielkiej miłości ojczyzny, pra

gnąc na tym świętym ogniu upiec dla

siebie dobrą pieczeń. Sympatycznie

przez starych polityków zostało powi

tane stronnictwo L. P. T. (Leć Po

Tekę).

2. Złote myśli Masaryka.

— Ty Niemców kokietujesz

Miast im nałożyć pęta —

Rzekł ktoś do Masaryka,

Czeskiego prezydenta.

Dama.

A pan porucznik dokąd idzie: do Cieszyna, czy do Lwowa?

NEL.

Porucznik,

E, nie! Ja do.... Michalika

W salonie.

Minister aprowizacjij który dużo ry-

czy, mało mleka daje.

Skrajne lewice socyalistyczne utwo-

; rzyły w Warszawie partyę komun isty-

i czną, desygnttjąc do wydziału dwuna-

stu komunardów.

Dotychczas nie ogłoszono, ilu w tej

dwunastce jest żydów.

t a n k.

rok, co my aż musieli do Wilsona te

legrafować sto dwadzieścia razy i Wil

son ani razu nie odpowiedżał..." to on

tak z żidkami trzyma?! Tfy, tfy. A ka-

pures na taki rok, a szwarc jur...

Chór panie.n na wydaniu:

Przez cały rok

wznosim swój wzrok,

czy gdzieś wśród szczęku oręża

z nas któraś nie ujrzy męża.

Panna Wstydliwsk,a: Co tam

męża, nawet prezentów nie chcą da

wać te zbóje!...

Chór pąn.ie.n n a w y d a n i u : .

Nie przeszkadzaj nam:

Któraś nie. ujrzy męża,

Rok upłynął aże miło...

Dziewictwo się nam zbrzydziło,

Męża ani na lek,

. Chyba zwaryuje człek,

Zawód na każdym kroku,

.Oh, wstrętny Stary Roku!

Janusz Wroński z Goń ca

(w eleganckiej obcisłej sukni z dość

dużem decollte): Męża?... phi done

e'est vraiment degoutant que ces etres

feminins la, wiecie, państwo, te samice

są doprawdy godne, żeby brutalnie je'

potraktować, ja proszę państwa lubię

— To prawda, — rzekł Masaryk — \

Po wystawieniu „Adwentu" Strind-

Gdyż moja mądrość taka.

berga, który publiczność krakowską

Że gdy się zgodzim z Niemcem.

wystawił na bardzo forsowne próby

Udusim wnet Polaka.

cierpliwości, jeden z krytyków w ten

sposób ocenił ową fatalną imprezę:

3. Sprytny muzykant.

„Wystawienie „Adwentu" nie do

Zagrał raz Czech na skrzypcach

dało ani listka lauru do wieńca sławy

Pięknie: „Hej Słowianie".

kierowników teatru. Publiczność się

Że grał to bardzo dobr/.e,

nudziła, spoglądała na zegarki, odważ-

Zgodne było zdanie.

niejsi wymykali się do garderoby, do

których liczby należał także i podpi

Wtedy sprytny muzykant

sany. A na scenie działy się rzeczy,

Rzekł, skończywszy granie:

które były zaprawdę godne analizy

„Teraz mi za mój. koncert

Lombrosa lub innego neurologa. Przed

Zapłaćcie Słowianie".

mioty same chodziły, ludzie wyprawiali

G r z e c h o-t n i k.

najokropniejsze grymasy w najdziwa

czniejszych szatach, miotali się i rzu-

kwiaty, pod których tchnieniem się o- i

mdlewa, perfumy wykwintne, wyrażą- jI

jące się w całej symfonii najsubtelniej- !

szych zapachów, lubię drogie kamienie, !

ukrywające tajemnicze siły zamierz

chłych wieków... A propos... gdy byłam,

na wyspie Capri napisałam tę cudną

nowelę, w której państwo znajdą wy

raźnie moją całą niecodzienną (pan

przyznasz, panie Stwora!) wysoce sub

telną i nawet wyrafinowaną, pożąda

niem czegoś niezwykłego i niebanalne

go duszę... Druga prześliczna nowela...

Aha, zapomniałam, co chciałam jeszcze

powiedzieć pod adresem moich współ-

istot (niestety, tylko zewnętrznie podo-

bneście do mnie.). Czego wy chcecie

od tego staruszka, każda z wasby chę

tnie wyszła za podobnego...

S r o k o w s k i : To nie naJeży-do

rzeczy. Ja oskarżam rok 1918 o naj

większą zbrodnię: Co zrobił z mojemi

łodziami podwodnemi?

B o y : A z moimi 980 tomami prze

kładów francuskich? Zwykle tłuma

czyłem na rok dziesięć tysięey dzieł,

a teraz tylko dziewięć tysięcy dwa

dzieścia!' C'est horrible!

H o e s i e k: A ja nie byłem tego

roku w Ostendzie!

Z bagienka teatralnego,

cali i gadali bardzo i bardzo wiele, w

któreni to gadaniu wszystko było (mo

że nawet, i poezya) z wyjątkiem krztv-

ny zdrowego rozsądku.

„Adwent"'Strindberga jest zupełnie

poronionym płodem mistycyzmu, graui-

czącego z obłąkaniem. To też żadna

scena europejska nie wystawiła dotych

czas „Adwentu" z tej prostej racyi, że

żadnemu dyrektorowi teatralnemu nie

wpadło na myśl wystawiać takiego

nonsensu. Przekład fatalny, skażony

germanizmaini."

Na drugi dzień czytaliśmy w komu

nikacie teatralnym: „Wobec niezwykłe

go powodzenia genialnej sztuki Strind

berga p. t, „Adwent" w świetnym pol

skim przekładzie, teatr będzie ją wy

stawiał trzydzieści razy z rzędu..."

Ja już z tymi socyałami jakoś się upo

ram,- ho, ho. wszak mam głowę nie od

tego, żeby tylko wyłysiała.

P e r u k a r z : Do usług jaśnie wiel

możnego pana barona, całuję ruci,

czem mogę służyć... mam doskonałe

peruki...

Ż y d : A j waj, a j waj, kto miszlał,

że mnie, Mojżesza Mageńkrampfa te

goje w Starym Roku całkiem zabiją...

(Zwracając się do publiczności) pań

stwo miszle, co ja żiję... to państwo

nie ma recht, ja jestem zabity w Ksia-

nowie... Tam był taki straszny gewalt,

co my wszyscy ledwo"uciekli... Tfy,

tfy, to taki rok, niech szlak trafi taki

T o w a r z y s z I g * t i a c : T o w a r z y -

którego oblicze było potężnym zega

sze i towarzyszki. Z Republiką lubel- rem (wyrobu amerykańskiej firmy

ską klapa! Nigdy nie miałem tak fa- Smith et Brown). Zegar był oświetlony»

talnego roku, jak ten Stary Rok. bardzo efektownie wewnętrzną lampą

łukową. Mężem owym o tak oryginal-

Hańba!

nem obliczu był CZAS.

T o w a r z y s z e : Hańba!...

Restaurator z Grandu: A

Właśnie wskazówki jego oblicza tt-

mnie, panie dobrodzieju, za szklankę tworzyły u góry jedną równą linię...

wina zasądzać na pięć tysięcy koron Równocześnie dało się słyszeć uderze

kary i, areszt... to się nazywa Polska, nie dzwonu.

Stary Rok z patetycznym teatral

to się nazywa wolność...

W s z y s c y p a s k a r z e c h ó nym gestem rozkłada ramiona i woła:

rem

— Ha!

Ziemia się rozwiera i pochłania Stary

Nastały strasznie podłe czasy;

Rok wraz ze wszystkimi ukoronowa

Wszystko, co żyje, drze z nas pasy. nymi władcami centralnej Europy,

Już ceny lecą na łeb na szyje,

z paskarzami, staremi pannami, zabi

Więc paskarz chudnie, a suplent tyje. tym żydem z Ksianowa, urzędnikami

O, Stary Roku bądź przeklęty,

magistratu, dyrektorem teatru krakow

Tyś przyniósł sukces tej ententy,

skiego i suplentami.

O biada, biada, biada, biada,

Równocześnie nadlatuje duży bocian

Do rozpraw Skąpski wciąż zasiada,

i składa małe niemowlę na łonie dyrc-

Tysiące zdziera, do kozy wsadza•

. która instytutu astronomicznego. Dy

J to jest taka nowa władza?

rektor z przejęciem i świadomością do

Z tłumu wydobywa się orszak 12 niosłości chwili, stwierdza:

tysięey ukoronowanych władców cen

— Urodził się zupełnie prawidłowo,

tralnej Europy, wszyscy unisono:

spodziewać się należy, że malec się wy

— Stary Rolfru, gdzie nasze korony? chowa...

Wtem błysk rozdarł nieboskłon. Na

Panie i panowie: Błogie rządy

horyzoncie ukazał się olbrzymi mąż,

wego Roku 1919-go

się zaczęły.

—

>' "

- •• ' ;

•

-1S AT Y R"

Nr. 5.

Dzieciom koalicyi.

Stoją dzieci koło drzewka,

Mina gęsta, zawadyacka,

Wilson bowiem, drogi papcio,

Przygotował śliczne cacka.

A na drzewku wiszą dary

1 wspaniałe upominki,

Wiluś, Lolek, pikelhauba,

Turek, Bułgar, z Węgier świnki.

A pod dziewkiem równie pięknie:

Jest kolejka i okręty.

Patrząc na te wszystkie dziwy

Każdy dzieciak wniebowzięty.

Pierwszych klęsk nikt nie pamięta,

Dzisiaj brzmi zwycięska śpiewka.

Choć o mały figiel tylko,

A nie byłoby wszak drzewka.

Grzechotnik.

Nieco o ministrach.

W dawnej Turcyi ministrowie nic

musieli umieć czytać i pisać. Obecnie

kwestya ta staje się znowu aktualną

w niektórych stronnictwach europej

skich.

W krajach, gdzie jest dużo pastwisk,

należałoby utworzyć osobne minister

stwo pastwiskowe, którego przewodni

ctwo może bardzo dobrze objąć po

świadczony pastuch.

Minister pastuch mógłby sobie do

brać na sekretarzy konia, osła, a także

krowę, lub gęś, na razie jednak nie

ustalono sposobu porozumienia się

z temi stworzeniami.

Ministrem mógłby zostać każdy,

tylko kwestya podpisywania aktów

państwowych jest na razie przeszkodą

nie do zwalczenia dla niepiśmiennych.

W tym celu będą utworzone kursą dla

ministeryalnych kandydatów-anaifabe-

tów.

tank.

| Dalej-że luba publiczności,

Rozsadźmy krótko sprawę.

Ja ścisnę mocno rózgę w łapie,

Wy kładźcie ich na ławę,

Niechaj poczują, że bezkarnie

Nie można kraść w ojczyźnie,

Dalej-że z nimi po kolei,

A kij niech tęgo gwiźnie."

I naraz zmiana dekoracyi,

Publiczność biegnie cała,

Już jeden, drugi schwytan paskarz,

Ta hańba i zakała,

Bronią się wprawdzie, krzyczą głośno:

„To rozbój! to bezprawie!"

Lecz już kolejno tłum ich wriedzie

' I kładzie ich na ławie.

I rózga świstać rozpoczyna

I spada na paskarzy.

Z całym zapałem i dokładnie

Lud ich patyczkiem darzy

I grzeszne wielce w kraju cielska

Rózeczką tnie w kotlety.

Wrzeszczą dostojni'delikwenci:

„O rany" i „o rety".

