1945 Drużyna strzelecka w walce - wyciąg z Regulaminu walki piechoty cz.1.pdf

(922 KB) Pobierz
NACZELNE
DOW ÓDZTW O
W
P
DRUŻYNA STRZELECKA
W WALCE
(Wyciąg z Regulaminu walki piechoty cz. I).
WOJSKOWY INSTYTUT N A U K O W O - W Y D A W N I C Z Y
1945
NACZELNE
DOWÓDZTWO
W.
P.
DRUŻYNA STRZELECKA
W WALCE
(Wyciąg z Regulaminu walki piechoty cz. 1).
WOJSKOWY INSTYTUT N A U K O W O - W Y D A W N I C Z Y
1945
I.
1.
2.
3.
4
5
Zasady działań bojowych piechoty
.
Podstawy powodzenia piechoty w walce
Ogień i manewr pododdziałów piechoty
Szyk boj owy
-
- -
- -
Obowiązki dowódcy
II
1
2.
3.
4.
5.
6
.
.
.
-
.
.
-
.
.
-
ZASADY OGÓLNE.
1.
ZASADY DZiflŁflft BOJOWYCH PIECHOTY.
DRUŻYNA STRZELECKA
Zasady ogólne
-
Drużyna strzelecka w natarcie
.
.
.
.
.
Diużyna strzelecka w obronie
.
.
.
.
.
Drużyna strzelecka na rozpoznaniu
.
.
.
.
Drużyna strzelecka w ubezpieczeniu marszowym
Drużyna strzelecka w ubezpieczeniu bojowym podczas
natarcia
7 Drużyna strzelecka jako placówka
III
1.
2
3.
4
ZAŁĄCZNIKI
.
.
.
.
łączności
i sposoby
-
-
Szkic sprawozdawcy i szkic ogniowy .
.
Dokumenty pisemne
.
.
.
.
.
Tablica sygnałów i znaków umówionych dla
Prace saperskie wykonywane przez piechoty
pokonywania przeszkód -
-
-
-
-
1. Piechota stanowi podstawowy rodzaj broni;
siła jej polega na połączeniu ognia z ruchem naprzód,
zakończonym decydującą walką na bagnety.
Piechota zdolna jest pomyślnie prowadzić walkę
w najróżnorodniejszych warunkach t erenowych i a t m o ­
sferycznych, o każdej porze dnia i nocy i w różnych
porach roku.
Dzięki swe mu uzbrojeniu,
piechota może sam o­
dzielnie rozstrzygać różne zadania bojowe i tylko ona
zdolna je st utrzym ać zdobyty teren.
2.
Zadanie piechoty:
— w natarciu: umiejętnie łącząc ruch i ogień,
zbliżyć się do nieprzyjaciela, sztur mować go,
zniszczyć w walce wręcz lub wziąć do nie­
woli oraz umocnić zdobyty teren;
— w obronie: silnym i celnym ogniem oraz
zdecydowanym orzeciwuderzeniem odeprzeć
natarcie piechoty i czołgów nieprzyjaciela,
zadać mu duże straty oraz utrzymać bronio­
ny teren.
Stanowcza, nieugięta obrona je st sprawą honoru
piechoty. W ycofać może się tylko na rozkaz wyższego
dowódcy.
3
S.
Piechota rozstrzyga najbardziej trudne za ­
dania i prow adzi walkę z bliska z nieprzyjacielem.
Zdecydowane posuwanie się piechoty w natarciu,
zacięty opór w obronie, decydują o w yniku walki.
Ogień, manewr i w alka wręcz są zasadniczym i
sposobami działań piechoty.
2. PODSTAWY POWODZENIA PIECHOTY W WALCE
4.
Podstawą powodzenia piechoty w walce jest:
— dokładne zrozumienie przez wszystkich d o ­
wódców i strzelców powierzonego im zadania;
-- umiejętność najlepszego wykorzystania swej
broni dla zniszczenia nieprzyjaciela;
— niezłomna dążność do zetknięcia się z nieprzy­
jacielem, celem zniszczenia go w walce wręcz;
— umiejętność najlepszego wykorzystania włas­
nych sił i środków dla osiągnięcia zwycięstwa.
Celem osiągnięcia
powodzenia w walce piechota
powinna:
— być w stałej gotowości do wstąpienia do
walki z nieprzyjacielem i zniszczenia go;
— stale mieć niezawodne dowództwo;
— nigdy nie dawać nieprzyjacielowi możności
zaskoczenia własnych oddziałów;
— posiadać pewne ubezpieczenie, prowadzić
stałą obserwację i rozpoznanie;
— stale mieć pewną obronę przeciwpancerną,
przeciwlotniczą i przeciwchemiczną;
— we wszystkich wypadkach mieć zorganizo­
wane współdziałanie wewnątrz pododdziałów
ze środkami wzmocnienia (CKM, moździerze,
rusznice p.panc., artyleria, czołgi, lotnictwo)
i z sąsiednimi pododdziałami.
5. W walce współczesnej pomyślne natarcie
i uporczywa obrona z małymi stratami możliwe są
tylko pr^y umiejętnym wykorzystaniu terenu i przy­
zwyczajeniu do szybkiego okopywania się.
