W spawaniu w lewo płomień skierowany jest w kierunku spawania na krawędzie jeszcze nie przetopione. Równomiernie stapiają się brzegi łączonych części. Koniec stopionego drutu powinien cały czas pozostać w obszarze kity płomienia, ze względu na ochronę metalu przed tlenem i azotem z powietrza. Można otrzymać gładkie lico spoiny o estetycznym wyglądzie. Jest stosowana przede wszystkim do łączenia cienkich blach o grubości nie większej niż 4 mm.
Do wad tej metody należy zaliczyć niskie właściwości wytrzymałościowe spoiny oraz trudność równomiernego stapiania brzegów obu elementów, wskutek czego występuje brak przetopu. Spoina wykonana metodą w lewo szybko stygnie, co sprzyja tworzeniu się porów i pęcherzy w spoinie.
W spawaniu w prawo płomień palnika jest zwrócony w kierunku wykonanej spoiny. Tworzy się charakterystyczne dla tej metody jeziorko stopionego metalu z tzw. oczkiem.
Spawanie w prawo jest stosowane zwykle do połączeń odpowiedzialnych, a także do łączenia blach o grubości większej niż 4 mm, wymagających ukosowania brzegów oraz do łączenia rur niezależnie od ich grubości.
Do zalet tej metody zalicza się:
* możliwość spawania przy dowolnym położeniu spoiny w przestrzeni,
* duży stopień wykorzystania ciepła płomienia,
* dobre kontrolowanie przetopu grani dzięki ciągłej obecności „oczka”,
* powolne stygnięcie spoiny,
* lepsze właściwości wytrzymałościowe złączy niż przy spawaniu w lewo.
Ciepło płomienia nie tylko stapia brzegi łączonych elementów, ale również podgrzewa wykonaną już spoinę, dzięki czemu spoina wolniej stygnie, co ułatwia wydzielenie się z niej gazów.
Do wad spawania w prawo należą trudności w otrzymaniu gładkiego lica spoiny.
Rola topnika - Topnik jest substancją, która umożliwia i znacznie ułatwia lutowanie, zarówno miękkie jak i twarde, poprzez chemiczne oczyszczanie powierzchni łączonych
materiałów. Temperatura aktywności (topnienia) topnika powinna być dostosowana do temperatury topnienia lutu w taki sposób, aby topnik wcześniej, przed stopieniem lutu, oczyszczał powierzchnie elementów lutowanych i przygotowywał do zwilżania i kapilarnego wnikania lutu w szczelinę. Stąd zaleca się, aby temperatura topnienia topnika była przynajmniej 30-50 ºC mniejsza od początku temperatury topnienia lutu.
Do lutowania miękkiego stosowane są zarówno topniki niekorozyjne jak i korozyjne.
Topniki do lutowania twardego – ich skład chemiczny jest oparty na chlorkach i fluorkach metali alkalicznych oraz związkach boru.
Bud. palnika - 1 - inżektor, 2 - kanał środkowy inżektora, 3 - kanał pierścieniowy, 4 - komora mieszania, 5 - zawór tlenowy, 6 - zawór acetylenowy, 7 - rękojeść, 8 – wymienna nasadka, 9 – dziób.
Lutowanie miękkie, jest procesem, w którym temperatura likwidus lutu jest mniejsza od 450 °C. Lutowanie twarde jest metodą lutowania, które zachodzi przy stosowaniu lutów o temperaturze likwidus powyżej 450 °C.
Lutowanie miękkie - luty bezołowiowe na bazie cyny, z dodatkami miedzi, srebra, antymonu i indu.
Zwilżalność w procesach lutowania to zdolność lutu do pokrywania powierzchni elementów łączonych cienką, równomierną i nieprzerwaną warstwą. Zwilżanie lutem związane jest z napięciem powierzchniowym materiału lutowanego.
Kapilarność w procesie lutowania określa zdolność do samoczynnego wypełniania szczelin przez ciekły lut, która wynika z różnicy między ciśnieniem powstającym wewnątrz szczeliny, a ciśnieniem otoczenia.
Adhezja jest zjawiskiem powierzchniowego wiązania się warstw wierzchnich dwóch ciał, w tym przypadku lutu i materiału lutowanego. Przedstawia oddziaływanie sił między cząsteczkami lutu i łączonych materiałów
Kohezja jest określana siłami spójności, występującymi w powstałej lutowinie.
robertwierbi