0 chwilo błoga, tńką piękna,

Wszak widać to naocznie!

Może się po tej srogiej karze

Porządek wreszcie pocznie,

Już więcej cierpieć nie będziemy

Żle zdobytego grosza!

Słychać okrzyłti, płacz radości,

Muzyka gra „Bartosza";

Grzechotnik.

wiszędł do szeni, to un sze już szmiał

Abrum Sfinkełes

0 podpisania Witosa wLublinie.

ze Vszystko i już nie szukał automobil,

Kto moży wiedżycz lepi polityczny

spraiwy, jak iiie żydki. Ja sze od jeden

faktor dowiedział, jak to pan Witos

był w Lubinie i miał sobie podpisacz

na tym kawałku z pan Ignacym i nie

podpisał, a był podpisiany. Pan Wi

tos i pan Ignac i Stapiński, to uni je

chali automobilem fin Krukiew nach

Lublin.

Jak sze zrobiała noc, to uni jechali

dalej. Na drodze była rogatka, a przy

rogatki w czemnoszczy stał taki wielki

czarny drąg na ukos. Panu Ignacemu

poczebowała w ty chwili na jego

szczęście ukąszyć pchła w łydkę i un

sze schylił, żeby sobie poskrobnącz

1 jemu sze nic nie stało. Pan Witos,

tak jak za psieproszeniem chłop, to un

chrapał i był całkiem rozkładany, to

jemu sze tyż nic nie stanęło. Ale naj-

gorzy ze Stapińskim, bo un miszlał, że

bedży z niego minister, to un szedżał

prosto i trzymał nos do góry. To je

mu ten drąg: od nogatki tak delikatnie

dotknął w głowę, co un dopiro za dwie

godżyny mógł słowo przemówicz. Je

mu wszyscy ratowali i żałowali, co mu

drąg: potrącił, a jeden pan, to nawet

knzyczał głośno: ..szkoda, że nie le

piej".

Pan Witosowi zaraz się poczebowa-

ło przipomnącz, co un niedawno był

w* Krakowie na Kleparz na targu i tom

stała baba z katarynką, a na kataryn

ce szedżała małpa d ta małpa wiczą-

gnęla panu Witosowi taką karteczkę

za dżeszyncz centów, co na ni było

gedruckt: „Nie podpisuj niepoczebny

kawałki". To un miał już bardzo pa

skudny psieczucie i modlił sze całą

drogę i sobi powiedżał, co nic nie pod

pisze. Jak już byli w Lublinie w tym

pokoju, co sze zeszli naraz różne pa

nowie ministry z Lublina, to pirszy so

bi podpisiał Ignacy, a potym dał piór

ko Witosowi. Wtenczas pan Witos go

psieprosił, że un zaraz podpiszy, tyl

ko co un poczebuje ze swój nos zrobicz

porządek, a zapomniał chustki, to un

wyjdże na chwilki do szeni. Jak un

tylko z psieproszeniem tak jak chłop

un sobie poszedł piechty, a potym so

bie przysiadł po drodze na furki i tak

dojechał do Krakowa na Kleparz i tam

poszydł do takie garkuchnie, żeby so

bi napdcz czarny kawy z, rumem.

A pan Ignac czekał z tym piórem'

i jak widżał, że Witosa tak długo ni-

ma, to miszlał, że un miał jakie więk

szy poczeby i nie prędko wróci, to un

Witosa już sam podpisał po chłopsku

krzyżykiem.

Takie polityczny kawałki to dobrze

wiedżycz i dobrze sobie przipomnącz,

coby człowiekowi było a bissełe lustig.

Podsłuchał G r z e c h o t n i k.

Krakowiak.

(Na tle niedawnego zdarzenia).

Lud się cieszy szczerze,

Nawet się rozczula,

Bo wiodą żołnierze,

Masarza do ula.

Sędzia mówi:

,Z kaźni

Już cię nie wypuszczę.

Tak się masarz błażni,

Kiedy chowa tłuszcze.