Dlatego ka żd y strzelec, drużyna, pluton, kom pa­
nia, batalion, nie oczekując rozkazu dowódcy, w inni
natychm iast i szybko okopywać się
W każdej syt u­
acji (za wyjątkiem krótkich odpoczynków) — pogłę­
biać okopy do pełnego profilu, kopać schrony prze-
ciwczołgowe i przeciwlotnicze, oraz schrony dla środ­
ków transportowych.
3.
OGIEŃ I MANEWR PODODDZIAŁÓW PIECHOTY
6.
Sukces w walce ogniowej osiąga się przez
ześrodkówanie w szystkich lub większej części środków
ogniowych pododdziału na poszczególne grupy nie­
przyjaciela celem zniszczenia go częściami.
7. Dla osiągnięcia powodzenia w walce ognio­
wej niezbędnym jest:
— współdziałanie wszystkich środków ognio­
wych piechoty, oraz prawidłowa organizacja
ognia, któraby zabezpieczała:
—
w natarciu
— stopniowe potęgowanie ognia
wszystkich rodzajów broni w miarę p os uw a ­
nia się piechoty;
—
w obronie
— stopniowe wzmocnienie ognia
wszystkich rodzajów broni w miarę zbliżania
się nieprzyjaciela do pozycji piechoty, ażeby
nie dopuścić go do przedniego skraju;
— ciagla obserwacja pola walki, wyszukiwanie
nowych celów, ocena ich znaczenia i możli­
wości ich zniszczenia;
4
5
— zdecydowane kierowanie ogniem, zabezpi e­
czające szybkie ześrodkowanie go i rażenie
najbardziej ważnych i zagrażajacych celów;
— organizacja ciągłego zaopatrywania w a m u ­
nicję i niezbędne materiały, oraz sprawna
organizacja i praca tyłów.
Cel em prawidłowego i zdecydowanego
rowania ogniem w walce, dowódcy drużyn i pl uto­
nów obowiązani są:
— wybierać i wskazywać wszystkim dobrze wi­
doczne punkty orientacyjne, ustalając główny,
ponumer owa ć kolejno punkty orientacyjne
od prawego w lewo, dając im nazwy;
— wyznaczyć pododdziałowi i środkom ognio­
wym (CKM, moździerzom, rusznicom p.panc.)
pasy ostrzałów, a dla łączności ogniowej d o ­
datkowe kierunki przed frontem sąsiadów;
— umiejętnie wybierać linie i stanowiska
ogniowe;
— nie dopuszczać do prowadzenia długotrwa­
łego ognia z jednego stanowiska ogniowe­
go, zmieniać go we właściwym czasie, okre­
ślając sposób zmiany;
— stale obserwować pole walki, wykrywać i o c e ­
niać ceie, dokładnie określać odległości do
nich, wybierać broń, którą najskuteczniej
można je zniszczyć;
— opracować dane do prowadzenia ognia (ce­
lownik, kątomierz, punkt celowania, rodzaj
ognia, zużycie amunicji, min, pocisków)
i sporządzić szkic ogniowy (zał. Nr 1);
— wybierać najbardziej stosowną chwilę do
otwarcia ognia, wskazywać cele, w razie po ­
8
.
trzeby wstrzeliwać się, kcryaować i przeno­
sić ogień z j ednego celu na drugi, z-eśrodko-
wywać i rozdzielać go na kilka celów, wstrzy­
mywać lub przerywać o g i e ń . .
9. Ogień prowadzi się:
—
z karabinów i rusznic przeciwpancernych
—
pojedyńczy, w olny i szybki;
—
z pistoletów m aszynow ych i karabinów m a-
kie­
szynozuych
—
pojedyńczy i seriam i
(serie
mo gą być krótkie lub długie);
—
z m oździerzy—pojedyńczy, nękający i szybki.
flżeby otworzyć wolny pojedyńczy ogień albo
Dgień wyznaczoną ilością naboi, dowódca wskazując
cel, celownik i punkt celowania, wydaje n as tępuj ący
rozkaz ogniowy:
Np. „ O d p r a w e g o ( l e w e g o , a l b o p r a ­
n e g o i l e w e g o ) p o j e d y n c z o — o g n i a“ .
, , N a w p r o s t CKM — c e l o w n i k 6 — p o d
cel — p o j e d y ń c z o — ognia". „Fizylierzy
przy s t o d o l e —celo w n ik 4 — w pas —
p o j e d y ń c z o po 5 n a boi — ogni a".
Przy pojedynczym wolnym ogniu strzelcy, nie
śpiesząc się, celują i oddają kolejno j e den strzał za
,drugim. Ogień wyznaczoną ilością naboi prowadzi się
dez kolejności i po oddaniu wyznaczonej ilości strza­
łów, strzelcy sami przerywają ogień.
Celem otwarcia
szybkiego ognia dowódca podaje
komendę
„ s z y b k o — o g n i a “ .
Np. „ d o n a c i e r a j ą c e j t y r a l i e r k i —
celownik 2 — w pas — szybko
—
o g n i a “.
Szybki ogień prowadzą strzelcy bez kolejności
aż do kom en dy (sygnału) przerwania ognia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin