METODA Halliwicka. Metoda opracowana przez Jamesa McMillana w Londynie. Jest to metoda rehabilitacji osób niepełnosprawnych w wodzie, nauki pływania i terapii. Jest bezpieczna dla ludzi w różnym wieku z różnymi typami upośledzeń, jak i dla zdrowych. Opiera się na znanych zasadach fizyki p/w hydrostatyki, hydrodynamiki, mechaniki ciała.
● WYPORNOŚĆ – wykorzystywana do zmniejszenia sił grawitacji działających na stawy. Umożliwia łatwiejsze poruszanie się ze zmniejszonym obciążeniem na mięśnie, stawy i kości;
● CIŚNIENIE HYDROSTATYCZNE – woda otaczająca ciało przyspiesza krążenie krwi, powodując lepsze ukrwienie tkanek. Obniża się wrażliwość stawów na ból, co powoduje zwiększenie ich ruchomości;
● OPÓR – umożliwia stymulację równowagi i wzrost siły mięśniowej. Na lądzie opór odczuwalny jest wyłącznie w jednym kierunku, co prowadzi do przerostu i zaniku niektórych mięśni. Ponadto, opór wpływa na pobudzenie wrażliwości sensorycznej;
● TEMPERATURA 32-34 stopnie C – powoduje relaksację mięśni niemożliwą do uzyskania na lądzie. Pozwala osiągnąć płynność ruchową stawów oraz rozciągnięcie mięśni.
Oddziaływanie wody na organizm sprawia, że terapia jest całkowicie bezbolesna i przyjazna dziecku. W połączeniu z odpowiednio przeprowadzonymi zabawami i ćwiczeniami, dostarcza jedynych w swoim rodzaju bodźców dla czucia powierzchniowego oraz głębokiego. Pozwala ona nabywać nowe umiejętności, zarówno w środowisku wodnym, jak i na lądzie. Głównym celem jest nauczanie bezpiecznego i swobodnego poruszania i przebywania w wodzie. Kontrolowanie ruchów głowy, oddychania, równowagi.
Zajęcia metody Halliwick odbywają się w zorganizowanych grupach. Dziecko uczestniczy w terapii wraz z rodzicem lub opiekunem, z którym w trakcie zajęć stanowi parę wewnątrz grupy. Przeprowadzając trening z dziećmi lub osobami upośledzonymi umysłowo należy prowadzić go jak zabawę. Nie korzystamy z przedmiotów wypornościowych. Podtrzymywanie dziecka jest zadaniem instruktora lub rodzica. Trening można podzielić na część szkoleniową i zabawową, gdyż osiągnięcie koncentracji dziecka na dłuższy czas jest ciężkie.
W metodzie Halliwick podstawę oceny i planowania stanowi 10 punktów programu. W programie tym możemy zaobserwować rozwój poprzez trzy fazy: Przystosowanie psychiczne, kontrola równowagi i przemieszczanie się. Przechodząc przez wszystkie fazy uzyskujemy pełną niezależność w wodzie. Na samym początku pływacy muszą oswoić się z wodą – poczuć jej właściwości, przyzwyczaić się do siły wyporu i własnej pływalności, efekty zniesienia grawitacji i swobodnego unoszenia się na wodzie. W trakcie uczenia pływania schemat zachowań małego dziecka jest odwrócony. Różne aktywności i zabawy najpierw zaczynają się od pozycji pionowej, dopiero w miarę oswajania pływak przechodzi do pozycji horyzontalnej. Dla pokonania stresu pływaka instruktor pomaga mu ( wykorzystując właściwości wody) w utrzymaniu równowagi. Przystosowanie psychiczne pływaka regularnie przebywającego w wodzie pozwala na: swobodne opieranie się o instruktora – rozluźnienie się, swoboda oddychania nad wodą, nie wstrzymywanie oddechu, wydychanie pod wodą, otwarte oczy, moczenie twarzy. Wszystko to pozwala na większą niezależność, osiągana ona jest przez: zmniejszenie ilości podtrzymań, przejście do podtrzymań bocznych, pływak tyłem do instruktora, oraz od bycia z jednym instruktorem do częstej zmiany instruktorów w czasie zajęć.
Kontrola równowagi, również kontrola poruszania się do tyłu, do przodu i na boki, umiejętność nurkowania i osiągania bezpiecznej pozycji do oddychania. Aby uzyskać kontrolę równowagi, trzeba pokonać cztery stopnie: rotację poprzeczną, wzdłużną, łączoną, (która jest kombinacją rotacji poprzecznej i wzdłużnej) oraz rotację strzałkową.
Rotację poprzeczną pływak wykonuje poprzez obrót wokół osi własnego ciała w tył i w przód
Rotację wzdłużną pływak wykonuje przez obrót wzdłuż osi kręgosłupa.
Rotację łączoną pływak wykonuje ze stania, kładzie się na brzuchu, robi obrót wzdłuż osi kręgosłupa i ponownie powrót do stania.
Ważne jest by równowagę osiągać w pozycji: unoszenia na plecach, unoszenie w pionie i unoszenie we wzburzonej wodzie.
Rotacja strzałkowa – kroczenie w bok, zmiana kierunków.
Poruszanie się w wodzie. Do tej fazy zaliczyć można różnego rodzaju ślizgi na wodzie z turbulencjami wykonywanymi przez instruktora, oraz możliwości pływaka w samodzielnym poruszaniu się w wodzie dodając ruchy rąk blisko ciała, stopniowo przechodząc do naprzemiennej pracy rąk nad głową.
W nauce pływania wykorzystywane są różne techniki wspomagań w zależności od stopnia zaawansowania i od stopnia niepełnosprawności.
1. Pełne podtrzymanie
2. Podtrzymanie łokciowe i pod przedramiona
3. Ręce pływaka na rękach instruktora „ręka – ręka”
4. Przed wejściem z brzegu do wody
5. Samodzielne – pływak dmucha podczas samodzielnego wejścia do wody i przyjmuje bezpieczną pozycję do oddychania.
Prowadzenie zajęć:
Przed rozpoczęciem zajęć i pracy z nowym pacjentem (pływakiem) bardzo ważny jest wywiad, przeciwwskazania do wejścia do wody.
Jeżeli słabo znamy pływaków zgłoszonych do zajęć staramy się umieścić podstawowe informacje o pływaku w odpowiednim formularzu.
Oceny indywidualne pozwalają na sformułowanie oceny pacjenta znajdującego się w wodzie. Na podstawie wszystkich zebranych informacji ustalamy szczegółowy plan nauki pływania uwzględniający ogólny trening oraz indywidualne ćwiczenia.
Podczas pierwszego wejścia do wody staramy się być bardzo blisko pływaka.
maarteczka15