Już miałeś wór złota,

Lecz ci wszystko mało,

Nic cię nie wymota

Z więzienia, zakało!"

Dozorca go straszy:

..Jeszcze cię wytłuczem,

Najesz się dość kaszy.

Pod więziennym kluczem."

Idzie masarz, idzie

Na długo — daleko!

O hańbo, o wstydzie,

Do ula go wleką!

A że się tak ładnie

Jednemu już darzy,

Wnet za kraty wpadnie

Cały cech masarzy!

A n v ż.

„Prześwietny wielce trybularzu.

Czcigodne zbiegowisko,

Jak cdotkę kocham, ja przenigdy

Nie szedłem drogą ślizką,

A żem kumetów trochę sprzedał,

To niema wielkiej zbrodni,

Patrzcie się lepiej na tych tutaj,

Co więcej lania godni.

Na honorowem stoją miejscu

Wielebni wielce goście,

Ci krocie zbili już na lichwie,

Tych dziś na ławę proście.

Żem chciał zarobić parę haków

Mnie się dziś kijem leje,

A tu dostojni w koło stoją,

Bandyci i złodzieje.

O ty. co stoisz pierwszy z brzcga,

Tuczony panie masarz,

Grabiłeś tłuszcze w całym kraju,

A na wolności hasasz —

Tam, obok niego, bogacz szynkarz,

Co wódkę mieszał z woda. —

Takich grabieżców i paskarzy

Niechaj na ławę wiodą.

Ten kupczył cukrem, ten herbatą,

Ten chował w szafch sukno,

Ten ogołacał z chleba miasto,

Takich niech drągiem

hukną;

A ten znów lizuń z chytrą miną

Miał siedzieć w kryminale,

Lecz, że zarobił milion ż «>órą,

Więc nie jest winien wcale.

Sprawiedliwy wyrok.

Święto ogromne dzisiaj w mieście,

Na rynku ludzi mrowie,

Ma widowisko być nielada,

Uciecha co się zowie,

Z wyroku sądów naszych nowych,

Co pierwszy raz się zdarza,

Ma egzekucya być publiczna:

Bić będzie się paskarza.

Na środku wielka, biała ława .

Ubrana cała w kwiaty,

Prowadzą straże delikwenta,

Grzmią w sądu cześć wiwaty,

Z boku muzyka gra fanfarę

Tak pięknie, jakby w bajce —

Wokoło sędzię, pan prezydent

I wszyscy gminni rajcę.

Cisza się robi uroczysta,

Pan sędzia wyrok wieści:

„Kantek Fiśtoklon, za paskarstwo

Ma kijów wziąć trzydzieści.

' Jak to stwierdziły liczne świadki

Zgodnymi swymi głosy,

Puszczał na lichwę po ulicach

. Robione papierosy."

Skończył pan sędzia, idą zbiry

I biorą delikwenta,

Lecz Kantek morus znany z teg">,

Że z niego sztuka cięta,

Nie daje jeszcze za wygrane —-

Nie mu wyroki owe —

Nim zaczną skórę mu garbować

Tnie taką wnet przemowę:

Wydawcy: Wacław Grabiański i Wiktor Stypiński.

Redaktor odpowiedzialny: Roman Ferek.

Drukarnia „Głosu Narodu* w Krakowie, ul. św. Tomasza 35.

tvTcu

•;BN5

-hCO

Plik z chomika:

libelzebibu

Inne pliki z tego folderu:

Satyr tygodnik humorystyczno satyryczny (4).pdf (1320 KB)
Satyr tygodnik humorystyczno satyryczny (1).pdf (1052 KB)
Satyr tygodnik humorystyczno satyryczny (3).pdf (1078 KB)
Satyr tygodnik humorystyczno satyryczny (2).pdf (944 KB)
Satyr tygodnik humorystyczno satyryczny (5).pdf (949 KB)

Satyr tygodnik humorystyczno satyryczny (10).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: